Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 9 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Katowicach Wydział IV Cywilny – Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący – Sędzia SO Małgorzata Staszków – Greiner

Sędzia SO Tomasz Opitek

Sędzia SO Marta Szczocarz – Krysiak (spr.)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 lipca 2014 r. w K.

sprawy z wniosku (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko M. S.

o nadanie klauzuli wykonalności

na skutek zażalenia wnioskodawcy

od zarządzenia Przewodniczącego w Sądzie Rejonowym w Będzinie

z dnia 3 czerwca 2014 r., sygn. akt I Co 1185/14

postanawia:

zmienić zaskarżone zarządzenie poprzez jego uchylenie, pozostawiając rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego orzeczeniu kończącemu postępowanie w sprawie.

UZASADNIENIE

Wnioskodawca wniósł o nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu w postaci bliżej opisanego nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym na jego rzecz, jako następcy prawnego pierwotnego wierzyciela.

Wezwany do usunięcia braków formalnych wniosku poprzez „złożenie oryginału tytułu wykonawczego wydanego na rzecz poprzednika prawnego wnioskodawcy” wnioskodawca wskazał na możliwość pobrania akt sprawy (w tym wydruku nakazu zapłaty) przez sąd właściwy ze strony e-sad.gov.pl. Stwierdził także, że art. 788 k.p.c. uprawnia nowego wierzyciela do uzyskania tytułu wykonawczego bez potrzeby przedkładania tytułu wydanego jego poprzednikowi prawnemu.

Zarządzeniem z 3 czerwca 2014 r. dokonano na podstawie art. 130 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. zwrotu wniosku wobec niedopełnienia wymogów formalnych tj. niezłożenia oryginału tytułu wykonawczego wydanego na rzecz poprzednika prawnego wnioskodawcy.

Przeciwko temu zarządzeniu zażalenie wniósł wnioskodawca zarzucając naruszenie art. 788 § 1 k.p.c. i wnosząc o jego uchylenie oraz zasądzenie kosztów postępowania. Skarżący podkreślił – powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego III CZP 53/01 - że obowiązujące przepisy nie określają wymogu dołączenia do wniosku tytułu egzekucyjnego, któremu ma być nadana klauzula wykonalności, zatem niedołączenie tytułu nie uniemożliwia nadania wnioskowi prawidłowego biegu i brak taki nie może być usunięty w sposób i ze skutkiem przewidzianym w art. 130 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Ponownie też skarżący podkreślił, że tytułem egzekucyjnym jest nakaz wydany w elektronicznym postępowaniu upominawczym a wydruk weryfikacyjny umożliwiał sądowi weryfikację istnienia i treści tytułu wykonawczego po zalogowaniu się na stronę e-sad.gov.pl.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie wnioskodawcy jest uzasadnione.

Zasadnicze znaczenie w sprawie ma fakt, że tytułem egzekucyjnym, którego wniosek dotyczy jest nakaz zapłaty wydany w elektronicznym postępowaniu upominawczym zaś skarżący domaga się nadania mu klauzuli wykonalności na swoją rzecz w związku z przejściem nań uprawnień poprzedniego wierzyciela (art. 788 k.p.c.)

Zgodnie z art. 781 § 1 ² k.p.c. tytułowi egzekucyjnemu, którym jest orzeczenie wydane w elektronicznym postępowaniu upominawczym, klauzulę wykonalności, w przypadkach określonych w art. 778 ¹, 787, 787 ¹, 788 oraz 789 k.p.c., nadaje sąd rejonowy właściwości ogólnej dłużnika. Co istotne w myśl art. 781 § 1 ³ k.p.c. do wniosku o nadanie klauzuli wykonalności, o którym mowa w § 1 ² , należy dołączyć dokument uzyskany z systemu teleinformatycznego umożliwiający sądowi weryfikację istnienia i treści tytułu wykonawczego. Przed rozpoznaniem wniosku istnienie i treść tytułu wykonawczego podlegają zweryfikowaniu przez sędziego lub referendarza sądowego w systemie teleinformatycznym.

Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że wymogiem formalnym wniosku o nadanie klauzuli wykonalności na rzecz następcy wierzyciela orzeczeniu wydanemu w elektronicznym postępowaniu upominawczym jest dołączenie dokumentu uzyskanego z systemu teleinformatycznego umożliwiającego sądowi weryfikację istnienia i treści tytułu wykonawczego. Zauważyć ponadto należy, że pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego III CZP 53/01 z 24 października 2001 r. ( Biul.SN 2001/10/8, M.Prawn. 2001/23/1149) częściowo stracił na aktualności w związku ze zmianą stanu prawnego. Istotnie w chwili podjęcia uchwały żaden przepis Kodeksu postępowania cywilnego nie zawierał wymogu załączenia do wniosku o nadanie klauzuli wykonalności jakiegokolwiek (poza pełnomocnictwem procesowym) dokumentu, nawet mającego decydujące znaczenie dla rozpoznania sprawy. Obecnie jednak przepis statuujący taki wymóg został do Kodeksu wprowadzony – jest nim właśnie przytoczony wyżej art. 781 § 1 ³ k.p.c. dodany przez art. 1 pkt 18 ustawy z 9 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. Nr 26, poz. 156 z późn. zm.) zmieniającej Kodeks postępowania cywilnego z dniem 1 stycznia 2010 r.

Dokumentem, o jakim mowa w art. 781 § 1 ³ k.p.c. jest tzw. wydruk weryfikacyjny określony w § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 grudnia 2009 r. w sprawie czynności sądu związanych z nadawaniem klauzuli wykonalności orzeczeniu sądowemu wydanemu w elektronicznym postępowaniu upominawczym (Dz. U. Nr 226, poz. 1833; dalej powoływanego jako rozporządzenie) jako wydruk uzyskany z systemu teleinformatycznego, zawierający treść tytułu egzekucyjnego oraz treść klauzuli wykonalności, umożliwiający sądowi oraz komornikowi weryfikację istnienia i treści tytułu wykonawczego. Wydruk ten podlega weryfikacji przez sędziego lub referendarza sądowego poprzez wgląd do repozytorium.

Do wniosku w niniejszej sprawie wbrew wymogowi określonemu w art. 781 § 1 ³ k.p.c. nie został dołączony wydruk weryfikacyjny. Treść wniosku dowodzi, że wnioskodawca miał świadomość konieczności dołączenia wydruku weryfikacyjnego i nawet zadeklarował, że „załączam do niniejszego wniosku uzyskany z systemu teleinformatycznego wydruk nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym wraz z postanowieniem o nadaniu klauzuli wykonalności”. Pomimo tego jednak wydruk ten do wniosku dołączony nie został, co stanowiło – w świetle powyższych uwag – brak formalny wniosku. Co do zasady słusznym było zatem wdrożenie trybu naprawczego o jakim mowa w art. 130 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. tj. wezwanie wnioskodawcy do usunięcia braku formalnego wniosku. Oczywiście błędnie jednak wezwano wnioskodawcę do usunięcia braków formalnych wniosku poprzez „ złożenie oryginału tytułu wykonawczego wydanego na rzecz poprzednika prawnego wnioskodawcy”. Wykonanie tej treści wezwania było niemożliwe i jako takie nie mogło odnieść żadnego skutku. Elektroniczny tytuł wykonawczy sporządzony w elektronicznym postępowaniu upominawczym nie istnieje bowiem w formie tradycyjnego dokumentu, lecz jest przechowywany w tzw. repozytorium w rozumieniu § 2 pkt 3 rozporządzenia, co oznacza część systemu teleinformatycznego przeznaczoną do przechowywania i udostępniania tytułów wykonawczych.

Wezwanie do usunięcia braków formalnych wniosku nie było – z powodu wskazanej wyżej wadliwości – sformułowane w sposób umożliwiający jego wykonanie. Tym samym przyjąć należy, że wnioskodawca nie został prawidłowo wezwany do usunięcia braków formalnych wniosku, w konsekwencji zaś niedopuszczalnym było zarządzenie jego zwrotu. Należy podkreślić, że wezwanie do usunięcia braków wniosku (jak i każdego innego pisma procesowego) powinno być tak jasne i niedwuznaczne, by u strony, do której jest skierowane, nie powstała wątpliwość co do przedmiotu wezwania. Uchybienie temu wymaganiu sprawia, że termin do wykonania czynności przez stronę nie zaczyna biec – zatem nieprecyzyjne wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku powoduje, że nie może nastąpić jego zwrot wskutek niewykonania tego wezwania.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy orzekając na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżone zarządzenie poprzez jego uchylenie. Ponieważ – jak wyżej wskazano - wnioskodawca nie dołączył do wniosku dokumentu uzyskanego z systemu teleinformatycznego umożliwiającego sądowi weryfikację istnienia i treści tytułu wykonawczego (wydruku weryfikacyjnego) zatem nadal zachodzi niemożność nadania wnioskowi właściwego biegu. Koniecznym jest zatem wezwanie wnioskodawcy do usunięcia tego braku formalnego.

Uwzględniając, że orzeczenie o kosztach incydentalnego postępowania zażaleniowego zależy od wyniku sprawy i w związku z tym rozstrzyga się o nich w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie (art. 108 § k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.) Sąd Okręgowy pozostawił rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego orzeczeniu kończącemu postępowanie w sprawie.