Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2014 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M. (1)

przeciwko M. P. (1)

o zapłatę

oraz z powództw wzajemnego M. P. (1)

przeciwko M. M. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Krowodrzy w Krakowie

z dnia 19 grudnia 2013 r., sygnatura akt I C 279/13/K

1. oddala apelację;

2. zasądza od powoda (pozwanego wzajemnego) na rzecz pozwanego (powoda wzajemnego) kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 maja 2014r.

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2013r. Sąd Rejonowy dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie oddalił w całości powództwo powoda M. M. (1) (pozwanego wzajemnego), w którym domagał się on zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego (powoda wzajemnego) M. P. (1) kwoty 7.700zł z ustawowymi odsetkami szczegółowo opisanymi w pozwie (pkt I wyroku). Nadto Sąd Rejonowy zasądził od powoda (pozwanego wzajemnego) M. M. (1) na rzecz pozwanego M. P. (1) (powoda wzajemnego) kwotę 1.217zł tytułem zwrotu kosztów procesu z powództwa głównego (pkt II). Sąd Rejonowy zasądził także od powoda (pozwanego wzajemnego) M. M. (1) na rzecz pozwanego M. P. (1) (powoda wzajemnego) kwotę 700 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 1 lipca 2010r. wraz z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty (pkt III), oddalając w pozostałym zakresie powództwo wzajemne (pkt IV), a nadto zasądzając od pozwanego (powoda wzajemnego) na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) kwotę 95,70zł tytułem zwrotu kosztów procesu z powództwa wzajemnego (pkt V).

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następującym stanie faktycznym:

M. M. (1) jest współwłaścicielem nieruchomości położonej przy ul. (...) w K., objętej księga wieczystą nr (...), w udziale wynoszącym łącznie (...) części. W dniu 8 września 2003r. zawarł on z pozostałymi współwłaścicielami nieruchomości umowę na mocy której uzyskał zgodę na zajęcie lokalu nr (...). W dniu 19 września 2008r. M. M. (1) zawarł z M. P. (1) umowę najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Zgodnie z umową wynajmujący oddał najemcy do używania lokal mieszkalny w zamian za czynsz najmu oraz opłaty związane z używaniem lokalu w łącznej wysokości 2.100zł miesięcznie płatnych z góry do 10 każdego miesiąca. Umowa została zawarta na czas określony od dnia 1 października 2008r. do dnia 30 września 2009r. We wrześniu 2009r. strony porozumiały się co do przedłużenia umowy na dalszy okres, który nie został jednak oznaczony. Z uwagi na problemy ze znalezieniem współlokatorów M. P. (2) poinformował wynajmującego, że podjął starania o uzyskanie miejsca w (...), a następnie wyraził chęć rozwiązania umowy z końcem lutego 2010r., kiedy otrzymał miejsce w akademiku. W tym czasie pozwany opróżnił lokal, jednak jego wydanie i przekazanie kluczy M. M. (1) nastąpiło w dniu 25 czerwca 2010r. Do tego czasu M. P. (2) dysponował kluczami do mieszkania, z którego jednak nie korzystał. Na prośbę M. M. (1), M. P. (2) poszukiwał nowych najemców i pokazywał lokal potencjalnym zainteresowanym. Protokół zdawczo odbiorczy w imieniu M. M. (1) podpisał M. M. (2) i to on poinformował pozwanego o zaległościach czynszowych za okres 4,5 miesiąca. W umowie z dnia 19 września 2008r. strony postanowiły zaliczyć na poczet kaucji wpłaconą kwotę1.700zł. Kaucja ta, pomniejszona o kwoty ewentualnych odszkodowań wynajmującego, miała zostać zwrócona najemcy w terminie 5 dni od daty zwrotu przedmiotu najmu. Pismem z dnia 12 kwietnia 2012r. pełnomocnik M. M. (1) złożył w jego imieniu oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej z tytułu należności za czynsz i media za okres od lutego do marca 2010r. z wierzytelnością M. P. (1) z tytułu kaucji pobranej przy zawieraniu umowy.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał, że powód M. M. (1) miał legitymację do wystąpienia z pozwem w niniejszej sprawie. Sąd wskazał, że pomiędzy stronami istniał niewątpliwe stosunek najmu, a skoro tak to każdy z współwłaścicieli był uprawniony do dochodzenia roszczeń dotyczących rzeczy wspólnej, jako że pobieranie wierzytelności z tytułu czynszu najmu, jak również innych wierzytelności jest czynnością zwykłego zarządu. Dlatego też w przekonaniu Sądu pierwszej instancji możliwe jest dochodzenie przedmiotowego czynszu najmu przed Sądem nawet przez współwłaściciela nie mającego większości udziałów, przy jednoczesnym braku sprzeciwu pozostałych współwłaścicieli. W ocenie Sądu Rejonowego umowa najmu z dnia 19 września 2008r. nie wygasła z upływem okresu, na który została zawarta, w skutek jej dalszego nieprzerwanego wykonywania do końca lutego 2010r. (art. 674 k.c.). Zdaniem Sądu pierwszej instancji postępowanie dowodowe wykazało, że M. P. (2) wyprowadził się z lokalu, będącego przedmiotem najmu z końcem lutego 2010r., a M. M. (1) zaakceptował tę sytuację, prosząc jednocześnie pozwanego, jako osobę zaufaną, o udostępnianie lokalu potencjalnym nowym najemcom. Zdaniem Sądu to nie oświadczenia stron zawarte w protokole zdawczo – odbiorczym z dnia 25 czerwca 2010r. miały charakter rozwiązania umowy, a porozumienie stron o rozwiązaniu tej umowy z końca lutego 2010r. Wobec tego powództwo M. M. (1) musiało podlegać oddaleniu w całości. Okoliczność, iż M. P. (2) uregulował należności za media za okres objęty niniejszym postępowaniem nie miały wpływu na rozstrzygnięcie w zakresie zgłoszonego roszczenia. Powód nie wykazał, iż opłata za media dotyczyła tego samego okresu, co żądanie zaległego czynszu, a nadto, że wysokość zapłaconych kwoty była na tyle wysoka, by zasadnie przypuszczać, iż w okresie od marca do czerwca w lokalu mieszkały inne osoby w tym pozwany. Skoro M. P. (2) domagał się zasądzenia kwoty 1.700zł z tytułu zwrotu kaucji, to na nim ciążył obowiązek, w ocenie Sądu Rejonowego, wykazania, że brak jest zaległości z tytułu czynszu. Wobec tego, że nie wykazał on tej okoliczności, a M. M. (1) wskazywał na zaległość czynszową za miesiąc luty 2010r. w wysokości 1.000zł, dopuszczalne było potrącenie wzajemnych wierzytelności w oparciu o art. 498 § 1 k.c. i umorzenie ich do kwoty niższej. W tej sytuacji zdaniem Sądu Rejonowego, M. M. (1) zobowiązany był do zapłaty na rzecz M. P. (1) kwoty 700zł, w pozostałym zakresie powództwo wzajemne nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją przez powoda M. M. (1) w części, a mianowicie co do punktów I, II, III i V wyroku. Przedmiotowemu wyrokowi skarżący zarzucił naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a to art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów:

a) w sposób niewszechstronny poprzez:

- brak przyjęcia, że z protokołu zdawczo – odbiorczego z 25 czerwca 2010r. wynika zgodne oświadczenie stron w zakresie rozwiązania stosunku najmu, okresu za jaki pozwany zalegał z opłatami, faktu nieuregulowania czynszu oraz daty wydania przedmiotowego lokalu, co stanowić winno podstawę przyjęcia, że pozwany miał możliwość korzystania z lokalu do tego czasu, a do czego Sąd pierwszej instancji się nie odniósł;

- pominięcie zeznań B. L. w części, w której świadek wskazywał, że pozwany w roku akademickim 2009/2010 mieszkał częściowo w mieszkaniu powoda, a częściowo na miasteczku studenckim;

- pominięcie zeznań M. M. (3) w zakresie w jakim podał on, że zużycie gazu w okresie od marca do daty zwrotu wyniosło 50m ³, podczas gdy Sąd przyjął, że zapłata za media dotyczyła tego samego okresu, co żądanie zaległego czynszu,

- pominięcie protokołu z dnia 25 czerwca 2013r.

b) w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania zwłaszcza poprzez:

- przyjęcie, że pozwany miał pokazywać przedmiotowy lokal, nie pobierając za to żadnego wynagrodzenia,

- uznanie zeznań pozwanego za wiarygodne, podczas gdy podaje on, że nie wie dlaczego od końca lutego 2010r. nie domagał się zwrotu wpłaconej zaliczki,

- uznanie za wiarygodne zeznania pozwanego i powołanych przez niego świadków, podczas gdy zachodzą w nich sprzeczności min. świadek P. L. zeznał, iż wyłącznie on pomagał pozwanemu w wyprowadzce i przewiózł z nim wszystkie jego rzeczy, a następny świadek B. L. zeznał, iż on również pomagał w przeprowadzce,

- uznanie zeznań pozwanego za w pełni wiarygodne, podczas gdy m.in. w zakresie twierdzenia pozwanego o niezaleganiu z opłatami za najem i jednoczesne ustalenie przez Sąd, iż pozwany nie uiścił powodowi kwoty 1.000zł,

- przyjęcie, że M. P. (2) opróżnił i opuścił lokal z końcem lutego 2010r. w sytuacji, gdy zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania oczekiwać należało, że zadbałby on, by w protokole zdawczo – odbiorczym pojawiła się jego adnotacja kwestionująca należność za zaległy czynsz, jak również stwierdzenie, że opuszczenie przedmiotowego lokalu miało miejsce już w lutym.

W związku z podniesionymi zarzutami tego strona apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uwzględnienie powództwa w całości, z jednoczesnym oddaleniem pozwu wzajemnego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji podniesiono, że przedmiotowe orzeczenie zostało wydane z naruszeniem swobodnej oceny dowodów, które nie pozwoliło na prawidłowe i pełne ustalenie stanu faktycznego. Wskazano, ze pozwany złożył pisemne oświadczenie, iż posiada względem powoda zaległe należności z tytułu czynszu najmu za okres 4,5 miesiąca – w postaci protokołu zdawczo – odbiorczego. Skoro zaś pozwany przyznał fakt istnienia należności z tytułu czynszu najmu, to tym samym przyznał podstawę naliczania tych opłat tj. istnienie stosunku najmu w przedmiotowym okresie. Powyższe potwierdzają zeznania świadka B. L. w części w której wskazuje on, że pozwany częściowo zamieszkiwał w miasteczku studenckim, a częściowo w przedmiotowym lokalu mieszkalnym, które to jednak zeznania Sąd zupełnie pominął. Nadto wskazano, że porównanie faktur za gaz z okresu od marca do czerwca 2010r. i za rok 2009r., przy uwzględnieniu różnicy wynikającej z ilości osób zamieszkujących w tych okresach, prowadzi do wniosku, że od marca do czerwca 2010r. w przedmiotowym lokalu zamieszkiwała jedna osoba. Błędne jest również ustalenie, iż pozwany poświęcał swój wolny czas i nieodpłatnie poszukiwał kogoś na swoje miejsce dla powoda, już po tym jak się wyprowadził z przedmiotowego mieszkania. Sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego myślenia, było z jednej strony przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom pozwanego co do tego, iż nie zalega z żadnymi należnościami na rzecz powoda z jednoczesnym ustaleniem, że pozwany nie uiścił powodowi kwoty 1.000zł.

W odpowiedzi na apelację pozwany (powód wzajemny) wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powoda (pozwanego wzajemnego) na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że oparcie apelacji jedynie o art. 233 § 1 k.p.c. jest nieuzasadnione i stanowi jedynie polemikę z sędziowską oceną dowodów. Strona apelując nie wykazała, by doszło do przekroczenia w niniejszej sprawie zasad swobodnej oceny dowodów. Odnosząc się do poszczególnych zarzutów wskazano, że w protokole zdawczo – odbiorczym zamieszczono informację, o nieuregulowaniu opłat, jak również, że kwestia ta będzie do wyjaśnienia z panem M. M. (1). Przedmiotowa informacja nie ma charakteru oświadczenia woli zwłaszcza, zwłaszcza wobec zeznań świadka M. M. (3), który podał, że nie posiadał dokładnych danych co do ewentualnego zadłużenia. Z informacji tej nie sposób wywodzić, by pozwany mieszkał w przedmiotowym lokalu. Nie można uznać zdaniem pozwanego (powoda wzajemnego), że zeznania świadka L., iż pozwany w roku akademickim (...)mieszkał częściowo w domu studenckim, a częściowo w przedmiotowym lokalu, podważają ustalenie Sądu pierwszej instancji, biorąc pod uwagę fakt, że rok akademicki rozpoczyna się z dniem 1 października każdego roku. Podano również, że sam fakt, że zużyto gaz w lokalu, nie dowodzi tego, że to pozwany zamieszkiwał w lokalu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda (pozwanego wzajemnego) była bezzasadna, wobec czego podlegała oddaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego ustalony przez Sąd pierwszej instancji stan faktyczny poczyniony w przedmiotowej sprawie jest prawidłowy i jako taki, Sąd Okręgowy uznał go za własny oraz podzielił jego ocenę dokonaną prze Sąd Rejonowy.

W przedmiotowej sprawie główny problem sprowadzał się do oceny czy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikają okoliczności prezentowane przez powoda (pozwanego wzajemnego) oraz pozwanego (powoda wzajemnego). Sąd pierwszej instancji dokonał ustaleń w oparciu o dowód z przesłuchania pozwanego i z zeznań świadków przez niego powołanych, tj. M. M. (4), P. L. oraz B. L., które uznał za wiarygodne. Zdaniem Sądu Okręgowego wskazać należy, że aby zarzut odnoszący się do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów mógł zostać uwzględniony, nie wystarczy przedstawić alternatywnego stanu faktycznego. Należy bowiem podważyć prawidłowość dokonanej przez sąd oceny dowodów, wykazując, że jest ona wadliwa lub błędna. Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 27.09.2002r. II CKN 817/00). W ocenie Sądu Okręgowego zarzut sprzeczności ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, jak również zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jest niezasadny, bowiem ogranicza się do wykazywania, że z określonego materiału dowodowego można wyprowadzić odmienny stan faktyczny. Sąd rozpoznający sprawę miał pełną swobodę w uwzględnieniu zeznań konkretnych świadków, nie można jednak uznać, zdaniem Sądu odwoławczego, by ocena ta wykraczała poza ramy dopuszczalne prawem i w konsekwencji prowadziła do dokonania oceny dowolnej, sprzecznej z wymogami art. 233 § 1 k.p.c. Zarzuty apelacji w tym zakresie nie wskazują na uchybienia w rozumowaniu Sądu, sprzeczność ustaleń z doświadczeniem życiowym czy zasadami logicznego myślenia, a ograniczają się jedynie do odmiennej interpretacji dowodów zebranych w sprawie.

Przechodząc do omówienia konkretnych zarzutów wskazać należy, że nie sposób przyjąć, by można było uznać fakt podpisania przez pozwanego (powoda wzajemnego) protokołu zdawczo – odbiorczego za złożenie oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy najmu, jak również aby był to dowód, iż nie zostały uregulowane należności z tytułu opłat czynszowych za okres 4,5 miesiąca. Trafnie wskazuje pozwany (powód wzajemny), że spisanie powyższego protokołu było czynnością jedynie techniczno – informacyjną, zwłaszcza wobec braku szczegółowej wiedzy M. M. (3) co do szczegółów ewentualnego zadłużenia, który jak wynika z jego zeznań nie znał treści umowy łączącej strony, a w samym mieszkaniu był po raz pierwszy. Trafnie Sąd Rejonowy wskazał, że umowa najmu została przedłużona na czas nieokreślony zgodnie z treścią 674 k.c., a więc w sposób niesformalizowany, a same zeznania powoda (pozwanego wzajemnego) wskazują, że jedynie sporadycznie osobiście spotykał się z pozwanym (powodem wzajemnym), a w przedmiotowym mieszkaniu nie był od września 2008 roku, nie pamiętając nawet, iż nie została podpisana jakakolwiek umowa na okres lat (...). W tej sytuacji nie może być uznane za nielogiczne i niezgodne z doświadczeniem życiowym przyjęcie przez Sąd Rejonowy, iż także rozwiązanie przedmiotowej umowy mogło nastąpić poprzez złożenie oświadczeń w trakcie rozmowy telefonicznej z końcem lutego 2010r. Za takimi ustaleniami przemawiała nie tylko treść zeznań pozwanego (powoda wzajemnego) i powołanych przez niego świadków, lecz także niekwestionowany przez powoda (pozwanego wzajemnego) dowód z dokumentu w postaci zaświadczenia (...)z dnia (...), iż pozwany (powód wzajemny) M. P. (2) od marca 2010 do czerwca 2010 roku mieszkał w domu studenckim. Wskazać też trzeba, iż podpisanie protokołu zdawczo – odbiorczego w konkretnym dniu nie jest czynnością, która dowodzi, iż z tym właśnie dniem ustał tytuł prawny do konkretnego lokalu. Należy zwrócić uwagę, iż niejednokrotnie tego typu dokumenty sporządzone są momencie opuszczania lokalu przez osobę, która go zajmowała bez jakiegokolwiek tytułu prawnego, bądź na podstawie tytułu prawnego, który wygasł znacznie wcześniej. Takie sytuacje są częste w praktyce sądowej. Zwrócić też trzeba uwagę, że powód (pozwany wzajemny) nie dochodził od pozwanego (powoda wzajemnego) wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu, lecz czynszu najmu wynikającego z łączącej strony umowy. Nawet więc, jeśli pozwany (powód wzajemny) dysponował po rozwiązaniu umowy najmu przedmiotowym lokalem, to niniejsze powództwo nie mogło zostać uwzględnione.

Chybione są też zarzuty odnoszące się do pominięcia przez Sąd Rejonowy przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego treści w/w protokołu zdawczo-odbiorczego w zakresie wskazanej tam zaległości, gdyż nie można uznać, aby treść ta dowodziła, iż pozwany (powód wzajemny) uznał podaną tam zaległość z tytułu czynszu najmu. Za prawidłowością oceny dokonanej przez Sąd Rejonowy przemawia zawarte w nim stwierdzenie, iż wymieniona zaległość za okres 4,5 miesięcy będzie do wyjaśnienia z wynajmującym. Jeśli więc przy zdawaniu lokalu osoby podpisujące protokół przekazania lokalu wskazują w nim, iż kwestia zaległości ma stanowić przedmiot wyjaśnień, to całkowicie niezgodnym z doświadczeniem życiowym i logiką postępowania jest twierdzenie, iż osoby te potwierdzały tę zaległość i istnienie tytułu prawnego, z którego miała ona na wynikać.

Nie można podzielić twierdzeń powoda (pozwanego wzajemnego) w zakresie w jakim wskazał, że doszło do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie zeznań B. L. w części w której świadek wskazywał, że pozwany w roku akademickim (...) mieszkał częściowo w mieszkaniu przy ul (...), a częściowo na miasteczku studenckim. Słusznie wskazuje pozwany (powód wzajemny), że rok akademicki rozpoczyna się z dniem 1 października, wobec tego powyższe twierdzenia nie tyle przeczą, co potwierdzają zeznania pozwanego (powoda wzajemnego), że początkowo mieszkał w przedmiotowym lokalu (do lutego 2010), a następnie przeprowadził się do akademika.

W ocenie Sądu Okręgowego nie sposób również przyjąć, by fakt zużycia gazu w przedmiotowym lokalu, o którym zeznaje M. M. (3), miał świadczyć o tym, że to właśnie pozwany (powód wzajemny) tam zamieszkiwał. Nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy fakt uiszczenia przez pozwanego opłaty za media. W postępowaniu dowodowym ustalono, że pozwany (powód wzajemny) w tym czasie nie mieszkał w przedmiotowym lokalu, nadto nie dysponował on jedynymi kluczami do niego. Należy zwrócić uwagę, iż zużycie określonych mediów (przy czym wysokość tego zużycia nie została dokładnie wykazana przed Sądem Rejonowym) może mieć miejsce także w przypadku, gdy nikt w lokalu mieszkalnym nie zamieszkuje. Wynika to chociażby z możliwości poboru energii elektrycznej przez konkretne urządzenia stanowiące wyposażenie domowe, bądź pozostawienia zapalonej tzw. świeczki w starszego typu piecykach łazienkowych i kuchennych. Zdaniem Sądu Okręgowego na okoliczność wysokości zużycia mediów niewystarczającym dowodem był dowód z zeznań świadka M. M. (3), zaś zgłoszone na etapie postępowania odwoławczego dowody z dokumentów w postaci rozliczenia zużycia gazu należy uznać za spóźnione i stąd Sąd je pominął na zasadzie art. 381 k.p.c.

Podobnie nie można uznać, zdaniem Sądu drugiej instancji, za sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego świadczenie przez pozwanego (powoda wzajemnego) pomocy powodowi (pozwanemu wzajemnemu) przy szukaniu nowych najemców mieszkania. Skoro strony tak się umówiły to działania polegające na poszukiwaniu innych najemców pozwany (powód wzajemny) mógł realizować choćby z grzeczności. Powyższa okoliczność nie wskazuje też w żadnym stopniu na to, by pozwany (powód wzajemny) zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu, a także aby w tym czasie strony łączyć miał stosunek najmu. .

Nie można również z faktu braku dochodzenia przez pozwanego (powoda wzajemnego) kaucji za mieszkanie bezpośrednio po opuszczeniu lokalu wywodzić, że uważał on, iż słusznie została ona przez powoda (pozwanego wzajemnego) zatrzymana. Domaganie się należnego roszczenia jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem strony wobec czego nie można stawiać jej zarzutu, że z niego nie korzysta. Na marginesie wskazać należy, że powyższy argument, jeżeli uznać go za prawidłowy, mógłby być również podnoszony przez stroną pozwaną poprzez wskazywanie, że powód (pozwany wzajemny) przez okres ponad dwóch lat nie dochodził swoich roszczeń. Jak wskazano powyżej takie rozumowanie jest oczywiście błędne.

Zdaniem Sądu Okręgowego, brak jest rozbieżności pomiędzy zeznaniami świadków P. L. i B. L.. Fakt, że obaj twierdzą, że pomagali pozwanemu (powodowi wzajemnemu) w wyprowadzce nie może dyskredytować ich zeznań. P. L. nie wskazał bowiem, że jedynie on pomagał M. P. (1) w przeprowadzce. Podał on, że zabrane zostały praktycznie wszystkie rzeczy pozwanego (powoda wzajemnego). Nie ma przeszkód do przyjęcia na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, że pomoc w/w świadków dla pozwanego (powoda wzajemnego) odbywała się w tym samym czasie.

W ocenie Sądu drugiej instancji, nie można podzielić zarzutu, iż było niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania postępowanie pozwanego (powoda wzajemnego), który nie zadbał o to, by w protokole zdawczo – odbiorczym wpisać, że kwestionuje należność za zaległy czynsz, jak również, by zawrzeć adnotację o tym, iż lokal został opróżniony dużo wcześniej. Dostrzec należy, że zawarto w protokole zapis, iż kwestie związane z płatnością są do wyjaśnienia z powodem (pozwanym wzajemnym) po dniu 15 lipca 2010r. Takie postępowanie pozwanego nie stoi na przeszkodzie przyjęciu przez Sąd Rejonowy oceny dowodu z przesłuchania pozwanego (powoda wzajemnego), poprzez przypisanie mu walorów racjonalnego postępowania.

Na koniec należy stwierdzić, iż Sąd pierwszej instancji, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał z jakich przyczyn uznał, iż za okres trwania umowy najmu lokalu do końca lutego 2010 roku pozwany (powód wzajemny) zalegał wynajmującemu z zapłatą kwoty 1000zł. Zgodzić się trzeba z Sądem Rejonowym, iż ciężar dowodu wykazania zapłaty całego czynszu najmu za okres obowiązywania umowy obciążał zgodnie z art. 6 k.c. pozwanego (powoda wzajemnego). Powód (pozwany wzajemny) bowiem nie mógł wykazać okoliczności negatywnej, iż czynsz nie został zapłacony. Ponieważ pozwany (powód wzajemny) nie przedłożył jakiegokolwiek dowodu uiszczenia pełnego czynszu za luty 2010 rok, Sąd prawidłowo ocenił, że okoliczności tej nie wykazał. Nawet jednak gdyby w tym zakresie ustalenia Sądu Rejonowego były błędne, co mogłoby skutkować uznaniem, że pozwanemu (powodowi wzajemnemu) należała się całość kwoty wpłaconej jako kaucja, to wobec braku zaskarżenia wyroku przez pozwanego (powoda wzajemnego), zmiana wyroku Sądu Rejonowego w tej części nie byłaby możliwa z uwagi na treść art. 384 k.p.c.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Sądu Okręgowego, zarzuty podniesione w apelacji należało uznać za niezasadne

Wobec powyższego Sąd Okręgowy na podstawie cytowanych przepisów oraz art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy rozstrzygnął na zasadzie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Dlatego też zasądził od powoda (pozwanego wzajemnego) na rzecz pozwanego (powoda wzajemnego) kwotę 600zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego. Powyższa kwota została obliczona w oparciu o §2, § 6 ust. 4 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (tj. Dz.U. z 2013r. poz. 490)