Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie III Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marzenna Ahvazi – Karwowska

Protokolant: Katarzyna Szczegot

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 czerwca 2014 r.

sprawy

M. J., s. B. i M. z d. G., ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

w dniu 01 września 2011 r. w W. na ul. (...), nie stosował się do orzeczonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie, sygn. akt NOW-106/10, zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych i kierował samochodem A. (...) nr rej. (...), tj. o czyn z art. 244 kk

o r z e k a:

I.  oskarżonego M. J. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu przy czym przyjmuje, że nie zastosował się on do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, orzeczonego postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich sygn. III Now 106/10 i za to, na podstawie art. 244 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza na poczet orzeczonej wobec oskarżonego M. J. kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania w sprawie w dniach 1.09.2011 r. – 2.09.2011 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego M. J. w całości od obowiązku ponoszenia opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu ujawnionego materiału dowodowego, Sąd ustalił wskazany niżej stan faktyczny:

W dniu 01.09.2011 r. funkcjonariusze Policji st. sierż. A. G. (1) i mł. asp. P. K. pełnili służbę patrolową w rejonie dzielnicy O.
w W..

W trakcie patrolowania ul. (...), na wysokości posesji nr (...), policjanci zauważyli mężczyznę, kierującego pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...), który w trakcie jazdy rozmawiał przez telefon komórkowy. W związku
z powyższym funkcjonariusze podjęli interwencję i zatrzymali pojazd do kontroli.

Po wylegitymowaniu, kierującym okazał się być M. J.. Ponadto
w samochodzie znajdowało się dwoje pasażerów, tj. B. S. i D. K.. W trakcie kontroli policjanci wprowadzili dane osobowe kierowcy pojazdu do bazy informatycznej (...), w wyniku czego stwierdzili, że ma on sądowy zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, orzeczony prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 23 czerwca 2010 r., sygn. III Now 106/10, obowiązujący od 15 lipca 2010 r. do 13 stycznia 2014 r.

W związku z powyższym M. J. został zatrzymany i po przekazaniu samochodu marki A. (...) za pokwitowaniem D. K., przewieziony do (...) w P. w celu przeprowadzenia dalszych czynności
w sprawie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego M. J. (k. 111 – 112, 13v), zeznań świadka A. G. (1) (k. 5v), a także dokumentów w postaci:

- oświadczenia (k. 2)

- protokołu zatrzymania osoby (k. 3);

- odpisu postanowienia SR w Pruszkowie sygn. akt III Now 106/10 (k. 21);

- zawiadomienia o wykonaniu środka karnego (k. 22);

- kopii protokołu rozprawy z 23.06.2010 r. SR w Pruszkowie, sygn. akt
III Now 106/10;

- kopii zarządzenia w sprawie SR w Pruszkowie sygn. akt III Now 106/10 (k. 76);

- opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 92 – koperta),

które to wobec braku przeciwdowodów, Sąd ocenił jako odpowiadające prawdzie.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony M. J. w toku całego postępowania konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzuconego mu czynu.

W postępowaniu przygotowawczym, w krótkich wyjaśnieniach podał okoliczności jego popełnienia wskazując, że w dniu 01.09.2011 r. kierował samochodem marki A. (...) o nr rej. (...), wioząc kolegę i jego dziewczynę. Został zatrzymany przez Policję w związku z używaniem telefonu w czasie jazdy
i w wyniku kontroli był zatrzymany wobec ustalenia, iż złamał sądowy zakaz prowadzenia pojazdów.

Wyjaśnił ponadto, iż samochód, którym jechał, stanowi jego własność, jednakże na ogół nim nie kieruje, prosi o to znajomych. Wskazał, iż w dniu 01.09.2011 r. zaszła wyjątkowa sytuacja, gdyż musiał dostarczyć klientowi felgi samochodowe, a nie miał kogo poprosić o pomoc.

Przed Sądem oskarżony potwierdził ogólne okoliczności sprawy, jednakże utrzymywał, iż jakoby nie wiedział, że ma orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Wyjaśniał, iż dowiedział się o tym dopiero w 2013 r., a wcześniejżył w przekonaniu, iż nie wolno mu jedynie wyrobić sobie prawa jazdy. Taką informację miał jakoby uzyskać od policjantów podczas innych, podejmowanych w stosunku do niego kontroli drogowych. Jednocześnie jednak M. J. jednoznacznie potwierdził, iż był obecny na posiedzeniu Sądu w dniu 23.06.2010 r., gdy orzeczono w stosunku do niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Oskarżony potwierdził również swoje poprzednie wyjaśnienia, jednakże wskazał, że nie zdawał sobie wówczas sprawy, że ma zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, a mówił tak, bo słyszał to od policjantów.

Sąd dał wiarę oskarżonemu w zakresie, w jakim przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz opisał okoliczności zdarzenia. Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zatem przede wszystkim wyjaśnienia oskarżonego złożone
w postępowaniu przygotowawczym. W tej części wyjaśniał on bowiem w pełni klarownie, nie kwestionując faktu, iż popełnił czyn zabroniony, oraz opisując ogólne jego okoliczności. Sąd natomiast nie dopatrzył się żadnych przesłanek, pozwalających podejrzewać, iż oskarżony miałby fałszywie się obciążać. Co więcej, wyjaśnienia M. J. w powyższym zakresie znajdują pełne potwierdzenie w materiale dowodowym zebranym w sprawie, a w szczególności w spójnych i logicznych zeznaniach świadka A. G. (1) – policjanta dokonującego jego zatrzymania. Świadek ten klarownie opisał okoliczności i powód zatrzymania oskarżonego, jak również wskazał jednoznacznie, iż w trakcie kontroli, po sprawdzeniu oskarżonego w bazie (...) okazało się, że posiada on zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, co skutkowało zatrzymaniem go
i przewiezieniem do jednostki Policji, celem przeprowadzenia dalszych czynności. Tym samym świadek klarownie podał wszelkie istotne okoliczności sprawy.

Zeznania te Sąd ocenił jako prawdziwe. Świadek zeznawał bowiem jasno
i konsekwentnie. Walor tych zeznań podkreśla dodatkowo fakt, iż składa je funkcjonariusz publiczny, wykonujący zawód zaufania społecznego, nie mający żadnego interesu w fałszywym obciążaniu oskarżonego, co wszakże wiązałoby się dlań z surowymi konsekwencjami służbowymi i prawnymi.

Na wartość dowodową zeznań policjanta nie ma wpływu fakt, iż
świadka nie przesłuchano na rozprawie, a jedynie poprzestano na odczytaniu jego zeznań, zgodnie z wnioskiem oskarżonego w tym zakresie. Stwierdzić bowiem należy, iż relacja świadka złożona w postępowaniu przygotowawczym jest na tyle klarowna, iż nie było konieczności przesłuchiwania go ponownie w Sądzie zwłaszcza, że strony nie kwestionowały treści zeznań.

Wreszcie zważyć wypada, że zarówno zeznania świadka jak i wyjaśnienia oskarżonego (w części, w jakiej Sąd uznał je za wiarygodne), znajdują potwierdzenie w dokumentacji procesowej w postaci protokołu zatrzymania oskarżonego z dnia 01.09.2011 r. (k. 3) oraz złożonego przezeń oświadczenia w związku z przekazaniem samochodu marki A. (...), D. K. (k. 2), którego podpisanie M. J. jednoznacznie potwierdził w Sądzie (k. 112). Pokreślić należy, iż
w przedmiotowym oświadczeniu oskarżony potwierdził, że prowadził samochód pomimo sądowego zakazu.

Z kolei z odpisu postanowienia Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 23.06.2010 r. w sprawie o sygn. III Now 106/10 (k. 21), wraz załączonym zawiadomieniem o wykonaniu środka karnego z dnia 22.03.2011 r. (k. 22), jasno wynika, że wobec M. J. prawomocnie orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, obowiązujący od 15.07.2010 r. do 13.01.2014 r. Dodatkowo potwierdza to załączona do akt sprawy kopia zarządzenia Sędziego Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 27.07.2014 r., sygn. III Now 106/10 (k. 76), w którym jasno wskazano, że zakaz orzeczony w postanowieniu
z dnia 23.06.2010 r. obowiązuje do uzyskania przez M. J. 21 roku życia (czyli do 13.01.2014 r.).

Z załączonej do akt sprawy kopii protokołu posiedzenia w sprawie III Now 106/10 Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 23.06.2010 r. (k. 74) jednoznacznie wynika, iż oskarżony był obecny podczas orzekania w stosunku do niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych postanowieniem III Now 106/10 Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 23.06.2010 r., co zresztą sam przyznał na rozprawie w sprawie niniejszej.

W kontekście omówionego powyżej materiału dowodowego, Sąd za całkowicie niewiarygodne uznał wyjaśnienia oskarżonego w części dotyczącej jego rzekomej niewiedzy na temat tego, iż w dniu 01.09.2011 r. ciążył na nim sądowy zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Omówiona powyżej dokumentacja ze sprawy III Now 106/10 w sposób obiektywny potwierdza bowiem, że M. J. był obecny przy orzeczeniu zakazu, toteż logicznym jest, iż wiedział o tym, że orzeczono w stosunku do niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, a nie zakaz wyrabiania prawa jazdy. Co więcej, z treści omówionego wyżej zawiadomienia o wykonaniu środka karnego z dnia 22.03.2011 r. jasno wynika, że jego egzemplarz doręczono również oskarżonemu, toteż winien on znać okres, na jaki orzeczono zakaz oraz, że obowiązywał on w dniu zdarzenia.

Zauważyć nadto należy, że wyjaśnienia oskarżonego dotyczące jego niewiedzy o zakazie są niespójne i całkowicie nielogiczne. M. J. twierdzi bowiem, że wydawało mu się, iż ma jedynie zakaz wyrabiania prawa jazdy, gdyż tak mówili mu policjanci, którzy mieli go kilkukrotnie kontrolować przed 01.09.2011 r. i sprawdzać go przy tym w systemie informatycznym. Sytuacja taka jest jednak niemożliwa, albowiem polskie prawo nie przewiduje środka karnego
w postaci zakazu wyrabiania prawa jazdy. Okoliczność ta jest jedynie konsekwencją zakazu prowadzenia pojazdów. Nie jest zatem możliwe, aby policjanci w oparciu
o dane z systemu informatycznego, informowali oskarzonego tym, że ciąży na nim nieznany prawu zakaz. Co więcej, sama sprawa niniejsza jest jednoznacznym i bezsprzecznym dowodem na to, że w systemie (...) wprowadzony był prawidłowo zakaz, orzeczony przez Sąd Rejonowy w Pruszkowie w dniu 23.06.2010 r. Materiał dowodowy sprawy jednoznacznie bowiem wskazuje, że oskarżonego zatrzymano po tym, jak kontrolujący go funkcjonariusze ustalili w bazie (...), iż ma on orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Nie ma zatem możliwości, aby był on jakoby wcześniej kontrolowany przez Policję i po sprawdzeniu bazy danych wypuszczany z uwagi na to, że ciąży na nim jedynie zakaz wyrobienia sobie prawa jazdy. Mało tego, nielogiczne i całkowicie niewiarygodne jest twierdzenie oskarżonego, iż o zakazie dowiedział się dopiero w 2013 roku, skoro w 2011 roku zatrzymano go pod zarzutem prowadzenia pojazdu mechanicznego, pomimo zakazu
i w tym samym roku skierowano akt oskarżenia w tej sprawie. Ponadto, już sama analiza wyjaśnień oskarżonego, złożonych w postępowaniu przygotowawczym, jednoznacznie wskazuje, że oskarżony w dniu 01.09.2011 r. doskonale wiedział
o ciążącym na nim zakazie. Znaczną część wyjaśnień poświęcił on bowiem na tłumaczenie powodu, dla którego wsiadł za kierownicę wskazując, iż była to wyjątkowa sytuacja, spowodowana zewnętrznymi okolicznościami. Znamiennym jest, że oskarżony nie potwierdzał w tych wyjaśnieniach wprost, że prowadził samochód wiedząc, że obowiązuje go sądowy zakaz. Fakt wiedzy oskarżonego o istnieniu przedmiotowego zakazu w stosunku do jego osoby, wynika natomiast z kontekstu przedmiotowych wyjaśnień. Tym samym niewiarygodne są wyjaśnienia oskarżonego złożone przed Sądem, gdy utrzymuje on, iż potwierdzał swą wiedzę o obowiązującym go zakazie, gdyz tak mu mówili policjanci.

Niezależnie od wszelkich omówionych okoliczności podkreślić należy, iż oskarżony dysponował odpisem orzeczenia z dnia 23.06.2010 r., sygn. III Now 106/10, które jednoznacznie wskazuje, jaki zakaz na nim ciążył i to owo rzeczenie było dla niego wiążące.

Tak też uwzględniwszy kwestie omówione powyżej, S. do przekonania, iż wyjaśnienia oskarżonego w części dotyczącej jego rzekomej niewiedzy o ciążącym na nim zakazie prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, stanowią jedynie niewiarygodną linię obrony, ukierunkowaną na uniknięcie odpowiedzialności karnej.

Z opinii sądowo – psychiatrycznej z dnia 08.04.2014 r. (k. 92 – koperta), sporządzonej przez biegłych psychiatrów A. K. i G. W. jasno wynika, iż poczytalność oskarżonego zarówno
w czasie czynu, jak i badania nie budzi wątpliwości.

Przytoczoną powyżej opinię Sąd ocenił jako rzetelną, odpowiadającą wymogom wiedzy i w pełni wyczerpującą, a zatem stanowiącą pełnowartościowy dowód w sprawie.

Sąd dokonał następującej oceny prawnej czynu oskarżonego:

Mając na uwadze powyższe, w świetle ujawnionego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należy, że wina oskarżonego M. J. nie budzi żadnych wątpliwości i została udowodniona w całości. Oskarżony przyznał się bowiem do popełnienia zarzucanego mu czynu i w postępowaniu przygotowawczym złożył krótkie, ale klarowne wyjaśnienia, korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym sprawy w postaci zeznań świadka A. G. i zebranej w sprawie dokumentacji procesowej, w tym w szczególności protokołem zatrzymania oraz odpisem postanowienia w sprawie III Now 106/10 Sądu Rejonowego w Pruszkowie. Wyjaśnienia oskarżonego złożone w Sądzie w zakresie, w jakim, pomimo formalnego przyznania się do popełnienia zarzuconego mu czynu, neguje on swoją wiedzę na temat ciążącego na nim sądowego zakazu, są zaś niewiarygodne i nie deprecjonują spójnej jego relacji, złożonej w postępowaniu przygotowawczym. Całokształt materiału dowodowego sprawy, któremu Sąd dał wiarę, układa się zaś w logiczną całość, co wykazano powyżej.

Swoim zachowaniem, polegającym na kierowaniu w dniu 01.09.2011 r. w ruchu lądowym samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) w sytuacji gdy, ciążył na nim zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, prawomocnie orzeczony postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 23.06.2010 r., sygn. akt III Now 106/10, oskarżony M. J. wypełnił wszystkie znamiona czynu zabronionego, określonego w art. 244 k.k. Opisane tam przestępstwo polega bowiem na niestosowaniu się przez sprawcę do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, obowiązku powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie
z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu albo nie wykonywaniu zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany.

W ocenie Sądu powyższe wskazuje jednoznacznie na zasadność stawianego oskarżonemu M. J. zarzutu popełnienia przestępstwa
z art. 244 k.k.

Ponadto, całokształt okoliczności sprawy pozwala stwierdzić, iż oskarzony działał umyślnie i miał pełną świadomość, że kieruje pojazdem mechanicznym pomimo, iż na mocy prawomocnego zakazu sądowego nie mógł tego robić. Zakaz prowadzenia pojazdów został bowiem orzeczony w jego obecności i wiedział on o treści postanowienia z dnia 23.06.2010 r., sygn. III Now 106/10, która jest bezsprzeczna i jasna. Oskarżony był zaś w dacie orzekania zakazu osobą niemal pełnoletnią, toteż winien rozumieć jasno brzmiący zakaz. Z kolei w dacie naruszenia zakazu miał już ukończone 18 lat. Tak było również w dacie sporządzenia przez Starostwo w P. informacji o wykonaniu środka karnego z dnia 22.03.2011 r., gdzie jasno określono ramy czasowe obowiązywania zakazu. W dacie czynu, jako osoba dorosła i w pełni poczytalna (co potwierdza stosowna opinia), winien on zatem mieć pełną świadomość, iż do dnia 13.01.2014 r. nie może kierować jakimikolwiek pojazdami mechanicznymi. Fakt, iż M. J. taką świadomość miał, potwierdzają zaś dodatkowo jego wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego,
o czym była mowa powyżej.

Niemniej jednak, przy stwierdzeniu zasadniczej słuszności stawianego oskarżonemu zarzutu, Sąd doszedł do przekonania, iż sporządzając akt oskarżenia, Prokurator nieprecyzyjnie sformułował opis czynu zarzuconego M. J., poprzez niedokładne określenie orzeczenia sądowego, na mocy którego na oskarżonym ciążył zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Z tych względów Sąd, wydając wyrok, uzupełnił opis czynu o dokładne stwierdzenie, iż oskarżony nie stosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, orzeczonego postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich, sygn. III Now 106/10.

Podkreślić wypada, że zmiana ta nie spowodowała wyjścia poza granice oskarżenia. Sąd operował bowiem w granicach konkretnego zdarzenia historycznego, jakie miało miejsce w dniu 01.09.2011 r. i zostało ujęte w akcie oskarżenia.

Zachowanie przestępcze, jakiego dopuścił się oskarżony, godziło w istotne dobra chronione prawem, jakimi są powaga orzeczeń sądowych i ogólnie pojęte dobro wymiaru sprawiedliwości. Stopień szkodliwości społecznej przestępstwa popełnionego przez M. J. jest zatem dość znaczny, zwłaszcza przy uwzględnieniu, że oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim naruszenia z zakazu sądowego, co jasno wynika z samej istoty podjętego przezeń zachowania, jakim jest prowadzenie pojazdu mechanicznego.

Tak też uwzględniwszy powyższe okoliczności, kierując się przy wymierzaniu oskarżonemu kary kryteriami, wymienionymi w art. 53 § 1 i 2 k.k.,
a więc swoim uznaniem, granicami przewidzianymi przez ustawę, Sąd uznał, iż sprawiedliwą, wyważoną i uwzględniającą stopień zawinienia oskarżonego
i szkodliwości społecznej jego czynu, jest wymierzona oskarżonemu w pkt I wyroku kara 3 miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu w stosunku do oskarżonego M. J. nie zachodzą przesłanki do zastosowania dobrodziejstwa instytucji warunkowego zawieszenia orzeczonej kary, przewidziane w art. 69 k.k. Zgodnie z § 1 powołanego przepisu, Sąd może bowiem warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Z kolei zaś § 2 tego przepisu stanowi, że zawieszając wykonanie kary, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości
i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

Tymczasem M. J. jest osobą uprzednio sześciokrotnie karaną
(k. 51 – 53), w tym raz za niestosowanie się do orzeczenia sądowego. Znamiennym jest, że sprawa w której zapadł wyrok za czyn z art. 244 k.k., jest sprawą młodszą od sprawy niniejszej. Fakt zatrzymania oskarżonego w sprawie niniejszej i wniesienia aktu oskarżenia za zachowanie, polegające na naruszeniu zakazu sądowego, nie stanowił zatem dla oskarżonego wystarczającej lekcji i nie powstrzymało go to przed kolejnym popełnieniem czynu z art. 244 k.k. Co więcej, lektura karty karnej oskarżonego wskazuje, że dotychczas stosowano wobec niego kary rodzajowo łagodniejsze niż orzeczona wyrokiem niniejszym, bądź też orzekano karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Pomimo to oskarżony popełniał kolejne przestępstwa i to podobne do siebie. Powyższe wskazuje jednoznacznie, iż oskarżony swoją dotychczasową postawą wykazuje rażące lekceważenie dla porządku prawnego. Nie wykorzystał on również dawanej mu wielokrotnie szansy na resocjalizację w warunkach wolnościowych.

W ocenie Sądu, całokształt przytoczonych wyżej okoliczności dowodzi, że dotychczasowo stosowane wobec oskarżonego kary i środki karne nie przyniosły zamierzonego rezultatu. Tym samym nie może być mowy o jakiejkolwiek pozytywnej prognozie kryminologicznej w odniesieniu do M. J.. Postawa oskarżonego w żadnym wypadku nie pozwala na zastosowanie środka probacyjnego. Jednocześnie Sąd stwierdza, iż kara w zawieszeniu nie spełniłaby
w odniesieniu do oskarżonego swoich celów, a w szczególności nie zapobiegłaby jego powrotowi do przestępstwa, jeżeli celu tego nie osiągnęły dotychczas stosowane kary i środki karne.

W tym stanie rzeczy Sąd doszedł do przekonania, iż jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze ustalonym przez Sąd jest w pełni adekwatna do stopnia zawinienia M. J. oraz stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, która jest dość znaczna. Mając jednak na uwadze fakt, iż oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i wyraził skruchę, Sąd orzekł karę pozbawienia wolności w wymiarze zbliżonym do dolnej granicy zagrożenia ustawowego.

Reasumując, Sąd stoi na stanowisku, iż tak orzeczona bezwzględna kara
3 miesięcy pozbawienia wolności jest w pełni adekwatna do stopnia winy oskarżonego i spełni swoje cele prewencji tak generalnej, jak i indywidualnej.

W pkt II wyroku Sąd orzekł zgodnie z art. 63 § 1 k.k., zaliczając oskarżonemu M. J. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania w sprawie w dniach 01.09.2011 r. – 02.09.2011 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równoważy jeden dzień kary pozbawienia wolności.

W punkcie III wyroku, mając na uwadze stan majątkowy oskarżonego, który aktualnie jest pozbawiony wolności i ma w perspektywie również odbycie kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie niniejszej, Sąd orzekł w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. i zwolnił M. J. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.