Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2013 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko E. P.

o wydanie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego (...) w Warszawie

z dnia 6 maja 2013 r., sygn. akt XVI GC 955/12

orzeka:

oddala apelację.

Sygn. akt XXIII Ga 1170/13

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy (...) w Warszawie wyrokiem z dnia 6 maja 2013 r. w sprawie o sygn. akt XVI GC 955/12 oddalił powództwo ( pkt I) oraz zasądził od powoda A. K.na rzecz pozwanej E. P.kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt II).

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył powód A. K. zaskarżając je w całości oraz wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozstrzygnięcia sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd drugiej instancji podziela w całości poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne i ich prawną ocenę oraz przyjmuje je za własne. Zarzuty skarżącego stanowią niedopuszczalną polemikę z prawidłowymi rozważaniami Sądu pierwszej instancji. Ponowne powtarzanie podniesionych tam obszernych i trafnych argumentów nie wydaje się celowe. Zarzuty podniesione przez skarżącego w apelacji należy uznać za bezzasadne. (

Przede wszystkim wskazać należy, że według treści art. 66 ¹ k.c. oferta złożona w postaci elektronicznej wiąże składającego, jeżeli druga strona niezwłocznie potwierdzi jej otrzymanie.

Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w doktrynie oferta złożona w postaci elektronicznej wiąże składającego dopiero wówczas, gdy druga strona potwierdzi jej otrzymanie. Takie potwierdzenie należy odróżnić od przyjęcia oferty. Nie stanowi ono oświadczenia wyrażającego wolę zawarcia umowy, lecz raczej przejaw woli podobny do oświadczenia woli. Potwierdzenie otrzymania oferty nie przesądza stanowiska oblata wobec propozycji zawarcia umowy. Może on następnie ofertę przyjąć, może ją odrzucić, jak również przyjąć z zastrzeżeniem zmian lub uzupełnień (K. Kopaczyńska - Pieczniak, komentarz do art. 66' kodeksu cywilnego, Lex 2012, numer 128105).

Przekładając powyższe na realia niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że na skutek złożonego zamówienia przez powoda doszło jedynie do wystosowania przez niego oferty zawarcia umowy sprzedaży. Podkreślić z naciskiem należy, że strona pozwana nie złożyła powodowi

oświadczenia, które można by uznać za przyjęcie oferty. Jak słusznie uznał Sąd I instancji, w przedmiotowej sprawie powodowi została przesłana jedynie automatycznie wygenerowana wiadomość ze sklepu pozwanej, która nie stanowiła przyjęcia oferty, lecz wyłącznie potwierdzenie otrzymania zamówienia powoda. W związku z tym, nie doszło do zawarcia pomiędzy stronami umowy sprzedaży (skutek ten powstaje bowiem dopiero w momencie przyjęcia oferty). Na marginesie wskazać również należy, iż umowa sprzedaży nie została zawarta jako całość, a nie co do poszczególnych jej elementów, wobec tego niezasadny jest zarzut skarżącego, iż Sąd Rejonowy bezpodstawnie oddalił powództwo w zakresie żądania przez powoda wydania kabla koncentrycznego (...), produktu o symbolu(...), przewodu (...)

Ustosunkowując się do podniesionego przez skarżącego w apelacji zarzutu naruszenia przepisu prawa procesowego, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c, należy stwierdzić, że również nie zasługuje on na uwzględnienie.

Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą granice swobodnej oceny dowodów wyznaczają w szczególności: obowiązek wyprowadzenia przez sąd z zebranego materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych, ramy proceduralne (ocena dowodów musi respektować warunki określone przez prawo procesowe, w szczególności art. 227-234 k.p.c), wreszcie poziom świadomości prawnej sędziego oraz dominujące poglądy na sądowe stosowanie prawa. Swobodna ocena dowodów dokonywana jest przez pryzmat własnych przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego zasobu doświadczeń życiowych, uwzględnia wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy' jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest wystarczające natomiast przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. ( Wyrok SA w Krakowie z dnia 29 listopada 2012 r. I ACa 1033/12; wyrok SA w Gdańsku z dnia 25 października 2012 r. III AUa 1380/11). W związku z tym, należy uznać, że skarżący nie postawił skutecznie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Ponadto, należy podkreślić z naciskiem, że Sąd Rejonowy przy wydaniu wyroku wyjaśnił wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sąd pierwszej instancji przede wszystkim w sposób wyczerpujący i bardzo szczegółowy rozważył zgromadzony

materiał dowodowy i jednocześnie przedstawił tok rozumowania i umotywował wnioski, do których doszedł.

W związku z powyższym, należy skonstatować, że zarzuty podniesione przez skarżącego nie podważają dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swobodnej oceny dowodów.

Mając na uwadze całokształt powyższych okoliczności, na podstawie art. 385 k.p.c, apelacja podlegała oddaleniu jako bezzasadna.