Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2014 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Zmysłowska-Sołowiej

Protokolant: Bożena Oblińska

w obecności oskarżyciela Prokuratora Piotra Barczewskiego

po rozpoznaniu dnia 22 maja 2014 r. na rozprawie w Legionowie sprawy :

P. R. (1) c. P. i M. zd. R. urodzonej (...) w N.

oskarżonej o to, że :

I. W bliżej nieustalonym okresie grudnia 2012 roku w N. woj. (...) na ul. (...) wypowiadała wobec A. B. groźby karalne pozbawienia życia i zdrowia, które wzbudziły u wymienionej pokrzywdzonej uzasadnioną obawę ich spełnienia to jest o czyn z art. 190§ 1 k.k.

II. W dniu 9 lutego 2013 roku w L. woj. (...) przy ul. (...) w Pubie F. poprzez kilkukrotne uderzenie łokciem w prawy bok ciała, wylanie piwa na ubranie oraz uderzenie kuflem w głowę spowodował obrażenia ciała u A. B. w postaci rany ciętej policzka lewego dł. 4,5 cm wielomiejscowego otarcia naskórka twarzy w okolicy w okolicy kąta zewnętrznego oka lewego, grzbiecie nosa, u podstawy przegrody nosa zasinienia podśluzówkowego o wymiarze 1 cm wargi górnej od strony przedsionka jamy ustnej, które to obrażenia powodują naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na okres poniżej 7 dni to jest o czyn z art. 157§2 kk w zb. z art. 217§1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Orzeka:

1.  Oskarżoną P. R. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej w punkcie 1 a/o czynu przyjmując, że dopuściła się go w okresie od 01.12.2012 roku do 31.12.2012 roku i za to na podstawie art. 190§1 kk skazuje ją na karę 3(trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  Oskarżoną P. R. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej w punkcie 2 a/o czynu i za to na podstawie art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11§3 kk skazuje ją na karę 3(trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzeka wobec oskarżonej P. R. (1) karę łączną w wymiarze 5(pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70§2 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej w punkcie 3 ( trzecim) kary na okres 3(trzech) lat próby;

5.  Na podstawie art. 73 §2 kk w okresie próby oddaje oskarżoną pod dozór kuratora sądowego ;

6.  Na podstawie art. 46§2kk zobowiązuje oskarżoną P. R. (1) do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej A. B. nawiązki w kwocie 2000(tysięcy) złotych;

7.  Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżoną P. R. (1) w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

8.  Na podstawie art. 618§1 p.11 kpk w zw. z art. 29§1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze i §14 ust.2 pkt.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej (...) kwotę 924 (dziewięćset dwadzieścia cztery) złote powiększone o należną stawkę podatku VAT.

Sygn. Akt II K 470/13

Uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 22 maja 2014 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. B. i P. R. (1) są ze sobą skonfliktowane. Powodem nieporozumień jest fakt, że oskarżona jest obecnie związana z byłym chłopakiem pokrzywdzonej D. K. (1).

W okresie pomiędzy dniem 1 a 31 grudnia 2012 roku przy ulicy (...) w N. pokrzywdzona A. B. przypadkowo spotkała oskarżoną P. R. (1). Oskarżona P. R. (1) zaczęła wówczas grozić pokrzywdzonej pozbawieniem życia i zdrowia wypowiadała wobec niej słowa cyt; ” Nie patrz na mnie bo zaraz Ci dojebie ”. Pokrzywdzona przestraszyła się gróźb wypowiadanych przez P. R. (1).

W dniu 8 lutego 2013 roku A. B. przyjechała do dyskoteki „F.” przy ulicy (...) w L. wraz ze swoimi koleżankami P. H., L. H. oraz N. B.. Na miejscu spotkały znajomych R. S. oraz D. K. (2), z którymi usiadły przy stoliku. Około godziny 23:30 do pubu przyjechała oskarżona P. R. (1) wraz z koleżanką D. D. (1). Przed przyjazdem do dyskoteki oskarżona w domu spożywała alkohol w postaci kilku drinków. Po godzinie 01:00 w dniu 09.02.2013 roku oskarżona P. R. (1) przechodząc obok stojącej pokrzywdzonej A. B. wylała na nią piwo z trzymanego w ręce kufla. Następnie oskarżona uderzyła pokrzywdzoną łokciem w prawy bok, w wyniku, czego A. B. zachwiała się i usiadła na skraju sofy. Oskarżona P. R. (1) uderzyła trzymanym w ręku kuflem pokrzywdzoną w głowę. Pokrzywdzona próbowała powstrzymać P. R. (1) łapiąc ją za ręce, w wyniku czego doszło między nimi do szarpaniny. Nagle P. R. (1) uderzyła A. B. trzymanym w ręku kuflem w twarz. W wyniku uderzenia kufel pękł, wbijając się w lewy policzek A. B. i powodując u niej uszkodzenia ciała w postaci rany ciętej o długości 4,5 cm, wielomiejscowych otarcia naskórka twarzy w okolicy lewego oka, grzbietu nosa i zasinienia podśluzówki wargi górnej o długości 1 cm, które to obrażenia spowodowały u niej naruszenie narządów ciała i rozstrój zdrowia na okres poniżej 7 dni w rozumieniu art. 157§2kk.

P. H. widząc zdarzenie zawiadomiła pogotowie i policje oraz pracowników ochrony dyskoteki M. T. i M. W.. A. B. wraz z L. H. udały się do toalety w celu opatrzenia rany i zatamowania krwawienia. P. R. (1) została zatrzymana przez przybyłych na miejsce funkcjonariuszy KPP L. P. S. i R. C. (1).

Oskarżona P. R. (1) ma 21 lat, jest panną, posiada wykształcenie zawodowe. Z zawodu jest fryzjerką. Nie ma dochodów, jest na utrzymaniu rodziców. Nie była leczona psychiatrycznie. Nie była uprzednio karana.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

⚫

Częściowych wyjaśnień oskarżonej P. R. (1) /k. 73, 135-136/

⚫

Zeznań świadków A. B. /k.2-3,18, 136-137, 142-143/, P. S. / k.14-15,162- 166/ P. H. /k. 23-24, 143-144/ L. H. /k.25-26, 165- 166/, D. D. (1) /k. 30-31, 170 – 173/, N. B. /k. 50-51, 163- 164, / R. S. /k. 182-184/ M. T. /k. k. 60-61, 185-186/ M. W. /k. 96-97, 199/ D. K. (1) /k. 186-187/

⚫

karty informacyjnej /k.6/

⚫

kserokopii notatnika służbowego /k.10-13/

⚫

obdukcji lekarskiej / k. 20/

⚫

opinii lekarskiej /k.21, k.41/

⚫

zaświadczenia /k.80/

⚫

karty karnej /k.82, k.92, k.134/

⚫

danych osobo poznawczych /k.80,111/

⚫

wydruku z portalu F..pl /k.140/

⚫

zeznań świadka faktury VAT /k.189/

⚫

kart informacyjnych /k.191/

⚫

paragonów /k.153/, /k.190/

Oskarżona P. R. (1) w toku postępowania przygotowawczego nie przyznała się do zarzucanego jej czynu z art. 190 § 1 k.k. Odnośnie czynu z art. 157 § 2 k.k. w zb. z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k przyznała się w części tj. jedynie do uderzenia pokrzywdzonej kuflem z piwem w głowę. Podała, że nigdy nie prowokowała A. B., ani nie jej nie zaczepiała. Oskarżona wyjaśniła, iż w dniu 8 lutego 2013 roku około godziny 23:00 wraz z koleżanką D. D. (1) przyjechały do pubu „ F.” w L.. W domu wypiły około 3-4 drinków z alkoholem, a w dyskotece po jednym piwie. Oskarżona podała, że jest skonfliktowana z pokrzywdzoną, ponieważ była zazdrosna że ta spotykała się z jej chłopakiem. Oskarżona wyjaśniła, iż w momencie gdy szła do łazienki i przechodziła koło stolika, przy którym siedziała pokrzywdzona przez przypadek wylała na A. B. piwo. Pokrzywdzona podniosła się i zaczęły się szarpać. Wskazała, że w trakcie zdarzenia przypadkiem uderzyła pokrzywdzoną trzymanym szklanym kuflem w twarz, jednak nie wiedziała nic o rozmiarze rany ani jej obrażeniach. Wyjaśniła, że kiedy po dwóch dniach dowiedziała się o wszystkim, postanawiała udać się do domu pokrzywdzonej, by ją przeprosić /k. 73-74/. W toku postępowania sądowego oskarżona nie przyznała się do popełnia czynu z art. 190 § 1 k.k. Odnośnie czynu z art. 157 § 2 k.k. w zb. z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k przyznała się jedynie częściowo. Wyjaśniła, iż jej działanie było w istocie obroną. Przyznała, iż to ona spowodowała obrażenia u pokrzywdzonej i wobec tego chciałaby ją przeprosić. Zasygnalizowała, ze jest gotowa pokryć koszty jej leczenia i obdukcji. Jednocześnie wyjaśniła, iż w dniu zdarzenia pokrzywdzona była zazdrosna o chłopaka – D., z którym ona obecnie jest. W trakcie zdarzenia pokrzywdzona rzuciła się na nią, dlatego musiała się bronić. Wskazała, że A. B. ciągnęła ją za włosy, a ona odruchowo, bez zastanowienia raz uderzyła ją szklanką po piwie w twarz, naczynie było bardzo cienkie, dlatego od razu pękło i zraniło pokrzywdzoną /k.135-137/. Wyjaśnienia oskarżonej zasługują na wiarę jedynie w części, w jakiej przyznała się do spowodowania obrażeń ciała u pokrzywdzonej A. B.. Sąd nie dał wiary jej wyjaśnieniom w pozostałym zakresie. W ocenie Sądu przedstawiona przez nią wersji zdarzeń z dnia 9.02.2013 roku jest nielogiczna, niespójna i sprzeczna z zebranymi w sprawie dowodami, którym Sąd dał wiarę. Prezentowana przez nią wersja zdarzenia, iż to pokrzywdzona atakowała ją i ciągnęła za włosy stanowią jedynie realizację przyjętej przez nią linii obrony i mającą pomniejszyć jej rolę w zdarzeniu. Zgodnie z zasadami zdrowego rozsądku mało prawdopodobne jest, by to pokrzywdzona sama lub podczas szarpaniny sama pociągnęła i stłukła szklankę do piwa na swej twarzy. Ponadto treść jej wyjaśnień pozostaje w sprzeczności z wnioskami zawartymi w opinii biegłego lekarza M. O. (k.21) , a także dokumentacją medyczną przedłożoną przez pokrzywdzoną. Sąd odmówił wiary jej wyjaśnieniom, bowiem w ocenie Sądu są wyłącznie realizacją przyjętej przez oskarżoną linii obrony. Co do zasady przeczy im zgromadzony w sprawie, uznany za wiarygodny, materiał dowodowy, głównie zeznania świadków: A. B. , P. H. , L. H., które dokładnie zrelacjonowały zdarzenie z dnia 09.02.2013roku oraz potwierdziły fakt wypowiadania gróźb przez oskarżoną wobec pokrzywdzonej na tle kilkuletniego konfliktu pomiędzy stronami. Fakt wzajemnych animozji potwierdzają również zeznania świadka D. K. (1).

Pokrzywdzona A. B. przesłuchana w postępowaniu przygotowawczym zeznała, iż w dniu 8 lutego 2013 roku około godziny 23:00 przyjechała do L. do baru „F.” . Udała się tam z trzema koleżankami L. H., P. H. oraz N. B.. Na miejscu wraz z N. B. wypiły jedno piwo, pozostałe koleżanki nie spożywały alkoholu. Pokrzywdzona zeznała, że kiedy wraz z trzema koleżankami siedziały przy stoliku, a L. H. niedaleko tańczyła, zauważyły oskarżoną P. R. (1) i D. D. (1). Około godziny 1:00 w dniu 09.02.2014 roku podeszła do niej oskarżona P. R. (1) w ręku trzymając szklankę z piwem. Pokrzywdzona zeznała, iż najpierw oskarżona śmiejąc się wylała na jej spodnie i sweter piwo, a następnie uderzyła ją łokciem w prawy bok. Pokrzywdzona nadmieniała, iż po tym podniosła się i w tym momencie oskarżona uderzyła ją szklanką od piwa w górną część głowy. Szklanka wtedy nie pękła. A. B. podała, iż wtedy poczuła silny ból i otępienie jednak nie straciła przytomności. Następnie oskarżona uderzyła ją trzymaną szklanką w okolice ust i podbródka z lewej strony twarzy. Wówczas szklanka pękła i zraniła ją w twarz. Pokrzywdzona dodała, iż w wyniku zdarzenia miała pokaleczoną twarz, rany nad górną wargą na nosie i rozcięty lewy łuk brwiowy oraz głęboką ranę na lewym policzku ciągnącą się wzdłuż szczęki. Pokrzywdzona podała, iż oskarżona już w grudniu 2012 roku zaczepiała ją na ulicy i groziła jej pozbawieniem życia i że jej „dojebie” a groźby te wzbudziły u niej uzasadnioną obawę ich spełnienia. A. B. zeznała, iż 4 lata temu rozstała się z D. K. (1), jednak on nadal próbował się z nią kontaktować co zdenerwowało oskarżoną P. R. (1). Z oskarżoną widywała się sporadycznie na mieście, jednak starała się jej unikać, ponieważ wiedziała, że P. R. (1) jest osobą agresywną, wcześniej wdawała się już w bójki, a do niej ma pretensje o chłopaka i z tego powodu groziła jej. Podała, iż jesienią 2011 roku lub 2012 roku P. R. (1) przyjechała pod jej blok. Zadzwoniła do jej mieszkania domofonem i kazała zejść na dół ubliżając. Twierdziła, że chce porozmawiać, ponieważ odbiła jej chłopka. /k.1-3/. A. B. zeznała również, iż oskarżona wypowiadała w stosunku do niej groźby w grudniu 2012 roku, w czasie przerwy świątecznej, a jej słowa z uwagi na wcześniejsze agresywne zachowanie oskarżonej wzbudziły w niej uzasadnioną obawę ich spełnienia /k. 18-19/. W toku postępowania sądowego A. B. potwierdziła swoje wcześniejsze zeznania. Nadto zeznała, iż oskarżona w dniu 09.02.2013 roku oblała ją piwem, a następnie doszło między nimi do szarpaniny. Oskarżona uderzyła ją dnem szklanki w czubek głowy, jednak szklanka się nie rozbiła. Następnie oskarżona uderzyła ją po raz drugi w twarz brzegiem szklanki, która zbiła się jej na twarzy. Wskazała, iż po zdarzeniu miała na lewym policzku ranę długości 4,5 cm, poraniony nos, zasinioną wargę i rozcięty łuk brwiowy. Wniosła o zasądzenie od oskarżonej nawiązki w kwocie od 2.000 złotych do 5.000 złotych za ból i koszty leczenia niwelacji blizny na twarzy /k. 135-137/. W ocenie Sądu zeznania pokrzywdzonej zasługują w całości na wiarę. Pokrzywdzona zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przez Sądem złożyła spójne i konsekwentne zeznania, które są skorelowane z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie – w tym z obdukcją lekarską, opinią biegłego lekarza, jak również zeznaniami bezpośrednich świadków zdarzenia z dnia 9.02.2013 roku P. H., L. H., N. B. oraz w częściowymi zeznaniami D. D. (1), i wyjaśnieniami oskarżonej P. R. (1).

Przesłuchany w charakterze świadka funkcjonariusz policji P. S. zeznał, iż w nocy 9 lutego 2013 roku około godziny 0:50 otrzymał zgłoszenie o bójce w pubie „F.” w L. . Na miejsce udał się z R. C. (2). W pubie zastali pokrzywdzoną A. B., która poinformowała ich, iż oskarżona uderzyła ją w twarz kuflem po piwie. Pokrzywdzona była zakrwawiona, została zabrana przez pogotowie do Szpitala w N.. Świadek zeznał, iż po przyjeździe na miejsce zdarzenia oskarżona przyznała, iż faktycznie doszło do kłótni, w trakcie, której mogła uderzyć pokrzywdzoną, jednak nie pamięta całego przebiegu wydarzeń. Nadmienił, iż oskarżona po zdarzeniu wobec pokrzywdzonej zachowywała się arogancko. W ocenie Sądu zeznania świadka zasługują w całości na uwzględnienie, bowiem są koherentne z częściowymi wyjaśnieniami oskarżonej, jak również zeznaniami bezpośrednich świadków oraz pokrzywdzonej. Nadto są spójne i logiczne.

Przesłuchana w charakterze świadka P. H. zeznała, iż jest koleżanką A. B.. W dniu 8 lutego 2013 roku przebywała z nią i koleżankami w pubie „F.” w L.. Około godziny 23:00 do pubu przyszła P. R. (1), która podeszła do nich i spytała się czy może zostawić u nich kurtki, one jednak się nie zgodziły. Po około godzinie P. H. wstała aby potańczyć. Wówczas podeszła do nich oskarżona, uderzyła łokciem pokrzywdzoną, która usiadła na oparciu sofy. Następnie oskarżona wylała na A. B. piwo. Pokrzywdzona nie zdążyła zareagować, bo oskarżona uderzyła ją najpierw szklanką w głowę, a następnie w twarz. Świadek zeznała, iż oskarżona nic przy tym nie mówiła, tylko cały czas się śmiała. Nadto nadmieniła, iż wie, że oskarżona była wcześniej zazdrosna o chłopaka, z którym kiedyś spotykała się pokrzywdzona /k. 23-24/. Przesłuchana w toku postępowania sądowego świadek P. H. podtrzymała swoje wcześniejsze zeznania, jednocześnie dodała, iż widziała jak oskarżona przed zdarzeniem specjalnie, od góry wylała na twarz i bluzkę pokrzywdzonej piwo. Nadmieniła, iż to ona zadzwoniła po karetkę, zaś po Policję zadzwonił jeden z ochroniarzy dyskoteki. Nadto zeznała, że wcześniej od pokrzywdzonej słyszała o sytuacji, kiedy oskarżona dzwoniła do jej domu i jej matce mówiła, że jej córka A. B. zabrała jej męża. Dodatkowo potwierdziła, iż słyszała od A. oraz kolegów i koleżanek, że oskarżona wcześniej groziła pokrzywdzonej /k. 141-145/. W ocenie Sądu zeznania świadka zasługują na wiarę, albowiem znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, czyli zeznaniach świadków zdarzenia, którym Sąd dał wiarę.

Przesłuchana w charakterze świadka L. H. zeznała, iż w dniu 8 lutego 2013 roku przebywała wraz z koleżankami w pubie „F.” od godziny 22:00. Około godziny 24:00 w pubie pojawiła się oskarżona P. R. (1) wraz z koleżanką D. D. (1). L. H. zeznała, iż widziała sytuację, kiedy pokrzywdzona odchodziła od stolika a oskarżona zaczepiała ją tj. próbowała szturchnąć, popchnąć. Nadmieniła, iż widząc to postanowiły zmienić lokal. Wskazała, iż w pewnym momencie około godziny 1:00 pokrzywdzona podniosła się z sofy i usiadła na jej oparciu. W tym czasie oskarżona wraz z koleżanką podeszły do niej. Wówczas oskarżona oblała piwem pokrzywdzoną, a następnie uderzyła ją kuflem w głowę, a później w twarz. L. H. zeznała, iż widać było, że oskarżona podczas zdarzenia była pijana. Dodała również, że po całym zajściu oskarżona śmiała się z tego co zrobiła i mówiła, że zrobiła to bo nie chciała się bawić na tej samej imprezie co A.. W momencie, gdy wezwano Policje oskarżona chciała uciec. L. H. zeznała, że oskarżona ma od dawna pretensje w stosunku do pokrzywdzonej, ponieważ ona chodziła wcześniej z obecnym chłopakiem oskarżonej. Podała, iż pokrzywdzona opowiadała jej, że oskarżona przychodziła wcześniej pod jej dom i wydzwaniała do niej oraz groziła jej, że ją pobije /k. 25-26/ W trakcie postępowania sądowego świadek L. H. potwierdziła swoje wcześniejsze zeznania. Jednocześnie nadmieniła, iż wie że oskarżona kiedy na osiedlu (...) w N. spotkała pokrzywdzoną wyzywała ją, opluła i groziła pozbawieniem życia i pobiciem . /k.162- 166/. W ocenie Sądu należy dać wiarę złożonym zeznaniom albowiem są one spójne, logiczne i skorelowane w części z wyjaśnieniami oskarżonej oraz w całości z zeznaniami świadków, którym Sąd dał wiarę oraz dokumentacją medyczną.

Przesłuchiwana w charakterze świadka koleżanka oskarżonej D. D. (1) zeznała, iż w dniu 8 lutego 2013 roku przyjechały do pubu „F.”, gdzie wypiły kilka drinków. W pewnym momencie zauważyły pokrzywdzoną wraz koleżankami. Po pewnym czasie pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzoną doszło do szarpaniny. D. D. (1) zeznała, iż widziała jak A. B. pchnęła oskarżoną i ciągnęła ją za włosy. Nadmieniła, że widziała jak P. R. (1) odepchnęła A. B., wskazała, że nie widziała jak to się stało, że pokrzywdzona została zraniona w policzek. Zeznała, że widziała tylko małe zakrwawienie policzka u pokrzywdzonej. D. D. (1) dodała, że pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzoną już od dawna dochodziło do nieporozumień na tle zazdrości o chłopaka, z którym kiedyś była związana pokrzywdzona. Od około dwóch lat dochodziło na tym tle do różnych wyzwisk i pyskówek. Jednocześnie nadmieniła, iż słyszała jak A. B. mówi do oskarżonej, że „dostanie w łeb”/k.30-31/. W trakcie postępowania sądowego świadek D. D. (1) potwierdziła swoje wcześniejsze zeznania. Dodała, iż od dawna oskarżona otrzymywała obraźliwe sms-y od pokrzywdzonej. Nadto nadmieniła, iż w trakcie zdarzenia w pubie „F.” widziała, jak pokrzywdzona odepchnęła oskarżoną. Jednocześnie zaznaczyła, ze nie widziała by to oskarżona uderzyła pokrzywdzoną kuflem w czubek głowy. Nadmieniła również, że w czasie, gdy podchodziły do pokrzywdzonej, oskarżona miała w ręku szklankę z małą ilością piwa. Ponadto dodała, iż wie że około 2-3 lat temu pokrzywdzona rzuciła się na oskarżoną /k.169 – 174/. Zeznania świadka zasługują na wiarę jedynie w zakresie udziału w incydencie, w dniu 8 lutego 2012 roku. Sąd jednak nie dał wiary wersji zdarzeń podanych przez świadka. Zdaniem Sądu fakt szarpaniny i sugestie co do uderzenia się szklanką przez samą pokrzywdzoną w twarz jest mało prawdopodobny i nielogiczny. W ocenie Sądu stanowi to dopełnienie linii obrony oskarżonej P. R. (1) albowiem świadek jest jej dobrą znajomą i celowo przedstawiła korzystną dla niej wersję wydarzeń starą się w ten sposób pomóc w uniknięciu odpowiedzialności karnej przez oskarżoną.

Świadek N. B. przesłuchana w charakterze świadka zeznała, iż w lutym 2013 roku wybrały się wraz z koleżankami do pubu „F.” w L.. Na miejscu zajęły jeden ze stolików. W pewnym momencie zauważyły P. R. (1). Świadek zeznał, iż nie widziała nic o konflikcie pokrzywdzonej z oskarżoną, ponieważ nie znała pokrzywdzonej dość dobrze. Jednocześnie dodała, iż w pubie podobnie jak A. B. wypiła jedno albo dwa piwa jednak nie była pijana. Dodatkowo zeznała, iż w pewnym momencie podeszła do siedzącej na oparciu A. B. oskarżona, która następnie wylała na nią piwo. Gdy A. B. wstawała coś mówiły do siebie, a następnie zobaczyła, jak oskarżona uderza kuflem od piwa pokrzywdzoną w twarz. Kufel rozbił się i zranił pokrzywdzoną w twarz. N. B. zeznała, że widziała jak pokrzywdzona odwróciła się i wyjęła szkło z rany. Jednocześnie dodała, że nie widziała aby oskarżona i pokrzywdzona siebie wzajemnie prowokowały. Nadmieniła również, że widać było, że oskarżona w momencie zdarzenia była pijana /k. 50-51/. W trakcie postępowania sądowego świadek N. B. potwierdziła swoje wcześniejsze zeznania /k. 141-145/, /k.162- 166/. W ocenie Sądu zeznania świadka zasługują na uwzględnienie, bowiem są spójne i logiczne oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie.

Świadek M. T. przesłuchiwany w charakterze świadka zeznał, iż pracuje w pubie „F.” jako ochroniarz. W dniu 8 lutego 2013 roku około godziny 23:00 dostał zgłoszenie o bójce i udał się na miejsce zdarzenia. Zobaczył na miejscu dziewczynę z rozciętym policzkiem. Podał, że pokrzywdzoną znał z widzenia, ponieważ często przychodziła do pubu. Podał, że pomógł jej opatrzyć ranę i czekał z nią na przyjazd karetki. Wskazał, iż nie był naocznym świadkiem samego zdarzenia /k. 60-61/. W trakcie postępowania sądowego świadek potwierdził swoje dotychczasowe zeznania. / k. 181-187/. Sąd dał wiarę złożonym zeznaniom. Są one spójne z pozostałem materiałem dowodowym .

Przesłuchany w charakterze świadka M. W. zeznał, iż jest pracownikiem ochrony w pubie „F.”. W dniu 8 lutego 2013 roku zostali poinformowani przez klienta o awanturze na ostatnim piętrze. Na miejscu zobaczył dziewczynę, która miała rozciętą i zakrwawioną twarz, jednak nie widział samego zdarzenia /k. 63-64/./. Sąd również dał wiarę złożonym przez niego zeznaniom albowiem są one spójne i logiczne.

Świadek R. S. zeznał, iż w dniu zdarzenia był w pubie „F.” wraz z kolegą D. K. (2). W pubie siedział przy stoliku z pokrzywdzoną oraz jej koleżankami. Nadmienił, iż widział jak pokrzywdzona i oskarżona szarpały się, a następnie jak oskarżona uderza ją szklanką w twarz w wyniku, czego szklanka pękła. Nadmienił, iż nie widział by oskarżona uderzyła pokrzywdzoną szklanką w czubek głowy, jak również jak oskarżona oblewa ją piwem. Stwierdził również, że nie widział by oskarżona cieszyła się z przedmiotowego zdarzenia. Dodał, że w jego opinii zarówno oskarżona, jak również pokrzywdzona zachowywały się agresywnie. /k. 181-187/. W ocenie Sądu zeznania R. S. zasługują na uwzględnienie, bowiem są one skorelowane z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie – zeznaniami innych naocznych świadków. Różnice odnośnie zachowania oskarżonej zdaniem Sądu stanowią jedynie subiektywne odczucia świadka i wynikają z faktu, iż nie widział on całości zdarzenia z dnia 09.02.2013 roku.

Przesłuchany w trakcie postępowania sądowego świadek D. K. (1) zeznał, iż jest obecnym chłopakiem oskarżonej, zaś z pokrzywdzoną był w związku kilka lat wcześniej. Zeznał, iż kiedy zakończył związek z pokrzywdzoną, A. B. miała pretensje do oskarżonej. Pewnego dnia pokrzywdzona podbiegła do niej w N. i zaczęła ją szarpać. Dodał, iż nie było takiej sytuacji by oskarżona groziła jej. Nadmienił, iż P. R. (1) mówiła mu, iż dnia 09.02.2013 roku przypadkowo zraniła pokrzywdzoną kuflem w twarz. Potwierdził, iż przed zdarzeniem oskarżona zadzwoniła do niego, by ten przyjechał po nią do pubu, bo nie chce awantury z pokrzywdzoną. Nadto zeznał, iż widział sms-y od pokrzywdzonej, w których wyzywała ona oskarżoną. /k. 181-187/. Zeznania świadka zasługują na uwzględnienie, bowiem świadek nie był naocznym świadkiem przedmiotowych zdarzeń objętych aktem oskarżenia. Słyszał jedynie wersje zdarzeń przedstawioną mu przez oskarżoną i zrelacjonował ją przed Sądem.

Sąd pominął zeznania świadka M. P. albowiem nie wnoszą one nic do sprawy.

Sąd obdarzył wiarą dowody z dokumentów gdyż zostały sporządzone przez powołane do tego organy, a żadna ze stron nie zaprzeczyła ich prawdziwości i autentyczności. Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia pozostałych ujawnionych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości Sądu.

Sąd dał wiarę treści opinii pisemnej biegłego lekarza M. O. (2), z której wynika, że obrażenia stwierdzone u pokrzywdzonej mogły powstać w okolicznościach podawanych przez nią i spowodowały one naruszenie czynności i funkcjonowania organizmu na okres poniżej 7 dni. Opinia została sporządzona poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania, z tych też względów posiada ona walory jasności i zupełności i jest przekonywująco uzasadnione oraz bazuje na szczegółowo zabezpieczonym materiale dowodowym.

P. R. (1) stanęła przed zarzutem popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. oraz czynu z art. 157 § 2 k.k. w zb. z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd zważył co następuje:

Przedmiotem ochrony czynu z art. 190 § 1 k.k. jest wolność człowieka rozumiana jako wolność od strachu, obawy przed popełnieniem przestępstwa na szkodę zagrożonego lub jego najbliższych (Daszkiewicz-Paluszyńska, Groźba..., s.32-33). Jest to przestępstwo powszechne, skutkowe (skutkiem jest wzbudzenie u adresata uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona), które może być popełnione jedynie umyślnie. Groźba musi oddziaływać na psychikę zagrożonego w taki sposób, aby mógł on obawiać się, że groźba będzie spełniona. Grozić można słowem, gestem lub innym zachowaniem się (SN w wyroku z dnia 18 stycznia 1934 r., I K 927/33, OSNK 1934, nr 6). Przedmiotem czynności wykonawczej może być osoba, w stosunku do której skierowana jest groźba. Jak słusznie zauważył SN w wyroku z dnia 26 stycznia 1973 r., III KR 284/72, Biul. SN 1973, nr 5, poz. 95: "Wzbudzenie obawy w zagrożonym należy oceniać subiektywnie, nie zaś z punktu widzenia obiektywnego niebezpieczeństwa realizacji groźby".

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż zarówno wina oskarżonej, jak również okoliczności działania nie budzą wątpliwości, iż przestępstwo określone w art. 190 § 1 k.k. zostało przez nią popełnione. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie pokrzywdzona z oskarżoną od blisko 4 lat były ze sobą w konflikcie. Powodem takie zachowania była zazdrość o byłego chłopaka pokrzywdzonej, z którym obecnie jest oskarżona. O dokonaniu czynu w okresie od 1 do 31 grudnia 2012 roku niewątpliwie świadczą szczegółowe zeznania pokrzywdzonej, jak również zeznania świadków – N. B., P. H., L. H., oraz częściowo D. K. (1). Wszystkie zeznania były w tym zakresie spójne i jednoznaczne. Nadto sama pokrzywdzona wyraźnie zasygnalizowała, iż zachowanie oskarżonej wzbudziło u niej uzasadnioną obawę albowiem padła ofiarą jej agresywnego zachowania, dlatego w ocenie Sądu miała prawo obawiać się powtórzenia tego rodzaju zachowania się lub jego eskalacji z jej strony. Przedmiotem przestępstwa stypizowanego w art. 157§2 k. k. jest zdrowie. Występek ten może zostać popełniony zarówno przez działanie, jak i zaniechanie. Jest to przestępstwo materialne. Przestępstwo z art. 157 § 2 k. k. może zostać popełnione umyślnie, w obu postaciach zamiaru. Do znamion przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. należy skutek w postaci naruszenia czynności ciała lub rozstroju zdrowia na czas nie dłuższy niż siedem dni. Trafnie podkreśla się w orzecznictwie, że przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. można przypisać tylko tej osobie, która swoim działaniem lub zaniechaniem spowodowała konkretne obrażenia, powodujące naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż siedem dni (wyrok SA w Krakowie z dnia 29 listopada 2011 r., II AKa 151/10, KZS 2011, z. 3, poz. 40).

Natomiast dobrem chronionym w art. 217 § 1 k.k. jest nietykalność cielesna - tzn. swoboda dysponowania ciałem i zagwarantowania człowiekowi wolności od fizycznych oddziaływań na jego ciało oraz wolność od niepożądanych doznań (Mozgawa, Odpowiedzialność..., s. 19). Jest to przestępstwo powszechne i umyślne (zamiar bezpośredni i ewentualny) oraz skutkowe. Skutkiem przedmiotowego przestępstwa jest doznanie pokrzywdzonego, że jego nietykalność została naruszona. Ściganie odbywa się z oskarżenia prywatnego Naruszeniem nietykalności cielesnej jest każde bezprawne dotknięcie innej osoby czy inny krzywdzący kontakt. Wchodzą tu w grę wszelkie kontakty fizyczne, które są obraźliwe, kłopotliwe czy po prostu niepożądane. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z wywołaniem bólu, jednakże musi być ono fizyczne, tzn. atak musi napotkać ciało pokrzywdzonego, z tym że dla dokonania przestępstwa jest rzeczą obojętną, czy sprawca dotyka ofiary fizycznie. Zazwyczaj zachowanie sprawcy polega na bezpośrednim działaniu na ciało innej osoby, głównie przez uderzenie (ale także między innymi uszczypnięcie, ukłucie, targanie za włosy, kopnięcie, polanie wodą), jednak możliwe jest również tzw. działanie pośrednie, a mianowicie oddziaływanie środkami psychicznymi, o ile działa się przez to na ciało (np. nastraszenie kogoś, kto cofa się i uderza o ścianę). Artykuł 217 § 1 pozostaje w zbiegu rzeczywistym niewłaściwym (pomijalnym) z między innymi z art. 157 k.k.

W niniejszej sprawie zebrany materiał dowodowy jednoznacznie potwierdza, iż P. R. (1) w dniu 09.02.2013 roku swoim zachowanie wyczerpała znamiona obu zarzucanych jej występków z art. 217§ 1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. . P. R. (1) częściowo przyznała się do popełnienia tego czynu z art. 157§2 k.k.. W ocenie Sądu podczas zdarzenia P. R. (1) uderzyła podejrzaną w głowę i twarz, szklanym kuflem a wcześniej oblała piwem czym spowodowała naruszenie czynności narządu ciała i rozstroju zdrowia pokrzywdzonej na okres poniżej 7 dni. Świadczy o tym niewątpliwie skala obrażeń stwierdzonych w dokumentacji medycznej u pokrzywdzonej. A. B. doznała ona bowiem obrażeń w postaci rany ciętej policzka lewego o długości 4,5 cm, wielomiejscowych otarć naskórka, zasinienia wargi górnej, rany łuku brwiowego. Dodatkowo sprawstwo w ocenie Sądu potwierdza fakt, iż po incydencie oskarżona udała się do pokrzywdzonej, by przeprosić, ją za swoje czyny. Nadto świadkowie, których zeznaniom Sąd dał wiarę potwierdzili szczegółową wersje zdarzeń zaprezentowaną przez pokrzywdzoną. Zeznania pokrzywdzonej potwierdza również obdukcja lekarska, jak również pozostała dokumentacja medyczna zgromadzona w sprawie. W ocenie Sądu brak jest podstaw, by przyjąć, by to pokrzywdzona sprowokowała P. R. (1) do takiego zachowania lub podczas szarpaniny sama uderzyła się kuflem w twarz jak wywodziła to oskarżona. P. R. (1) w trakcie zdarzenia znajdowała się pod znacznym wpływem alkoholu, co zdaniem Sądu znacznie zaburzyło jej sposób postrzegania zaistniałej sytuacji.

Przy wymiarze kary Sąd jako okoliczności obciążające uznał duży stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżoną czynów, jak również jej motywację. Natomiast jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę młody wiek oskarżonej, jak również jej wcześniejszą niekaralność. Sąd również wziął pod uwagę fakt, iż oskarżona częściowo przyznała się do winy oraz złożyła obszerne wyjaśnienia, przeprosiła pokrzywdzoną i wyraziła skruchę, a nadto wyraziła chęć pokrycia szkód. W ocenie Sądu wobec oskarżonej istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna. Wobec tego Sąd wymierzył jej za pierwszy czyn z art. 190§1kk karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za drugi z art. 157§2kk w zb. z art. 217§1kk karę 3 miesięcy pozbawienie wolności. Na podstawie art. 85 kk i 86§1kk Sąd wymierzył jej karę łączną 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby. Tylko tego rodzaju kara może skłonić oskarżoną do refleksji nad swoim postępowaniem i powstrzymać od popełnienia w przyszłości podobnych przestępstw. Aby jednak oskarżona P. R. (2) nie poczytywała sobie wymierzonej kary jako zbyt łagodnej oraz z uwagi na fakt, iż jest osobą młodocianą Sąd orzekł wobec niej dozór kuratora w okresie próby.

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. Sąd zobowiązał oskarżoną do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej nawiązki w wysokości 2.000 złotych. Sąd uwzględnił tu kwoty poniesionych przez pokrzywdzoną kosztów wizyt lekarskich i koszt laserowej korekcji blizny na co pokrzywdzona przedstawia stosowne rachunki i fakturę VAT.

Sytuacja majątkowa oskarżonej przemawia w ocenie Sądu za zwolnieniem oskarżoną z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w sprawie. Uzasadnienie takiej decyzji należy rozpatrywać w ramach art. 624 k.p.k.

Na podstawie art . 618 § 1 pkt 11 k.k., w zw. z art. 29 § 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 2 pkt. 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2012 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej (...) kwotę 942 złotych powiększonych o należną stawkę podatku VAT tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu.