Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Bazelan (spr.)

Protokolant Sekretarz sądowy Katarzyna Gustaw

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2014 roku w Lublinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w L.

przeciwko G. Ś.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Puławach z dnia 6 lutego 2014 roku, sygn. akt I C 255/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I. i II., w ten sposób, że oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) w L. na rzecz pozwanej G. Ś. kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

II Ca 270/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 lutego 2014 roku Sąd Rejonowy w Puławach:

I. zasądził od pozwanej G. Ś. na rzecz powoda (...) z siedzibą w L. kwotę 402,90 zł, przy czym kwotę:

a) 300,00 zł z odsetkami ustawowymi w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia l sierpnia 2011 roku do dnia zapłaty, zastrzegając możliwość zmiany wysokości stopy odsetek ustawowych po dniu 6 lutego 2014 roku;

b) 102,90 zł z odsetkami ustawowymi w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia 2 czerwca 2011 roku do dnia zapłaty, zastrzegając możliwość zmiany wysokości stopy odsetek ustawowych po dniu 6 lutego 2014 roku;

II. zasądził od pozwanejG. Ś.na rzecz powoda (...) z siedzibą w L. 107,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od tego wyroku wniosła pozwana G. Ś., która zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła:

1.  naruszenie prawa procesowego art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie ustaleń faktycznych w sposób dowolny i sprzeczny z zasadami logiki w tym poprzez:

a/ przyjęcie, że powódka w sposób rzetelny i wiarygodny udowodniła roszczenie, tj. wykazała fakt wystawienia faktury na kwotę 102,90 zł z datą wymagalności l czerwca 2011 roku, że powódka wykazała, iż pozwana była zobowiązana do zapłaty kwoty 102,90 zł w sytuacji gdy w/w faktura nie została złożona do akt sprawy, jak również gdy powód pomimo zarzutów strony pozwanej nie złożył ani umowy o świadczenie usług w oparciu, o którą miała zostać wystawiona ani żadnego innego dokumentu, który potwierdzałby, iż pozwana była zobowiązana do zapłaty stawki wskazanej w fakturze za świadczenie usługi;

b/ przyjęcie, że pozwana była związana postanowieniami złożonego przez stronę powodową regulaminu w sytuacji gdy nie wykazał, iż stanowił on integralną część umowy o świadczenie usług a w tym, że pozwana zapoznała się z w/w warunkami i je zaakceptowała wobec niezłożenia do akt umowy o świadczenie usług;

- naruszenie art. 207 § 6 k.p.c. poprzez poczynienie ustaleń na podstawie regulaminu złożonego dopiero wraz z pismem z dnia 24 stycznia 2014 r., tj. pomimo iż powinien zostać pominięty jako dowód spóźniony jak również, którego pozwana nie otrzymała przed wydaniem orzeczenie w sprawie a tym samym nie mogła podnieść stosownych zarzutów w sprawie;

- naruszenie art. 328 k.p.c. poprzez niewskazanie podstawy prawnej zasądzonego roszczenia i przyjęcie wyłącznie, że stanowiły ją zapisy art. 509 § l k.c., który co najwyżej mógł dotyczyć legitymacji czynnej strony powodowej a tym samym umowa cesji nie mogła stanowić materialnoprawnej podstawy roszczenia a sama podstawa nie została wskazana

2. naruszenie prawa materialnego

- art. 509 k.c. poprzez przyjęcie, iż strona powodowa wykazała, iż doszło do nabycia wierzytelności w stosunku do pozwanej;

- art. 56 ust. l i 2 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo Telekomunikacyjne wobec przyjęcia, że dochodzone roszczenie wynika z umowy abonamentowej w sytuacji gdy dla takiej umowy przewidziana został forma pisemna a powód takiej umowy nie przedstawił wobec czego brak było podstaw do przyjęcia, iż dochodzone roszczenia znajdują oparcie w bliżej niedookreślonej umowie, której postanowień nie udowodnił.

Pozwana wniosła o: zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa, oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania.

W odpowiedzi na apelację powód (...) wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanej na jego przecz kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja i zawarte w niej zarzuty są uzasadnione.

Przede wszystkim trafnie podnosi skarżąca, że powód nie udowodnił swoich roszczeń ani co do zasady ani co do wysokości.

Strona powodowa dochodziła kwoty 402, 90 zł powołując się na fakt nabycia wierzytelności wobec pozwanej G. Ś. od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wynikającej z umowy o świadczenie usług związanych z umową abonamentową.

Zgodnie art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Natomiast według art. art. 232 k.p.c.: strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Tym samym to przede wszystkim powód winien wykazywać słuszność swoich twierdzeń w zakresie zgłoszonego żądania. Natomiast Sąd Rejonowy sprzecznie z tymi unormowaniami uznał, że to na pozwanym spoczywa udowodnienie faktów, którym przeczy.

Pozwana G. Ś.kilkakrotnie zakwestionowała zarówno zasadę swojej odpowiedzialności, jak i jej wysokość (k. 4v, 26, 34). Przyznała jedynie fakt zawarcia umowy oraz fakt jej rozwiązania w dniu 1 czerwca 2011 roku i tylko te okoliczności można uznać za nie wymagające dowodu (art.229 k.p.c.).

W tej sytuacji w pierwszej kolejności to stronę powodową obciążał ciężar udowodnienia zasadności i wysokości dochodzonych roszczeń tj. że w świetle treści umowy zbywcy wierzytelności przysługiwały wobec pozwanej roszczenia o zapłatę kwoty 102, 90 zł oraz kwoty 300 zł z tytułu kary umownej.

Wbrew stwierdzeniom Sądu Rejonowego strona powodowa nie podołała temu obowiązkowi, zaś z niezrozumiałych względów Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności obciążył pozwana koniecznością wykazywania braku istnienia zobowiązania objętego pozwem.

Złożone do akt dowody w postaci częściowego wykazu wierzytelności (k.23), zawiadomienia o cesji wierzytelności (k.22v) a nawet wystawienie faktury nie stanowią dowodu, że określona w nich kwota rzeczywiście obciąża pozwaną

Jeśli chodzi o kwotę 102, 90 zł to strona powodowa nie tylko nie przedstawiła żadnego dowodu co do tego, że pozwana zobowiązana była do zapłaty przedmiotowej kwoty (przede wszystkim umowy), ale do wydania wyroku w pierwszej instancji nawet nie wskazała z jakiego tytułu jest to należność. Odwołała się jedynie ogólnikowo do faktury nr (...) z datą płatności 1 czerwca 2011 roku, której także nie złożyła. Dopiero w odpowiedzi na apelację pojawiło się stwierdzenie, że kwota ta jest opłatą abonamentową, której płatność przypada na 1 czerwca 2011 roku (bez wskazania jakiego okresu dotyczy), ale w dalszym ciągu nie przedstawiono żadnych dowodów co do istnienia takiego obowiązku pozwanej, w szczególności w tej wysokości.

W tej sytuacji brak było podstaw do uwzględnienia powództwa w tym zakresie co najmniej z uwagi na brak wykazania wysokości dochodzonej kwoty.

Natomiast jeżeli chodzi o kwotę 300 zł, to powód odwołał się do noty karnej za nieterminowy zwrot dekodera (także jej nie przedstawiając).

Skoro pozwana wskazała, że wystawienie tej noty było bezpodstawne, to powód winien przedstawić dowody co do tego jakie obowiązki zgodnie z umową miała w tym zakresie pozwana oraz, że w razie ich niedotrzymania zobligowana była uiścić kwotę 300 zł.

W tym względzie Sąd Rejonowy oparł się na złożonym do akt Regulaminie umowy o abonament obowiązującym od 1 stycznia 2009 roku (k.55 i n.). Jednakże uzasadniony jest zarzut apelacji co do braku podstaw do przyjęcia jakoby pozwana była związana tym Regulaminem, tj. że stanowił część umowy pomiędzy nią a C. i został jej doręczony (art. 384 k.c., do 1 lipca 2007 roku art. 385 k.c.).

Tylko to, że pozwana przyznała fakt zawarcia umowy nie jest równoznaczne z tym, że przyznała, iż elementem umowy był jakikolwiek regulamin, a tym bardziej nie zostało wykazane aby pozwaną wiązał akurat ten regulamin z 2009 roku podczas gdy umowa została zawarta w dniu 17 czerwca 2000 roku, tj. że tenże regulamin został co najmniej doręczony pozwanej po jego wydaniu (art.384 ¹ k.c., dawniej art. 385 § 2 k.c.).

Inne dowody odnośnie obowiązku zapłaty kwoty 300 zł nie zostały złożone.

Tym samym z uwagi na brak wykazania zasady i wysokości dochodzonych kwot zaskarżony wyrok na mocy art. 386 § 1 k.p.c. podlegał zmianie, a powództwo wobec skarżącej G. Ś. oddaleniu.

Na mocy art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy zasadził od powodowej Spółki, jako strony przegrywającej na rzecz pozwanej G. Ś. kwotę 30 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów za drugą instancję (opłaty od apelacji).

Z tych wszystkich względów i w oparciu o powołane przepisy Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.