Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Marczyńska

Sędziowie: SSO Beata Łapińska

SSR del. Sławomir Dudek (spr.)

Protokolant: stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa A. K. (1)

przeciwko (...) Spółce z o.o. w G.

o zapłatę wynagrodzenia za pracę

na skutek apelacji pozwanego (...) Spółki z o.o. w G.

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku IV Wydziału Pracy z dnia 5 listopada 2013r. sygn. IV P 113/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w całości i oddala powództwo,

2.  nie obciąża powoda A. K. (1) kosztami postępowania za obie instancje.

V Pa 7/14 U Z A S A D N I E N I E

A. K. (1) pozwem z dnia 17.IV.12r. skierowanym przeciwko (...) sp. z o.o. w G. wniósł sprzeciw od wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 16.IV.12r. żądając przywrócenia trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia bądź wypłacenia odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za pozostałą część okresu wypowiedzenia. W toku procesu powód precyzując żądanie wnosił o zasądzenie wynagrodzenia za trzymiesięczny okres wypowiedzenia.

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia 2.X.12r. w sprawie IV P 104/12 zasądził od pozwanej (...) sp. z o.o. w G. na rzecz A. K. (1) kwotę 8.128.77zł tytułem wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, nakazał ściągnąć od pozwanej spółki na rzecz Skarbu Państwa –Sądu Rejonowego w Radomsku kwotę 407.00zł tytułem opłaty podstawowej od pozwu.

Sąd Rejonowy przyjął, że powód A. K. (1) złożył oświadczenie woli o wyrażeniu zgody na podpisanie porozumienia o ustaleniu wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę działając pod wpływem groźby bezprawnej swego pracodawcy (art. 88kc w zw. z art. 300 kp).

Sąd Rejonowy uznał, że powód skutecznie uchylił się od skutków prawnych oświadczenia woli z dnia 16.IV.12r.. Dlatego zasądził na rzecz powoda wynagrodzenie za okres wypowiedzenia, który stosownie do treści art.36§1 kp wynosi 3 miesiące.

Wyrok ten zaskarżyła apelacją strona pozwana zarzucając nieważność postępowania, gdyż skład sądu był sprzeczny z przepisami prawa, naruszenie art. 36§6 kp w zw. z art. 87 kc, 88 kc w zw. z art. 300 kp poprzez przyjęcie, że w ustalonym stanie faktycznym powód działał pod wpływem groźby bezprawnej i skutecznie uchylił się od złożonego oświadczenia woli, art. 321§1 kpc poprzez orzeczenie co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem powoda, tj. poprzez zasądzenie odsetek od zasądzonej kwoty pomimo, że powód nie domagał się odsetek ustawowych.

Skarżący podniósł, że art. 47§2 ust.1 kpc określa katalog spraw z zakresu prawa pracy, które są rozpoznawane przez sędziego jako przewodniczącego i dwóch ławników. Wśród tego zakresu spraw nie ma roszczenia o wynagrodzenie za okres wypowiedzenia, którego dochodził powód w postępowaniu. W związku z powyższym skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa, co skutkuje nieważnością postępowania. Niniejsza sprawa winna być rozpoznawana w składzie jednego sędziego.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. wyrokiem z dnia 8.V.13r. w sprawie V Pa 203/12 uchylił zaskarżony wyrok, zniósł postępowanie przed Sądem Rejonowym Sądem Pracy w Radomsku w całości i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy wskazał, że podstawowym zarzutem apelującego jest zarzut nieważności postępowania. I zarzut ten uznał za zasadny. Powód bowiem zarówno w pozwie, jak i w toku procesu nie kwestionował samego wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego przez pracodawcę, kwestionował ustalenie przez pracodawcę i niego wcześniejszego terminu rozwiązania umowy o pracę, powołując się na zmuszenie go do podpisania przedmiotowego porozumienia. Natomiast swe żądanie określił jednoznacznie na wynagrodzenie za okres wypowiedzenia.

Skład sądu, jaki w I instancji rozpoznaje sprawy cywilne został unormowany w art. 47 kpc. Podstawowym jest skład jednoosobowy. W art.47§2 kpc określone zostały wyjątki od zasady jednoosobowego składu sądu. W ust. 1 §2 wymieniono sprawy z zakresu prawa pracy, jakie są rozpoznawane w składzie trzyosobowym. I są to sprawy o : a) ustalenie nawiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy, o uznanie bezskuteczności wypowiedzenia stosunku pracy, o przywrócenie do pracy i przywrócenie poprzednich warunków pracy lub płacy oraz łącznie z nimi dochodzone roszczenia i o odszkodowanie w przypadku nieuzasadnionego lub naruszającego przepisy wypowiedzenia oraz rozwiązania stosunku pracy, b) naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu i roszczenia z tym związane, c) odszkodowanie lub zadośćuczynienie w wyniku stosowania mobbingu.

W katalogu spraw z zakresu prawa pracy rozpoznawanych w składzie trzyosobowym nie mieści się żądanie wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Skład Sądu I instancji do rozpoznania sprawy winien być jednoosobowy. Skład trzyosobowy (1 sędzia i 2 ławników) jest składem sprzecznym z przepisami prawa. A to skutkować musi uznaniem nieważności postępowania przed Sądem Rejonowym (art.379 pkt 4 kpc).

Dlatego zgodnie z art.386§2 kpc Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i zniósł w całości postępowanie przed tym sądem oraz przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy wobec uwzględnienia zarzutu nieważności postępowania nie ustosunkował się do pozostałych zarzutów apelacji. Wskazał jednak, że w toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd Rejonowy winien przeprowadzić dowody na okoliczność negocjacji stron w przedmiocie ustalenia wcześniejszej daty rozwiązania umowy o pracę i określenia, czy w istocie oświadczenie woli powoda spełnia wymogi dla uznania go za złożone pod wpływem bezprawnej groźby.

Sąd Rejonowy w Radomsku po ponownym rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 5.XI.13r. w sprawie IV P 113/13 zasądził od pozwanej (...) sp. z o.o. w G. na rzecz powoda A. K. (1) kwotę 5.419.18zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17.IV.12r. tytułem wynagrodzenia za okres wypowiedzenia oraz nakazał ściągnąć od pozwanej (...) sp. z o.o. w G. na rzecz Skarbu Państwa –kasa Sądu Rejonowego w Radomsku kwotę 271.00zł tytułem opłaty sadowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony.

Sąd ten ustalił i zważył, co następuje :

Powód był zatrudniony w pozwanej (...) sp. z o.o. w G. w Centrum dystrybucji w R. na stanowisku pracownika magazynu od dnia 2.VII.07r., w tym od 1.X.08r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

W dniu 16.IV.12r. pracodawca złożył powodowi wypowiedzenie umowy o pracę , które miało upłynąć dnia 31.VII.12r. Razem z pismem wypowiadającym umowę o pracę powodowi przedłożono porozumienie o ustaleniu wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę w dniu 16.IV.12r. Powód porozumienie to podpisał.

A. K. (1) był pracownikiem mało zdyscyplinowanym, a w okresie przed zwolnieniem trudnym. Nie otrzymywał kar, ale sporządzano notatki, miał konflikty z przełożonymi. W sytuacji narastania konfliktu w jednej brygadzie był przenoszony do drugiej. Powód wyłączył terminal komputerowy, który ewidencjonował czas pracy pracowników, mimo że nie był do tego przeszkolony. Przyznał, że był to głupi żart.

W okresie od 27.IV.12r. do 30.IV.12r. powód wykonywał na podstawie umowy zlecenia pracę w firmie (...), a w okresie od 20.VII.12r. do 31.X.12r. pracował na podstawie umowy o pracę w firmie (...) sp. z o.o w K..

Sąd Rejonowy przyjął za niesporne, że po wyłączeniu terminalu przedstawiono powodowi propozycję rozwiązania z nim umowy o pracę za wypowiedzeniem, bez wypowiedzenia i za porozumieniem stron.

Zgodnie z art. 56§1 kp pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Przepis art. 58 kp stanowi, że odszkodowanie, którym mowa w art. 56kp przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, nie więcej niż za 3 miesiące.

Strona pozwana rozwiązała początkowo umowę o pracę z powodem za wypowiedzeniem, okres którego upływał z dniem 31.VII.12r. podając jako przyczyny :

1)  Samowolne wyłączenie terminalu do ewidencji czasu pracy w dniu 6.IV.12r.,

2)  Uniemożliwienie ewidencjonowania czasu pracy innym pracownikom od momentu wyłączenia terminalu do jego ponownego uruchomienia,

3)  Odepchnięcie od terminalu pracownika, który rozpoczął ewidencję przerwy śniadaniowej,

4)  Przyczynienie się do wydłużenia ustalonego czasu przerwy śniadaniowej w dniu 6.IV.12r.

5)  Używanie niegrzecznych sformułowań w stosunku do przełożonych,

6)  Utrata zaufania do pracownika, w aspekcie poprawy zachowań i stosowania wartości zgodnych z (...).

Następnie otrzymał propozycję rozwiązania umowy o pracę z dniem 17.IV.12r. za porozumieniem stron, co nie zmieniało trybu rozwiązania umowy określonego w wypowiedzeniu z dnia 16.IV.12r.

Przedstawiono również powodowi trzecią możliwość – rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Stosownie do przepisu art.84 kc w zw. z art. 300kp w razie błędu co do czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia. Jeżeli jednak oświadczenie było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej.

Można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, ze gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny).

Sąd Rejonowy uznał, ze strona pozwana nie zmusiła powoda groźbą do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia za porozumieniem stron, lecz powód złożył oświadczenie woli odnoszące się do trybu rozwiązania umowy o pracę pod wpływem błędu wywołanego przez osoby, które to oświadczenie przyjmowały. Błąd został wywołany przez te osoby z ich winy, a każdym razie mogły z łatwością błąd ten zauważyć.

Aby wywołać błąd złożono powodowi trzy propozycje rozwiązania umowy o pracę – bez wypowiedzenia, za wypowiedzeniem i za porozumieniem stron. W ten sposób wykorzystując brak doświadczenia i wiedzy powoda z zakresu prawa pracy, przedstawiono możliwość rozwiązania z nim umowy bez wypowiedzenia i za porozumieniem stron, również bez wypowiedzenia. Rozwiązanie umowy za wypowiedzeniem zmarginalizowano. Nie znając skutków rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem powód wybierał między rozwiązaniem umowy bez wypowiedzenia i za porozumieniem stron, również bez wypowiedzenia. Znając skutki rozwiązania umowy bez wypowiedzenia powód wybrał rozwiązanie umowy za porozumieniem stron. Rozwiązaniem umowy za wypowiedzeniem trzymiesięcznym się nie zajmowano. Pozostała jako propozycja i dowód rzekomo dobrej woli pracodawcy. Pozornie powód wybrał lepszą propozycję, ale faktycznie był to zły wybór.

Zwyciężyła taktyka przyjęta przez stronę pozwaną, która pozwoliła uniknąć okresu wypowiedzenia.

Oświadczenie o uchyleniu się przez powoda od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu, nastąpiło na piśmie w pozwie.

Dlatego Sąd Rejonowy uznając za przepisem art.56§1 kp, ze powodowi A. K. rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie zasądził na rzecz powoda odszkodowanie w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia za pracę, z ustawowymi odsetkami od dnia rozwiązania umowy o pracę, tj. od 17.IV.12r., gdyż za jeden miesiąc z trzech miesięcy wypowiedzenia wynagrodzenie już otrzymał.

Okres wypowiedzenia wynika z przepisu art.36§1 kp.

Sąd Rejonowy wskazał, że okoliczności powołane przez stronę pozwaną jako skutkujące rozwiązaniem umowy o pracę za wypowiedzeniem należy w pełni afirmować i uznać, że skoro powód skutecznie uchylił się od oświadczenia woli odnoszącego się do porozumienia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, rozwiązanie umowy o pracę powinno nastąpić za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia.

Od wyroku tego apelację wniosła strona pozwana.

Wyrokowi zarzuciła naruszenie art. 56§1 kp poprzez niewłaściwe zastosowanie, art.88§1 kc w zw. z art. 300kp poprzez przyjęcie, że powód uchylił się na piśmie w pozwie od skutków prawnych złożonego pod wpływem błędu oświadczenia woli, art.84 kc w zw. z art.300 kp poprzez przyjęcie, że powód działał pod wpływem błędu, art. 233§1 kpc poprzez przyjęcie, że składając powodowi trzy propozycje rozwiązania umowy o pracę pozwany działał w celu wywołania błędu u powoda, oraz że powód nie znał skutków rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem, art. 80 kp w zw. z art. 81§1 kp poprzez zasądzenie wynagrodzenia za pracę za okres wypowiedzenia pomimo, iż powód nie wykonywał pracy w tym czasie, jak również nie pozostawał w gotowości do jej wykonywania, art.481§1 kc w zw. z art. 300 kp poprzez zasądzenie odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty wynagrodzenia od dnia 17.IV.12r. do dnia zapłaty, pomimo że ewentualne odsetki winny być płatne po upływie terminów płatności wynagrodzenia za pracę w poszczególnych miesiącach.

Apelujący podniósł, ze Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powoda odszkodowanie na podstawie art.56§1 kp. A analiza tego przepisu prowadzi do oczywistego wniosku, że znajduje on zastosowanie w sytuacji, gdy pracodawca rozwiązał z pracownikiem umowę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów. Przenosząc treść tego przepisu na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy- twierdzi apelujący- iż nie rozwiązał z pwoodem umowy o pracę bez wypowiedzenia, a zatem nie może być w ogóle mowy o zasądzeniu odszkodowania na podstawie art.56§1 kp.

Strona pozwana wskazała, że Sąd I instancji przyjął, że powód skutecznie uchylił się od skutków złożonego pod wpływem błędu oświadczenia woli. A analiza złożonego pozwu oraz jego uzasadnienia nie potwierdza stanowiska Sądu Rejonowego, jakoby powód składał jakiekolwiek oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia z powodu błędu. Sam powód wskazał „pozwany zmuszając mnie do podpisania porozumienia o ustaleniu wcześniejszego terminu rozwiązania umowy o pracę z dnia 16.IV.12r. zgodnie z przepisem art. 36§6 kp, pod rygorem rozwiązania umowy o pracę, tj. zwolnienie dyscyplinarne, działał na moją szkodę, gdyż w wyniku bezprawnego działania pozwanego utraciłem środki pieniężne w wysokości wynagrodzenia za pozostałą część okresu wypowiedzenia”.

W tym oświadczeniu jest mowa o „zmuszaniu”, a więc nie sposób przyjąć, ze powód uchylił się od skutków porozumienia z powodu błędu. Nie jest więc możliwe uznanie, że powód uchylił się od skutków prawnych oświadczenia z powodu błędu, skoro w pozwie błąd nie został powołany jako przyczyna uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli. Powód nie złożył pozwanemu pracodawcy żadnego oświadczenia woli o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli z dnia 16.IV.12r. z powodu błędu, co już tylko z tej przyczyny uzasadniało oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy- jak podniósł pozwany- słusznie przyjął, że powód podpisując porozumienie z dnia 16.IV.12r. nie działał pod wpływem groźby bezprawnej. Natomiast błędnie uznał, że powód działał pod wpływem błędu, a to dlatego że pozwany składając powodowi trzy propozycje rozwiązania umowy o pracę- bez wypowiedzenia, za wypowiedzeniem i za porozumieniem stron- działa w celu wywołania błędu i wykorzystał brak doświadczenia powoda oraz wiedzy z zakresu prawa pracy.

Te ustalenia są sprzeczne z materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Powód w toku rozprawy w dniu 10.IX.13r. zeznał, iż „wiedziałem, że jeśli nie podpiszę wypowiedzenia nie dostanę wynagrodzenia za ten okres (..). Zdawałem sobie sprawę z konsekwencji podpisania porozumienia”. Analogiczny wniosek płynie z zeznań świadka J. P. złożonych w dniu 18.IX.12r. zgodnie z którymi „Powód pytał dlaczego okres wypowiedzenia jest skrócony, powiedziałem, że taka jest nasza propozycja, żeby skrócić okres wypowiedzenia (..). Powód po zastanowieniu zgodził się i podpisał porozumienie. Powód wiedział, że po podpisaniu porozumienia nie otrzyma wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, bo na piśmie o skróceniu okresu wypowiedzenia była wpisana data rozwiązania stosunku pracy na dzień 17.IV.12r. Rozmawialiśmy na ten temat, że nie będzie dodatkowego wynagrodzenia z tytułu rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem”.

Materiał dowodowy potwierdza- zdaniem apelującego- że pozwany zamierzał rozwiązać z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, jednakże poinformował powoda, że możliwe jest zastąpienie ww trybu rozwiązania umowy o pracę, aczkolwiek z tym zastrzeżeniem, że będzie to możliwe jedynie gdy powód wyrazi zgodę na wcześniejsze ustalenie terminu rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 36§6 kp ( skutkiem będzie utrata wynagrodzenia za okres wypowiedzenia).

Powód mógł swobodnie wybrać i ocenić, czy bardziej opłaca mu się otrzymać „zwykłe” wypowiedzenie umowy o pracę, lecz ze skróconym okresem trwania umowy i bez prawa do wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, czy też zwolnienie dyscyplinarne, które znacznie utrudni znalezienie pracy w przyszłości. Strony prowadziły negocjacje, a poinformowanie powoda o możliwości zwolnienia dyscyplinarnego Ne było blefem, bo pozwany miał realny zamiar rozwiązania z powodem umowy w tym trybie, a ich celem nie było namówienie powoda – wbrew jego woli – do wyrażenia zgody na ustalenie wcześniejszego terminu rozwiązania umowy. To, że powód podejmował decyzję w warunkach stresu nie oznacza, że stres był wywołany bezprawnym zachowaniem pozwanego.

Stronie pozwanej nie sposób postawić skutecznie zarzutu, że informując powoda o możliwości rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia albo za wypowiedzeniem (lecz z jednoczesnym zawarciem porozumienia w sprawie wcześniejszego terminu rozwiązania umo jednoczesnym zawarciem porozumienia w sprawie wcześniejszego terminu rozwiązania umowy , która będzie związana z utratą wynagrodzenia za okres wypowiedzenia) i przedstawiając konsekwencje każdego z tych sposobów rozwiązania umowy wywołał u powoda jakikolwiek błąd.

Apelujący wskazał nadto, że zgodnie z art. 84§1 kc w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli, a ponadto jak stanowi art.84§2 kc można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści. A z uzasadnienia wyroku Sadu Rejonowego wynika, że ewentualny błąd powoda, o ile w ogóle miał miejsce, dotyczył pobudek jego działania wybór pomiędzy trzema propozycjami rozwiązania umowy ), a nie treści porozumienia z dnia 16.IV.12r. Powód doskonale zdawał sobie sprawę, że skutkiem podpisania oświadczenia z dnia 16.IV.12r. będzie utrata wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a wiec nie pozostawał w błędzie co do treści tej czynności prawnej. Sąd niezasadnie uznał, że powód złożył oświadczenie woli pod wpływem błędu z uwagi na trzy propozycje rozwiązania umowy o pracę i brak doświadczenia oraz wiedzy z zakresu prawa pracy. Przytoczone okoliczności dotyczą wyłącznie sfery motywacyjnej, która legła u podstaw złożenia oświadczenia o skróceniu okresu wypowiedzenia i nie uzasadnia jako taka, uchylenia się od skutków oświadczenia woli z powodu błędu. Ewentualny błąd powoda nie odnosił się bowiem do prawa, ani faktu, lecz pobudki.

Skarżący podniósł, że konsekwencją uchylenia się od skutków oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu jest bezwzględna nieważność czynności prawnej mającej skutek ex tunc, a mianowicie od daty dokonania czynności. Przyjmując hipotetycznie, ze powód – powodu błędu- uchylił się od skutków oświadczenia woli z dnia 16.IV.12r. uznać trzeba, że za okres wypowiedzenia przysługuje mu wynagrodzenie za pracę. Jednak zgodnie z art. 80 kp wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną, a za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. A w myśl art. 81§1 kp pracownikowi za czas niewykonywania pracy przysługuje wynagrodzenie, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy. W sprawie powód domagał się wynagrodzenia za okres wypowiedzenia pomimo, że w tym czasie nie świadczył pracy. Powód nie wykazał też, że był gotów świadczyć pracę, o ile założono by, że doznał jakichś przeszkód ze strony pracodawcy. Powód nie zgłaszał pozwanemu zamiaru podjęcia pracy w okresie wypowiedzenia i nie miał w ogóle zamiaru jej wykonywania. W części okresu wypowiedzenia powoda łączył stosunek pracy z innymi podmiotami.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja jest zasadna i skutkować musi zmianą zaskarżonego wyroku.

Strona pozwana zarzuciła wyrokowi Sądu Rejonowego zarówno naruszenie prawa materialnego, jak i przepisów procedury cywilnej. Zarzuty te należy uznać za uzasadnione.

Sąd Rejonowy po przeprowadzeniu dowodu na okoliczność wyłączenia przez powoda terminalu do ewidencji czasu pracy i przesłuchaniu powoda, który twierdził, że był straszony zwolnieniem dyscyplinarnym przyjął, ze powód złożył oświadczenie woli odnoszące się do trybu rozwiązania umowy o pracę pod wpływem błędu wywołanego przez osoby, które to oświadczenie przyjmowały. Zasadnie apelujący zarzucił sprzeczność ustaleń Sądu Rejonowego z materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Strona pozwana zamierzała rozwiązać z powodem umowę o pracę w trybie art. 52 kp , poinformowała jednak o możliwości zastąpienia tego trybu wypowiedzeniem umowy o pracę, z tym zastrzeżeniem, ze będzie to możliwe gdy powód wyrazi zgodę na wcześniejsze ustalenie terminu rozwiązania umowy o pracę. Powód swobodnie mógł wybrać i ocenić, jaka forma rozwiązania umowy będzie dla niego korzystna. Nie ma –jak zasadnie podniosła strona pozwana- żadnych podstaw do przyjęcia, że powód został wprowadzony w błąd przez pracodawcę. Nie ma podstaw do postawienia stronie pozwanej zarzutu, iż informując powoda o możliwości rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia bądź za wypowiedzeniem z jednoczesnym zawarciem porozumienia o ustaleniu wcześniejszego terminu rozwiązania umowy, która będzie związana z utratą wynagrodzenia za okres wypowiedzenia wywołała u powoda błąd.

Apelujący słusznie podniósł, że Sąd I instancji przyjął, że błąd powoda dotyczył pobudek działania, a nie treści porozumienia z dnia 16.IV.12r. A błąd w myśl regulacji kodeksu cywilnego ma dotyczyć treści czynności prawnej. Błąd co do pobudki, a więc sfery motywacji składanego oświadczenia nie uzasadnia uchylenia się od skutków złożonego oświadczenia woli.

Zasadność zarzutu naruszenia przepisów procedury cywilnej poprzez naruszenie zasad oceny dowodów i przyjęcie sprzecznie z nimi, ze strona pozwana wywołała u powoda błąd skutkuje uznaniem zasadności zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego. Niezasadne było przyjęcie, że zastosowanie w sprawie ma przepis art.84§1 kc poprzez przyjęcie, że powód działał pod wpływem błędu co do treści oświadczenia woli, jakie złożył dnia 16.IV.12r. podpisując porozumienie o ustaleniu wcześniejszej daty rozwiązania umowy.

Powód powołujący się na groźbę bezprawną nie uchylił się skutecznie od skutków swego oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu. A. K. ani w pozwie, ani w toku procesu nie powoływał się na błąd swego oświadczenia woli, a na groźbę bezprawną pracodawcy. A więc powód nie złożył swemu pracodawcy oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli z dnia 16.IV.12r. Zasadnym jest więc zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art.88 kc. Nie jest w myśl przepisów kodeksu cywilnego dopuszczalne prawnie uchylenie się od wadliwego oświadczenia woli z powołaniem się na jakąkolwiek wadę swego oświadczenia. Powód nie powoływał się na błąd oświadczenia woli, a więc nie było podstaw do przyjęcia- jak niezasadnie uczynił Sąd Rejonowy – że uchylił się od skutków swego oświadczenia z dnia 16.IV.12r. Tym samym nie było podstaw do uwzględnienia żądań powoda.

Zasadny jest zarzut naruszenia art. 56§1 kp. W sprawie jest poza sporem, że stosunek pracy powoda został rozwiązany w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę. Powód nie został zwolniony w trybie art. 52 kp. Strony ustaliły jedynie wcześniejszy termin rozwiązania stosunku pracy, wcześniejszego niż z upływem okresu wypowiedzenia. Jednak zachowały podstawę rozwiązania stosunku pracy w drodze wypowiedzenia. Sąd I instancji całkowicie błędnie przyjął, że „powodowi rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie”. Powód nie został zwolniony z pracy dyscyplinarnie ( w trybie art., 52 kp), jego stosunek pracy został rozwiązany w drodze wypowiedzenia przez pracodawcę z ustaleniem za porozumieniem stron wcześniejszej daty rozwiązania stosunku pracy. W sprawie nie mogły więc być zastosowane ani art. 56 kp, ani art. 58 kp, które to przepisy normują uprawnienia pracownika w razie rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 kp z naruszeniem norm prawnych regulujących rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Art. 56 kp nie mógł być podstawą prawną dla uwzględnienia żądania powoda zasądzenia wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Stwierdzić należy, ze apelujący zarzucił wyrokowi Sądu Rejonowego naruszenie szeregu norm prawa materialnego i prawa procesowego i zarzuty te były w pełni uzasadnione. Sąd I instancji zasądzając na rzecz powoda A. K. odszkodowanie powołał błędną podstawę prawną rozstrzygnięcia.

W sposób niezgodny z zasadami oceny zebranego materiału dowodowego Sąd I instancji bezzasadnie przyjął, że powód złożył oświadczenie woli w dniu 16.IV.12r. pod wpływem błędu. A to skutkowało niewłaściwym przyjęciem, że zastosowanie w sprawie ma art. 84 kc, a w konsekwencji przyjęciem że powód skutecznie z powołaniem się na błąd uchylił się od skutków swego oświadczenia woli z dnia 16.IV.12r. Zasadnie podniósł skarżący, że powód nie uchylił się w żaden sposób od skutków tego oświadczenia. A wobec powyższego podstawą rozstrzygnięcia winno być przyjęcie, że powód w całkowicie swobodny i świadomy podpisał porozumienie o ustaleniu wcześniejszej daty rozwiązania stosunku pracy wypowiedzianego przez pracodawcę. Żądanie więc odszkodowania należało uznać za całkowicie niezasadne.

A wobec powyższego wyrok Sądu Rejonowego należało zmienić i powództwo oddalić.(art.386§1 kpc).