Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2013 r.

na rozprawie

sprawyz wniosku M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o wysokość renty

na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Przemyślu

z dnia 23 sierpnia 2012 r. sygn. akt III U 1121/12

oddala apelację

Sygn. akt III AUa 997/12

UZASADNIENIE

Decyzją z 9 sierpnia 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w R., w rozpoznaniu wniosku z 3 sierpnia 2011r . na podstawie ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przeliczył M. K. począwszy od 1 sierpnia 2011 r. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, przyjmując do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia dochód stanowiący podstawę wymiaru składek z 6 lat kalendarzowych obejmujących lata 1985 – 1990. Wskaźnik wysokości podstawy ukształtował się na poziomie 77,67%, a obliczona podstawa wymiaru - przy przyjęciu kwoty bazowej w wysokości 717,16 zł, wyniosła 557,02 zł, zaś po waloryzacji z 1.03.2011 r. - 1.450,26 zł. Ustalając wysokość renty Zakład uwzględnił 299 miesięcy okresów składkowych oraz
1 miesiąc okresów nieskładkowych. Ostatecznie wysokość świadczenia do wypłaty ustalona została na kwotę 689,72 zł.

Kwestionując powyższą decyzję odwołaniem wnioskodawca podniósł, iż Zakład obniżył wysokość dotychczas pobieranej przez niego renty. Zarzucił nadto, że organ rentowy nie uwzględnił przy obliczaniu podstawy wymiaru zarobków zastępczych za okres pracy eksportowej od 1.01.1989 r. do 26.07.1989 r. oraz nie uwzględnił wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymując stanowisko prezentowane w zaskarżonej decyzji wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wyjaśnił, iż na podstawie nowo przedłożonej dokumentacji dotyczącej pracy wnioskodawcy na budowie eksportowej od 18.02.1988 r. do 30.06.1989 r. do przeliczenia podstawy za okres 18.02.1998 r. do 31.12.1988 r. przyjęto wynagrodzenie pracownika zastępczego, a za pozostały okres z uwagi na brak wynagrodzeń zastępczych przyjęto wynagrodzenie minimalne. Nadto, nie uwzględniono do stażu okresu urlopu bezpłatnego po zakończonej pracy za granicą od 1.07.1989 r. do 26.07.1989 r. bowiem - w ocenie organu - okres ten nie stanowił okresu składkowego jak i nieskładkowego w rozumieniu ustawy emerytalno – rentowej.

Pismem z 12 grudnia 2011 r. wnioskodawca precyzując żądanie wniósł
o przyznanie prawa do przeliczenia należnego świadczenia przy uwzględnieniu wwpw w wysokości 82% oraz o wyrównanie świadczenia począwszy od czerwca 2011 r. wskazując iż do tego miesiąca Zakład obniżył kwotę należnego mu świadczenia.

Wyrokiem z 11 stycznia 2011 r. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Przemyślu zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przyznał wnioskodawcy prawo do przeliczenia renty z tytułu niezdolności do pracy przy uwzględnieniu wskaźnika w wysokości 82%, począwszy od 1 lipca 2011 r. oddalając w pozostałym zakresie wniesione odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił, iż M. K. (ur. (...)) pobierał rentę inwalidzką poczynając od 1 marca 1995 r. Do ustalenia podstawy jej wymiaru organ rentowy przyjął wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek z 6 lat kalendarzowych obejmujących lata 1985 – 1990. Wskaźnik wysokości świadczenia wyniósł 81,52 %. Do ustalenia wysokości renty Zakład uwzględnił 25 lat okresów składkowych oraz 1 – miesiąc okresów nieskładkowych. Wnioskiem z 24 maja 2011 r. wnioskodawca wystąpił o przeliczenie podstawy wymiaru renty z uwzględnieniem minimalnego wynagrodzenia za okres wykonywania zatrudnienia w ramach stosunku pracy za które nie posiada dokumentów potwierdzających wysokość osiąganego wówczas wynagrodzenia. W załączeniu wnioskodawca przedłożył zaświadczenie
o wysokości osiąganych przez niego wynagrodzeń za lata 1980 – 1981, 1991 – 1992 oraz zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez (...) Przedsiębiorstwo Budowlane (...) z 11 maja 2011 r. wskazujące na wysokość uzyskiwanego przez wnioskodawcę wynagrodzenia w latach 1982 – 1987. W rozpoznaniu złożonego wniosku organ rentowy decyzją z 30 maja 2011 r. odmówił wnioskodawcy prawa do przeliczenia dotychczasowej podstawy wymiaru świadczenia
z uwzględnieniem wynagrodzenia minimalnego. W wyniku przeprowadzonego przez organ rentowy postępowania wyjaśniającego ustalono, iż wnioskodawca pracował na budowie eksportowej w (...) w okresie od 18 lutego 1988 r. do 30.06.1989 r. zaś od 1 lipca 1989 r. do 26 lipca 1989 r. przebywał na urlopie bezpłatnym udzielonym
w związku z wyjazdem na budowę eksportową. Stąd też decyzją z 15 czerwca 2011r. Zakład przeliczył wnioskodawcy należne świadczenie od 1 lipca 2011 r. przyjmując do ustalenia jego wysokości dotychczasową podstawę wymiaru, wwpw wynoszące 81,53% oraz 24 lata i 11 miesięcy okresów składkowych i 1 miesiąc okresów nieskładkowych, wyjaśniając, w załączeniu decyzji, iż okres urlopu bezpłatnego od 1 lipca 1989 r. do 26 lipca 1989 r. został wyłączony z ogólnego stażu pracy. Pismem z 14 czerwca 2011 r. które wpłynęło do organu rentowego 20 czerwca
2011 r. (...) Przedsiębiorstwo Budowlane w J. potwierdziło, że wnioskodawca był zatrudniony w tym przedsiębiorstwie od 6 lutego 1975 r. do 30 kwietnia 1992 r., z tym że w okresie od 18 lutego 1988 r. do 26 lipca 1989 r. przebywał na eksporcie, a od 27 lipca 1989 r. podjął zatrudnienie. W związku z ujawnieniem tych okoliczności organ rentowy z urzędu przeliczył wnioskodawcy należne świadczenie poczynając od 1 sierpnia 2011 r. przyjmując do ustalenia jego podstawy wynagrodzenie z 6 lat kalendarzowych obejmujących lata 1982 – 1987, wwpw wyniósł 70,74 zł. Do ustalenia wysokości Zakład uwzględnił 24 lata i 11 m-cy okresów składowych oraz 1 miesiąc okresów nieskładkowych, wyjaśniając w załączeniu decyzji, iż w związku z tym, że w okresie od18 lutego 1988 r. do 30 czerwca1989 r. wnioskodawca przebywał na budowie eksportowej do przeliczenia za ten okres przyjęto minimalne wynagrodzenie, co skutkowało obniżeniem wwpw z 81,52% do 66,85%, oraz ostatecznie wyliczeniem wskaźnika z innych, niż uprzednio przyjęte lata kalendarzowe. 5 lipca 2011 r. M. K. wystąpił z wnioskiem o przeliczenie pobieranego świadczenia przy uwzględnieniu wynagrodzeń wykazanych na druku Rp 7 z 26 maja 1995 r. 15 lipca 2011 r. do organu rentowego wpłynęło wystawione przez (...) Przedsiębiorstwo Budowlane (...) zaświadczenie potwierdzające wysokość osiąganego przez wnioskodawcę wynagrodzenia za 1988 r. wraz z korektą informacji zawartych na druku Rp 7 z 26 maja 1995 r. Wpłynęło również zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 11 lipca 2011 r. w którym wykazano wysokość wynagrodzenia osiągniętego przez J. D. (1) w 1988 r. stosownie do zapisów kartoteki płacowej, z informacją że za czas eksportu od 18 lutego do 31 grudnia 1988 r. wykazane zarobki J. D. (2) zostały poprawione na prośbę M. K.,
a dalej, że wnioskodawca podjął pracę po eksporcie 27 lipca 1989 r. W tych okolicznościach organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

Sąd Okręgowy dysponując zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym zobowiązał ZUS do wyliczenia świadczenia rentowego wnioskodawcy przy uwzględnieniu wynagrodzenia zastępczego J. D. (2) za okres od 1 stycznia 1989r. do 26 lipca 1989 r. przy uwzględnieniu wynagrodzeń, które stanowiły podstawę wymiaru składek z 10 kolejnych lat kalendarzowych lub 20 lat kalendarzowych - ze wskazaniem wariantu najbardziej korzystnego dla wnioskodawcy. W wykonaniu powyższego zobowiązania pozwany Zakład przedstawił pismo zawierające kilka wariantów wyliczenia świadczenia.

W świetle powyższych ustaleń Sąd I instancji powołując się kolejno na treść art. 111 ust.1, art. 15 ust. 1 art. 6 ust. 1 ustawy emerytalno – rentowej, a także 13 pkt. 1 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, a dalej przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z 27.12.1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem, uznał żądanie za uzasadnione
w zakresie w jakim wnioskodawca domagał się przeliczenia świadczenia przy uwzględnieniu wwpw w wysokości 82%. Zaznaczył że wnioskodawca poprzez zastępcze wynagrodzenie pracownika J. D. (2) za okres 1 stycznia 1989 r. do 26 lipca 1989 r. wykazał wysokość osiąganego wówczas wynagrodzenia. Stwierdził nadto, iż okres od 1 lipca1989 r. do 26 lipca 1989 r. winien zostać zaliczony do okresów składkowych, bowiem był to okres zatrudnienia, a wypłacone za ten czas świadczenia wynikały ze stosunku pracy i stanowić winny podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Końcowo przyjął, iż w związku z tym że wniosek
o przeliczenie świadczenia przy zastosowaniu wynagrodzeń wynikających z treści druku Rp7 z 26 maja 1995 r. wnioskodawca złożył 5 lipca 2011r. brak było podstaw do przyznania prawa do wyrównania kwoty świadczenia od czerwca 2011 r. oraz że w sprawie brak było podstaw do uwzględnienia żądania w zakresie odsetek, bowiem nie zostały spełnione przesłanki wymienione w art. 85 ustawy systemowej.

W wywiedzionej od powyższego orzeczenia apelacji organ rentowy zaskarżył rozstrzygnięcie Sądu w zakresie w jakim ten zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do przeliczenia świadczenia przy uwzględnieniu wwpw w wysokości 82% zarzucając, iż narusza ono art. 6 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS. W uzasadnieniu apelujący naprowadził, iż sporny okres dotyczy urlopu bezpłatnego po zakończonym okresie pracy za granicą od 1 lipca 1989 r. do 26 lipca 1989 r. Zaznaczył, iż w tym czasie wnioskodawca nie świadczył pracy, gdyż przebywał na urlopie bezpłatnym, a wypłata ekwiwalentu za okres nie wykonywania pracy nie ma charakteru wynagrodzenia za pracę. Podkreślał, iż okres urlopu wypoczynkowego po eksporcie, czy dni wolne od pracy nie są okresami składkowym czy nieskładkowym w rozumieniu przepisów ustawy emerytalno-rentowej i dlatego też nie mogą być wliczone do okresów zatrudnienia odwołującego. Podlegają tym samym wyłączeniu z podstawy wymiaru jego świadczenia. W konkluzji apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez oddalenie odwołania.

Po rozpoznaniu apelacji Sąd Apelacyjny w Rzeszowie wyrokiem z 11 kwietnia 2012r. (sygn. akt III AUa 201/12) uchylił pkt I zaskarżonego wyroku i sprawę w tym zakresie przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu Sądowi Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w Przemyślu. Tut. Sąd wskazał, iż przyjęcie Sądu I instancji, że okres od 1 lipca 1989r. do 26 lipca 1989r. winien zostać zaliczony do okresów składkowych jest przedwczesne. Wskazał na rozbieżności w zakresie faktycznego okresu pracy wnioskodawcy na budowie eksportowej i konieczność ich wyjaśnienia. Sąd Apelacyjny nie podzielił oceny prawnej Sądu Okręgowego dotyczącej kwestii uwzględnienia do okresu składkowego okresu urlopu wypoczynkowego oraz dni wolnych od pracy z tytułu różnic w czasie pracy. Odniósł się również do dokumentacji dotyczącej wynagrodzenia zastępczego i możliwości jej uwzględnienia za okres faktycznej pracy wnioskodawcy za granicą po uprzednim zwróceniu się do organu rentowego o symulacyjne wyliczenie wysokości jego świadczenia.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Przemyślu wyrokiem z 23 sierpnia 2012 r. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy przy uwzględnieniu wynagrodzenia zastępczego za okres od
1 stycznia 1989r. do 30 czerwca 1989r. i przy ustaleniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia na 80,35%, począwszy od 1 lipca 2011 r., oddalając dalej idące odwołanie.

Poza ustaleniami dokonanymi w trakcie postępowania w sprawie sygn. akt IIIU 975/11 Sąd Okręgowy po uzyskaniu dodatkowych dokumentów ponadto ustalił, że wnioskodawca M. K. pracował za granicą do 30 czerwca 1989r., zaś po tej dacie korzystał z urlopu wypoczynkowego oraz dni wolnych podejmując ponowne zatrudnienie 27 lipca 1989r. Sąd zobowiązał organ rentowy do wyliczenia świadczenia wnioskodawcy przy uwzględnieniu wynagrodzenia zastępczego J. D. (2) za okres od 1 stycznia 1989r. do 30 czerwca 1989r. Pozwany Zakład wykonując powyższe zobowiązanie ustalił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 6 kolejnych lat kalendarzowych tj. 1985 – 1990, na poziomie 80,35%.

Dokonując oceny prawnej sprawy Sąd I instancji wskazał na treść art. 114 ust.1 ustawy z 17 grudnia o emeryturach i rentach z FUS, stanowiącego podstawę ponownego ustalenia wysokości świadczenia. Zdaniem sądu przedłożone przez wnioskodawcę zaświadczenie o pracy za granicą, potwierdzające, że wykonywał on to zatrudnienie do 30 czerwca 1989r. było ujawnioną okolicznością dającą podstawę do ponownego przeliczenia świadczenia. Przeprowadzone postępowanie sądowe pozwoliło na ustalenie, oprócz faktycznego okresu pracy wnioskodawcy za granicą, wysokości wynagrodzenia zastępczego za ten okres. Uwzględnienie tego wynagrodzenia, a nie minimalnego, które przyjął organ rentowy spowodował zwiększenie przyjętego w zaskarżonej decyzji wskaźnika podstawy wymiaru do 80,35%. Przy czym ustalenie wysokości renty nastąpić powinno od 1 lipca 2011r. tj. od miesiąca zgłoszenia wniosku.

Poza powołanymi przepisami Sąd Okręgowy wskazał na treść art. 133 ust.1 pkt 1 ustawy z 17 grudnia o emeryturach i rentach z FUS, przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z 27.12.1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego
i usług związanych z eksportem ( Dz. U. z 1990r., nr 44, poz. 259) oraz art. 477 ¹⁴ § 1 i 2 kpc.

W apelacji od powyższego wyroku wnioskodawca M. K. zarzucił, iż powoływany przez Sąd Okręgowy art. 114 ustawy z 17 grudnia o emeryturach i rentach z FUS został uznany za niezgodny z Konstytucją , a tym samym organ rentowy nie może już uchylać prawomocnych decyzji wydanych w sprawach emerytalno – rentowych na podstawie odmiennej oceny dowodów przedłożonych do wniosku
o przyznanie świadczenia. Apelujący podniósł, że w dacie złożenia wniosku o rentę, pozwany Zakład posiadał pełną dokumentację dotyczącą pracy za granicą, co przy rozpoznaniu żądania o przeliczenie renty, zobowiązywało go do zastosowania wskaźnika na poziomie przyjętym w pierwszej decyzji tj. 81,52%. W dalszym ciągu wnioskodawca wywodził, iż od 1 lipca do 26 lipca 1989r. korzystał z urlopu wypoczynkowego wynikające ze stosunku pracy, co zostało potwierdzone w piśmie pracodawcy z 28.06.2012r., który traktuje 26 lipca 1989r. jako ostatni dzień pracy za granicą - stosownie do ust. 7 rozporządzenia Rady Ministrów z 27.12.1974r. Stąd też – zdaniem wnioskodawcy - nieuprawnione było przyjęcie wynagrodzenia zastępczego jedynie za okres od 1 stycznia 1989r. do 30 czerwca 1989r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, rozpoznając apelację wnioskodawcy M. K. zważył co następuje:

Apelacja wnioskodawcy jest nieuzasadniona, co skutkuje jej oddaleniem. Wyrok bowiem Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Przemyślu z 23 sierpnia 2012r. jest – w ocenie tut. Sądu - wyrokiem trafnym i odpowiadającym prawu, zaś w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie występują jakiekolwiek przesłanki zaskarżenia mogące wyrok ten wzruszyć, w szczególności zaś te, które Sąd II instancji ma na uwadze z urzędu (art. 378 § 1 kpc).

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że zarzut naruszenia art.114 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227 ze zm.) zwanej dalej ustawą emerytalno – rentową jest nieuprawniony. Zgodnie z brzmieniem art. 114 ust.1 prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawnione okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość. Powyższe uregulowanie, wbrew temu co twierdzi apelujący, nadal funkcjonuje w systemie prawnym. Trybunał Konstytucyjny w powoływanym wyroku z 28 lutego 2012 r. K 5/11 zdyskwalifikował natomiast co do swej konstytucyjności art. 114 ust. 1a wskazanej ustawy, który nie miał zastosowania w niniejszej sprawie. Z akt organu rentowego wynika bowiem, że do wniosku o rentę przedłożono zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (k-10 i 11), które stwiedzały, że wnioskodawca pracował za granicą od 17 lutego 1988r. do 27 lipca 1989r. i za taki okres przyjęto wysokość wynagrodzenia zastępczego do ustalenia podstawy wymiaru renty. Organ rentowy dysponując dokumentami wydanymi przez powołane do tego organy w przepisanej prawem formie, nie miał podstaw do zakwestionowania zawartych w nich danych. Dopiero przy wniosku o przeliczenie świadczenia uzyskano nowy dokument z którego wynikało, że okres zatrudnienia wnioskodawcy za granicą zakończył się 30 czerwca 1989r. (zaświadczenie k -133 akt rentowych), co dało podstawę do weryfikacji wysokości świadczenia. Kolejny dokument przedłożony przez M. K. (pismo podpisane przez prezesa i członka zarządu(...) Przedsiębiorstwa Budowlanego (...)
z 14.06.2011r. potwierdzał natomiast treść zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu przedstawionego do wniosku o rentę z 06.06.1995r. Zachodziła zatem konieczność wyjaśnienia rozbieżności w zakresie faktycznego okresu pracy wnioskodawcy za granicą, na którą zwrócił uwagę tut. Sąd w uzasadnieniu wyroku z 11 kwietnia 2012r. Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu powołanego orzeczenia wyraził również pogląd w kwestii możliwości uwzględnienia okresu urlopu wypoczynkowego jak
i dni wolnych od pracy z tytułu różnic w czasie do okresu składkowego, wskazując na obowiązujące w spornym okresie uregulowania w zakresie zatrudnienia na eksporcie tj. przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą
w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem ( tekst jednolity Dz. U. z 1990r. Nr 44,poz.259 ze zm.) stanowiące, że okres niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego czy z tytułu różnic w czasie pracy (za które przysługiwały ekwiwalenty pieniężne od jednostki kierującej ) powodował przedłużenie urlopu bezpłatnego pracownika u macierzystego pracodawcy. W żadnym razie okres ten nie skutkował wydłużeniem terminowej umowy o pracę za granicą. Tym samym wskazany przez jednostkę kierującą okres pozostającego do wykorzystania przez pracownika po ustaniu zatrudnienia dni wolnych z tytułu urlopu wypoczynkowego, nie mógł stanowić o wydłużeniu umowy terminowej jaką były umowy o pracę na eksporcie. Sąd Apelacyjny podzielił tym samym w całej rozciągłości wyrażone przez pozwany Zakład stanowisko, co do braku podstaw uznania okresu po zakończeniu terminowej umowy o pracę na budowie eksportowej, a przed podjęciem pracy u macierzystego pracodawcy za okres czy to składkowy czy nieskładkowy w rozumieniu przepisów ustawy emerytalno-rentowej. Okres obejmujący dni, za które jednostka kierująca wypłacała ekwiwalent pieniężny w związku z niewykorzystanym urlopem wypoczynkowym i dniami wolnymi od pracy nie może być bowiem traktowany jako okres zatrudnienia w jednostce kierującej, bowiem ten stosunek pracy uległ już zakończeniu
z dniem rozwiązania umowy o pracę za granicą. Ekwiwalent ten nie może być także zaliczany jako wynagrodzenie w zakładzie macierzystym, gdyż wynika z innego zakończonego już stosunku pracy. W tym miejscu należy nadmienić, iż stosownie do treści art. 386 § 6 kpc ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji wiążą zarówno sąd, któremu sprawa została przekazana, jak i sąd drugiej instancji, przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Nie dotyczy to jednak wypadku, gdy nastąpiła zmiana stanu prawnego. Ponieważ w kwestii będącej przedmiotem niniejszego postępowania nie nastąpiła zmiana stanu prawnego, należało stosować powołaną wyżej zasadę.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy wyjaśnił wyżej wskazane rozbieżności jednoznacznie przesądzając, że dniem zakończenia przez wnioskodawcę pracy za granicą był 30 czerwca 1989r. Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy, należało podzielić to stanowisko. Dysponując zaś wynagrodzeniem zastępczym za okres formalnej umowy o pracę na budowie eksportowej uzasadnione było ustalenie wskaźnika podstawy wymiaru świadczenia na poziomie przyjętym
w zaskarżonym wyroku, który okazał się wyższy niż w stanowisku wyrażonym w decyzji z 9 sierpnia 2011r., gdyż organ rentowy za okres od 1 stycznia do 30 czerwca 1989r. przyjął wynagrodzenie minimalne a nie pracownika zastępczego, co skutkowało korektą przedmiotowej decyzji.

Reasumując Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji i uznał wniesioną apelację za pozbawioną podstaw faktycznych oraz prawnych, która podlegała oddaleniu.

Orzeczenie Sądu Apelacyjnego znajduje swoją podstawę prawną w treści powołanych przepisów prawa i art. 385 kpc .

(...)

(...)

(...)