Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Karamara

Protokolant: sekr.sądowy Katarzyna Komosa

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Andrzeja Kędziory

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2014 roku

sprawy M. L.

oskarżonego o przestępstwo z art. 177 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku- Zdroju

z dnia 19 grudnia 2013 roku sygn. akt II K 703/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego M. L. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych należnych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt. IX Ka 445/14

UZASADNIENIE

M. L. został oskarżony o to, że w dniu 28 sierpnia 2013 roku w miejscowości B., w gm. (...), w woj. w (...)nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że kierując na drodze „ (...)” samochodem osobowym marki V., o numerze rej. (...)nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował prędkości pojazdu do panujących warunków na drodze, a w szczególności widoczności na drodze i podczas wykonywania manewru wyprzedzania ciężarowego, o nieustalonej marce i numerze rejestracyjnym utracił panowanie nad kierowanym przez siebie pojazdem wskutek czego wjechał do przydrożnego rowu gdzie pojazd kolidował z bokiem rowu, w wyniku czego pasażer K. W.doznał uszkodzeń ciała w postaci: wieloodłamowego złamania kości promieniowej lewej bólu obrzęku przedramienia lewego, otarcia skóry ok. stawu łokciowego lewego, zasinienia okolicy wyrostka skutkowanego prawego, które czynią rozstrój czynności na czas powyżej 7 dni, tj. o przestępstwo określone w art. 177§1 kk.

Sąd Rejonowy w Busku Zdroju wyrokiem z dnia 19 grudnia 2013 roku w sprawie II K 703/13 oskarżonego M. L. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, stanowiącego występek z art. 177 § 1 k.k. i za to na podstawie tegoż przepisu skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, w trybie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata. Jednocześnie Sąd na podstawie art. 71 § 1 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w rozmiarze 40 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 zł. Jednocześnie Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 310 zł. tytułem kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze na korzyść oskarżonego, zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który to błąd miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że:

1.  Wina oskarżonego oraz społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez M. L. jest znaczna, pomimo tego, że:

- wyrządzona przez oskarżonego szkoda nie była znaczna;

- u pokrzywdzonego powstała mała ilość obrażeń;

-w miejscu popełnienia przez oskarżonego czynu brak było znaków poziomych ani pionowych” które zakazywałyby wyprzedzania pojazdów mechanicznych;

- art. 24 ust. 7 pkt. 2. Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym wynika zakaz wyprzedzania na zakręcie oznaczonym znakami ostrzegawczymi, a w mniejszej sprawie zakręt nie był oznaczony znakami ostrzegawczymi, a sam manewr został rozpoczęty przed zakrętem;

- oskarżony obserwował drogę i panujące na niej warunki i jedynie bezpośrednio przed rozpoczęciem manewru wyprzedzania nie upewnił się czy ma dostateczne miejsce do wykonania manewru;

- po dostrzeżeniu przez oskarżonego nadjeżdżającego z naprzeciwka pojazdu mechanicznego M. L. podjął działania mające na celu minimalizację potencjalnych szkód;

- oskarżony popełnił czyn w wyniku zmęczenia i chęci szybszego powrotu z pracy do rodziny;

- oskarżony naruszył obowiązujące zasady bezpieczeństwa nieumyślnie;

2) niezasadne jest zastosowanie wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania w związku z tym, iż nie zostały spełnione przesłanki określone w art. 66 § 1 i 2 k.k., podczas gdy:

- wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne;

- okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości;

- oskarżony złożył wyjaśnienia korespondujące z zebranym w sprawie materiałem dowodowym;

- M. L. nie był nigdy karany;

- popełniony przez oskarżonego czyn zagrożony jest kara do 3 lat pozbawienia wolności;

- oskarżony przyznał się do winy i wyraził skruchę i żal;

- oskarżony jest osoba przestrzegająca porządku prawnego, szanowaną w środowisku, w którym żyje, wykonuje zawód wymagający zaufania oraz rzetelności, a także jest przykładnym ojcem i mężem, co skutkuje koniecznością wysunięcia wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Powołując się na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego toczącego się p-ko oskarżonemu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie i należało ją uznać za oczywiście bezzasadną.

Z treści apelacji wynika, iż skarżący nie kwestionuje ustaleń Sądu Rejonowego w zakresie stanu faktycznego, winy oskarżonego i kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu. Oskarżony przyznał się do popełniania zarzucanego mu czynu a pozostały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie jednoznacznie potwierdza, iż dopuścił się on popełnienia przypisanego mu przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. Wobec tego zbędnym jest powtarzanie rozważań Sądu Rejonowego w tym zakresie, poza stwierdzeniem, iż Sąd I instancji rozpatrzył przedmiotową sprawę w całości należycie, zgromadził wszystkie niezbędne dla prawidłowego wyrokowania dowody, wszechstronnie je przeanalizował i wyprowadził z nich trafne wnioski, które posłużyły do trafnego rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy nie znalazł również żadnych podstaw by kwestionować wysokość orzeczonej kary. Przeciwne twierdzenia skarżącego zawarte w apelacji nie są zasadne i w żadnej mierze nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia w zakresie orzeczonej wobec M. L. kary.

Zdaniem Sądu Odwoławczego, wbrew temu co podnosi skarżący w uzasadnieniu apelacji orzeczone wobec M. L. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby oraz grzywna w rozmiarze 40 stawek dziennych po 10 zł. stawkę są adekwatne zarówno do stopnia zawinienia oskarżonego jak i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu oraz zgodne z ustawowymi dyrektywami wynikającymi z art. 53 § 1 k.k.

Zaznaczyć należy, iż o wysokości kary decyduje przede wszystkim stopień społecznej szkodliwości konkretnego czynu z jednej strony a z drugiej strony warunki i właściwości osobiste oskarżonego. Okoliczności te zostały prawidłowo dostrzeżone i rozważone przez Sąd Rejonowy.

Ferując wyrok Sąd I instancji dostrzegł i uwzględnił wszystkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe mające wpływ na treść orzeczenia, wyciągając z nich właściwe wnioski przy wyborze kary. Słusznie Sąd Rejonowy przy wymiarze kary uwzględnił fakt, iż oskarżony nie był dotychczas karany, przyznał się winy wyrażając żal i skruchę. Niemniej jednak biorąc pod uwagę wagę naruszonych przez oskarżonego zasad w ruchu drogowym uznać należy, iż orzeczone kary są jak najbardziej słuszne, wystarczająco dolegliwe i adekwatne do okoliczności zdarzenia i jego skutków. W żadnym razie nie można ich uznać za zbyt surowe. Orzeczone w takim rozmiarze spełnią swe cele w zakresie wzmacniania poczucia obowiązywania norm prawnych w społeczeństwie. Zaspokajają one jednocześnie cele wynikające z przesłanek prewencji indywidualnej jak i generalnej.

Wobec powyższego nie zasługuje na uwzględnienie zarzut podnoszony w apelacji obrońcy oskarżonego, iż jedynie słusznym rozstrzygnięciem w sprawie byłoby warunkowe umorzenie wobec M. L. postępowania karnego.

Na wstępie odkreślić należy, iż artykuł 66 § 1 k.k. pozwala na warunkowe umorzenie postępowania, jeżeli spełnione zostaną wszystkie, szczegółowo określone w tym przepisie przesłanki związane z czynem oraz z osobą sprawcy, uzasadniające wobec niego pozytywną prognozę kryminologiczną. Jedną z tych przesłanek, stanowiących warunek sine qua non zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania, jest uprzednia niekaralność sprawcy za przestępstwo umyślne. Najistotniejszą jednak przesłanką warunkowego umorzenia postępowania, jest to, aby wina sprawcy i społeczna szkodliwość popełnionego przez niego czynu nie były znaczne. Wskazane w art. 66 § 1 k.k. właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, tj. przemawiać za ich "znacznością" lub "nieznacznością". Trzeba zatem przyjąć, że przesłanka ta wchodzi w grę dopiero po ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynu i wina sprawcy nie są znaczne. W razie ustalenia znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu lub winy warunkowe umorzenie nie jest dopuszczalne, chociażby postawa sprawcy i jego dotychczasowe życie zasługiwały na pozytywną ocenę.

Zdaniem Sądu Okręgowego, co słusznie podkreślił Sąd I instancji w okolicznościach niniejszej sprawy nie sposób uznać, iż stopień winy i społecznej szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu są nieznaczne, co jest jednym z podstawowych warunków koniecznych do zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Oskarżony naruszył jedną z podstawowych zasad ruchu drogowego, tj. zakaz wyprzedania przed zakrętami. Faktem jest, iż droga, którą poruszał się oskarżony była w przebudowie i brak było w tym czasie na niej oznakowania poziomego, to jednak co słusznie wyeksponował Sąd Rejonowy oskarżony miał świadomość tego, iż zbliża się do zakrętu, a mimo to podjął manewr wyprzedzania jadącego przed nim samochodu ciężarowego doprowadzając w efekcie do zaistnienia wypadku drogowego, w wyniku którego obrażenia ciała odniósł pasażer pojazdu.

Wbrew temu co podnosi skarżący w złożonej apelacji nie jest okolicznością usprawiedliwiającą powyższe zachowanie oskarżonego fakt, iż spieszył się do domu. W żadnej mierze za skorzystaniem przez oskarżonego z dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania nie może również przemawiać fakt, iż oskarżony dotychczas nie spowodował żadnego wypadku, jest dobrym i uważnym kierowcą, ponadto przeprosił pokrzywdzonego, który nie ma do niego żadnych pretensji. Okoliczności powyższe zostały prawidłowo dostrzeżone przez Sąd Rejonowy i niewątpliwie miały istotny wpływ na wymiar kary orzeczonej wobec M. L. przez Sąd I instancji, niemniej jednak nie są wystarczające do skorzystania z możliwości jaka wynika z treścią art. 66 § 1 k.k., bowiem wina i stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego są znaczne, pomimo tego, iż postawa oskarżonego w toku postępowania i jego dotychczasowe życie zasługują na pozytywną ocenę.

Ponadto nie należy zapominać o tym, iż oskarżony popełniając przestępstwo winien liczyć się z jego negatywnymi konsekwencjami. M. L. łamiąc podstawowe przepisy prawa drogowego wykazał się całkowitym lekceważeniem porządku prawnego, a taka postawa z całą pewnością nie zasługuje na szczególne traktowanie.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k. i art. 437 §1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych za II instancję Sąd oparł o przepisy art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23.06.73 r. o opłatach w sprawach karnych i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

Na powyższe koszty składają się: opłaty od wymierzonej kary pozbawienia wolności i grzywny – 160 zł. i wydatki postępowania odwoławczego 20 zł. tytułem ryczałtu za doręczenie pism sądowych.

SSO Zbigniew Karamara