Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lipca 2014 r. w O.

sprawy z odwołania S. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania S. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 08.05.2014r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje S. W. prawo do emerytury począwszy od dnia 15.04.2014r.;

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt III U 475/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8.05.2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił S. W. prawa do emerytury.

S. W. wniósł odwołanie od tej decyzji. Podniósł, że spełnia przesłanki do uzyskania prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Stwierdził, że ubezpieczony nie spełnia wszystkich warunków wymaganych do przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, gdyż nie legitymuje się on 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach a jedynie okresem 8 lat, 2 miesięcy i 16 dni.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 02.12.2013r. S. W. złożył w ZUS wniosek o emeryturę z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Po przeanalizowaniu tego wniosku ZUS uznał za udowodniony na dzień 01.01.1999r. ogólny okres pracy wnioskodawcy wynoszący łącznie 25 lat. Nie uznał natomiast ubezpieczonemu 15 lat okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, a jedynie 8 lat, 2 miesiące i 16 dni. Wobec powyższego decyzją z dnia 8.05.2014r. odmówił S. W. prawa do emerytury.

S. W. urodził się dnia (...), zatem podstawą o ubieganie się przez niego o prawo do emerytury jest art .184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz.1440 ze zm.) w zw. z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., nr 8, poz.43 ze zm.). Zgodnie z tymi przepisami prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31.12.1948r. który łącznie spełnił następujące warunki:

⚫

osiągnął wiek emerytalny wynoszący w przypadku mężczyzn 60 lat,

⚫

nie przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem zakładu na dochody budżetu państwa,

⚫

w dniu 1.01.1999r. udowodnił 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W przedmiotowej sprawie spór sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy S. W. zgromadził łącznie 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a w szczególności czy pracował w szczególnych warunkach w (...) w W. w okresie od dnia 18.06.1974r. do 15.04.1988r.

Na okoliczność pracy w (...) w W. S. W. złożył świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, z którego wynika, że w okresie od dnia 18.06.1974r. do dnia 15.04.1988r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace kierowcy ciągnika i kierowcy samochodu Kamaz, na stanowisku kierowcy wymienionym w wykazie A dziale VIII poz. 3.

Organ rentowy nie zaliczył odwołującemu do pracy w szczególnych warunkach w/w okresu, gdyż wskazał, iż w złożonym przez ubezpieczonego świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach brak jest określenia charakteru pracy zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. oraz brak jest stanowiska pracy określonego z zarządzeniem resortowym.

Na okoliczność charakteru pracy odwołującego w spornym okresie Sąd dopuścił dowód z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych, z zeznań świadków oraz z zeznań odwołującego.

Z zeznań świadków T. K. (1) (k.25) i S. M. (k.25-26) oraz odwołującego S. W. (k.26) wynika, że odwołujący został zatrudniony w (...) w W. na stanowisku kierowca ciągnika i na tym stanowisku pracował do grudnia 1981r., a następnie do końca zatrudnienia był kierowcą (...). Sąd dał wiarę zeznaniom odwołującego, iż kierowcą K. został od 1981r., gdyż odwołujący wiązał tę datę z wprowadzeniem stanu wojennego. Mógł zatem zapamiętać ten fakt poprzez skojarzenie dat.

Z zeznań świadków i odwołującego wynika, że odwołujący wykonywał pracę kierowcy ciągnika w pełnym wymiarze czasu pracy i przez cały rok. W okresie nasilonych prac polowych – pracował ciągnikiem w polu, a w miarę potrzeby – także w transporcie - przewożąc pasze z Wytwórni (...) po terenie Polski. Natomiast od późnej jesieni do wczesnej wiosny kierowcy ciągników pracowali tylko w transporcie - przewozili materiały budowlane i pasze z (...)u. (...) budowlane były rozwożone co do zasady po terenie gminy W.. Natomiast pasza była rozwożona nawet ponad 100 km ciągnikami rolniczymi. (...) był dużym zakładem, pracował na trzy zmiany, zatem wytwarzał dużo pasz i usługi transportowe świadczone były nie tylko przez (...) w W., ale również przez inne okoliczne (...)y.

Zdaniem Sądu świadczy to o tym, że było duże zapotrzebowanie (...) na usługi transportowe. Zatem wiarygodne jest, że praca w transporcie odwołującego jako kierowcy ciągnika – była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Nadto o tym, że było duże zapotrzebowanie na tego rodzaju usługi świadczy okoliczność, że w 1981r. (...) w W. kupił (...). Odwołujący miał uprawnienia do prowadzenia tego pojazdu i od tej pory został kierowcą K. w pełnym wymiarze czasu pracy. Był to jedyny tego rodzaju samochód w (...)ze. Odwołujący woził nim materiały budowlane oraz pasze po terenie całej Polski.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków i odwołującego. Świadkowie pracowali razem z odwołującym – T. K. (2) był dyspozytorem i kierownikiem zakładu usług mechanizacyjnych, a S. M. – także kierowcą ciągnika. Znali zatem specyfikę pracy odwołującego. Nadto ich zeznania znajdują potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach osobowych.

Z umowy o pracę wynika, że S. W. został przyjęty do pracy dnia 18.06.1974r. na stanowisko kierowcy ciągnikowego. We wszystkich dokumentach określany jest jako „kierowca ciągnikowy” lub „traktorzysta”. Natomiast w świadectwie pracy z dnia 15.04.1988r. wpisano, iż był zatrudniony jako kierowca ciągnika oraz jako kierowca samochodu (...).

Mając to na uwadze Sąd uznał, że zachodzą podstawy do zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okresu od dnia 18.06.1974r. do 15.04.1988r. Jest ona wyszczególniona w w/w rozporządzeniu w wykazie A, dziale VIII, poz.3 (praca kierowców ciągników) oraz poz.2 (praca kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony). Jest to okres wynoszący 13 lat, 9 miesięcy i 28 dni. Po zsumowaniu tego okresu z okresem uznanym przez ZUS w ilości 8 lat, 2 miesiące i 16 dni – S. W. wykazał na dzień 01.01.1999r. staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 22 lata i 14 dni.

Z tych względów Sąd uznał, że S. W. spełnił wszystkie przesłanki do uzyskania prawa do emerytury w oparciu o art.184 powoływanej na wstępie ustawy i przyznał mu prawo do emerytury począwszy od dnia 15.04.2014r. stosownie do treści art.129 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS. W tym bowiem dniu odwołujący złożył w ZUS oświadczenie o przekazaniu środków zgromadzonych na OFE za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa. Tym samym w tej dacie spełniony został ostatni warunek do otrzymania prawa do emerytury.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd na mocy art. 477 ¹⁴§2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję.

Stosownie do treści art. 118 ust.1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – Sąd, orzekając o prawie do emerytury, ma obowiązek stwierdzenia, czy organ rentowy ponosi lub nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji i przyznanie tego prawa już na etapie postępowania administracyjnego. Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie ZUS nie ponosi takiej odpowiedzialności. Ocena czy sporny okres należy doliczyć S. W. do stażu pracy w szczególnych warunkach, wymagała przeprowadzenia szerszego postępowania dowodowego, co było możliwe dopiero przed Sądem.

Z tych względów w tym zakresie Sąd orzekł na mocy art.118 ust.1 a w/w ustawy.