Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2014 r. w Lublinie

sprawy R. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu

z dnia 1 kwietnia 2014 r. sygn. akt IV U 1333/13

oddala apelację.

III AUa 460/14

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 12 sierpnia 2013 r. odmówił wnioskodawcy R. B. ustalenia prawa do wcześniejszej emerytury wobec nie udokumentowania 15 lat pracy w warunkach szczególnych wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Zamościu wniósł wnioskodawca R. B., podnosząc, że stanowisko organu rentowego jest krzywdzące, ponieważ świadectwo pracy dołączone do wniosku jest identyczne ze wzorem świadectwa określonym w odpowiednich przepisach /zarządzenie Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz wzrostu emerytury lub renty i potwierdza pracę w szczególnych warunkach.

Wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2014 roku Sąd Okręgowy w Zamościu zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy R. B. prawo do emerytury od dnia 19 lipca 2013 roku. Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca R. B. ,technik budowlany , urodzony (...), w dniu (...) ukończył wiek 60 lat, był członkiem otwartego funduszu emerytalnego i złożył do pozwanego wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa. Łącznie na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał 25 lat 2 miesiące i 12 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Organ rentowy odmówił mu prawa do emerytury z uwagi na niespełnienie jednej z przesłanek – 15 letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił, że faktycznie wnioskodawca R. B. posiada wymagany staż pracy w szczególnych warunkach –przy wykonywaniu kontroli międzyoperacyjnej, kontroli produkcji oraz dozoru inżynieryjno-technicznego na wydziałach ,w których wykonywane są prace w szczególnych warunkach. Pracę tę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał od 1 maja 1976r. do 31 grudnia 1976r. i od 1 stycznia 1977r. do 31 grudnia 1998r.i następnie do 31 maja 2000r i później do 31 października 2004r. Do 1 stycznia 1999r. posiada zatem wymagany okres 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W wymienionym okresie wnioskodawca był zatrudniony w Fabryce (...)” S.A. w Z. . Od 1 maja 1976r. do 31 grudnia 1976r. pracował na stanowisku majstra zmiany, od 1 stycznia 1977r. do 31 grudnia 1998r. na stanowisku kierownika wydziału produkcji pomocniczej, a do 2004 roku jako kierownik działu handlowego.

Na stanowisku majstra wnioskodawca wykonywał pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy nadzór nad pracownikami linii tzw. „potokowej”, gdzie produkowano elementy budowlane. Nadzorował bezpośrednio pracę betoniarzy i zbrojarzy, operatorów betonowych i operatorów ładowarki. Zbrojarze i betoniarze pracowali w brygadach, którymi kierowali brygadziści, zaś wnioskodawca jako mistrz nadzorował prace 3-4 brygad. Kiedy wnioskodawca wykonywał pracę na stanowisku kierownika produkcji pomocniczej to nadzorował pracę zbrojarni, gdzie wykonywano tylko zbrojenia na potrzeby prowadzonych przez firmę budów. W obiegu było około 25 form do produkcji prefabrykatów. Wnioskodawca w trybie pracy 3 zmianowej zawsze wykonywał kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji i sprawował bezpośredni nadzór procesu produkującego elementy budowlane. Sprawował nadzór nad pracą pracowników zmiany produkcyjnej, którzy pracowali w jednej hali ,gdzie produkowano elementy budowlane z przeznaczeniem do budowy domów , bloków mieszkalnych i użytkowych. Część elementów wykonywana była w systemie poligonowym, była to produkcja na świeżym powietrzu niezależnie od warunków pogodowych. Praca odbywała się w specjalnym obuwiu, latem w gumowcach, a zimą w gumofilcach. Wnioskodawca nadzorował pracę dwóch brygad wykonujących elementy budowlane w tym systemie. Aby produkować beton trzeba było zimą rozbijać kruszywo. Teren zakładu obejmował około 50 ha. Wnioskodawca wykonywał pracę bezpośrednio przy stanowiskach robotniczych betoniarzy, zbrojarzy, operatorów betoniarki i ładowarki. Miał pomieszczenie na zbrojarni służące tylko do przebierania się wraz z podległymi mu pracownikami. Żadnej dokumentacji nie prowadził i nie rozliczał pracowników.

Okoliczności te Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o zeznania świadków, którzy pracowali razem z wnioskodawcą Fabryce (...) S.A. w Z. w tym samym czasie i na podobnych stanowiskach oraz na podstawie dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych wnioskodawcy i dokumentów zgromadzonych w jego aktach emerytalnych Świadkowie potwierdzili, że wnioskodawca pracował przy produkcji pomocniczej czyli zbrojarni i betoniarni, gdzie nadzorował prace zbrojarzy i betoniarzy i kontrolował proces wytwarzania zbrojeń. Hala zbrojarni miała około 50 m długości i 10 szerokości. Pracowały na niej zbrojarki, prościarki, które wytwarzały ogromny hałas, nawet do 120 decybeli.

Sąd Okręgowy orzekł, że warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych według art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku przepisami § 3 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 ze zm.). jest spełnienie przed dniem 1 stycznia 1999 r. przesłanki stażu ubezpieczeniowego wynoszącego dla mężczyzn 25 lat, w tym 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze oraz ukończenie 60 roku życia.

Sporny w niniejszej sprawie pozostał wymagany na dzień 1 stycznia 1999 r. 15 - letni okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego uznał, że wnioskodawca pracował w warunkach szczególnych we wskazanym wyżej zakładzie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy od 1 maja 1976r. do 31 grudnia 1998r.czyli przez ponad 15 lat przy kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i dozoru inżynieryjno-technicznego na wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane były prace w szczególnych warunkach /prace zbrojarzy i betoniarzy/-wykaz A dział XIV,poz.24,stanowiący załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. i odpowiednio wykaz A dział XIV,poz.24 pkt 1 stanowiący załącznik Nr 1 do zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy podległych Ministrowi Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych ,na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art.184 ust.1 i ust.2 w zw. z art.32 ust.1 w zw. z art.27 pkt.1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst: Dz. U. z 2014 r.1440 zm.), w związku z §4 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 ze zm.) oraz na podstawie art.477 ¹⁴ §2 k.p.c. ustalił prawo do emerytury.

Od tego wyroku apelację wniósł organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał:

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. przepisów art.184 ust.1 w związku z art.32 ust.1ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych polegające na jego błędnym zastosowaniu i ustaleniu, ze R. B. przysługuje z tytułu pracy w szczególnych warunkach prawo do emerytury od 19 lipca 2013 roku, w sytuacji gdy nie legitymuje się on 15 letnim okresem pracy w szczególnych warunkach;

2.  naruszenie prawa materialnego tj. przepisu § 2 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze przez uznanie, że w okresie od dnia 1 stycznia 1977 do 31 grudnia 1998 roku R. B. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w warunkach szczególnych, w sytuacji gdy sprawował funkcje kierownicze;

3.  3 naruszenie prawa procesowego, tj. art.233 § 1 kpc polegające na przekroczeniu swobodnej granicy dowodów i błędne ustalenie, ze R. B. w spornym okresie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w szczególnych warunkach faktycznie zaś wykonując czynności organizacyjne i administracyjne biurowe związane w funkcjami kierowniczymi.

Wnosił o zmianę wyroku i oddalenie odwołania ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego zasad proceduralnych przy ocenie dowodów przez Sąd I instancji są chybione.

Sąd Apelacyjny nie stwierdza zarzucanego w apelacji naruszenia przepisów art.184 i 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity - Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227), ani też przepisu § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Przepisy te znajdują zastosowanie w ustalonym stanie faktycznym i na ich podstawie słusznie Sąd Okręgowy przyjął, że wnioskodawca spełnił wymagane warunki do nabycia emerytury w niższym wieku emerytalnym.

Okoliczności te Sąd ustalił w oparciu o zebrany w toku postępowania materiał dowodowy, w tym również o dokumenty z akt osobowych wnioskodawcy oraz zeznania świadków, którzy w sposób stanowczy i przekonywujący potwierdzili, że w czasie zatrudnienia w spornym okresie wnioskodawca wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w szczególnych warunkach przy sprawowaniu dozoru technicznego na wydziałach w których jako podstawowe były wykonywane prace wymienione w wykazie A. Sąd Okręgowy wnikliwie zgromadził materiał dowodowy i przeanalizował dokładnie każdą okoliczność podnoszoną przez wnioskodawcę w odwołaniu a organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i ocenił materiał dowodowy zgodnie z zasadami proceduralnymi, nie przekraczając granic zakreślonych w art.233 § 1 KPC. W uzasadnieniu wyroku Sąd odniósł się do wszystkich kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i ocenił zasadność odwołania na podstawie powołanych przepisów z przytoczeniem ich treści i poglądów Sądu Najwyższego, przy czym ustosunkował się również do argumentacji organu rentowego zawartej w zaskarżonej decyzji i odpowiedzi na odwołanie, a obecnie ponownie przytoczonej w apelacji.

Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i wnioskowania prawnicze zawarte w motywach zaskarżonego wyroku. W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 roku II UKN 61/97 – OSNAPiUS 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98 – OSNAPiUS 1998/24/776). Podnieść należy dodatkowo, że skarżący argumentami przytoczonymi w apelacji w żaden sposób nie podważył zasadności stanowiska Sądu pierwszej instancji. Apelacja zawiera bowiem jedynie własną ocenę faktów odmienną od przyjętej przez Sąd Okręgowy i interpretację przepisów nie znajdującą potwierdzenia w utrwalonym orzecznictwie sądów, w tym orzecznictwie Sądu Najwyższego w analogicznych sprawach. W toku postępowania organ rentowy nie zgłaszał żadnych wniosków dowodowych a udział jego pełnomocnika w postępowaniu ograniczał się do przedstawienia stanowiska strony o oddalenie odwołania.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada przepisom prawa, dlatego apelacja nie może być uwzględniona.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 KPC orzekł, jak w sentencji.