Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Piotr Mika (spr.)

Sędziowie SO Grażyna Tokarczyk

SO Andrzej Ziębiński

Protokolant Agata Lipke

przy udziale Marka Dutkowskiego

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2014 r.

sprawy Ł. H. /H./ ur. (...) w B.,

syna E. i E.

oskarżonego z art. 157§2 kk, art. 245 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 20 maja 2013 r. sygnatura akt II K 89/13

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2.  zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

1.Sygn. akt VI Ka 748/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 maja 2013 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 89/13 Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach:

1.  oskarżonego Ł. H. uznał za winnego tego, że w dniu 15 września 2012r. w T., uderzając A. R. (1) rękoma po całym ciele, a następnie powalając na podłoże, kopiąc w okolice brzucha, spowodował u wymienionej obrażenia ciała w postaci krwiaka okularowego oka lewego, podbiegnięcia krwawego okolicy lewego stawu łokciowego, krwiaka wargi górnej, które naruszyły prawidłowe czynności ciała na okres poniżej dni siedmiu, tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. i za to na mocy art. 157 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  oskarżonego Ł. H. uznał za winnego, tego że w dniu 25 września 2012 r. w T., kierował groźby pozbawienia życia wobec A. R. (1) celem wywarcia na niej wpływu jako świadka w prowadzonym przez Komendę Powiatową Policji w T. postępowaniu przygotowawczym nr (...), tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 245 k.k. i za to na mocy art. 245 k.k. wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;

3.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną w wysokości 6 miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniach 25 i 26 września 2012 r., uznając ją za wykonaną w zakresie 2 dni;

5.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa.

Apelację od wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, który zaskarżając orzeczenie w części dotyczącej rozstrzygnięć z punktu 2 i 3 zarzucił :

- błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona występku stypizowanego w art. 245 k.k., tj. działał w celu wywarcia wpływu na świadka A. R. (2) w prowadzonym przez Komendę Powiatową Policji w T. postępowaniu przygotowawczym nr (...), podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonych dowodów w postaci zeznań A. R. (1) i A. K. nie daje podstaw do ustalenia, że oskarżony swym działaniem zmierzał do wywarcia wpływu na świadka A. R. (1);

- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, naruszenie zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazań doświadczenia życiowego, polegające na dowolnym ustaleniu, że treść gróźb kierowanych prze oskarżonego do świadka A. R. (1) świadczy o tym, że były one ukierunkowane na wywarcie wpływu na dalsze zeznania pokrzywdzonej w toku dochodzenia, podczas gdy treść gróźb kierowanych do pokrzywdzonej w żadnym razie nie świadczy o jakimkolwiek zamiarze wpływania na pokrzywdzoną.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu z art. 245 k.k. przypisanego w punkcie 2 części dyspozytywnej wyroku i rozwiązanie orzeczonej w punkcie 3. części dyspozytywnej wyroku kary łącznej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy okazała się bezzasadna i to w stopniu oczywistym

Apelacja ta oparta jest na nie dającej się zaakceptować tezie, że ustalenie zamiaru, z jakim działał oskarżony kierując pod adresem pokrzywdzonej groźbę, możliwe jest wyłącznie na podstawie treści samej wypowiedzi oskarżonego. Oczywistym jest, że treść wypowiedzi oskarżonego ustalona przez sąd I instancji nie zawiera informacji o celu działania oskarżonego. Cel ten jednak winien być ustalony w oparciu o całokształt okoliczności sprawy, w szczególności o czas działania oskarżonego w odniesieniu do wcześniejszych zdarzeń, jak też w oparciu o tę część wypowiedzi oskarżonego, która w sposób jednoznaczny świadczy o tym, że przyczyną groźby zabicia pokrzywdzonej był właśnie fakt złożenia przez nią zawiadomienia o przestępstwie popełnionym przez niego oraz obciążających go w tym zakresie zeznań. To właśnie reguły prawidłowego rozumowania oraz zasady doświadczenia życiowego, których naruszenie zarzuca skarżący, w niniejszej sprawie prowadzą do nieodpartego wniosku, iż celem działania oskarżonego było właśnie wywarcie wpływu na pokrzywdzoną i skłonienie jej do korzystnej dla oskarżonego postawy w toku toczącego się już postępowania karnego o zarzucone mu przestępstwo. Trudno w świetle poczynionych przez sąd I instancji i nie kwestionowanych w istocie przez skarżącego ustaleń dotyczących strony przedmiotowej czynu oskarżonego uznać za przekonującą hipotezę, iż działanie oskarżonego miało cel inny niż ten, który za udowodniony przyjął sąd meriti, czy też było działaniem, któremu nie towarzyszył żaden sprecyzowany cel. Hipotezie tej przeczy jednoznacznie odwołanie się oskarżonego do faktu udania się przez pokrzywdzoną na Policję, jako przyczyny, która skłonić miała go do zamiaru zabicia pokrzywdzonej. Wypada przy tym przypomnieć, że oskarżony w toku całego postępowania nie kwestionował nawet stawianego mu zarzutu, przyznając się do niego zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie. Zmiana postawy samej pokrzywdzonej w toku rozprawy, która ponownie przesłuchiwana wskazywała, że oskarżony nie wywierał na niej żadnej presji w celu zmiany zeznań, oceniona musi być w kontekście jej wcześniejszego pojednania się z oskarżonym i to przy uwzględnieniu także faktu, że łączył ją z oskarżonym związek uczuciowy.

Z wyżej wskazanych powodów Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw dla podzielenia poglądu skarżącego, jakoby poczynione przez sąd I instancji ustalenia faktyczne były błędne, zaś ocena wiarygodności dowodów dokonana została z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów na skutek naruszenia reguł rozumowania i zasad doświadczenia życiowego. Rozstrzygnięcie sądu meriti oparte było na wszystkich dowodach przeprowadzonych w toku rozprawy i wynikających z nich okolicznościach, brak więc podstaw do uznania, że w toku postępowania naruszono art. 410 k.p.k. Sąd nie uchybił również zasadzie obiektywizmu wynikającej z art. 4 k.p.k.., skoro analizowany przez niego materiał dowodowy objął zarówno tę część, która zawiera dowody świadczące na korzyść oskarżonego, jak i tę dla oskarżonego niekorzystną. Przypomnieć jedynie wypada, że zasada obiektywizmu nie nakłada na organ procesowy obowiązku uznania za udowodnione okoliczności wynikających z dowodów korzystnych dla oskarżonego w sytuacji gdy dowody te zostaną uznane za niewiarygodne.

W świetle poczynionych prawidłowo ustaleń faktycznych, jakichkolwiek kontrowersji nie może budzić kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu przestępstwa, które wyczerpuje wszystkie znamiona czynu z art. 245 k.k. Rozważania dotyczące kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uznać należy za wyczerpujące, stąd brak konieczności ich uzupełnienia przez Sąd Odwoławczy.

Również wymiar kary za przestępstwo z art. 245 k.k. przy uwzględnieniu sposobu działania cechującego się znacznym stopniem drastyczności zastosowanych przez oskarżonego środków w celu wzbudzenia u pokrzywdzonej poczucia zagrożenia uznać należy za prawidłowo odzwierciedlający stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i stopień winy oskarżonego. Uprzednia czterokrotna karalność oskarżonego i to za przestępstwa popełnione z użyciem przemocy wskazuje jednoznacznie na konieczność sięgnięcia kary bezwzględnej pozbawienia wolności jako środka oddziaływania na oskarżonego w celu skłonienia go do pożądanej zmiany postawy cechującej się przynajmniej respektem przed konsekwencjami, jakie rodzi popełnienie przestępstwa. Orzeczoną karę uznać należy za dostosowaną także do potrzeb związanych z jej oddziaływaniem społecznym.

Za rażąco niewspółmierną nie może być również uznana wymierzona oskarżonemu kara łączna, skoro w stopniu minimalnym, bo o jeden miesiąc, przekracza minimalny poziom kary łącznej orzekanej w miejsce kar jednostkowych w wysokości 3 i 5 miesięcy pozbawienia wolności. Z uwagi na różnice w sposobie działania, naruszonych dobrach chronionych oraz z uwagi na odstęp czasowy pomiędzy zbiegającymi się w warunkach art. 85 k.k. czynami wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w minimalnej wysokości 5 miesięcy uznać należałoby za bezzasadne.

Nie znajdując również innych niż podniesione w apelacji uchybień, zwłaszcza tych podlegających uwzględnieniu z urzędu niezależnie od granic i kierunku wywiedzionego środka odwoławczego Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Z uwagi na aktualny i przewidywany pobyt oskarżonego w zakładzie karnym i wynikające z tego faktu ograniczenie możliwości zarobkowych, Sąd Odwoławczy uznał, że pokrycie przez oskarżonego kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze byłoby dla niego zbyt dolegliwe. Z tego też powodu oskarżony został zwolnionych od ich uiszczenia a obciążono nimi Skarb Państwa.