Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 12 listopada 2013 r., 9 kwietnia 2014 r., 28 maja 2014 r., 9 lipca 2014 r., 10 lipca 2014 r.

sprawy B. F. s. A. i A. z domu G. ur. (...) w R.

obwinionego o to że:

W dniu 24 kwietnia 2013r ok. godz. 14.00 w W. w Al. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust.l i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki S. (...) nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa kierującemu samochodem marki D. nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Tj. za wykroczenie z art. 86§1 KW w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dn.20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym, Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ( zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz.1321; Dz.U. z 2011 r.Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2012 r. Nr 159, poz. 951).

orzeka

I.  Obwinionego B. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza karę grzywny w wysokości 300 złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe w kwocie 1161,77 złotych.

Sygn. akt V W 3300/13

UZASADNIENIE

B. F. został obwiniony o to, że w dniu 24 kwietnia 2013r ok. godz. 14.00 w W. w Al. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. l i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki S. (...) nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa kierującemu samochodem marki (...) nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. za wykroczenie z art. 86§1 KW w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dn.20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym, Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ( zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz.1321; Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2012 r. Nr 159, poz. 951).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 kwietnia 2013 r. około godz. 14.00 w W. B. F. kierując samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) poruszał się prawym pasem ruchu jadąc ulicą (...) w kierunku J.. W tym samym czasie w tym samym kierunku jadąc środkową i lewą częścią drugiego od lewej pasa ruchu (środkowego pasa ruchu do jazdy na wprost) samochodem ciężarowym marki (...) nr rej. (...) poruszał się A. K.. B. F. postanowił wykonać zmianę pasa ruchu na pas ruchu środkowy. Podczas wykonywania tego manewru nie upewnił się czy może on bezpiecznie wykonać ten manewr. Zmieniając pas ruchu z prawego na środkowy, nie zachował szczególnej ostrożności, co skutkowało wjechaniem na tor ruchu samochodu marki (...) poruszającego się tym pasem ruchu. W wyniku tego manewru doszło do kolizji obu pojazdów. W początkowej fazie kolizji pojazd marki S. (...) budową lewego lusterka otarł się o prawy bok kabiny samochodu (...). Następnie w otarciowy kontakt z prawym narożnikiem kabiny pojazdu marki (...) wchodziły kolejno: drzwi przednie, drzwi tylne i obrzeże wnęki koła tylnego lewego samochodu S. (...).

Po zaistnieniu kolizji obaj kierowcy zatrzymali kierowane przez siebie pojazdy. Po opuszczeniu pojazdu B. F. wykonał zdjęcia miejsca zdarzenia. Na miejscu zdarzenia pojawił się również K. S. – kolega A. K., który jechał kierowanym przez siebie samochodem ciężarowym za swoim kolegą. Z uwagi na zmianę sygnalizacji świetlnej musiał zatrzymać się na skrzyżowaniu z ulicą (...). K. S. również wykonał swoim telefonem komórkowym zdjęcia miejsca zdarzenia. Z uwagi na to, iż kierujący pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) B. F. wskazywał, iż kierowca samochodu ciężarowego marki (...) nr rej. (...) próbował go staranować, A. K. wezwał na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy Policji.

W wyniku zdarzenia w samochodzie marki (...) o nr rej. (...) urwany został schodek wejściowy prawy wraz z łapą mocującą, zarysowane nadkole prawego błotnika, zarysowany zderzak przedni z prawej strony. W samochodzie marki S. (...) o nr rej. (...) stwierdzono następujące uszkodzenia: wgniecione i zarysowane lewe przednie drzwi na wysokości klamki i listwy ozdobnej, wgniecione i zarysowane lewe tylne drzwi nad i pod listwą ozdobną, zarysowany próg pod lewymi przednimi drzwiami, zarysowane nadkole lewego tylnego błotnika, zarysowany zderzak tylny z lewej strony, zarysowaną felgę metalową lewego tylnego koła. Doszło również do otarcia zewnętrznego przedniego fragmentu obudowy lusterka lewego tego pojazdu oraz ujawniono ślady otarcia na górnej części drzwi przednich w ich środkowej części.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego B. F. /k. 60-61, 26v-27/, zeznań świadka A. K. /k. 82-83, 14-15/, zeznań świadka K. S. /k. 83, 16v/, opinii pisemnych i ustnych biegłego sądowego T. D. /k. 100-101, 88-98/, a także szkicu /k. 3/, zdjęć z miejsca zdarzenia drogowego z dnia 24.04.2013 r. /k. 18/, fotografii /k. 22-23/, informacji o wykroczeniach /k. 28/, materiałów uzyskanych z Zarządu Dróg Miejskich /k. 68-69/.

Obwiniony B. F. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W jego opinii nie popełnił on żadnego wykroczenia w ruchu drogowym i nie ponosi winy za spowodowanie kolizji drogowej, która miała miejsce w dniu 24 kwietnia 2013 roku około godz. 14:00 w W. w Al. (...) z samochodem marki (...). Winę za spowodowanie kolizji ponosi bowiem kierowca samochodu (...), który jadąc za obwinionym najechał na jego pojazd powodując jego uszkodzenie. B. F. wskazał, iż w dniu zdarzenia jechał w kierunku J.. W miejscu, w którym doszło do kolizji były cztery pasy ruchu. Obwiniony jechał trzecim pasem ruchu od prawej. Nie zmieniał zajmowanego pasa ruchu. Jechał cały czas jednym pasem. Następnie za sklepem (...), na wysokości (...), zatrzymał kierowany przez siebie samochód na światłach sygnalizacji świetnej jako z kolejnych pojazdów. Po zmianie sygnalizacji świetnej ruszyły wszystkie pojazdu, które zatrzymały się na czerwonym świetle. W pewnym momencie obwiniony usłyszał huk w swoim samochodzie. Uderzył w niego kierowca samochodu, który znajdował się tuż za nim. Miał on odczucie, że tylna część jego samochodu została przesunięta. Z uwagi na to zjechał na pobocze. Zobaczył wówczas jak bezpośredni sprawca kolizji – kierowca samochodu (...), wykonał dwie rozmowy telefoniczne. Wcześniej nie widział tego pojazdu. Zobaczył go dopiero wówczas jak wysiadał ze swojego pojazdu. Gdy przebywał na poboczu kierowca tego samochodu w dalszym ciągu jechał. Znajdował się on przy lewej stronie pasa. Jego prędkość mogła wynosić ok. 25-30 km/h. Po skończeniu rozmowy telefonicznej kierowca tego samochodu wyszedł z auta i zapytał się skąd obwiniony się wziął. Gdy obwiniony poprosił go o podpisanie oświadczenia w sprawie zaistniałej kolizji drogowej, kierowca pojazdu marki (...) postanowił wezwać telefonicznie na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy Policji. Najpierw jednak zadzwonił do swojego przełożonego. Przed przybyciem Policji kierowca pojazdu marki (...) zaczął zbierać z jezdni elementy, które odpadły z samochodu. Obwiniony udokumentował to zdarzenie za pomocą aparatu fotograficznego. Następnie przeparkował on pojazd do prawej krawędzi jezdni, ustawiając się za obwinionym. Z wykonanego przez B. F. zdjęcia wynika, iż kierowca pojazdu marki (...) przejechał jeszcze około 40 metrów od miejsca zdarzenia. Po dwóch godzinach na miejsce zdarzenia przyjechali policjanci. Obaj kierowcy złożyli wówczas relację ze zdarzenia. Policjanci nie zapytali się o wykonane zdjęcia.

Zdaniem obwinionego przyczyną zaistnienia kolizji było to, że kierowca samochodu marki (...) rozmawiał przez telefon. Prawdopodobnie zmieniał on pas ruchu lub też jechał za blisko krawędzi pasa, w wyniku czego doszło do kontaktu kierowanego przez niego pojazdu z samochodem obwinionego. W przypadku bowiem, gdyby B. F. zajechał mu drogę, kierowca pojazdu ciężarowego by go staranował. W wyniku zdarzenia uszkodzony został cały lewy bok pojazdu obwinionego, począwszy od przednich drzwi. Najbardziej zgniecione zostały tylne drzwi. Nadto złamaniu uległ dekiel na tylnym, lewym kole. W ciężarowym samochodzie urwał się schodek, który leżał na ulicy. Schodek odpadł z jego prawej strony. Obwiniony nie zgłosił ubezpieczycielowi szkody z powodu zdarzenia. /k. 60-61, 26v-27 wyjaśnienia obwinionego B. F./

B. F. ma 62 lata. Jest bezrobotny, na utrzymaniu żony posiadającej około (...) złotych miesięcznego dochodu. Posiada samochód marki S. (...) z 2010 roku. Nie był do tej pory karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 26 wyjaśnienia obwinionego B. F. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę B. F. w odniesieniu do przypisanego mu czynu. Dlatego też Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, odnośnie tego, iż nie popełnił on zarzucanego mu czynu, gdyż nie przyczynił się on do spowodowania kolizji.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań świadków A. K. i K. S. oraz opiniach biegłego sądowego T. D.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: szkicu, zdjęć z miejsca zdarzenia drogowego z dnia 24.04.2013 r., fotografii, informacji o wykroczeniach oraz materiałów uzyskanych z Zarządu Dróg Miejskich.

Należy zwrócić uwagę, że postępowanie dowodowe doprowadziło do wyłonienia się dwóch grup dowodowych. Z jednej strony były to wskazane powyżej środki dowodowe wskazujące na winę i sprawstwo B. F.. W opozycji do nich pozostawały wyjaśnienia samego obwinionego, który stanowczo zaprzeczał, aby dopuścił się zarzuconego mu czynu.

Analizując zeznania świadka A. K. /k. 82-83, 14-15/, w kontekście pozostałego zgromadzonego materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego T. D., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą.

Świadek, który w chwili zdarzenia kierował samochodem marki (...) o nr rej. (...), w swoich zeznaniach wskazywał, iż w dniu 24 kwietnia 2013 roku ok. godz. 14.00 w W. na ul. (...). (...) na wysokości stacji paliw (...) kierował swoim sprawnym technicznie samochodem przewożąc piach na budowę. Podróżował samotnie. Przez cały czas poruszał się pasem ruchu drugim od lewej nie zmieniając pasa ruchu. Jechał środkiem swojego pasa ruchu i nie miał potrzeby, aby go zmieniać. W tym miejscu jezdnia posiadała cztery pasy ruchu, ale z uwagi na prowadzone w pobliżu prace drogowe, nastąpiła zmiana organizacji ruchu. Pas ruchu prawy skrajny był przeznaczony do skrętu w prawo. Drugi pas od prawej się kończył. Oba prawe skrajne pasy ruchu były oznakowane liniami żółtymi. Pas ruchu, którym poruszał się świadek, podobnie jak i pas lewy skrajny, przeznaczony był do jazdy na wprost. A. K. poruszał się w rzędzie pojazdów z prędkością około 50 km/h. Gdy znajdował się na połowie długości pasa ruchu drugiego od prawej, który się kończył, usłyszał odgłos uderzenia z prawej strony. Samochód osobowy lewą częścią od strony kierowcy, na wysokości lusterka, uderzył w schodek, który służy do wsiadania, znajdujący się w wyposażeniu jego samochodu. Zdarzenie to miało miejsce w odległości około 200 metrów od świateł sygnalizacji świetnej, na których świadek wcześniej się zatrzymał. Z uwagi na powyższe natychmiast zatrzymał pojazd na swoim pasie ruchu. Bezpośrednio po uderzeniu w swoim prawym lusterku spostrzegł on, z jego prawej strony na wysokości prawego przedniego narożnika, samochód osobowy koloru czarnego, który od razu po kolizji zjechał do prawej krawędzi jezdni. Świadek pozostał w pojeździe w miejscu kolizji. Następnie wysiadł z pojazdu i udał się w kierunku kierowcy samochodu marki S. (...). Gdy zapytał się go o przyczynę jego zachowania, kierowca tego samochodu zarzucił mu, iż go staranował. Z uwagi na fakt, że kierowca S. nie przyznawał się do winy, świadek zadzwonił pod numer alarmowy 112, informując policję o kolizji. W trakcie oczekiwania na policję, na miejsce zdarzenia przyjechał kolega świadka, który nie zdążył przejechać skrzyżowania przed zmianą sygnalizacji świetlej. Wykonał on zdjęcia ustawienia pojazdu świadka oraz zdjęcia położenia urwanych elementów na jezdni, a także uszkodzenia obu pojazdów. Przed przyjazdem funkcjonariuszy policji kierowca samochodu marki S. wskazywał, iż zamierza dojść do porozumienia ze świadkiem, wskazując, iż w pojeździe marki (...) został urwany jedynie schodek, natomiast w jego samochodzie uszkodzenia były znacznie większe, a on sam nie posiada ubezpieczenia AC. Po przyjeździe na miejsce zdarzenia policjanci zapytali się o przebieg zdarzenia, dokonali oględzin pojazdów, sprawdzili stan trzeźwości. Zdaniem świadka w czasie zdarzenia panowały dobre warunki atmosferyczne, nie było opadów, jezdnia pozostawała sucha, było duże natężenie ruchu kołowego.

Zeznania świadka A. K. potwierdził w zasadniczej części, K. S., który nie był jednak naocznym świadkiem zdarzenia. W złożonych zeznaniach wskazał on, iż jechał kierowanym przez siebie samochodem ciężarowym tuż za pojazdem kierowanym przez swojego kolegę A. K.. Z uwagi na zmianę sygnalizacji świetlnej musiał zatrzymać się na skrzyżowaniu z ulicą (...). Jego kolega pojechał wówczas dalej w kierunku R.. Jadąc dalej tą drogą na wysokości (...) świadek zauważył stojący na drugim pasie ruchu od lewej strony samochód A. K., w którym uruchomione zostały światła awaryjne. Widział również, że pokrzywdzony stoi obok samochodu marki S. (...) znajdującym się na prawym skrajnym pasie ruchu przy krawężniku. Był to pas służący do włączania się do ruchu. Z uwagi na powyższe K. S. podjechał do swojego kolegi i zapytał się go o przebieg zdarzenia. A. K. odparł wówczas, iż kierowca samochodu marki S. zmieniając pas ruchu doprowadził do uszkodzenia jego pojazdu urywając schodek z prawej strony. Z uwagi na to świadek udał się w pobliże jego samochodu ciężarowego i wykonał zdjęcia uszkodzenia obu pojazdów, miejsca zdarzenia oraz elementów znajdujących się na jezdni. Kierowca samochodu marki S. przez cały czas utrzymywał, iż jechał pasem ruchu drugim od lewej i samochód ciężarowy marki (...) jadący za nim tym samym pasem ruchu go staranował. A. K. powiadomił o niniejszym zdarzeniu drogowym Policję. W samochodzie marki (...) w wyniku zdarzenia uszkodzeniu uległ prawy schodek, natomiast w samochodzie marki S. zarysowany został lewy bok od lusterka w kierunku tyłu. W czasie zdarzenia warunki drogowe były dobre, nie było opadów, jezdnia była sucha, panowało duże natężenie ruchu kołowego. /k. 83, 16v zeznania świadka K. S. /

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. S. jako spójnym i logicznym. Są one zbieżne z relacją przedstawioną przez świadka A. K., a także z opinią sporządzoną przez biegłego T. D..

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych T. D., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia, tj. wersji przedstawionej przez obwinionego i świadków.

W sporządzonej opinii biegły ocenił jaka była technika i taktyka jazdy kierujących, co było przyczyną kolizji, czy któryś z kierujących nie zastosował się do zasad ruchu drogowego oraz określił miejsce, gdzie doszło do kolizji, a także prędkość pojazdów.

Biegły wskazał, iż zdarzenie drogowe będące przedmiotem niniejszego postępowania miało miejsce w dniu 24 kwietnia 2013 r. ok. godz. 14 (pora dzienna) na prostym odcinku Al. (...), na wysokości posesji nr (...). W czasie zdarzenia istniało duże natężenie ruchu kołowego, asfaltowa nawierzchnia jezdni była sucha, obowiązywała dopuszczalna prędkość do 50 km/h. W miejscu zdarzenia nie ujawniono żadnych śladów materialnych, związanych z zaistniałą kolizją drogową.

W protokołach oględzin uszkodzenia samochodu marki (...) o nr rej. (...), wskazano, iż pojazd ten posiadał urwany schodek wejściowy prawy wraz z łapą mocującą, zarysowane nadkole prawego błotnika, zarysowany zderzak przedni z prawej strony. Z kolei w samochodzie marki S. (...) nr rej. (...) stwierdzono wgniecione i zarysowane lewe przednie drzwi na wysokości klamki i listwy ozdobnej, wgniecione i zarysowane lewe tylne drzwi nad i pod listwą ozdobną, zarysowany próg pod lewymi przednimi drzwiami, zarysowane nadkole lewego tylnego błotnika, zarysowany zderzak tylny z lewej strony, zarysowaną felgę metalową lewego tylnego koła. Zdaniem biegłego zdjęcia z karty 18 akt sprawy wskazują również na otarcie zewnętrznego przedniego fragmentu obudowy lusterka lewego oraz na początek śladów otarcia na górnej części drzwi przednich w ich środkowej części.

W opinii biegłego zebrany materiał dowodowy pozwala stwierdzić, iż miejsce zderzenia, kontaktu pojazdów, skutkujące powstaniem podłużnego obszaru zalegania odłamków połamanych elementów plastikowych, znajdowało się na prawej części drugiego od lewej pasa ruchu Al. (...). Powyższe wskazuje jednoznacznie, że w chwili kolizji samochód marki (...) poruszał się środkową i lewą częścią drugiego od lewej pasa ruchu (środkowego pasa ruchu do jazdy na wprost).

Oceniając pozycję samochodu marki S. (...), biegły potwierdził tą część zeznań świadka A. K., w których podawał on, iż pojazdem zmieniającym kierunek jazdy był samochód S. (...). Zdaniem biegłego pojazd ten zajmował w chwili kolizji pozycję ukośną. Wskazuje na to bezpośrednio analiza śladów ujawnionych na lewym boku samochodu S. (...). Jednoznacznie wynika z nich, że w początkowej fazie kolizji pojazd ten obudową lewego lusterka otarł się o prawy bok kabiny samochodu (...), a następnie w otarciowy kontakt z prawym narożnikiem kabiny pojazdu marki (...) wchodziły kolejno: drzwi przednie, drzwi tylne i obrzeże wnęki koła tylnego lewego samochodu S. (...). Powyższe wskazuje, że w czasie kolizji samochód marki S. poruszał się z wyraźnie większą prędkością niż samochód marki (...).

Z akt sprawy nie wynika, aby samochód marki (...) po kolizji był cofany. Na zdjęciu nr 5 załączonym do opinii biegłego widać, iż pojazd marki (...) zatrzymał się w odległości ok. 12 m od kołpaka. Analiza uszkodzeń samochodu marki S. oraz lokalizacja odłamków, wskazują, że pojazd ten jechał szybciej niż pojazd marki (...). Dlatego też nie można postawić tezy, że samochód marki S. został uderzony od tyłu. Lokalizacja na prawej części środkowego pasa ruchu odłamków wyklucza, aby samochodu marki S. jechał środkowym pasem. Odłamki powstały, gdy samochód ten wjeżdżał na środkowy pas ruchu.

Mając na uwadze powyższe rozważania, zdaniem biegłego należało stwierdzić, że zasady ruchu drogowego naruszył kierujący samochodem marki S. (...), który zmieniając pas ruchu z prawego na środkowy, nie zachował szczególnej ostrożności, co skutkowało wjechaniem na tor ruchu samochodu marki (...) poruszającego się pasem środkowym. Biegły podkreślił przy tym, iż analiza materiały dowodowego pozwala na stwierdzenie, iż brak jest podstaw do uznania, że zachowanie kierującego samochodem marki (...) było nieprawidłowe. /k. 100-101, 88-98 opinie pisemne i ustne biegłego sądowego T. D./

W ocenie Sądu opinie biegłego są jasne, spójne i nie zawierają sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się w jego rozumowaniu błędów logicznych. Wydając opinie bazował on na całym zgromadzonym materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski z opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: szkicu /k. 3/, zdjęć z miejsca zdarzenia drogowego z dnia 24.04.2013 r. /k. 18/, fotografii /k. 22-23/, informacji o wykroczeniach /k. 28/, materiałów uzyskanych z Zarządu Dróg Miejskich /k. 68-69/. Dowody te należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy, albowiem zostały one sporządzone zgodnie z przepisami, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby wiarygodność tych dokumentów.

Reasumując, w świetle dokonanych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów, Sąd uznał, że obwiniony B. F. w dniu 24 kwietnia 2013r ok. godz. 14.00 w W. w Al. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. l i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki S. (...) nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa kierującemu samochodem marki D. nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniony B. F. dopuścił się wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy dotyczące zmiany pasa ruchu zostały uregulowane w art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W ust. 1 cyt. przepisu wskazane zostało, iż kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Ustęp 4 cyt. artykułu określa zaś, iż kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniony manewr zmiany pasa ruchu wykonał nieprawidłowo, nie zachowując przy jego wykonaniu należytej ostrożności. Analizując niniejszą sprawę należało wskazać, iż obwiniony realizując przedmiotowy manewr zmiany pasa ruchu nie chciał doprowadzić do skutku w postaci wywołania stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu, choć nie zachowując wymaganych środków ostrożności musiał godzić się z możliwością jego powstania.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 300 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn B. F.. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Orzeczenie o wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 i 3 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U.2001.118.1269) i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz.U.1983.49.223 z późniejszymi zmianami). Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 1161,77 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł. Na koszty postępowania składały się: ryczałt w kwocie 100 zł oraz należności biegłego w kwocie 1061,77 zł.