Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2014 r. w O.

sprawy z odwołania W. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania W. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 21.03.2014r. znak (...)

orzeka:

oddala odwołanie.

Sygn. akt III U 328/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21.03.2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił W. G. prawa do emerytury.

W. G. wniósł odwołanie od tej decyzji. Stwierdził, że pracował przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach w (...), I. i (...).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Wskazał, że W. G. nie spełnia warunków do przyznania wcześniejszej emerytury, o których mowa w art.184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż pomimo osiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego 60 lat i legitymowania się ponad 25-letnim ogólnym stażem pracy, nie posiada wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 12.03.2014r. W. G. złożył w Oddziale ZUS wniosek o emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Po rozpoznaniu tego wniosku decyzją z dnia 21.03.2014r. ZUS odmówił mu prawa do tego świadczenia, uznając, że W. G. osiągnął wymagany wiek emerytalny 60 lat, na dzień 01.01.1999r. legitymuje się on łącznym stażem pracy w wymiarze 25 lat, 11 miesięcy i 29 dni, lecz nie przepracował 15 lat w szczególnych warunkach. W. G. nie złożył bowiem żadnego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

W. G. urodził się dnia (...)Zatem podstawą ubiegania się przez niego o prawo do emerytury jest art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń (tekst jedn. Dz. U. z 2014r., poz.1440 ze zm.) w zw. z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z tymi przepisami prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31.12.1948r., jeżeli:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa,

- w dniu 01.01.1999r. udowodnił 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zatem w przedmiotowej sprawie spór sprowadzał się jedynie do rozstrzygnięcia, czy odwołujący zgromadził 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Odwołujący wskazywał, że pracował w szczególnych warunkach w (...) Zakładach (...), I. i Stora E. w okresie od dnia 24.04.1972r. do dnia 31.12.1998r. To było cały czas jedno miejsce pracy, przy czym w związku z reorganizacjami – pracodawca zmieniał nazwę.

W. G. złożył do ZUS świadectwo pracy z dnia 31.07.2013r., z którego wynika, że w okresie zatrudnienia od 24.04.1972r. do 31.07.2013r. w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę na stanowisku: wozak, workarz II, nastawiacz maszyn, maszynista-nastawiacz oraz operator I (karta 6 a. ś. p.)

ZUS nie uznał tego okresu jako pracy w szczególnych warunkach, gdyż ubezpieczony nie złożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach mimo, że pracodawca istnieje i ma pełną dokumentację dotyczącą zatrudnienia W. G..

W. G. wniósł w Sądzie Rejonowym w Ostrołęce sprawę przeciwko (...) S.A. w O. o ustalenie okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze i o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie ustalenia wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub pracy o szczególnym charakterze. Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 03.03.2014r. w sprawie IVP 435/13 oddalił powództwo z uwagi na brak interesu prawnego, o którym mowa w art.189 kpc. W. G. wniósł apelację od tego wyroku, zatem nie jest on prawomocny.

Na okoliczność charakteru pracy odwołującego w spornym okresie Sąd poddał analizie dowód z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych odwołującego z tego okresu, z jego zeznań oraz z dokumentów znajdujących się w aktach Sądu Rejonowego w Ostrołęce IVP 435/13 i aktach emerytalnych.

Z zeznań odwołującego się W. G. (k.30v) oraz z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych wynika, że przyjęty został do (...) Zakładów (...) w O. dnia 24.02.1972r. jako pomocnik wozak. Jego praca polegała na tym, że odstawiał worki od maszyny, która je produkowała i dostarczał je na wykańczalnię. To były worki papierowe. Zbierane były w paczki po 25 sztuk. Bezpośrednio z maszyny zdejmowały te worki, paczkowały i odstawiały na paletę pracownice. Natomiast praca odwołującego polegała na tym, że tę paletę przestawiał wózkiem ręcznym pod kolejną maszynę, która te worki wykańczała. Z zeznań odwołującego wynika, że szybko awansował i był operatorem-pomocnikiem. Wtedy jego praca polegała na obsługiwaniu maszyny, która w początkowej fazie wytwarzała worki. Zakładał papier na suwnicę, na stojaki, włączał przycisk przy pulpicie i dbał, żeby wychodził dobry produkt. Ta zmiana stanowiska pracy znajduje potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach osobowych, gdyż już w 1973r. określano jego stanowisko jako workarz II (k.3 a.o.), w 1974r. – workarz na automatach (k.4 a.o.), a w 1977r. – ustawiacz maszyn. Z zeznań odwołującego wynika, że przez cały czas wykonywał taką samą pracę, tylko zmieniały się nazwy stanowiska. Od 1977r. został brygadzistą. Miał brygadę, która wytwarzała worki w fazie wstępnej. To było 5 osób - operator, jego pomocnik i 3 pracownice, które odbierały worki z pulpitu i układały na paletę. Oprócz tego pilnował jakości wytwarzania worków, czy np. dochodzi klej. Jak była awaria, to musiał ją usuwać. Do jego zadań należało ustawianie maszyny na odpowiedni format i wtedy przy tej maszynie ustawiał parametry. Był nastawiaczem maszyn i brygadzistą. Tak było do 31.12.1998r. W okresie od dnia 05.05.1986r. do dnia 12.02.1987r. miał urlop bezpłatny, bo wyjechał na kontrakt do Iraku. W Iraku nadzorował podobną maszynę jak w Polsce i uczył ich na niej pracować.

Zdaniem ubezpieczonego wykonywana przez niego praca była pracą w szczególnych warunkach, bo to były prymitywne maszyny, był duży huk i zapylenie, były toksyczne farby. Każdy pracownik na tej hali pracował w takich samych warunkach.

Sąd dał wiarę zeznaniom odwołującego. Odwołujący szczerze opisał, jakie wykonywał czynności. Jednakże już choćby z jego zeznań wynika, że praca, którą wykonywał, nie była pracą w szczególnych warunkach, bowiem charakter pracy odwołującego w spornym okresie nie odpowiada żadnemu stanowisku wyszczególnionemu w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Oceniając charakter pracy odwołującego w spornym okresie, Sąd miał na uwadze, że pracodawca nie dostrzegł podstaw do wystawienia świadectwa pracy wykonywania w szczególnych warunkach, czemu dał wyraz w piśmie z dnia 13.05.2014r. (k.10). Wskazał w nim, że stanowiska, na których pracował odwołujący, nie były i nie są zaliczane do prac w warunkach szczególnych. Analogiczne stanowisko zajął pracodawca jako pozwany w sprawie IVP 435/13. W sprawie tej pracodawca dodatkowo złożył wykaz stanowisk pracy w (...)uznanych za wykonywane w szczególnych warunkach z uwzględnieniem ilości zatrudnionych, Zarządzenie nr (...) Dyrektora Generalnego (...) SAz dnia 12.12.1995r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach wraz z załącznikiem stanowiącym szczegółowy wykaz stanowisk pracy uznanych z Spółce (...) SAza wykonywane w szczególnych warunkach (k.10-16 akt IVP 435/13).

W żadnym z powyższych dokumentów nie było wymienione żadne stanowisko z Wydziału W., Zakładu (...), czy też Oddziału Produkcji W.- na których pracował odwołujący.

Wobec powyższego Sąd uznał, że nie zachodzą podstawy do uznania okresu pracy od dnia 24.04.1972r. do dnia 31.12.1998r. jako pracy w szczególnych warunkach, gdyż stanowiska pracy, jakie powierzono odwołującemu, nie były wymienione w dokumentach wewnętrznych pracodawcy uznawanych za stanowiska, na których wykonywana jest praca w warunkach szczególnych ani też w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r.

Na marginesie jedynie podnieść należy, że nie jest tożsama praca w warunkach szczególnych z pracą w warunkach szkodliwych. Praca w warunkach szkodliwych, to ta, która niesie zagrożenia dla zdrowia pracownika i dlatego pracodawca wypłaca mu z tego tytułu dodatek szkodliwy. Takimi szkodliwymi czynnikami może być hałas, zapylenie, czy opary. Jednakże jeśli dane stanowisko nie jest wyszczególnione w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. – to praca na nim nie stwarza przywileju przejścia na emeryturę w niższym wieku.

Ponieważ Sąd dał wiarę zeznaniom odwołującego co do dokonanego przez niego opisu charakteru swej pracy w spornym okresie – na mocy art.217§3 kpc oddalił jego wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność charakteru pracy odwołującego w spornym okresie. Z oświadczenia odwołującego wynikało bowiem, że świadkowie mają potwierdzić opis charakteru pracy dokonany przez samego odwołującego. Wobec powyższego Sąd uznał, że sporne okoliczności zostały już dostatecznie wyjaśnione przez zeznania samego odwołującego.

Ponadto odwołujący złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bhp na okoliczność, czy praca, którą wykonywał, była pracą wykonywaną w szczególnych warunkach.

Sąd także oddalił ten wniosek na podstawie art.217§3 kpc, uznając, że sporne okoliczności zostały już dostatecznie wyjaśnione. Sąd posiłkuje się wiedzą biegłego z zakresu bhp, jedynie wtedy, gdy ocena charakteru pracy danej osoby wymaga wiadomości specjalnych (art.278§1 kpc). W tym przypadku taka potrzeba nie zachodziła. Z opisu pracy przedstawionej przez odwołującego oraz z przywołanych powyżej dokumentów wynikało, jaką pracę wykonywał W. G.. Nadto wynikało, że nie jest to praca wykonywana w szczególnych warunkach.

Z tych względów Sąd uznał, że W. G. nie spełnił wszystkich przesłanek do uzyskania prawa do emerytury w oparciu o art.184 powoływanej na wstępie ustawy i odmówił mu prawa do emerytury.

Mając to na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił odwołanie na mocy art.477 ¹⁴§1 k.p.c.