Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 23 stycznia 2013 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Tomasz Sproch
Protokolant:	st. sekr. sądowy Marzenna Ornaf

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2013 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa I. C. i P. C.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w J.

o zapłatę kwoty 24.636,09 zł

I.  utrzymuje w mocy wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16.04.2012r. w punkcie I w zakresie kwoty 23.439,90 zł ( dwadzieścia trzy tysiące czterysta trzydzieści dziewięć złotych i dziewięćdziesiąt groszy ) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13.12.2011r. do dnia zapłaty, w punkcie II w zakresie kwoty 3.314,20 zł ( trzy tysiące trzysta czternaście złotych i dwadzieścia groszy ) oraz w punkcie III

II.  uchyla w pozostałym zakresie wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16.04.2012 r. i w tym zakresie oddala powództwo.

Sygn. akt V GC 75/12

UZASADNIENIE

Powodowie P. C. i I. C. domagali się zasądzenia od pozwanego (...) sp. z o.o. w J. kwoty 24.636,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13.12.2011 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

Z uzasadnienia pozwu wynika, że powodowie na podstawie ustnej umowy zawartej z pozwana spółką wykonywali na je rzecz usługi transportowe polegające na przewozie kruszywa. Dochodzona kwota stanowi wynagrodzenie za wykonane usługi i objęta jest jedną z faktur wystawionych przez powodów.

Pozwany nie złożył skutecznie odpowiedzi na pozew. W dniu 16.04.2012 r. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wydał w sprawie wyrok zaoczny uwzględniając w całości żądanie zgłoszone przez powodów.

Wyrok pozwany zaskarżył w całości. W sprzeciwie od wyroku zaocznego pozwany wniósł uchylenie wyroku zaocznego, oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany przyznał, że w okresie od sierpnia do listopada zlecał powodom transport kruszywa z kamieniołomów w M. i G. na plac składowy budowy w R.. Dostarczenie kruszywa na plac budowy potwierdzane było przez kierownika budowy bądź upoważnionego przez niego pracownika. Pozwany zaprzeczył, aby powodowie w okresie od 22 do 25 listopada, za jaki wystawili fakturę objętą pozwem wykonali usługi transportowe.

W odpowiedzi na sprzeciw powodowie podtrzymali powództwo.

Sądu ustalił następujący stan faktyczny:

Strony w 2011 r. zawarły ustne porozumienie, na podstawie którego powodowie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonywali na rzecz pozwanego usługi transportowe polegające na transporcie kruszywa z kamieniołomów w M. i G. do miejscowości R.. Uzgodnione wynagrodzenie wynosiło 0,27 zł za przewiezienie jednej tony kruszywa na odcinku 1 km. Pozwany upoważnił powodów do pobierania kruszywa.

(okoliczności bezsporne).

Pracownicy powoda wykonujący transport kruszywa wraz kruszywem pobierali w kamieniołomach dokumenty WZ ze wskazaną ilością kruszywa. W związku z wykonanym transportem kierowcy powodów wystawiali kary drogowe, w których wskazywali m.in. trasy na jakich przewiezione było kruszywo, jego ilość oraz długość trasy. Karty drogowe w zdecydowanej większości nie były na miejscu rozładunku przedstawiane przez kierowców do podpisu przez kierownika budowy lub inne osoby działające w imieniu pozwanego. Karty drogowe oraz dokumenty WZ kierowcy powodów przedkładali w biurze powodów. Karty drogowe oraz dokumenty WZ były następnie przedkładane pozwanemu wraz z fakturą wystawioną przez powodów.

(dowód: zeznania świadków: M. Z. k. 107, 108, K. Ś. k. 109, 110, A. B. k. 110, 111, E. K. k. 135, 136, przesłuchanie powoda 136, 137)

W początkowym okresie współpracy pozwany po dostarczeniu dokumentów przez powodów wypłacał wynagrodzenie pomimo tego, że powodowie dostarczali karty drogowe niepodpisane przez kierownika budowy lub innego upoważnionego pracownika.

(dowód: zeznania świadka A. N. k. 112)

Kierowcy powodów wykonali transport kruszywa z kamieniołomów w M. i G. do R. również w dniach 21 – 25 listopada 2011 r.. Przy uwzględnieniu przyjętej przez strony stawki, liczba przejechanych kilometrów oraz ilość przewiezionego kruszywa wynagrodzenie powodów za usługi wykonane w dniach 21 – 25 listopada 2011 r. wynosi 23.439,90 zł brutto (z podatkiem Vat).

Dowód: zeznania świadków: M. Z. k. 107, 108, K. Ś. k. 109, 110, A. B. k. 110, 111, karty drogowe k. 32 – 48, koperta k. 61, tarcze tachografów koperta k. 61)

W dniu 28.11.2011 r. powodowie wystawili pozwanemu fakturę Vat nr (...) na kwotę 24.636,09 zł, płatną do dnia 22.11.2011 r. tytułem wynagrodzenia za usługi transportowe świadczone w okresie od 21.11.2011 r. do 25.11.2011 r..

(dowód: faktura Vat k. 5.)

Pismem z dnia 17.01.2012 r. powodowie wezwali pozwanego do zapłaty m.in. kwoty dochodzonej pozwem.

(dowód: wezwanie do zapłaty wraz potwierdzeniem odbioru przesyłki k. 6, 7.)

Pozwany zapłacił za kruszywo pobrane przez pracowników powodów z kamieniołomów w dniach 21 – 25 listopada 2011 r..

(dowód: przesłuchanie przedstawiciela pozwanego k. 138).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w przeważającej części zasługiwało na uwzględnienie.

W sprawie bezsporne było, że na podstawie ustnej umowy powodowie świadczyli na rzecz pozwanego usługi transportowe, w ramach których powodowie (ich pracownicy) wykonywali transport kruszywa z kopalni w M. i G. na plac budowy w miejscowości R.. Bezsporne w sprawie było, że również, iż ustalone wynagrodzenie wynosiło 27 groszy netto (bez podatku od towarów i usług) za jedną tonę kruszywa przewiezioną na odcinku jednego kilometra. Wynagrodzenie nie obejmowało przejazdu samochodów bez ładunku. W sprawie zasadniczą kwestią sporną wymagającą rozstrzygnięcia było to, czy powodowie wykonali transport kruszywa, za który wystawili fakturę Vat nr (...) na kwotę dochodzoną pozwem. Na okoliczność wykonania usługi powodowie zgłosili dowody w postaci zeznań świadków – kierowców, kart drogowych, tarcz tachografów oraz dokumentów wskazujący na ich sprawdzenie przez podmiot zewnętrzny pod kątem czasu pracy kierowców. Jak wynika z zeznań świadków – kierowców powodów to oni wypełniali karty drogowe wskazując wykonane kursy, liczbę ton przewiezionego kruszywa oraz liczbę kilometrów przejechanych z ładunkiem. Przedmiotowe kary drogowe nie zostały jednak podpisane przez osoby upoważnione do tego przez pozwanego. Przesłuchani kierowcy powodów wskazywali na trudności w uzyskaniu na placu budowy podpisów osób upoważnionych do potwierdzania dostarczenia kruszywa oraz na ustalenia dokonane z kierownikiem budowy – R. E.. R. E. kwestionował istnienie ustaleń, na które powoływali się pracownicy powoda. Oceniając zeznania wskazanych świadków Sąd miał na uwadze, że zarówno kierowcy powodów jak i R. E. byli zainteresowani w przyjęciu prezentowanej przez nich wersji, gdyż ustalenie odmienne mogło negatywnie wpływać na ocenę ich pracy przez ich pracodawców. Zdaniem Sądu, mając na względzie całokształt przeprowadzonych w sprawie dowodów, można stwierdzić, że w trakcie współpracy stron nie przywiązywały one szczególnej troski do należytego potwierdzania wykonania przez powoda każdego konkretnego transportu kruszywa. Z zeznań świadka A. N. wynika, że sporna faktura nie jest jedyną fakturą wystawioną pozwanemu przez powodów, do której nie dołączyli oni kart drogowych potwierdzonych przez upoważnionych pracowników pozwanego. Z drugiej strony z zeznań świadków - kierowców powodów nie wynika, aby w sposób szczególny zabiegali oni o podpisanie na placu budowy kart drogowych. W konsekwencji Sąd uznał, że samo niepodpisanie kart drogowych przez osoby upoważnione ze strony pozwanej spółki nie może mieć decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Samo niepodpisanie kart drogowych nie wyklucza bowiem wykonania usług transportowych wskazanych w kartach drogowych. W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 6 k.c. to powodowie winni wykazać wykonanie usług transportowych. W ocenie Sądu powodowie w wystarczający sposób wykazali wykonanie zdecydowanej większości transportów, na które się powoływali.

Na wykonanie transportów wskazanych w kartach drogowych powoływali się świadkowie M. Z. K. Ś. i A. B.. Przede wszystkim zaś wykonywanie transportów wynika z przedłożonych przez powodów tarcz tachografów. Na tarczach tych wskazywane są czasy pracy poszczególnych samochodów w konkretnych dniach, które mogą być porównane z zapisami w kartach drogowych. Na każdej tarczy wskazana jest także miejscowość, w której samochód zaczął pracę konkretnego dnia oraz miejscowość, w której praca została zakończona. Na każdej z tarcz uwidocznione są wykresy wskazujące przemieszczanie się samochodu z większą prędkością. Przyjąć więc należy, że tym czasie samochód pokonywał określoną trasę. Na każdej z tarcz jest kilka takich wykresów świadczących o pokonaniu przez samochód kilku tras. W zdecydowanej większości przypadków liczba „tras” pokonanych przez samochód, a wynikająca z tarcz tachografów odpowiada liczbie tras uwidocznionych w kartach drogowych w tym rozumieniu, że liczba tras z tachografów nie jest mniejsza liczby tras wynikających z karty drogowej. Przykładowo można wskazać kartę drogowa wystawioną przez M. Z. w dniu 23.11.2011 r. oraz tarczę tachografu z tego dnia dla samochodu (...). W karcie drogowej wskazanych jest osiem tras (w tym 4 z ładunkiem) i z tarczy drogowej wynika pokonanie przez samochód ośmiu odcinków. Jako kolejny przykład można wskazać kartę drogową wystawiona przez K. Ś. w dniu 25.11.2011 r. i oraz tarczę tachografu z tego dnia dla samochodu (...). W karcie wskazane są 4 trasy z ładunkiem (a więc 8 uwzględniając przejazdy bez ładunku), a w tarczy tachografu 9 odcinków, przy czym w tarczy jako miejscowość, z której startował samochód wskazany jest M. (co koresponduje z miejscowością końcową wskazaną tarczy tachografu z poprzedniego dnia, tj. 24.11.2011 r..), a więc dodatkowy odcinek wynikający ze wskazań tachografu, a nie wynikający z karty drogowej to odcinek z miejscowości M. do miejscowości M. (z której zostało zabrane kruszywo). Generalnie należy stwierdzić, że z oczywistych względów większa liczba przejazdów wynikających z tarcz tachografów nie może dowodzić niewykonania transportów uwidocznionych w kartach drogowych.

Jedynie w trzech przypadkach Sąd uznał, że nie zostały wykonane transporty kruszywa wskazane w kartach drogowych, gdyż nie znajdują one potwierdzenia w tarczach tachografów. Są to następujące transporty wskazane w kartach drogowych:

a)  transport jaki miał być wykonany przez A. B. samochodem (...) w dniu 21.11.2011 r. na trasie M. – R. (45 km, 25,9 t), gdyż:

- w karcie drogowej wskazano 2 kursy z ładunkiem na trasie M. - R. , a więc 4 kursy uwzględniając powroty na trasie R. – M.,

- z tarczy tachografu wynika pokonanie 3 odcinków (w tym jeden na trasie M. – M.)

b)  transport jaki miał być wykonany przez A. B. samochodem (...) w dniu 25.11.2011 r. na trasie G. – R. (49 km, 25,79 t), gdyż:

- w karcie drogowej wskazano 4 kursy z ładunkiem na trasie G. - R. ,

- z tarczy tachografu wynika pokonanie 7 odcinków, z których jeden musiał odbyć się na trasie M. (miejscowość, z której wyruszył samochód) – G. (miejscowość, w której załadowano samochód po raz pierwszy) oraz jeden, który musiał odbyć się na trasie R. (ostatni rozładunek) – M. (miejscowość, w której zakończono jazdy samochodem w dniu 25.11.2011 r.), a więc tylko pozostałe 5 kursów mogło być pokonane na trasie G. – R., w tym 3 z ładunkiem ( G. - R. z ładunkiem, R. - G. bez ładunku, G. - R. z ładunkiem, R. – G. bez ładunku i G. R. z ładunkiem)

c)  transport jaki miał być wykonany przez J. C. samochodem (...) w dniu 21.11.2011 r. na trasie M. – R. (45 km, 26,06 t), gdyż:

- w karcie drogowej wskazano 2 kursy z ładunkiem na trasie M. - R. , a więc cztery uwzględniając powroty na trasie R. – M.,

- z tarczy tachografu wynika pokonanie 3 odcinków (w tym pierwszy na trasie M. – M.)

Pewne wątpliwości mogą budzić także zapisy kary drogowej M. Z. z dnia 21.11.2011 r. dla samochodu (...), gdyż:

- w karcie drogowej wskazano 2 kursy: na trasie M. – R. ( z ładunkiem) , oraz R. – M. (bez ładunku),

- z tarczy tachografu wynika pokonanie 3 odcinków, a M. wskazano jako miejscowość, w której samochód zaczynał i kończył pracę.

Mając jednak na uwadze, że w tarczy tachografu dla tego samochodu za dzień 22.11.2011 r. jak miejscowość, w której zaczynał pracę wskazano M., a nie M. uznać należy, że w traczy tachografu za dzień 21.11.2011 r. jedynie omyłkowo wskazano M. jako miejscowość, w której samochód zakończył pracę.

Powodowie niezasadnie domagali się więc kwot:

a)  387,06 zł (45 km x 25,9 t x 0,27 zł/tkm x 1,23),

b)  419,68 zł (49 km x 25,79 t x 0,27 zł/tkm x 1,23)

c)  389,45 zł (45 km x 26,06 t x 0,27 zł/tkm x 1,23), co łącznie daje kwotę 1.196,19 zł.

Uznając, że powodowie zasadnie żądali pozostałej kwoty Sąd miał na uwadze, że bezsporne była stawka za przewiezioną tonę kruszywa, a pozwany nie kwestionował samego wyliczenia wynagrodzenia dokonanego przez powodów. Sąd miał także na względzie, że ilość pobranego kruszywa wynikała z dokumentów WZ wystawianych na kopalniach w M. i G.. Dokumenty te były przekazywane pozwanemu wraz z fakturami Vat. W procesie pozwany nie kwestionował otrzymania tych dokumentów. Co więcej przesłuchiwany w charakterze strony przedstawiciel pozwanego przyznał, że na kruszywo to pomioty prowadzące kopalnie wystawiły pozwanej spółce faktury, które zostały zapłacone przez pozwanego.

Uznając za wiarygodne przedłożone wydruki z tachografów Sąd miał na uwadze, że zapisy te dokonywane są automatycznie, a stosowanie urządzeń rejestrujących czas pracy kierowców jest obowiązkowe. Przedmiotowe zapisy były przedmiotem badania przez zewnętrzny podmiot pod kątem czasu pracy kierowców. Brak jest jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, że dokumenty w postaci tarcz tachografów zostały stworzone na potrzeb tego procesu.

Pomimo podnoszonych przez pozwanego zarzutów sprowadzających się do bezprawnego przywłaszczenia przez powodów kruszywa pobranego z kamieniołomów okoliczność ta w ocenie Sądu nie została nawet uprawdopodobniona. Pozwany nie przedłożył żadnego wiarygodnego dowodu pozwalającego na takie ustalenie.

Uznać więc należy, że powodom, tytułem wynagrodzenia za wykonane usługi transportowe należy się kwota 23.439,90 zł. W tym zakresie utrzymano w mocy zaskarżony wyrok zaoczny.

Ustawowe odsetki zasądzono na podstawie art. 481 § 1 k.c.

Rozstrzygniecie o kosztach procesu co do zasady oparto na przepisie art. 100 zd. 1 k.p.c. Powodowie ponieśli koszty kwocie 3.649,00 zł (1.232,00 zł opłata od pozwu, 2.400,00 zł wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa), zaś pozwany kwocie 3.047 zł (2.400,00 zł wynagrodzenie pełnomocnika za postępowanie przed sądem I instancji, 600,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika w postępowaniu zażaleniowym, 30 zł opłata od zażalenia, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa). Powodowie w postępowaniu zażaleniowym nie zgłosili żądania zwrotu kosztów tego postępowania. Zgodnie z art. 348 k.p.c. pozwanego w całości obciążają koszty opłaty od sprzeciwu. Łączne koszty procesu podlegające rozliczeniu zamykają się więc kwotą 6.696,00 zł. Powodowie wygrali sprawę w 95%. W takim procencie, odpowiadającym kwocie 6.361,20 zł pozwany powinien uczestniczyć kosztach procesu. Skoro poniósł on koszty w mniejszej wysokości, to różnicę w kwocie 3.314, 20 zł należało zasadzić na rzecz powodów. W tym zakresie utrzymano wyrok zaoczny.