Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

(zaoczny w stosunku do S. S. (1))

Dnia 7 lipca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Suwałkach IV. Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2014 r. w Suwałkach na rozprawie

sprawy z powództwa Gminnej Spółdzielni (...) w K.

przeciwko A. S., S. S. (1) i S. S. (2)

o zapłatę

I.  Powództwo oddala.

II.  Zasądza od powódki Gminnej Spółdzielni (...) w K. na rzecz pozwanej A. S. kwotę 3.407,99 zł (trzy tysiące czterysta siedem złotych 99/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.400,00 zł (dwa tysiące czterysta złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

III.  Nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Suwałkach) pozwanej A. S. kwotę 309,01 zł (trzysta dziewięć złotych 01/100) tytułem nierozliczonej zaliczki.

/-/ SSR Alicja Wiśniewska

UZASADNIENIE

Powódka Gminna Spółdzielnia (...) w K. w pozwie wniesionym przeciwko S. S. (2), S. S. (1) i A. S. domagała się zapłaty solidarnie kwoty 39.925,96 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Domagała się również zasądzenia od pozwanych solidarnie zwrotu kosztów procesu.

Argumentowała, że pozwani są ustawowymi spadkobiercami tragicznie zmarłej w dniu 8 września 2011r. J. S. – jej byłej pracownicy. Ponieważ pozwani dokonali prostego przyjęcia spadku ponoszą odpowiedzialności za długi spadkowe bez ograniczeń. Do długów tych należą również zobowiązania spadkodawczyni z tytułu dobrowolnej spłaty zawinionych przez nią niedoborów sklepowych. Pozwani odmówili dobrowolnej spłaty stąd też powództwo stało się zasadne.

Pozwana A. S. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując iż roszczenia pracodawcy o naprawienie szkody przez pracownika przedawniają się z upływem roku od dnia, w którym pracodawca dowiedział się o wyrządzeniu szkody. Powódka o niedoborach będących wynikiem niewłaściwego wykonywania obowiązków przez J. S. dowiedziała się bezpośrednio po przeprowadzeniu remanentów. Pierwsze wezwanie do spadkobierców powódka skierowała w listopadzie 2011r., zatem miała możliwość skierowania pozwu o zapłatę do spadkobierców przed upływem rocznego terminu przedawnienia w 2012r. Natomiast pozew został skierowany do Sądu w dacie 25 lutego 2013r., gdy roszczenie było już przedawnione.

Z ostrożności procesowej pozwana zakwestionowała prawidłowość sporządzonych remanentów oraz możliwość sprawowania odpowiedniej pieczy nad powierzonym J. S. mieniem.

Pozwana S. S. (2) wniosła o oddalenie powództwa. Ponadto na rozprawie w dniu 7 lipca 2014r. podniosła zarzut przedawnienia roszczenia (k.438v).

Pozwany S. S. (1) nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd Pracy ustalił, co następuje:

J. S. pozostawała zatrudniona w Gminnej Spółdzielni (...) w K. w okresie od 29.08.1985r. do 19.11.1996. na stanowisku sprzedawcy w sklepie (...) w C.. W związku z podjęciem zatrudnienia, w dniu 29 sierpnia 1985r. strony zawarły umowę o odpowiedzialności materialnej, w której postanowiono, iż odpowiedzialność materialna pracownika rozpoczyna się od protokolarnego przejęcia przez pracownika remanentu w sklepie, dokonanego na podstawie sporządzonego w tym celu w jego obecności spisu inwentaryzacyjnego towarów, opakowań i urządzeń (dowód: świadectwo pracy k.7 części C, umowa k.2, 12,19 części A akt osobowych J. S.).

Ponownie pracę w Gminnej Spółdzielni (...) w K. na stanowisku sprzedawcy w sklepie w C. J. S. rozpoczęła w dniu 21 listopada 2001r. Strony stosunku pracy w dniu 21 listopada 2001r. zawarły umowę o odpowiedzialności materialnej, w której postanowiono, iż przyjęcie obowiązków i odpowiedzialności materialnej rozpoczyna się od protokolarnego przyjęcia przez pracownika rzeczywistego stanu ilościowego wszystkich rzeczowych składników majątkowych znajdujących się w sklepie i pozostających w dyspozycji spółdzielni ustalonego na podstawie sporządzonej w tym celu komisyjnie, w jego obecności, inwentaryzacji zdawczo – odbiorczej (dowód: umowa o pracę k.36,40, umowa k.37 części B akt osobowych J. S.).

W okresie od 03 grudnia 2007r. do 31 stycznia 2010r. poza J. S. w sklepie (...) w C. na stanowisku sprzedawcy pracowała również jej córka S. S. (3). W dniu 3 grudnia 2007r. pracodawca zawarł z w/w pracownicami umowę o ich wspólnej odpowiedzialności za powierzone mienie (dowód: świadectwo pracy k.394, umowy o pracę k. 402-404 akt sprawy, umowa o odpowiedzialności materialnej k.62 części B akt osobowych J. S.). Ponadto w sklepie (...) w C. w okresie od 01 czerwca 2010r. do 31 października 2010r. pracę świadczyła E. M., z którą pracodawca nie zawarł umowy o wspólnej odpowiedzialności za powierzone mienie. Pracowała tam również na podstawie umów zlecenia druga córka J. A. S., w następujących okresach: 15.11.2009r. – 30.11.2009r., 01.12.2009r. – 31.12.2009r., 01.02.2010r. – 28.02.2010r., 01.03.2010r. – 31.03.2010r. , 01.04.2010r. – 30.04.2010r., 01.05.2010r. – 31.05.2010r., 01.10.2010r. – 31.10.2010r., 01.12.2010r. – 31.12.2010r., 01.01.2011r. – 31.01.2011r., 01.02.201r. – 28.02.2011r., 01.02.2011r. – 14.02.2011r., 01.03.2011r. – 31.03.2011r., 01.04.2011r. – 30.04.2011r., 01.05.2011r. – 31.05.2011r., 01.06.2011r. – 30.06.2011r., 01.07.2011r. – 31.07.2011r., 01.08.2011r. – 31.08.2011r., zastępując J. S. w czasie urlopu, w weekendy, dni świąteczne oraz w czasie innych nieobecności. J. S. wyraziła zgodę na pracę E. M. bez przeprowadzenia remanentu. Wyraziła również zgodę na pracę A. S. pod jej nieobecność ale jedynie w okresie od 01.12.2009r. do 31.12.2009r. (dowód: oświadczenia k.71, 74 części B akt osobowych J. S., umowa o pracę k.413, umowy zlecenia k.397, 399, 405, 407, 409, 411, 414, 416, 418, 420, 422, 424, 426, 428, 430, 432, 434, 436, świadectwo pracy k. 395-396).

W dniu 1 grudnia 2010r. pracodawca przeprowadził remanent w sklepie (...) w C. obejmujący okres od 08.12.2009r. do 30.11.2010r., który wykazał niedobory na kwotę 30.315,19 zł. J. S. nie kwestionowała wyników remanentu, jednakże w oświadczeniu wskazała, iż nie wie co jest przyczyną tak wysokiego niedoboru (dowód: protokół inwentaryzacji wraz z załącznikami k.4-10 oświadczenie k.26).

Kolejny remanent przeprowadzony w dniu 28 marca 2011r. i obejmujący okres od 01.12.2010r. do 28.03.2011r. wykazał niedobór na kwotę 8.829,09 zł. J. S. nie kwestionowała wyników remanentu. Oświadczyła na piśmie, iż niedobór mógł powstać na skutek niezapłacenia za zakupy przez dwie osoby, które zobowiązały się uiścić należność do końca marca 2011r. J. S. wyraziła zgodę na pokrycie niedoborów stwierdzonych podczas inwentaryzacji z jej wynagrodzenia za miesiąc marzec 2011r. (dowód: protokół inwentaryzacji wraz z załącznikami k.11-16, oświadczenie k.21, 22).

W dniu 24 czerwca 2011r. Gminna Spółdzielnia (...) w K. zawarła z (...) S.A. w B. umowę dzierżawy obejmującą m.in. dzierżawę pomieszczeń, w których znajdował się sklep (...) w C. wraz ze znajdującym się tam wyposażeniem oraz towarami, a następnie w dniu 4 lipca 2011r. strony umowy dzierżawy zawarły umowę zlecenia, na mocy której Gminna Spółdzielnia (...) w K. zobowiązała się świadczyć na rzecz (...) S.A. w B. usługi sprzedaży. W praktyce sklep funkcjonował w ten sposób, iż J. S. dokonując sprzedaży towarów, których część była własnością Gminnej Spółdzielni (...) w K., a część (...) S.A. w B., musiała ewidencjonować sprzedaż na dwóch różnych kasach fiskalnych (dowód: umowa dzierżawy k.152-153, umowa zlecenia k.154, zeznania świadka E. M. k.131-132

Remanent przeprowadzony w dniu 8 lipca 2011r. wykazał niedobór na kwotę 12.035,64 zł. J. S. nie kwestionowała jego wyników (dowód: protokół inwentaryzacji wraz z załącznikami k.28-34).

W dniu 01 lipca 2011r. J. S. zawarła ugodę z pracodawcą na mocy, której zobowiązała się spłacić swoje zobowiązanie wynikające z odpowiedzialności z art.124 k.p., w wysokości 27.311,20 zł, w ratach, ostatnia rata płatna do dnia 31.03.2012r. Kolejną ugodą zawartą w dniu 01 sierpnia 2011r. J. S. zobowiązała się zapłacić pracodawcy kwotę 14.395,07 zł będącą sumą niedoborów w mieniu jej powierzonym, w ratach, ostatnia rata płatna do dnia 30.11.2011r. (dowód: ugody k.56-59).

J. S. zmarła tragicznie w dniu 8 września 2011r. (dowód: odpis skrócony aktu zgonu k.4 akt sprawy I.Ns. 2673/11).

W dniu 8 września 2011r. przeprowadzono remanent w sklepie (...) w C., w którym uczestniczyła córka zmarłej J. A. S.. Wykazał on niedobór na kwotę 1.664,80 zł (dowód: protokół inwentaryzacji wraz z załącznikami k.35-38).

Na mocy protokołu dziedziczenia z dnia 12 września 2011r. sporządzonego przez notariusza M. S. (1) spadek po J. S. zmarłej w dniu 8 września 2011r. w C. z dobrodziejstwem inwentarza nabyły dzieci: córka S. S. (2), córka A. S. oraz syn S. S. (1) w 1/3 części każde z nich (dowód: akt poświadczenia dziedziczenia k.10-11 akt sprawy I.Ns. 2673/11).

Pismem z dnia 22 listopada 2011r. Gminna Spółdzielnia (...) w K. wezwała spadkobierców J. A. S., S. S. (2) i M. S. (2) do zapłaty kwoty 39.925,96 zł (dowód: wezwanie do zapłaty k.44, 46, 48).

S. S. (2) w dniu 21 grudniu 2011r., a A. S. w dniu 29 grudnia 2011r. wystąpiły do Sądu z wnioskiem o uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli o przyjęciu spadku po J. S.. Orzeczeniem z dnia 15 marca 2012r. Sąd Rejonowy w Olecku w sprawie I.Ns. 2673/11 oba wnioski oddalił (dowód: wnioski k.2-11,28-43, postanowienie z dnia 15.03.2012r. k.108 akt sprawy I. Ns. 2673/11).

Sąd Pracy zważył, co następuje:

Powód roszczenie pozwu wywiedzionego przeciwko pozwanym opierał na twierdzeniu, iż pozwani jako spadkobiercy pracownika materialnego odpowiedzialnego za powierzone mienie – J. S., odpowiadają za niedobory w mieniu stwierdzone podczas inwentaryzacji. Na potwierdzenie swojego roszczenia przedstawił wyliczenie szkody w postaci wyników remanentów za sporny okres.

Sąd argumentacji powoda nie podzielił i nie znalazł podstaw do uwzględnienia powództwa.

W myśl art. 124§ 1 i 2 kodeksu pracy pracownik odpowiada za szkodę w pełnej wysokości w mieniu mu powierzonym z obowiązkiem zwrotu albo wyliczenia się.

Koniecznym warunkiem aby mogła powstać odpowiedzialność pracownika za szkodę w mieniu powierzonym, jest prawidłowe powierzenie mienia pracownikowi, w ten sposób, że pracownik musi wyrazić zgodę na powierzenie mu mienia z obowiązkiem zwrotu lub dokonania rozliczenia, a ponadto mienie musi zostać wydane pracownikowi w taki sposób, aby mógł sprawdzić jego stan ilościowy i jakościowy, objąć je w posiadanie i sprawować nad nim pieczę. Zgoda pracownika na przyjęcie odpowiedzialności za mienie powierzone może wynikać bądź z faktu zawarcia umowy o pracę na stanowisku, z którym związana jest odpowiedzialność materialna za powierzone mienie, bądź z faktu przyjęcia określonego składnika mienia pracodawcy do używania i sprawowania nad nim pieczy. Zgoda pracownika na przyjęcie odpowiedzialności za mienie powierzone może wynikać także z faktu zawarcia przez kilku pracowników umowy z pracodawcą o wspólnej odpowiedzialności materialnej (art. 125 k.p.).

Mienie musi zostać pracownikowi wydane w okolicznościach umożliwiających mu zwrot lub rozliczenie się z tego mienia. Podpisanie przez pracownika deklaracji o przyjęciu odpowiedzialności za mienie nie jest koniecznym warunkiem odpowiedzialności za mienie powierzone, lecz ma jedynie znaczenie dowodowe (por. wyrok SN z dnia 3 grudnia 1981 r., IV PR 350/81, OSNCP 1982, nr 4, poz. 65). Potwierdzenie przez pracownika podpisem na jakimkolwiek dokumencie otrzymania towaru stanowi dowód, że mienie w ilości wskazanej w dokumencie zostało powierzone pracownikowi (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNCP 1986, nr 5, poz. 84).

Prawidłowe powierzenie musi zapewnić udział pracownika przy ustalaniu ilości i jakości przekazanego mu mienia. Jeżeli pracodawca nie wykaże prawidłowego powierzenia mienia, nie może skutecznie dochodzić odpowiedzialności na podstawie art. 124 k.p.

Wskazać, nadto należy, iż art. 124§3 kodeksu pracy zawiera domniemanie prawne winy pracownika w powstałej szkodzie, przy czym nie jest to domniemanie winy umyślnej, a pracownik może uwolnić się z zaostrzonej odpowiedzialności określonej w art. 124§1 i 2 k.p. jeśli wykaże, że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych, a w szczególności niezapewnienia przez pracodawcę warunków umożliwiających zabezpieczenie powierzonego mienia.

Zdaniem Sądu powód nie wykazał, iż prawidłowo powierzył J. S. mienie z obowiązkiem wyliczenia, a ponadto nie zapewnił warunków umożliwiających zabezpieczenie powierzonego mienia.

Z analizy akt osobowych J. S. wynika, iż na mocy umowy o odpowiedzialności materialnej z dnia dniu 21 listopada 2001r. pracownica wyraziła zgodę na powierzenie jej mienia znajdującego się w sklepie (...) w C. z obowiązkiem wyliczenia się, a przyjęcie obowiązków i odpowiedzialności materialnej rozpoczęło się od protokolarnego przyjęcia przez pracownika rzeczywistego stanu ilościowego wszystkich rzeczowych składników majątkowych znajdujących się w sklepie i pozostających w dyspozycji spółdzielni ustalonego na podstawie sporządzonej w tym celu komisyjnie, w jego obecności, inwentaryzacji zdawczo – odbiorczej. Odpowiedzialność na mienie powierzone na podstawie w/w umowy obowiązywała do dnia 2 grudnia 2007r., albowiem z dniem 3 grudnia 2007r. w sklepie w C. została zatrudniona dodatkowo S. S. (3) i z tą datą pracodawca zawarł umowę o wspólnej odpowiedzialności w częściach równych J. S. i S. S. (3) za powierzone im mienie. S. S. (3) pracę u powódki zakończyła w dniu 31 grudnia 2010r. i z tą datą przestała obowiązywać umowa o wspólnej odpowiedzialności materialnej, a dalsza ewentualna odpowiedzialność za mienie wymagała ponownego powierzenia mienia J. S., czego zdaniem Sądu powódka nie wykazała. W sprawie nie przedstawiono bowiem żadnego protokolarnego przejęcia mienia, która to forma zgodnie z umową z dnia 21 listopada 2001r. obowiązywała. Nie przedstawiono również remanentu przeprowadzonego w związku z odejściem z pracy pracownika materialnie odpowiedzialnego. Ostatni remanent poprzedzający odejście z pracy S. S. (3) został przeprowadzony w dniu 07 grudnia 2009r. Natomiast niedoborem ustalonym na podstawie remanentu przeprowadzonego w dniu 1 grudnia 2010r. obejmującego okres od 08 grudnia 2009r. do 30 listopada 2010r., a zatem również okres, gdy odpowiedzialność materialną ponosiła również S. S. (3) (do 31 stycznia 2010r.) pracodawca obciążył wyłącznie J. S.. Zdaniem Sądu nie można przyjąć, iż skoro J. S. nie kwestionowała poszczególnych wyników inwentaryzacji to odpowiedzialność materialną za powierzone mienie ponosi. Okoliczność ta może jedynie świadczyć, że na taką odpowiedzialność się zgadzała i pozostawała w przekonaniu, że odpowiada materialnie za powierzone mienie, jednakże wobec braku prawidłowego powierzenia jej mienia z dniem 1 lutego 2010r., o odpowiedzialności w trybie art. 124 k.p. nie może być mowy.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, iż pracodawca nie zapewnił J. S. prawidłowej pieczy nad powierzonym mieniem albowiem do mienia znajdującego się w sklepie miała dostęp osoba trzecia, na co J. S. nie wyraziła zgody. Dotyczy to A. S., która zgodnie z umowami zlecenia dostarczonymi przez powódkę i oświadczeniem prezesa powódki, świadczyła pracę pod nieobecność J. S. w weekendy oraz w czasie korzystania przez nią z urlopu wypoczynkowego lub podczas innych nieobecności. Taki stan miał miejsce w okresie od dnia 15 listopada 2009r. do 31 sierpnia 2011r., a J. S. wyraziła zgodę na pracę A. S. podczas jej nieobecności wyłącznie w okresie od 01 grudnia 2009r. do 31 grudnia 2009r. Dopuszczając do pracy w sklepie osobę trzecią i nie uzyskując na to zgody, w jego przekonaniu pracownika materialnie odpowiedzialnego, pracodawca pozbawił J. S. możliwości sprawowania pieczy nad mieniem znajdującym się w sklepie.

Roszczenie pozwu wywiedzione przeciwko pozwanym A. S. i S. S. (3) należało oddalić również z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia.

W myśl art.291§2 k.p. roszczenia pracodawcy o naprawienie szkody, wyrządzonej przez pracownika wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, ulegają przedawnieniu z upływem 1 roku od dnia, w którym pracodawca powziął wiadomość o wyrządzeniu przez pracownika szkody, nie później jednak niż z upływem 3 lat od jej wyrządzenia.

Domagając się zapłaty kwoty dochodzonej pozwem powód powołał się na zaostrzoną odpowiedzialność pracownika wynikającą z art. 124 k.p., udowadniając wysokość szkody na podstawie wyników przeprowadzonych inwentaryzacji.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 lutego 1981r., (IV PZP 6/80), wskazał że jeżeli chodzi o roszczenia zakładu pracy o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracownika wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, to roszczenia takie ulegają przedawnieniu z upływem jednego roku od dnia, w którym zakład pracy powziął wiadomość o wyrządzeniu przez pracownika szkody. Roczny termin przedawnienia dotyczy roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej w mieniu powierzonym pracownikowi z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Innymi słowy, przepis art. 291 § 2 k.p. ma zastosowanie do roszczeń zakładu pracy o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracownika wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, przewidzianych nie tylko w art. 114 k.p., ale również roszczeń z tytułu niewyliczenia się lub niezwrócenia mienia powierzonego pracownikowi (art. 124 i 125 k.p.).

Powódka o wysokości szkody wyrządzonej przez J. S. dowiedziała się w dniach przeprowadzenia remanentów, a mianowicie: w dniu 01.12.2009r., 28.03.2011r., 07.07.2011r., 08.09.2011r. i od tych dat rozpoczął się bieg rocznego terminu do wystąpienia z roszczeniem o naprawienie szkody. Zważywszy na fakt, iż co do wierzytelności na kwotę 27.311,20 zł strony w dniu 01 lipca 2011r. zawarły ugodę na mocy której J. S. uznała dług, natomiast w dniu 01 sierpnia 2011r. zawarły kolejną ugodę, na mocy której J. S. uznała dług w wysokości 14.395,07 zł, zgodnie z art. 123§1 pkt 2 k.c. doszło do przerwania biegu przedawnienia, i wierzytelności te mogły być dochodzone odpowiednio najpóźniej do dnia 01 lipca 2012r. oraz 01 sierpnia 2012r. Ponieważ powódka z pozwem wystąpiła w dniu 25 marca 2013r. to wszystkie wierzytelności wynikające zarówno z uznania długu jak i wyników remanentów z dnia 7 lipca 2011r. oraz 8 września 2011r. były już przedawnione.

Podkreślenia wymaga, iż śmierć dłużnika nie powoduje przerwania biegu przedawnienia. Natomiast z przedstawionych w sprawie dokumentów wynika, iż powódka znała spadkobierców zmarłej J. S. już w dniu 22 listopada 2011r. albowiem w tej dacie wezwał ich do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Po stronie powódki nie było zatem żadnych przeszkód do wystąpienia z pozwem przeciwko spadkobiercom zobowiązanej. Takiej przeszkody nie stanowiła z pewnością sprawa tocząca się przed Sądem Rejonowym w Olecku z wniosku A. S. oraz S. S. (2) o uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli o przyjęciu spadku po J. S. albowiem Sąd orzekający w sprawie o zapłatę, w przypadku powzięcia wątpliwości co odpowiedzialności spadkobierców J. S., mógłby sprawę zawiesić do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia wniosków A. S. oraz S. S. (2).

Zdaniem Sądu powód nie wykazał w niniejszym procesie, iż niedobory stwierdzone w sklepie (...) w C. powstały z winy umyślnej J. S.. Całość dokumentacji przedstawionej przez powódkę opiera się na twierdzeniu, iż J. S. za niedobory odpowiada na zasadzie art.124 k.p. Uznanie dług na mocy ugód zawartych pomiędzy J. S. a powódką również wskazuje na odpowiedzialność określoną w art. 124 k.p. Jak natomiast wskazano powyżej do odpowiedzialności pracownika za szkodę powstałą w mieniu powierzonym ma zastosowanie art. 292§2 k.p. określający roczny termin przedawnienia roszczeń.

Przedstawione przez powoda oświadczenia J. S. składane w związku z przeprowadzonymi inwentaryzacjami również nie wskazują, iż przyznaje się ona do umyślnego wyrządzenia szkody w mieniu pracodawcy. Owszem nie kwestionuje wyników inwentaryzacji ale jednocześnie podkreśla, iż nie wie co spowodowało tak duże niedobory.

Nie sposób przypisać J. S. winy umyślnej udowodnionej przez powódkę również z tych względów, iż w sklepie pracowały inne osoby, na co Sąd wskazywał powyżej, które miały dostęp do towarów znajdujących się w sklepie i uczestniczyły w ich sprzedaży. Skoro od 15 listopada 2009r. do 31 sierpnia 2011r. w sklepie pracowała również A. S., powódka winna wykazać, że niedobory powstały na skutej umyślnego działania J. S., a nie na skutek działania A. S..

Ponadto w świetle ujawnionych dowodów dotyczących wydzierżawienia powierzchni sklepu i części towarów w nim się znajdujących spółce (...) w B., zgodzić się należy z pozwanymi, iż sytuacja ta utrudniała pracę J. S., która była zobowiązana dokonywać sprzedaży na rzecz dwóch podmiotów i odpowiednio ją ewidencjować. W tych okolicznościach mogło dochodzić do pomyłek w sprzedaży, nie zaś do umyślnego wyrządzenia szkody na rzecz któregokolwiek podmiotu.

Z powyższych przyczyn, nie znajdując podstaw do uwzględnienia powództwa Sąd orzekł o jego oddaleniu.

W przedmiocie kosztów procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.). Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania powódka, która przegrała niniejszy proces, winna zwrócić pozwanej A. S. wyłożone przez niego koszty, w tym koszty wynagrodzenia fachowego pełnomocnika (pkt II. wyroku).

Zważywszy na fakt, iż w sprawie została nierozliczona zaliczka uiszczona przez pozwaną A. S., Sąd orzekł o jej zwrocie (pkt III wyroku).

SSR Alicja Wiśniewska