Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2014 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie

z dnia 2 grudnia 2013 r., sygnatura akt I C 1606/13/S

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie oddalił powództwo wniesione przez stronę powodową (...) Sp. z o.o. w K. o zasądzenie kwoty 3.375,18 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 18 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty z tytułu szkody powstałej w dniu 17 lutego 2012 r. w K. w samochodzie marki P. o nr rej. (...) oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W pkt II Sąd zasądził od strony powodowej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. na rzecz strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Bezsporne w sprawie było, iż strona powodowa (...) Sp. z o.o. w K. jest leasingobiorcą samochodu P. (...) nr rejestracyjny (...). Natomiast strona pozwana była ubezpieczycielem Gminy (...) K. z odpowiedzialności cywilnej m. in. za szkody wynikłe z nienależytego utrzymania dróg, a w tym drogi, gdzie miało dojść do przedmiotowego zdarzenia.

W pozostałym zakresie Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zalegające w aktach, iż w dniu 21 lutego 2012 roku strona powodowa sporządziła pismo stanowiące zgłoszenie szkody, jaka miała powstać w samochodzie marki P. o nr rej. (...) dniu 17 lutego 2012 roku w K. na jezdni (...). Przedmiotowy dokument wskazuje na potrzebę wymiany jednej opony i jednej felgi. Pismo to zostało wysłane do strony pozwanej w dniu 30 marca 2012 roku.

W dniu 20 lutego 2012 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wystawiła fakturę VA T o nr (...), której przedmiotem była sprzedaż dwóch opon, montaż dwóch opon, koszt dojazdu oraz prostowanie felgi aluminiowej (11 stopnia). Łączna kwota wskazana na fakturze wyniosła 3 375 zł 18 gr brutto. Nabywcą towarów i usług była strona powodowa.

W oświadczeniu o okolicznościach zdarzenia sporządzonym przez E. S. wskazano, że przedmiotowa szkoda miała zaistnieć w dniu 17 lutego 2012 roku około godziny 15.00. Zapisano tam ponadto, że nie wzywano ani Policji, ani innej służby drogowej.

Strona pozwana w piśmie z dnia 01 marca 2013 roku odmówiła wypłacenia odszkodowania. Motywem odmowy wypłaty odszkodowania było m. in. niewykazanie szkody w danym miejscu i czasie oraz nieprzedstawienie do oględzin uszkodzonych elementów pojazdu.

Na wniosek strony powodowej w dniu 12 lutego 2013 roku konsultant do spraw obsługi klienta (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawił dla strony powodowej upoważnienie do odbioru odszkodowania w toku postępowania likwidacyjnego.

Sąd nie oparł powyższych ustaleń faktycznych na fotografiach miejsca zdarzenia oraz opony przedłożonych przez stronę powodową uznając, iż nie mogły one stanowić dowodu służącego do ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej lub jej zakresu.

Mając na uwadze istotne sprzeczności i rozbieżności pomiędzy treścią przedłożonego oświadczenia o okolicznościach zdarzenia z wydrukami fotografii i zeznaniami świadków Sąd, kierując się zasadami doświadczenia życiowego oraz logiką zanegował zeznania świadków strony powodowej- P. P. i J. T.. Ponadto Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodów z opinii biegłych sądowych określonych specjalności zgłoszone przez stronę pozwaną.

W rozważaniach prawnych Sąd wskazał, iż powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie z mocy art. 822 k.c. z uwagi na brak legitymacji czynnej po stronie powodowej, która przysługiwałaby jedynie leasingodawcy - (...). (...) Sp. z o.o. w W.. Dokonanie naprawy nie powoduje powstania roszczenia odszkodowawczego względem strony pozwanej, a stanowi spełnienie zobowiązania wynikającego z art. 709 ⁷ § 1 k.c. Dodatkowo Sąd wskazał, iż dokument pochodzący od (...). (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. nie upoważnia strony powodowej do dochodzenia przedmiotowego roszczenia przed sądem, ani też nie stanowi o przelaniu określonej wierzytelności. Niezależnie od powyższego Sąd uznał, że roszczenie i tak nie zasługiwało na uwzględnienie wskutek jego nie udowodnienia. Strona powodowa nie wykazała bowiem faktu powstania szkody w określonym miejscu, czasie i w określony sposób. O kosztach procesu Sąd orzekł na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa zaskarżając go w całości oraz zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na wynik sprawy - przez przyjęcie, iż uszczerbek majątkowy w wyniku zdarzenia z dnia 17 lutego 2012 r. nie powstał w mieniu powoda; błąd w ustaleniach faktycznych - przez przyjęcie, iż na podstawie upoważnienia do odbioru odszkodowania z dnia 12 lutego 2013 r. nie doszło do przelewu wierzytelności z tytułu ubezpieczenia na rzecz powoda, co skutkowało brakiem legitymacji procesowej po jego stronie; przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, iż zdjęcia przedłożone do pozwu nie obrazują dziury w jaką wjechał P. P. pojazdem P. (...), w wyniku czego powstała szkoda; błąd w ustaleniach faktycznych poprzez ustalenie, iż nie było konieczności wymiany obu opon w samochodzie P. (...), podczas gdy z zeznań świadka P. P. wynika, że doszłoby do utraty gwarancji, a z doświadczenia życiowego wynika, iż znaczna rozbieżność w zużyciu opon w sportowych samochodach lub w typowych samochodach osobowych grozi stłuczką, wypadkiem lub innym niebezpiecznym zdarzeniem; błąd w ustaleniach faktycznych poprzez nie ustalenie, iż istniała konieczność wymiany felg na skutek uderzenia w dziurę na jezdni, podczas gdy konieczność wymiany felg wykazano dowodem w postaci faktury VAT, zeznaniami świadków oraz wynika z doświadczenia życiowego.

W oparciu o powyższe zarzuty strona powodowa wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego, w tym kosztów postępowania apelacyjnego wg norm przepisanych; ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych za drugą instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wszechstronnie rozważył zgromadzony materiał dowodowy. Jednak jedynie częściowo dokonał przy tym właściwej oceny prawnej powództwa, trafnie w szczególności przyjmując, iż dowody przedłożone przez stronę powodową nie mogą stanowić podstawy do poczynienia ustaleń faktycznych służących wykazaniu roszczenia zgłoszonego w pozwie. Sąd Rejonowy bazując na dostępnym materiale dowodowym, ocenionym zgodnie z art. 233 § 1 k. p. c. nie ustalał, wbrew twierdzeniom apelacji, iż do zdarzenia opisanego w pozwie rzeczywiście doszło ze skutkami tam wskazanymi. Sąd I instancji ustalił jedynie na podstawie dostępnego materiału dowodowego okoliczności związane z podjęciem przez stronę powodową próby likwidacji szkody, a zatem ustalenia faktyczne dotyczą jedynie okoliczności, jakie miały miejsce po ewentualnym zdarzeniu, jako stanowiące ich następstwo faktyczne. Sąd Rejonowy nie ustalił natomiast, iż zdarzenie wskazane w pozwie miało w ogóle miejsce uznając, iż dowody zaprezentowane przez stronę dochodzącą roszczenia ( art. 6 k. c. ) nie mogą zostać uwzględnione w kierunku, w jakim zmierzała strona powodowa, a zatem brak jest podstaw do stwierdzenia szkody i odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę wyrządzoną wskutek zdarzenia, o którym mowa w niniejszym pozwie. Sąd Rejonowy dokonując oceny materiału dowodowego szczególnie zaakcentował i uzasadnił okoliczności przeciwne tym, które służyły wykazaniu roszczenia dochodzonego pozwem. Apelacja nie podważając w tym zakresie ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego oraz oceny dowodów poczynionych przez Sąd niższej instancji pozbawiła się możliwości kontroli zaskarżonego wyroku w kierunku naruszenia przepisu art. 233 § 1 k. p. c. w zakresie ustaleń istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a dotyczących podstaw odpowiedzialności strony pozwanej, w tym związanych z ustaleniem szkody i jej zakresu. Sąd odwoławczy związany zarzutami naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa procesowego nie był władny podważać z urzędu tych ustaleń, w związku z czym już z tej przyczyny należy uznać, iż powództwo podlegało oddaleniu.

Mając za podstawę rozstrzygnięcia fakt, iż przedmiotem ustaleń faktycznych w sprawie nie było stwierdzenie zaistnienia zdarzenia o skutkach określonych w pozwie, nie ma większego znaczenia stwierdzenie, że Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia przepisu prawa materialnego tj. art. 709 ⁷ § 1 k. c. w zw. z art. 822 k. c. przyjmując po stronie powodowej brak legitymacji czynnej do dochodzenia roszczenia odszkodowawczego od ubezpieczyciela sprawcy szkody. Niewątpliwie z art. 709 ⁷ § 1 k. c. wynika, że leasingobiorca nie tylko może, ale ma obowiązek dokonać napraw koniecznych do zachowania rzeczy w stanie niepogorszonym. W związku z tym w razie powstania szkody w rzeczy będącej przedmiotem umowy leasingu i jej naprawienia przez leasingobiorcę, jest on uprawniony do dochodzenia kosztów naprawy tej szkody od sprawcy szkody/ ewentualnie ubezpieczyciela, z którym sprawcę łączy umowa ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, albowiem w takim przypadku nie chodzi o przywrócenie do stanu poprzedniego mienia uszkodzonego leasingodawcy. Mienie to bowiem zostało już naprawione, tyle tylko, że nastąpiło to kosztem majątku leasingobiorcy, który obecnie domaga się wyrównania uszczerbku powstałego w jego mieniu. Tym samym leasingobiorca jest legitymowany do dochodzenia naprawienia tej szkody, jednakże różnej od szkody, jaka powstała w mieniu leasingodawcy i która już została wyrównana. O ile zatem w odniesieniu do hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu uprawniony jest do dochodzenia odszkodowania z tytułu tak wyrządzonej szkody właściciel przedmiotu leasingu, bo to w jego majątku powstała szkoda w związku z uszkodzeniem rzeczy, o tyle w sytuacji, gdy szkoda już została naprawiona poprzez restytucję naturalną, a podmiot, który poniósł z tego tytułu uszczerbek w swoim majątku domaga się obecnie jego wyrównania - posiada on legitymację do wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym w tym zakresie. Dalsze jednak rozważania dotyczące odpowiedzialności strony pozwanej względem strony powodowej wymagałyby stwierdzenia, iż szkoda dochodzona pozwem została wykazana dowodowo. Na podstawie dostępnego materiału dowodowego słusznie jednak przyjął Sąd Rejonowy, iż dalsze przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej nie zostały wykazane, wobec czego Sąd Rejonowy prawidłowo oddalił powództwo.

Apelacja jako pozbawiona uzasadnionych zarzutów mogących podważyć zaskarżone rozstrzygnięcie podlegała oddaleniu na zasadzie art. 385 k. p. c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono jak w pkt 2 na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k. p. c. w zw. z 391§1 k.p.c. Na koszty strony pozwanej w postępowaniu apelacyjnym złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika liczone zgodnie z § 12 ust. 1 pkt. 1 w związku z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie płat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
( Dz.U.2013.490).