Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2014r.

Sąd Rejonowy w Trzebnicy V Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w M.

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Rafał Kuriata

Protokolant: Karolina Szanfisz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lipca 2014r.

sprawy z powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej Wspólnota z siedzibą we W.

przeciwko K. F.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego K. F. na rzecz strony powodowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej Wspólnota z siedzibą we W. kwotę 19 560,61 (dziewiętnaście tysięcy pięćset sześćdziesiąt i 61/100) zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym liczonymi od dnia 5 listopada 2012r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 2 662,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 2 400,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V C 155/14

UZASADNIENIE

Strona powodowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa Wspólnota we W. skierowała do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty, by pozwany K. F. zapłacił stronie powodowej kwotę 19 560,61 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP, liczonymi od dnia 5 listopada 2012 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów sądowych w kwocie 245,00 zł, kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2 400,00 zł oraz innych kosztów w wysokości 4,41 zł. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 8 marca 2011 r. zawarła z pozwanym umowę pożyczki w kwocie 21 000,00 zł, która miała być spłacana w miesięcznych ratach. Pozwany nie wywiązał się z obowiązków wynikających z niniejszej umowy. Dodatkowo strona powodowa wskazała, że w razie opóźnienia w zapłacie należą jej się umowne odsetki karne w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym. Natomiast w przypadku zadłużenia przeterminowanego, a takie ma miejsce zgodnie z regulaminem (...) z chwilą niespłacenia kredytu lub jego raty w terminie, dokonywane przez pożyczkobiorców wpłaty są zaliczane przede wszystkim na pokrycie odsetek i kosztów a dopiero w dalszej kolejności na kapitał pożyczki. Zgodnie z powołanym regulaminem w skład niespłaconej należności z tytułu umowy pożyczki wchodzą także koszty windykacji w tym koszty upomnienia i wezwania do zapłaty. W związku z tym, iż pozwany zaprzestał spłaty pożyczki strona powodowa uzyskała podstawę do wypowiedzenia stosunku prawnego. Wypowiedzenie umowy zostało wysłane na adres, który wskazał pożyczkobiorca w okresie obowiązywania umowy, zgodnie z obowiązkiem informowania o zmianach adresu zamieszkania i adresu do korespondencji, skutkując wymagalnością roszczenia z dniem 15 października 2012 r. Strona powodowa powołała się na regulację zawartą w art. 14 ustawy o kredycie konsumenckim, gdzie przewidziano możliwość wypowiedzenia umowy w przypadku zalegania z zapłatą co najmniej dwóch pełnych rat. Taki przypadek zaistniał po stronie pozwanego. Nadto był on wzywany do dobrowolnego uregulowania zadłużenia jednakże bezskutecznie. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się następujące należności: kapitał pożyczki w wysokości 17 718,28 zł, odsetki karne w łącznej wysokości 1 842,33 zł.

W dniu 12 listopada 2012 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie uwzględnił żądanie strony powodowej i wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwany K. F. złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od strony powodowej na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu przyznał, że zawarł ze stroną powodową w dniu 8 marca 2011 r. umowę pożyczki. Jednakże do jej zwrotu była zobowiązana J. K., która otrzymała od niego całą pożyczkę. Aktualnie toczy się przeciwko J. K. postępowanie karne.

Postanowieniem z dnia 19 grudnia 2012 r. wyżej wskazany Sąd stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy tutejszemu Sądowi.

Strona powodowa w dniu 6 maja 2013 r. uzupełniła braki formalne pozwu i dodatkowo wniosła o zwrot kosztów procesu obejmujących m.in. opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Pozwany w dniu 10 lipca 2013 r. uzupełnił braki formalne sprzeciwu od nakazu zapłaty, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 marca 2011 r. pomiędzy Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo-Kredytową Wspólnota z siedzibą we W. a K. F. została zawarta umowa pożyczki konsumenckiej na cele mieszkaniowe nr (...) opiewająca na kwotę 21 000,00 zł. Niniejsza kwota została przekazana pozwanemu. Pożyczkobiorca zobowiązał się do spłaty pożyczonej kwoty wraz z odsetkami w 59 ratach do dnia 20 lutego 2016 r.

Integralną częścią umowy jest m.in. Regulamin Udzielania Kredytów i P. (...) oraz Tabela prowizji i opłat dla kredytów i pożyczek. Wysokość stóp procentowych określa uchwała Zarządu Kasy, z tym zastrzeżeniem, że maksymalna stopa procentowa nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości kredytu lombardowego NBP. W dniu 29 czerwca 2009 r. została podjęta uchwała dotycząca ustalenia wysokości oprocentowania dla zobowiązań przeterminowanych i postanowiono, że będzie ono wynosiło czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP. Natomiast w dniu 24 listopada 2010 r. została podjęta uchwała w zakresie ustalenia opłat i prowizji w (...).

(dowód: umowa pożyczki z dnia 8.03.2011 r. k. 53 – 54;

aktualny plan spłaty pożyczki k. 81;

wydruk operacji na koncie pozwanego k. 100;

Regulamin Udzielania Kredytów i P. (...) k. 62;

uchwała z dnia 29.06.2009 r. k. 65;

uchwała z dnia 24.11.2010 r. wraz z załącznikiem k. 102-104)

Zasady funkcjonowania Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej Wspólnota zostały określone w Statucie, który został przyjęty uchwałą nr 9/2006 Zwyczajnego Zebrania Przedstawicieli Członków PZ (...) w dniu 19 czerwca 2006 r. Pozwany K. F. został przyjęty w poczet członków (...) w dniu 3 marca 2011 r.

(dowód: statut (...) k. 68-78;

deklaracja członkowska k. 79)

W związku z tym, że pozwany zalegał z płatnością poszczególnych rat pożyczki strona powodowa pismami z dnia 4 stycznia 2012 r., 6 marca 2012 r., 4 kwietnia 2012 r., 7 maja 2012 r., 5 lipca 2012 r. oraz 21 sierpnia 2012 r. wezwała pozwanego do uregulowania powstałej zaległości jednakże bez rezultatu. Strona powodowa pismem z dnia 7 września 2012 r. wypowiedziała pozwanemu umowę pożyczki wskazując, że cała część niespłaconej pożyczki stanie się wymagalna po upływie 30 dni od doręczenia niniejszego wypowiedzenia umowy.

(dowód: wezwanie z dnia 4.01.2012 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 82-84;

wezwanie z dnia 4.04.2012 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 85-87;

wezwanie z dnia 6.03.2012 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 88-90;

wezwanie z dnia 7.05.2012 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 91-93;

wezwanie z dnia 5.07.2012 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 94-96;

wezwanie z dnia 21.08.2012 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 97-99;

wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniem nadania k. 63-64)

W dniu 30 maja 2012 r. i 30 lipca 2012 r. pożyczka zaciągnięta przez pozwanego została przekazana do windykacji terenowej. Wysokość opłaty z tytułu windykacji miękkiej wyniosła każdorazowo 150,00 zł.

Na dzień złożenia pozwu zadłużenie pozwanego wynosiło łącznie 19 560,61 zł. Na niniejszą kwotę składa się: kwota kapitału pożyczki w wysokości 17 718,28 zł, odsetki w wysokości 1 630,83 zł, które są sumą kwot 1 322,32 zł odsetek umownych oraz 308,51 zł odsetek od kapitału a także pozostałe koszty w wysokości 211,50 zł.

(dowód: pismo z dnia 5.11.2012 r. k. 101;

raport spłaty na dzień 5.11.2012 r. k. 66)

Pozwany K. F. zaciągniętą pożyczkę przekazał J. K., która zobowiązała się do jej spłaty. W dniu 16 listopada 2010 r. pozwany zawarł z J. K. umowę dotyczącą spłaty pożyczki zaciągniętej w dniu 16 listopada 2010 r.

(dowód: umowa z dnia 16.11.2010 r. k. 118;

przesłuchanie pozwanego k. 144v)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie kwestią bezsporną było, iż pomiędzy stroną powodową
a pozwanym doszło do zawarcia w dniu 8 marca 2011 r. umowy pożyczki, na mocy której pożyczkobiorca był zobowiązany do zapłaty na rzecz pożyczkodawcy określonej umową kwoty, która została rozłożona na raty. Poza sporem pozostawała również okoliczność, iż pozwany nie wywiązał się z nałożonego obowiązku i nie spłacił całej należności.

Na wstępie wskazać należy, że ustalając w niniejszej sprawie stan faktyczny, Sąd oparł się na wskazanych zarówno przez stronę powodową jak i pozwanego dokumentach oraz na przesłuchaniu pozwanego, albowiem korelowały one ze sobą wzajemnie i brak było jakichkolwiek podstaw, by odmówić im przymiotu wiarygodności. Sąd oddalił wnioski dowodowe zgłoszone przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty dotyczące dopuszczenia dowodu z przesłuchania świadków P. J., M. D., A. A., I. P. i K. K. gdyż uznał je za zbędne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W następstwie zawarcia umowy przez strony powstał stosunek zobowiązaniowy, do którego znajdują zastosowanie przepisy art. 720 – 724 k.c. Ponadto umowa pożyczki została uregulowana w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn.
Dz. U. z 2012 r., Nr 1376). Do przedmiotowej umowy stosuje się również przepisy ustawy
z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 100, poz. 1081 z późn. zm.), gdyż stosownie do treści art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U Nr 126, poz. 715) do umów zawartych przed dniem wejścia w życie wyżej wskazanej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Przez umowę pożyczki pożyczkodawca zobowiązuje się przenieść na własność pożyczkobiorcy określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
a pożyczkobiorca zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W ujęciu kodeksu cywilnego pożyczka jest umową konsensualną, polegającą na zgodnym oświadczeniu woli stron – dającego i biorącego pożyczkę – mocą którego – dający zobowiązuje się przenieść na biorącego własność określonej ilości pieniędzy albo innych rzeczy oznaczonych co do gatunku, natomiast biorący zobowiązuje się zwrócić takie rzeczy, jakie otrzyma.

Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa Wspólnota na podstawie zawartej umowy pożyczki zobowiązana była do przeniesienia na własność pozwanego kwoty pożyczki, a pozwany zobowiązał się zwrócić tę kwotę wraz z umownymi odsetkami. Pozwany zaprzestał spłacania rat pożyczki w związku z tym strona powodowa na podstawie art. 14 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim wypowiedziała skutecznie umowę pożyczki. Zgodnie z powołanym przepisem, jeżeli konsument nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, kredytodawca może wypowiedzieć umowę po uprzednim wezwaniu konsumenta, w trybie określonym w umowie kredytowej, do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Termin wypowiedzenia umowy nie może być krótszy niż 30 dni. Strony umowy pożyczki w jej punkcie 26 zawarły identyczną regulację w zakresie wypowiedzenia umowy przez pożyczkodawcę. Strona powodowa sześciokrotnie wzywała pozwanego do uregulowania zaległości. Ostatnie wezwanie zostało wysłane pozwanemu w dniu 21 sierpnia 2012 r. W niniejszym piśmie strona powodowa zakreśliła pozwanemu termin 7 dniowy na uregulowanie zaległości i wskazała, że w przypadku braku płatności zastrzega sobie prawo do wypowiedzenia umowy i postawienia całego zadłużenia w stan natychmiastowej wymagalności. W związku z tym, że ostatnie wezwanie również okazało się bezskuteczne pismem z dnia 7 września 2012 r. strona powodowa wypowiedziała pozwanemu umowę pożyczki w terminie 30 dni. Wypowiedzenie umowy zostało nadane pismem poleconym w dniu 7 września 2012 r.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego, iż faktyczną stroną niniejszej umowy pożyczki jest J. K., a także odnośnie nieprawidłowości jakie w ocenie pozwanego miały mieć miejsce przy zawarciu tej umowy należy zauważyć, iż pozwany miał świadomość, iż to on jest pożyczkobiorcą, a w przypadku zaprzestania spłaty zobowiązania przez J. K. na nim będzie ciążył obowiązek uiszczania należności wynikającej z zawartej umowy. Pozwany świadomie podjął decyzję o zaciągnięciu zobowiązania, zdawał sobie sprawę z konsekwencji swego działania, a ponadto kierował się chęcią zysku. W tej sytuacji powinien zdawać sobie sprawę z ryzyka jakie wiąże się z zawarciem pożyczki, a także konsekwencji jakie ta decyzja będzie miała na jego stan majątkowy.

Z daleko idącej ostrożności Sąd rozważył także kwestię ewentualnego przejęcia długu przez J. K. choć wprost taki zarzut nie został sformułowany przez pozwanego.

W podanym zakresie należy wskazać, iż stosownie do treści art. 519 k.c. osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony. Przejęcie długu może nastąpić zarówno przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika, jak również przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela. Przy czym oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron.

Zgodnie z przepisem art. 520 k.c. każda ze stron, które zawarły umowę o przejęcie długu, może wyznaczyć osobie, której zgoda jest potrzebna do skuteczności przejęcia, odpowiedni termin do wyrażenia zgody; bezskuteczny upływ wyznaczonego terminu jest jednoznaczny z odmówieniem zgody.

Zarówno umowa o przejęcie długu jak i zgoda wierzyciela na przejęcie długu powinny być pod nieważnością zawarte na piśmie (art. 522 k.c.).

Mając powyższe na uwadze należało uznać, iż w niniejszej sprawie nie nastąpiło przejęcie długu. Przede wszystkim podkreślić trzeba, iż pozwany nie wykazał, że zawarł
z J. K. umowę o przejęcie niniejszego długu. Dołączona do akt sprawy umowa z dnia 16 listopada 2010 r. zawarta pomiędzy K. F. a J. K. nie dotyczy przedmiotowej umowy pożyczki. Obejmuje ona wyłącznie szczegółowo oznaczoną umowę zawartą w dniu 16 listopada 2010 r. z W. (...). Ponadto pozwany nie wykazał zarówno, iż wyznaczył stronie powodowej odpowiedni termin do wyrażenia zgody na przejęcie niniejszego długu, jak również, iż taka zgoda została wyrażona.

W tej sytuacji nie można uznać, iż nastąpiło skuteczne zwolnienie pozwanego
z długu. Na marginesie należy wskazać, iż ewentualnie pozwanemu przysługuje roszczenie regresowe w stosunku do J. K..

Dodatkowo należy wskazać, iż zdaniem Sądu, pozwany nie może powoływać się skutecznie w niniejszej sprawie na regulację zawartą w art. 5 k.c. uznając, że strona powodowa mając na uwadze zasady współżycia społecznego winna dochodzić swojego roszczenia od J. K. a nie od pozwanego. (...) zawarła umowę pożyczki bezpośrednio z K. F. i to on jest zobowiązany do jej zwrotu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach w pkt II znajduje podstawę w przepisie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 1 i § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. W związku z tym, iż powództwo zostało uwzględnione w całości Sąd zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej zwrot kosztów procesu w kwocie 2 662,00 zł (245,00 zł opłaty od pozwu, 2 400,00 zł kosztów zastępstwa procesowego i 17,00 zł opłaty od pełnomocnictwa). Sąd nie uwzględnił żądania strony powodowej w zakresie zwrotu kosztów w wysokości 4,41 zł gdyż nie zostało wykazane, że zostały faktycznie poniesione.

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

⚫

(...)

(...)