Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2014r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący: SSR Barbara Bonczar

Protokolant: Grażyna Mazurkiewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w dniu 30 lipca 2014r. we Wrocławiu

sprawy z odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 28 października 2013r. znak: (...)

w sprawie M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o świadczenie rehabilitacyjne

oddala odwołanie.

Sygn. akt X U 2/14

UZASADNIENIE

Ubezpieczony, M. S., wniósł odwołanie od decyzji organu rentowego, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W., z dnia 28 października 2013 r. znak (...), odmawiającej mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego i domagał się jej zmiany poprzez przyznanie mu świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego po 31 lipca 2013 r. przez kolejne 7 miesięcy.

W uzasadnieniu odwołania, ubezpieczony podniósł, iż po okresie pobierania zasiłku chorobowego oraz przez okres 5 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego, lekarze orzekający nie stwierdzili okoliczności uzasadniających przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres. Z niewyjaśnionych przyczyn lekarze nagle uznali, że nie jest zasadne przyznanie mu dalszego świadczenia, mimo iż nie wrócił w pełni do zdrowia 0po wypadku, zaś stłuczenie okolicy L-S oraz złamanie trzonu L1 wymaga dokończenia działań rehabilitacyjnych i to w sposób na tyle intensywny aby została odzyskana sprawność w zakresie ruchomości tego odcinaj kręgosłupa do poziomu sprzed wypadku (k. 3-5).

*

Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W., w odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonej, wniósł o jego oddalenie, z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy zarzucił, iż ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne z ogólnego stanu zdrowia od 2 czerwca 2013 r. do 31 lipca 2013 r. Następnie złożył wniosek o przyznanie świadczenia na dalszy okres. Lekarz orzecznik uwzględniając stopień naruszenia sprawności organizmu, rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy, możliwość podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, poziom wykształcenia, wiek oraz predyspozycje psychofizyczne, po przeprowadzeniu bezpośredniego badania dokonaniu analizy dokumentacji medycznej stwierdził, że nie jest niezdolny do pracy oraz, że brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

W ustawowym terminie, od zapadłego orzeczenia, ubezpieczony wniósł sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 17 października 2013 r. podtrzymała orzeczenie lekarza orzecznika w kwestii uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego ustalając, iż brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Biorąc pod uwagę treść orzeczeń lekarskich, organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Organ rentowy wskazał, iż przed tut. Sądem toczy się sprawa z odwołania ubezpieczonego od decyzji odmawiającej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z wypadkiem przy pracy (k. 8-v. 8).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony M. S. ma 51 lat, z zawodu technik mechanik, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie naprawy i sprzedaży sprzęty AGD.

W dniu 31 sierpnia 2012 r. ubezpieczony uległ wypadkowi przy pracy i po wykorzystaniu okresu zasiłkowego, na okres od 4 marca 2013 r. do 31 lipca 2013 r. zostało mu przyznane przez organ rentowy świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia wypadkowego.

Dowody:



bezsporne, a nadto dokumentacja w aktach ZUS.

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 20 sierpnia 2013 r., ustalił, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy i nie ma wskazań do orzeczenia świadczenia rehabilitacyjnego.

W wyniku złożonego przez ubezpieczonego sprzeciwu, komisja lekarska ZUS nr (...) orzeczeniem z dnia 17 października 2013 r. stwierdziła, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Decyzją z dnia 28 października 2013 r. organ rentowy na podstawie art. 18 ust. 1, 3–6 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowody:



dokumentacja w aktach ZUS.

Ubezpieczony cierpi na zaburzenia adaptacyjne, nadużywanie alkoholu w wywiadzie, przebyty uraz głowy z utratą przytomności w 1999 r. Stan po złamaniu kompresyjnym kręgu LI 31 sierpnia 2012 r. Stan po złamaniu kręgu C4 oraz usunięciu śledziony. Zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa. Zespół bólowy kręgosłupa w wywiadzie. Stan po leczeniu operacyjnym przepukliny brzusznej w kwietniu 2014 r. T. przebyte w 2004 r. w dokumentacji. Nadciśnienie tętnicze w dokumentacji. Zaburzenia utrzymania moczu.

Po 1 sierpnia 2013 r. ubezpieczony był zdolny do pracy.

Dowody:



opinie biegłych sądowych z 07.03.2014 r. oraz 26.05.2014 r. – karta 15-v. 15, 23-24.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne, Sąd zważył co następuje:

Odwołanie jako bezzasadne, nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, iż spór o przedmiotowe świadczenie dotyczył niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy jakiemu uległ ubezpieczony w dniu 31 sierpnia 2012 r., dlatego też podstawą orzeczenia organu rentowego winien być art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorobach zawodowych (tj. Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 ze zm.) zwanej dalej ustawa wypadkową, zgodnie z którym, z tytułu wypadku przy pracy ubezpieczonemu przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Natomiast zgodnie z art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tj. Dz. U. z 2014r., poz. 159) w zw. z art. 7 ustawy wypadkowej, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Ubezpieczony prowadzi działalność gospodarczą, a organ renty w toku postępowania nie podnosił, iż miałby on zalegać z płatnościami z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne na kwotę powyżej 6,60 zł, w związku z czym istotą przedmiotowego sporu było rozstrzygnięcie, czy ubezpieczony ma naruszoną tak sprawność organizmu, że można nadal po 31 lipca 2013 r. uznać go niezdolnym do pracy w takim stopniu, że uzasadniałaby ona przyznanie mu prawa do dalszego świadczenie rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego.

Stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania niniejszej sprawy wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych sądowych. Pełne wyjaśnienie spornych okoliczności wymagało bowiem wiadomości specjalnych, jakimi Sąd nie dysponował.

Jak wykazała biegła sądowa z zakresu psychiatrii, kontakt słowny z ubezpieczony jest rzeczowy, dobry, wielomówny, dygresyjny. Świadomość jasna, orientacja auto i allopsychiczna prawidłowa. Zachowanie poprawne, swobodne. Nastrój obojętny. Napęd psychomotoryczny prawidłowy. Afekt żywy, modulowany, dostosowany. Nie ujawnia myśli ani tendencji suicydalnych. Nie wypowiada urojeń, nie zdradza omamów. Uwaga i pamięć w badaniu klinicznym sprawne. Intelekt w normie. Krytycyzm zachowany.

Natomiast biegły sądowy z zakresu neurologii wykazał, iż ubezpieczony ma chód sprawny, ruchy swobodne, nastrój wyrównany. Kręgosłup o zniesionej lordozie lędźwiowej i poza tym zachowanych krzywiznach fizjologicznych, próba palce-podłoga 30 cm, broda-mostek 0 cm, napięcie mięśni przykręgosłupowych symetryczne, prawidłowe. Głowa średniowymiarowa, opukowo niebolesna, deformacja kości jarzmowej prawej z obniżeniem czucia twarzy po prawej, poza tym nerwy czaszkowe unerwiają symetrycznie, prawidłowo. W kończynach górnych siła mięśniowa, czucie i odruchy zachowane, symetryczne. Odruchy brzuszne zachowane, blizna brzucha. W kończynach dolnych objawy rozciągowe ujemne, brak odruchów skokowych i podeszwowych, kolanowego prawego, lewy śladowy, poza tym siła mięśniowa, czucie i odruchy zachowane, symetryczne. Z. dobra. Objawy piramidowe i próba R. ujemne.

Tymczasem biegły sądowy z zakresu ortopedii wykazał, iż ubezpieczony ma budowę ogólna prawidłową, symetryczną, proporcjonalną. Nosi gorset J. oraz pas lędźwiowy (typu (...)). Podczas badania znaczny narzut czynnościowy, postawa agrawacyjna. Kręgosłup o zniesionej lordozie lędźwiowej i ograniczonej (częściowo czynnie) ruchomości, próba palce-podłoga 40 cm, broda-mostek 0 cm, napięcie mięśni przykręgosłupowych symetryczne, prawidłowe. Głowa osadzona i ruchoma prawidłowo. Kończyny górne prawidłowo ukształtowane, symetryczne, bez zaników i deficytu siły mięśni, stawy kończyn górnych o prawidłowe ruchomości. Klatka piersiowa wysklepiona i ruchoma oddechowo prawidłowo. Brzuch wysklepiony powyżej poziomu klatki piersiowej, miękki, niebolesny, bez oporów patologicznych, blizny pooperacyjne - pośrodkowa nad i śródbrzusza oraz w nadbrzuszu lewym poprzeczna. Kończyny dolne symetryczne co do długości i obwodów, bez zaników i deficytu siły mięśni, o prawidłowej ruchomości w stawach. Ukrwienie stóp zachowane. Chód prawidłowy, w pełni wydolny.

Biegli rozpoznali u ubezpieczonego zaburzenia adaptacyjne, nadużywanie alkoholu w wywiadzie, przebyty uraz głowy z utratą przytomności w 1999 r. Stan po złamaniu kompresyjnym kręgu LI 31 sierpnia 2012 r. Stan po złamaniu kręgu C4 oraz usunięciu śledziony. Zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa. Zespół bólowy kręgosłupa w wywiadzie. Stan po leczeniu operacyjnym przepukliny brzusznej w kwietniu 2014 r. T. przebyte w 2004 r. w dokumentacji. Nadciśnienie tętnicze w dokumentacji. Zaburzenia utrzymania moczu.

W opinii biegłych sądowych ubezpieczony po 1 sierpnia 2013 r. był zdolny do pracy.

Jak wskazała w uzasadnieniu swojej opinii biegła sądowa z zakresu psychiatrii, w badaniu ubezpieczonego nie stwierdzono objawów depresji endogennej ani zaburzeń psychotycznych a sprawność funkcji poznawczych jest dobra.

Natomiast, biegli sądowi z zakresu neurologii oraz ortopedii w uzasadnieniu opinii wskazali, iż w przeprowadzonym przez nich badaniu stwierdzono czynne ograniczanie ruchomości kręgosłupa lędźwiowego przy braku obiektywnych objawów jego zespołu bólowego. Napięcie mięśni przykręgosłupowych jest prawidłowe, nieobecne są objawy rozciągowe. Deficyty odruchów na kkdd, biorąc pod uwagę ich zakres, nie mają charakteru korzeniowego. Funkcja kończyn jest zachowana. Wynik badania przedmiotowego lekarzy ZUS była zbliżony, analogiczne są też wnioski orzecznicze.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd dał wiarę przedstawionym w sprawie dowodom z dokumentacji leczniczej, jako że żadna ze stron w toku postępowania nie podważyła skutecznie ich autentyczności i wiarygodności.

Ponadto, Sąd uznał za wiarygodne, opinie sporządzone w toku niniejszego postępowania przez biegłych sądowych. W ocenie Sądu, wydane w sprawie opinie biegłych sądowych są rzetelne, oparte na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy i badaniu ubezpieczonego i Sąd w pełni podzielił dokonane w nich ustalenia.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do zanegowania takiego stanowiska biegłych. Tym bardziej, że wydane opinie przez biegłych sądowych zawierają pełne i jasne uzasadnienia, uwzględniające rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia i stopień ich nasilenia po przeprowadzonym leczeniu. Biegli sądowi obowiązani są zaś orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Zatem ich pole orzekania nie jest ograniczone żadnymi dodatkowymi kryteriami, poza obowiązującymi przepisami. Dlatego zdaniem Sądu, sporządzonym przez biegłych opiniom, nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Tym bardziej, że są to specjaliści z dużym doświadczeniem medycznym i stażem orzeczniczym. Wydający w sprawie opinię biegły sądowy jest lekarzem niezależnym od stron i nie ma żadnego powodu, aby orzekać na korzyść którejkolwiek ze stron. Zgodnie z art. 282 § 2 k.p.c. w związku z art. 283 § 2 k.p.c. biegły sądowy wydający opinię w niniejszej sprawie złożył przed objęciem funkcji przysięgę, którą jest związany. Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania bezstronności biegłych, jak i ich rzetelności przy wydaniu opinii. Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Warto tutaj przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego, który pomimo upływu czasu nie stracił na swojej aktualności. Mianowicie, Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, iż „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

Jednocześnie Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń ubezpieczonego do przedstawionych przez biegłych opinii. Zastrzeżenia te stanowiły bowiem niczym nie uzasadnioną polemikę z rzeczowo i merytorycznie uzasadnionymi opiniami biegłych. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, iż ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie mu po 31 lipca 2013 r. dalszego świadczenia rehabilitacyjnego w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną wypadkiem przy pracy z dnia 31 sierpnia 2012 r. i jak wykazali w swoich opiniach biegli sądowi okres 11 miesięcy po nie powikłanym złamaniu kompresyjnym trzonu kręgu L1 jest wystarczający do przeprowadzenia właściwego leczenia i rehabilitacji oraz powrotu do pracy. Wprawdzie ubezpieczony nie powinien wykonywać prac szczególnie ciężkich, wiążących się z długotrwałym przebywaniem w pozycji wymuszonej oraz podnoszeniem ciężarów, to jednak okoliczności te nie uniemożliwiają mu pracy w zakresie sprzedaży i naprawy sprzętu AGD. Natomiast inne dolegliwości podnoszone przez ubezpieczonego dotyczące, np.: przepukliny, nieotrzymania moczu, nie są skutkiem wypadku przy pracy, a jedynie objawem jego ogólnego stanu zdrowia, co jednak w żaden sposób nie może uzasadniać przyznania świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego, o jakie się starał, a które w świetle art. 9 ust. 1 ustawy wypadkowej, przysługuje w wysokości 100 % podstawy wymiaru.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych.

To Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy. Z tego też względu zastosowanie art. 286 k.p.c. pozostawione jest uznaniu sądu, co jednak w niniejszej sprawie – zważywszy na powyższe okoliczności – nie dało podstaw do jego zastosowania.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie ubezpieczonego, nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia.