Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa Miasto Ł. przeciwko C. I. o zapłatę zasądził od C. I. na rzecz Miasta Ł. kwotę 466,07 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 maja 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 126 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, oddala powództwo w pozostałej części i orzekł o nieuiszczonych kosztach sądowych.

Sąd Rejonowy ustalił że pozwany, jako najemca nie płacił w całości czynszu i opłat obciążających najemcę. Powstały zaległości, które w za okres objęty żądaniem pozwu wyniosły 466,07 złotych.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył pozwany skarżąc wyrok w części tj. w zakresie zasądzonej kwoty głównej co do kwoty 366,82 złote, a nadto w zakresie rozstrzygnięcia co do kosztów procesu. Skarżący podniósł, że Sąd nie ustalił prawidłowo faktów dotyczących podstawy, zasadności i zgodności z prawem rozliczenia przez powoda wody i ścieków za okres od czerwca 2010 r. do grudnia 2010 r., a także nie ustalił zasadności i zgodności z prawem wysokości opłat eksploatacyjnych za lokal. Skarżący wskazał również, że Sąd nie ustalił stanu rozrachunków powoda z pozwanym z tytułu opłat eksploatacyjnych za lokal za okres wcześniejszy niż okres objęty opinią biegłego , co ma wpływ na stan faktycznego zadłużenia pozwanego. W ocenie skarżącego Sąd Rejonowy naruszył zasadę, zgodnie z którą to na powodzie ciąży udowodnienie wysokości dochodzonego roszczenia, a nadto nieprawidłowo nie uznał, iż legalizacja wodomierza obciąża ich właściciela tj. powoda.

W związku z tym skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i obniżenie zasądzonej kwoty do kwoty 99,25 złotych i obciążenie powoda wszystkimi kosztami procesu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego nie jest zasadna.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Z tego względu Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje za swoje.

Ustalając wysokość zadłużenia Sąd Rejonowy oparł się na opinii biegłego, której prawidłowość nie budziła wątpliwości. Jak prawidłowo uznał Sąd I instancji biegły w sposób precyzyjny, stanowczy i nie budzący wątpliwości odniósł się do każdego z zarzutów pozwanego. Odnosząc się do zarzutu pozwanego, ze biegły nie ustalił zasadności i zgodności z prawem wysokości opłat eksploatacyjnych za lokal należy stwierdzić, że pozwany nigdy nie kwestionował prawidłowości dokonanych przez stronę powodową rozliczeń zużycia wody i wywozu śmieci i na tych rozliczeniach opierał swoje rozliczenia co do wysokości zaległości.

Jeśli idzie o zarzut, że Sąd nie ustalił stanu rozrachunków powoda z pozwanym z tytułu opłat eksploatacyjnych za lokal za okres wcześniejszy niż okres objęty opinią biegłego , co ma wpływ na stan faktycznego zadłużenia pozwanego, to należy stwierdzić, że wobec braku inicjatywy dowodowej stron biegły przyjął optymalny sposób rozliczenia przyjmując, że na początek okresu rozliczeniowego wskazany w pozwie i w tezie dowodowej Sądu tj. 1 sierpnia 2009 r. na koncie pozwanego nie występowało żadne zadłużenie ani nadpłata, co wobec twierdzenia powoda, że na ten dzień występowało zadłużenie w wysokości 293,47 zł stanowi przyjęcie wersji korzystniejszej dla pozwanego.

Nie jest również zasadny zarzut apelującego, Sąd Rejonowy naruszył zasadę, zgodnie z którą to na powodzie ciąży udowodnienie wysokości dochodzonego roszczenia skoro według opinii biegłego zadłużenie było w innej wysokości niż wskazana przez biegłego i zasądzona przez Sąd. Opinia biegłego wskazała, że zadłużenie pozwanego istnieje, tylko w niższej wysokości, co oznacza, że powód udowodnił swoje roszczenie w tej właśnie, niższej wysokości.

Sąd Okręgowy nie podziela również poglądu skarżącego wyrażonego w apelacji, że legalizacja wodomierza obciąża ich właściciela tj. powoda. Zasady ponoszenia kosztów drobnych nakładów na wynajęty lokal określa przepis art. 681 kc, z którego wynika, że do drobnych nakładów, które obciążają najemcę lokalu, należą w szczególności: drobne naprawy podłóg, drzwi i okien, malowanie ścian, podłóg oraz wewnętrznej strony drzwi wejściowych, jak również drobne naprawy instalacji i urządzeń technicznych, zapewniających korzystanie ze światła, ogrzewania lokalu, dopływu i odpływu wody. Zgodnie zaś z treścią art. 8k ustawy z dnia 11 maja 2001 r. Prawo o miarach (Dz.U. 2001 Nr 63 poz. 636 ) legalizacja ponowna przyrządu pomiarowego jest dokonywana na wniosek użytkownika, w tym wypadku-najemcy. Zarzut skarżącego, że to na powodzie ciąży obowiązek zapłaty za ponowną legalizację wodomierzy, jako na właścicielu lokalu jest zatem chybiony.

Z powyższych względów należy zaaprobować rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, jako prawidłowe i znajdujące oparcie w obowiązujących przepisach.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.