Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku Wydział VII Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Julita Uryga

Protokolant: Barbara Tomaszuk

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2014 r. w Białymstoku na rozprawie,

sprawy z powództwa pkt.pl (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko L. O.

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 30 października 2013 roku, sygn. akt VIII GC 357/13

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w części, nadając mu następującą treść i numerację:

1.  zasądza od pozwanego L. O. na rzecz powoda pkt.pl (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 749,70 złotych (siedemset czterdzieści dziewięć złotych siedemdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym od dnia 6 października 2012 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 196,09 złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu.

I.  Oddala apelację pozwanego w pozostałym zakresie.

II.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 166,90 złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VII Ga 290/13

UZASADNIENIE

Powód pkt.pl (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego L. L. kwoty 2.249,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł z pozwanymi umowę o świadczenie usług reklamowych z dnia 13.09.2011 roku. Pozwany uiścił na rzecz powoda łącznie kwotę 749,70 zł tytułem abonamentu, do zapłaty pozostała kwota 2.249,04 zł.

Postanowieniem z dnia 09.01.2013 roku, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w sprawie VI Nc-e (...) wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu stanowiska zaprzeczył, aby zawarł z powodem umowę o świadczenie usług reklamowych w trakcie rozmowy telefonicznej przeprowadzonej w dniu 13.09.2011 roku, wskazując, iż została ona zawarta przez osobę działającą bez jego umocowania, w związku z czym umowa jest nieważna. Dodatkowo wskazywał, iż powód nie wykonał należycie umowy, wskazywał, iż składał reklamacje, które nie zostały uwzględnione przez powoda.

Sądu Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 30 października 2013 roku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 249,04 złotych wraz ustawowymi odsetkami od dnia 6 października 2012 roku do dnia zapłaty ( pkt I), obciążył pozwanego kosztami postępowania w kwocie 647,00 złotych (pkt II).

Istotne elementy stanu faktycznego przyjętego za podstawę tego orzeczenia przedstawiały się następująco.

W dniu 13.09.2011 roku powód w rozmowie telefonicznej prowadzonej z pozwanym zawarł umowę abonamentową nr (...) o wykonanie usługi reklamowej w postaci prowadzenia profilu pozwanego w portalu społecznościowym i umieszczenia danych teleadresowych pozwanego w internetowej książce teleadresowej na stronach powódki. Ustalone wynagrodzenie miesięczne wynosiło 249,90 zł brutto. Umowa została zawarta na okres 12 miesięcy.

Pozwany opłacił faktury VAT za 3 miesiące w łącznej kwocie 749,40 zł, nie opłacił natomiast abonamentu za pozostały czas trwania umowy wskazując na niesatysfakcjonujący przebieg współpracy. W dniu 08.03.2012 roku przesłał powodowi oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Pomimo przesłania takiego oświadczenia, współpraca stron trwała nadal.

Nie budziło wątpliwości sądu orzekającego, iż strony zawarły w dniu 13.09.2011 roku umowę abonamentową o świadczenie usług reklamowych, do której odpowiednie zastosowanie znajdują na podstawie art. 750 k.c. przepisy o zleceniu. Umowa została zawarta w trybie ofertowym w sposób ważny i wiążący. M. O. zeznała, iż została upoważniona przez pozwanego do zawarcia w/w umowy, co więcej, konsultowała to z nim. Pozwany negocjował i znał istotne postanowienia umowy oraz zakres świadczonych usług. Został także poinformowany o treści udostępnianego drogą elektroniczną regulaminu świadczenia usług oraz prawie i terminie odstąpienia od umowy. Na tak przedstawione warunki jednoznacznie wyraził zgodę.

W ocenie Sądu Rejonowego, pozwany nie złożył prawnie wiążącego oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Pismo pozwanego z dnia 08.03.2012 roku nie mogło wywrzeć spodziewanych skutków z uwagi na fakt, iż wobec umówionego terminu odstąpienia od umowy, było spóźnione. Świadek M. O. przyznała, iż została pouczona przez pracownika powoda o 1-dniowym terminie odstąpienia od umowy.

W ocenie Sądu Rejonowego powód wykonał usługę reklamową poprzez stworzenie i prowadzenie profilu studia tatuażu pozwanego na portalu społecznościowym F., o czym świadczą wystawione faktury VAT oraz bogata korespondencja e-mail pracownika powoda z M. O.. Sposób świadczenia usług reklamowych przy umowie abonamentowej zawartej przez strony został określony w Regulaminie świadczenia usług reklamowych – abonament. Pracownik powoda wskazał pozwanemu adres strony internetowej, na której znajduje się regulamin. Ponadto, w umowie zawartej przez strony widnieje zapis, iż zamawiający usługę zapoznał się z treścią Regulaminu. Świadek M. O. zeznała, iż zapoznała się z Regulaminem dopiero w grudniu 2011 roku lub styczniu, gdyż dopiero wtedy się o nim dowiedziała (k. 298). Sąd I instancji nie dał jednak wiary tym zeznaniom, bo przeczył nim pozostały materiał dowodowy.

Zdaniem Sądu orzekającego fakt, iż pozwany nie był zadowolony ze sposobu wykonania usługi przez powoda nie oznaczał, iż umowa została wykonana w sposób niewłaściwy. Sposób wykonania umowy został ustalony w Regulaminie, z którym pozwany mógł i powinien był się zapoznać przed zawarciem umowy. Dodatkowo, zdaniem Sądu merita okoliczność prawidłowego wykonania umowy potwierdzała korespondencja e-mail prowadzona przez strony, z której wynika, iż pracownik powódki wielokrotnie zwracał się do pani M. O. przedstawiając jej propozycję treści zamieszczonych na profilu studia tatuażu.

Mając na uwadze powyższe, stosownie do art. 735 § 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c., Sąd orzekł jak w sentencji. O odsetkach orzekł zgodnie z art. 481 k.c., a o kosztach procesu stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją pozwany, który zarzucił mu:

I.  Naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie:

1)  art. 232 k.p.c., 233 § 2 k.p.c. poprzez niezasadne przyjęcie, iż powód wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z których wywodzi skutki prawne, tj. faktu prawidłowego wykonania umowy zawartej z pozwanym oraz treści ustaleń umownych stron podejmowanych w czasie rozmów telefonicznych, podczas gdy powód nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie faktu prawidłowego wykonania umowy, ponadto mimo wniosku pozwanego o dostarczenie nagrań rozmów stron, powód przedstawił tylko jedno wybiórcze nagranie ostatniej rozmowy stron, które nie zawiera istotnych, indywidualnych ustaleń umownych stron i w związku z tym powinien ponieść negatywne skutki prawne wynikające z niemożliwości przeprowadzenia dowodu z wszystkich nagrań rozmów stron, a tym samym ustalenia treści łączącej strony umowy,

2)  art. 232 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, iż powód wywiązał się z udowodnienia faktu, iż regulamin świadczenia usług abonamentowych (obwiązujący dla umów zawartych do dnia 31.12.2011 r.) został doręczony/udostępniony pozwanemu przed zawarciem umowy, podczas gdy dowód w postaci nagrania rozmowy z dnia 15.09.2011 r. oraz stenogram (k 67-68 akt) świadczy jedynie, iż pracownik powoda w chwili zawierania umowy zdawkowo wskazał, że regulamin taki istnieje,

3)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niezgodną z zasadami logiki, ocenę materiału dowodowego
zebranego w sprawie, w szczególności dowodów z korespondencji email stron, oraz Faktur VAT wystawionych przez powoda poprzez przyjęcie, iż świadczą one o prawidłowym wykonaniu umowy przez powoda, podczas gdy korespondencja email stron zawiera liczne reklamacje, uwagi ze strony pozwanego, wskazuje na brak staranności w wykonaniu umowy, na niewykonanie istoty umowy łączącej strony, tj. prezentacji prac studia tatuażu salonu (...), tj. na nienależyte wykonanie umowy przez powoda, a samo wystawienie Faktur nie świadczy o należytym wykonaniu umowy,

4)  art. 233 § l k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia przez Sąd zebranego materiału dowodowego oraz dowolną ocenę materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału, tj. zeznań świadka M. O., według których, strony uzgodniły indywidualnie istotne postanowienia łączącej strony umowy, sposób jej wykonania oraz powód nie dochował należytej staranności przy wykonywaniu umowy, istota umowy nie została zrealizowana,

5)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia przez Sąd zebranego materiału dowodowego oraz dowolna ocenę materiału dowodowego polegającą na:

-

błędnym ustaleniu stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż pozwanemu były wiadome istotne postanowienia umowy oraz iż pozwany miał możliwość zapoznania się z regulaminem i zapoznał się z nim przed zawarciem umowy podczas gdy, Regulamin świadczenia usług abonamentowych- abonament powoda nie został pozwanemu w ogóle doręczony przed zawarciem umowy, ani udostępniony w taki sposób, aby mógł on regulamin ten przechowywać i odtwarzać w zwykłym toku czynności, dlatego też nie miał on w ogóle możliwości zapoznania się z nim,

-

błędnym ustaleniu stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż powód wykonał należycie
zobowiązania wynikające z zawartej z pozwanym umowy podczas gdy powód dopiero po licznych reklamacjach ze strony pozwanej zaczął przysyłać pozwanemu posty do akceptacji, podczas gdy zgodnie z pkt. 1.3 pkt. c Regulaminu świadczenia usług reklamowych obowiązującego w dniu zawarcia umowy (regulamin dla umów podpisanych do dnia 31.12.2011 r.) powód świadczy usługi polegające na budowaniu, po uprzedniej akceptacji Zamawiającego stron firmowych w serwisie (...).pl,

-

błędnym ustaleniu stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż pozwany wcześniej prowadził negocjacje z powodem, jedynie, co do uzgodnienia ceny usługi podczas gdy, strony ustaliły podczas prowadzonych z pracownikiem powoda rozmów telefonicznych również inne postanowienia łączącej je umowy - co do sposobu wykonania usługi, osoby mającej zajmować się prowadzeniem strony internetowej pozwanego, prezentowanych treści, wyglądu szaty graficznej, co wynika z dowodu w postaci zeznań świadka M. O., umowy abonamentowej nr (...) zawartej w dniu 15.09.2011 r.,

-

błędnym ustaleniu stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż umowa pomiędzy stronami została zawarta w dniu 13.09.2011 r., podczas gdy rozmowa stron potwierdzająca jej zawarcie, na którą powołuje się powód była przeprowadzona w dniu 15.09.2011 r. oraz dowód z zeznań świadka M. O. wskazuje, iż strony przeprowadziły kilka rozmów,

-

błędnym ustaleniu stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż odstąpienie przez pozwanego od umowy w dniu 08.03.2012 r. zawartej z powodem było nieskuteczne, podczas gdy z uwagi na brak doręczenia/udostępnienia regulaminu pozwanemu przed zawarciem umowy regulamin ten nie wiązał powoda, a tym samym przewidziany w tym regulaminie termin - 1 dnia na odstąpienie od umowy.

II.  Naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

1)  art. 385 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie w stanie faktycznym sprawy podczas, gdy jak wskazuje materiał dowodowy zebrany w sprawie, tj. w szczególności nagranie z dnia 15.09.2011r., stenogram z rozmowy telefonicznej z dnia 15.09.2011 r., zeznania świadka M. O. strony dokonały indywidualnego uzgodnienia treści zawartej przez siebie umowy w kilku przeprowadzonych rozmowach telefonicznych, co w rezultacie skutkuje, tym iż w związku z zachodzącą sprzecznością treści umowy ze wzorcem stosowanym przez powoda, strony związane są w pierwszej kolejności umową, a nie treścią regulaminu,

2)  art. 384 § 1, § 2, § 4 k.c. poprzez jego niezastosowanie do przedmiotowego stanu faktycznego i w konsekwencji nieprawidłowe przyjęcie, iż uzyskanie jedynie informacji o istnieniu regulaminu podczas zawierania umowy stanowi, o jego doręczeniu przed zawarciem umowy, znajomości przez pozwanego istotnych postanowień łączącej strony umowy oraz o możliwości zapoznania się z regulaminem, podczas gdy powód nie doręczył pozwanemu treści regulaminu w jakikolwiek sposób, ani nie udostępnił go pozwanemu przed zawarciem umowy w taki sposób, aby mógł on regulamin ten przechowywać i odtwarzać w zwykłym toku czynności, a co było jego obowiązkiem gdyż posługuje się on regulaminem w wersji elektronicznej,

3)  art. 64 k.c. w zw. z art. 384 k.c. poprzez dokonanie błędnej wykładni ustępu 2.1 Regulaminu
świadczenia usług reklamowych - abonament powoda i przyjęcie, iż sposób świadczenia usług reklamowych przy umowie abonamentowej zawartej przez strony został określony jedynie w regulaminie umowy, z pominięciem indywidualnych, istotnych ustaleń umownych stron, podczas gdy ust. 2.1. Regulaminu stanowi, iż powód zobowiązuje się świadczyć usługi zgodnie z umową zawartą z Zamawiającym niniejszym regulaminem w kształcie i specyfikacji określonej umowie i ofercie.

Powołując się na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie powództwa w całości i zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przewidzianych za obie instancje. Ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację, powód wniósł o jej oddalenie na koszt przeciwnika procesowego.

Sąd Okręgowy w Białymstoku zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje w części na uwzględnienie, choć nie wszystkie podniesione w niej zarzuty zasługują na aprobatę.

Sąd Okręgowy co do zasady podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy, jako znajdujące oparcie w materiale dowodowym sprawy, choć będą one wymagać uzupełnienia. Sąd nie podzielił natomiast wysnutych wniosków i konkluzji, jakie legły u podstaw zaskarżonego wyroku, jako nietrafionych.

Rację należy przyznać skarżącemu, iż umowa o świadczenie usług reklamowych w Internecie zawarta została przez strony w dniu 15 września 2011 roku, co bezspornie wynika z przedłożonego do akt nagrania, jak też treści samej umowy.

Ponadto, Sąd Okręgowy podzielił argumentację pozwanego, który wskazuje, iż do omawianej umowy nie mogą znaleźć zastosowanie postanowienia regulaminu, na który powoływał się Sąd I instancji, jak i powód.

Z niekwestionowanych ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji wynikało, iż regulamin świadczonych usług, nie został pozwanemu doręczony. Poinformowano go natomiast, iż regulamin taki istnieje i będzie miał zastosowanie w umownym stosunku stron, a znajduje się on na stronie internetowej powoda.

Taka forma posługiwania się wzorcem, jest w ocenie Sądu Okręgowego niewystarczająca, jako sprzeczna z art. 384 § 1 i 4 k.c. Zgodnie z tym przepisem ustalony przez jedną ze stron wzorzec umowy, w szczególności ogólne warunki umów, wzór umowy, regulamin, wiąże drugą stronę, jeżeli został jej doręczony przed zawarciem umowy. Jedynie prawnie skutecznym - z wyłączeniem wyjątków określonych w art. 384 § 2 k.c. - doręczeniem wzorca jest rzeczywiste wręczenie adherentowi tekstu wzorca (dokumentu zawierającego pełny tekst wzorca, nośnika treści wzorca). Nie może tej czynności zastąpić ustna informacja o treści wzorca ani wręczenie wyciągu z jego treści lub części wzorca. Wzorce umowne są najczęściej formułowane w postaci dokumentów sporządzonych na piśmie, jednak w obrocie cywilnoprawnym coraz częściej używane są wzorce w postaci elektronicznej. Celem zapewnienia drugiej stronie kontraktu w takich przypadkach odpowiednich warunków dla uzyskania informacji o treści wzorca, przepis art. 384 § 4 k.c. przewiduje szczególne obowiązki strony, która posługuje się wzorcem umownym w postaci elektronicznej. Powinna ona udostępnić go drugiej stronie przed zawarciem umowy w taki sposób, aby mogła ona wzorzec ten przechowywać i odtwarzać w zwykłym toku czynności. Każdy podmiot (zarówno ten, który na podstawie § 1 powinien go doręczyć, jak i ten, który na podstawie § 2 powinien stworzyć warunki do łatwego dowiedzenia się o jego treści), jeżeli posługuje się wzorcem umownym w postaci elektronicznej, powinien udostępnić go drugiej stronie przed zawarciem umowy w taki sposób, aby mogła ona wzorzec len przechowywać i odtwarzać w zwykłym toku czynności. Moc wiążąca wzorca w postaci elektronicznej uzależniona jest więc od jego dostarczenia drugiej stronie w szczególny sposób. Chodzi o trwałość udostępnienia, którą należy rozumieć jako uniemożliwienie ingerencji w jego treść oraz zapewnienie możliwości jego przechowania i odtwarzania (w zwykłym toku czynności - a więc bez konieczności posiadania szczególnych kwalifikacji i specjalistycznego sprzętu), przez cały czas, jaki jest konieczny dla ochrony praw adherenta. Takich gwarancji nie daje udostępnienie wzorca umownego na stronie www, natomiast za spełniające wymogi należy uznać przesianie drugiej stronie wzorca pocztą elektroniczną albo zapisanego elektronicznych nośnikach danych.

W piśmiennictwie został wyrażony pogląd, że jeśli umowa jest zawierana z konsumentem, to udostępnienie wzorca może być zrealizowane jedynie przez przesłanie go pocztą elektroniczną, jeśli natomiast umowa jest zawierana między przedsiębiorcami, to udostępnienie wzorca w postaci elektronicznej może być zrealizowane także przez umieszczenie go na stronie www (patrz T. Szczurowski, Udostępnienie wzorca umowy w postaci elektronicznej, PPH 2005, nr 7, s. 36). Sąd Okręgowy, zapatrywania tego nie podziela. Podkreślić należy, iż przepis art. 384 § 4 k.c. nie czyni żadnych rozróżnień podmiotowych w zakresie kontrahenta przedsiębiorcy posługującego się wzorcem w postaci elektronicznej, a więc ma on zastosowanie zarówno w obrocie powszechnym jak i konsumenckim.

Brak trwałości udostępnienia wzorca może prowadzić do nadużyć i niepewności kontraktowej, zwłaszcza w sytuacji, gdy z uwagi na upływ czasu, wzorzec udostępniony na stronach internetowych oferenta, ulega zmianom, a poprzednie wersje wzorca nie są zachowane, albo ich odnalezienie nastręcza technicznych kłopotów. Ten sposób udostępnienia wzorca, powoduje także, iż przed zawarciem umowy, strona nie ma możności się z nim zapoznania.

W przedmiotowej sprawie, brak udostępnienia wzorca w sposób przewidziany w art. 384 § 1 i 4 k.c. spowodował, iż w aktach sprawy znajdują się dwa regulaminy, każdy o innej treści ( k.70 i 185).

Dlatego rację należy przyznać skarżącemu, iż uzupełnianie umowy treścią postanowień regulaminu, jak czynił to Sąd Rejonowy, w kontekście opisywania sposobu, w jaki świadczona miała być usługa, nie zasługiwał na aprobatę.

Niemniej jednak brak doręczenia pozwanemu regulaminu świadczenia usług, nie mógł mieć wpływu na sam fakt skutecznego zawarcia umowy. Nie budziło też wątpliwości, co wynikało bezspornie z zeznań M. O., iż już w chwili zawarcia umowy została ona pouczona, iż od kontraktu można odstąpić w terminie 1 dnia od daty jego podpisania. Postanowienie tej treści zostało zatem włączone do umownych zapisów.

Zasadnie zatem uznał Sąd Rejonowy, iż oświadczenie z dnia 8 marca 2012 roku nie mogło wywołać skutku w postaci odstąpienia od umowy.

Podkreślić jednak należy, iż umowa, którą zawarły strony była umowa o świadczenie usług, do której znajdują odpowiednie zastosowanie przepisy regulujące umowę zlecenia. W tej obligacyjnej więzi występują zatem elementy charakterystyczne dla zlecenia takie, jak: zobowiązanie do starannego i lojalnego działania, zaufanie, obowiązek osobistego wykonania i wypowiadalność.

Zgodnie zatem z art. 746 § 1 zd. 1 k.c. dający zlecenie może je wypowiedzieć w każdym czasie. Dlatego też w ocenie Sądu Okręgowego, mimo iż ten zarzut naruszenia prawa materialnego nie został podniesiony przez apelującego, to jednak norma prawna wyrażona w tym przepisie, winna mieć zastosowanie do oceny ujawnionego w sprawie stanu faktycznego. Sąd drugiej instancji powinien bowiem zastosować właściwe przepisy prawa materialnego, a więc także usunąć ewentualne błędy prawne sądu pierwszej instancji, niezależnie od tego, czy zostały one wytknięte w apelacji (por. wyrok SN z dnia 9 kwietnia 2008 roku, II PK 280/07, LEX nr 469169).

Tym samym zatem, oświadczenie pozwanego z dnia 8 marca 2012 roku winno być potraktowane, jako wola wypowiedzenia stosunku umownego. Z okoliczności sprawy wynikało, iż usługa świadczona przez powoda, była wielokrotnie reklamowana przez pozwanego (ściślej przez uprawnioną przez niego M. O.). Sposób promowania usług świadczonych przez M. O., zamieszczane pod zdjęciami opisy, forma i treść tych zdjęć, odbiegały od założeń, którym umowa miała służyć. Usługa reklamowa świadczona przez powoda winna skupiać się na zachwalaniu i promowaniu prac w zakresie tatuażu wykonywanych przez zakład (...). Tymczasem na portalu umieszczane były zdjęcia, które z działalnością M. O. nie miały nic wspólnego. Sama zainteresowana wielokrotnie zwracała na ten fakt uwagę pozwanego, ale bezskutecznie. Przy zawieraniu umowy obiecano jej ( i należy temu dać wiarę, z uwagi na fakt, iż strona powodowa nie przedłużyła zapisu wszystkich rozmów telefonicznych), iż usługa reklamowania usług tatuażowych świadczona będzie przez podmioty mające doświadczenie i kwalifikacje w tej branży. Co więcej portal, na którym usługi te będą świadczone miał cieszyć się niesłabnącą popularnością i dużym odzewem internetowej społeczności. Powód miał organizować konkursy, sondy i rankingi, a ujawniony materiał dowodzi, iż tego nie czynił.

I jakkolwiek zobowiązanie umowne stron należało do zobowiązań starannego działania, to nie można uznać, iż świadczenie powoda nie służyło realizacji określonego skutku, wszak sam zapewniał, iż jego usługi przyniosą pozwanemu określony efekt, który z kolei winien być wynikiem prawidłowo wykonanej czynności. Dlatego też treścią zobowiązania nie może być jedynie dokładanie należytej staranności, lecz zachowanie dłużnika zmierzające do osiągnięcia pewnego stanu zgodnego z interesem wierzyciela. Aczkolwiek w tego typu kontraktach należyta staranność nie kwalifikuje się jako przesłanka wykonania zobowiązania, lecz jako okoliczność, której wykazanie przez dłużnika pozwala mu zwolnić się od odpowiedzialności. W sprawie powód nie wykazał, by jego usługa świadczona była w sposób należyty, a utrata przez pozwanego zaufania i cierpliwości niezasadna, choć oczywiście ta okoliczność mogłaby mieć znacznie w sytuacji, gdy wypowiedzenie umowy nastąpiło przy braku ważnych powodów.

W przedmiotowej sprawie ocena przyczyn, z jakich nastąpiło złożenie wypowiedzenia przez pozwanego była irrelewantna, aczkolwiek, materiał dowodowy sprawy skłania do wniosku, iż były to przyczyny ważne, a pozwany zawiódł się na działalności powoda i zwątpił w jego profesjonalne kompetencje.

Wobec powyższego, pismo pozwanego z dnia 8 marca 2012 roku winno być potraktowane jako oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Przesyłka z tym pismem została wysłana do powoda w dniu 9 marca 2012 roku (k. 105v). Powód mógł przesyłkę tę podjąć w ostatnim dniu czternastodniowego terminu przewidzianego na jej odbiór, dlatego też Sąd Okręgowy uznał, iż wypowiedzenie wywarło swój skutek z końcem marca 2012 roku. W konsekwencji, pozwany winien uiścić wynagrodzenie za okres sześciu miesięcy trwania umowy. Powód przyznał, iż trzy faktury zostały przez pozwanego opłacone. Do uiszczenia pozostała zatem należność za trzy pozostałe okresy rozliczeniowe (styczeń-marzec 2012) w łącznej wysokości 749,70 złotych. W tym zakresie zaskarżony wyrok, na mocy art. 386 § 1 k.p.c. podlegał zmianie. W pozostałym zakresie apelacja pozwanego została oddalona na mocy art. 385 k.p.c.

Ponadto odpowiednio do zmiany wyroku dokonano zmiany rozstrzygnięcia o kosztach procesu i kosztach sądowych. Na podstawie art. 100 k.p.c. dokonano wzajemnego rozliczenia kosztów procesu odpowiednio do ostatecznego wyniku sporu, według którego powód wygrał spór w 33,3 %, co statuowało wysokość poniesionych przez niego kosztów na poziomie 215,45 złotych. Pozwany wygrał proces w 66,7 % i należał mu się zwrot kosztów postępowania w wysokości 411,54 złotych. Po wzajemnym potraceniu tych należności, powód winien zapłacić pozwanemu kwotę 196,09 złotych.

Według takiej samej proporcji dokonano rozliczenia między stronami kosztów procesu za drugą instancję. Ponieważ pozwany poniósł te koszty w kwocie 400 zł (opłata i wynagrodzenie pełnomocnika), a pozwany – w kwocie 300 zł (wynagrodzenie pełnomocnika), więc pozwanemu przysługiwał zwrot kwoty 166,90 złotych.