Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Agnieszka Zawrzykraj

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 9 kwietnia 2014r., 21 maja 2014 r., 23 czerwca 2014 r., 31 lipca 2014 r., 4 sierpnia 2014 r.

sprawy R. K. s. S. i H. z domu Z. ur. (...) w W.,

obwinionego o to że:

W dniu 21.10.2012 roku około godz. 18:00 w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1 podjazd przyloty Terminal A nie stosował do zakazu i prowadził działalność gospodarczą w postaci usług- przewozu osób, bez zgody Naczelnego Dyrektora (...) im. (...) w W..

t.j. o czyn z art. 210 ust.l pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z Rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej § 2 pkt. 1 ust. 6b z dnia 4 września 2012 r.

orzeka

I.  Obwinionego R. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 210 ust.l pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze wymierza karę grzywny w wysokości 300 złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe w sprawie w kwocie 100 złotych.

Sygn. akt V W 405/13

UZASADNIENIE

R. K. został obwiniony o to, że w dniu 21.10.2012 roku około godz. 18:00 w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1 podjazd przyloty Terminal A nie stosował do zakazu i prowadził działalność gospodarczą w postaci usług- przewozu osób, bez zgody Naczelnego Dyrektora (...) im. (...) w W.,

tj. o czyn z art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z Rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej § 2 pkt. 1 ust. 6b z dnia 4 września 2012 r.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. K. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego. W dniu 21 października 2012 roku około godz. 18:00 w W. w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą przebywał on na terenie (...) im. (...) w W.. Na szyi miał zawieszoną przywieszkę z niebieskim napisem (...). Przebywając na hali przylotów Terminala A (...) im. (...) w W. zaproponował napotkanej kobiecie – obywatelce H. L. H., skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych. L. H. pokazała mu wydruk z rezerwacji hotelu (...) by Marriott W. A. mieszczącego się przy ul. (...), mówiąc, iż chce się tam dostać. Następnie R. K. udał się z w/w kobietą w kierunku parkingu, na którym zaparkowany był jego samochód. Pojazd ten nie był oznakowany napisami (...). L. H. wsiadła do jego samochodu. Kierowca zawiózł swoją pasażerkę okrężną trasą, żądając za wykonany kurs kwotę 150 złotych, którą L. H. zapłaciła. R. K. swoją działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego prowadził bez zgody zarządzającego (...) im. (...) w W. Przedsiębiorstwa Państwowego (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego R. K. /k. 62v/, zeznań świadka S. G. /k. 68-68v, 7v/, zeznań świadka L. H. /k. 19-23v/, zeznań świadka T. L. (1) /k. 71-72/, a także notatek urzędowych /k. 1, 9/, kopii zdjęć oraz kopii dokumentacji /k. 10-18/, protokołu przyjęcia zawiadomienia /k. 19-23 / oraz informacji z Komisariatu Policji (...) /k. 64 /

Obwiniony R. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, iż prowadzi działalność gospodarczą na terenie całego kraju. Polega ona na odbieraniu osób oraz ich transporcie na ich życzenie na terenie całej Polski. W dniu, w którym miało miejsce zdarzenie obwiniony czterokrotnie dokonał przewozu z hotelu na lotnisko. Z uwagi na zamówienie z firmy, które otrzymał trzy dni wcześniej w sprawie przewiezienia pasażera do hotelu, zszedł on na halę przylotów. Zarzucono mu wówczas prowadzenie działalności gospodarczej bez zezwolenia zarządcy oraz przewożenie pasażerki do hotelu. W powyższej sprawie R. K. był jednokrotnie przesłuchiwany przez policję. Był również wzywany w celu przeprowadzenia dokumentacji fotograficznej samochodu. Przesłuchiwany przez Sądem obwiniony nie potrafił podać oznaczenia firmy, od której otrzymał on powyższe zlecenie. Wskazał, iż musiałby w tym celu uzyskać biling połączeń telefonicznych. Jednocześnie odmówił on odpowiedzi na pytanie sądu „jak doszło do spotkania z osobą, którą obwiniony wiózł”. /k. 62v wyjaśnienia obwinionego R. K. /

R. K. ma 47 lat. Z zawodu jest kierowcą. Osiąga dochód w wysokości 4000-4500 złotych. Jest żonaty. Jego żona nie osiąga dochodu. Ma dwie córki w wieku 17 i 9 lat. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był również karany. /k. 62 wyjaśnienia obwinionego R. K. /

Sąd zważył co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę R. K. w odniesieniu do przypisanego mu czynu. Sąd dał wiarę jedynie tym wyjaśnieniom obwinionego, w których podał on ogólne informacje dotyczące prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w zakresie usług transportowych. Jednocześnie Sąd odmówił wiarygodności tej części wyjaśnień obwinionego, w której zaprzeczał on, aby w dniu 21.10.2012 roku około godz. 18:00 w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1 podjazd przyloty Terminal A, wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem.

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego w powyższym zakresie są przyjętą przez niego linią obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie.

Wyjaśnienia obwinionego, w których zaprzeczał on, aby dopuścił się swoim zachowaniem zarzuconego mu czynu, są sprzeczne z zeznaniami świadka L. H.. Z zeznań tego świadka, które zostały przetłumaczone z języka angielskiego na język polski przez świadka T. L. (2) wynika, iż w dniu 21 października 2012 roku około godz. 18:00 świadek przyleciała z L. do Polski. Zamierzała zatrzymać się w hotelu znajdującym C. by M. W. A. mieszczącego się przy ul. (...) im. (...) w W.. Na hali przylotów podszedł do niej mężczyzna, którym okazał się być obwiniony. Zaproponował on świadkowi usługę transportową. Na jego szyi znajdowała się przywieszka z niebieskim napisem (...). Świadek podała obwinionemu wydruk rezerwacji z nazwą hotelu, wskazując, iż chciała by się tam dostać. R. K. wskazał jej, aby za nim poszła. Jego samochód koloru zielonego zaparkowany był na drugim pasie drogi od terminala. Uwagę świadka zwrócił fakt, iż nie był on oznakowany napisami (...). Pomimo tego, iż hotel, w którym świadek zamierzała się zatrzymać znajdował się tuż obok lotniska, obwiniony wybrał znacznie dłuższą drogę, żądając od świadka opłaty za wykonanie usługi transportowej w wysokości 150 złotych. Po dotarciu na miejsce L. H. przekazała mu umówioną kwotę. Następnie powyższe zdarzenie zgłosiła personelowi hotelowemu, wskazując, iż zapłaciła zbyt wysoką kwotę za wykonany przez R. K. kurs. Pracownik hotelu (...), w związku z zaistniałym zdarzeniem udał się wraz z L. H. na Policję, gdzie zgłoszono powyższe zdarzenie. /k. 19-23v zeznania świadka L. H. /

Zeznania świadka L. H. należało uznać za logiczne i spójne. Odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Wskazać należało również, iż zeznania w/w świadka są spójne z zeznaniami świadka T. L. (1), któremu Sąd dał w pełni wiarę.

Świadek T. L. (1) w dniu zdarzenia pracował w hotelu (...) by M. W. A.. Z jego zeznań jednoznacznie wynika, iż w tym dniu w recepcji hotelu zgłosiła się do niego turystka, która prawdopodobnie została oszukana na kursie taksówką ze strefy przylotów. Wskazywała ona, iż wcześniej została przez kierowcę taksówki zaczepiona. Kierowca ten miał na szyi zawieszkę w rodzaju identyfikatora. Taksówka, za pomocą której wykonywał on swoją działalność nie posiadała właściwych oznaczeń korporacyjnych. Z uwagi na to, iż świadek posługuje się językiem angielskim, wraz z L. H. udał się na Komisariat Policji, aby zgłosić niniejszą sprawę. Świadek brał udział w składaniu zeznań przez L. H., tłumacząc zadawane jej pytania. Policjant, który prowadził przesłuchanie świadka również posługiwał się językiem angielskim. Zeznania protokołowane były przez prowadzącego przesłuchanie. T. L. (1) w złożonych zeznaniach wskazał również, iż w W. znajdują się dwa hotele (...). Zdaniem świadka z uwagi na to, iż są one położone w odległości kilku kilometrów od siebie, nie sposób ich pomylić z racji wielkości i położenia. /k. 71-72 zeznania świadka T. L. (1) /

W ocenie Sądu zeznania świadka T. L. (1) były logiczne i spójne, odpowiadają one również zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Sąd jednakowo ocenił zeznania świadka S. G., która również złożyła swoje zeznania w niniejszej sprawie. Z zeznań tego świadka wynika, iż w dniu 23 października 2012 roku w godz. 06:30-18:30 pełniła ona służbę patrolową w rejonie Komisariatu Policji (...). Około godz. 11:25 podczas wykonywania obowiązków służbowych na ulicy (...) 1, Terminal A hala przylotów, dokonała ona legitymowania obwinionego R. K. w związku z uzasadnionym podejrzeniem popełnienia przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk, tj. dokonania w dniu 21 października 2012 roku oszustwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na szkodę L. H.. S. G. dokonała zatrzymania obwinionego i doprowadziła go do Komisariatu Policji (...). Z uwagi na to, iż obwiniony prowadził działalność gospodarczą w postaci usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, świadek nałożyła na niego mandat karny kredytowany w wysokości 500 złotych, informując go jednocześnie o prawie do odmowy przyjęcia mandatu. R. K. skorzystał z przysługującego mu prawa i nie przyjął mandatu. /k. 68-68v, 7v zeznania świadka S. G. /

Nic z kolei do niniejszej sprawy nie wniosły zeznania złożone przez F. D.. Świadek, który jest funkcjonariuszem Policji, w złożonych zeznaniach stwierdził, że nie pamięta czy uczestniczył w przesłuchaniu L. H.. /k. 68v zeznania świadka F. D. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 9/, kopii zdjęć oraz kopii dokumentacji /k. 10-18/, protokołu przyjęcia zawiadomienia /k. 19-23/ oraz informacji z Komisariatu Policji (...) /k. 64 /. Dowody te należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby wiarygodność tych dokumentów.

Obwinionemu R. K. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 4.09.2012r.

Przepis art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze przewiduje odpowiedzialność w wypadku niestosowania się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 w/w Ustawy obowiązujących na lotnisku. Niniejszy przepis odsyła do art. 83a ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Podstawowe przepisy porządkowe związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska, zostały określone w Rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b powołanej regulacji, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Celem wprowadzonego zakazu jest m. in. zapewnienie ochrony osobom korzystającym z usług przewozu osób taksówką przed nadużyciami ze strony osób wykonujących te usługi, które polegałyby na pobieraniu drastycznie zawyżonych opłat za przejazd, oraz zapobieganiu przypadkom natarczywego nagabywania podróżnych na terenie lotniska. Przepis ten umożliwia zarządzającemu lotniskiem skuteczne oddziaływanie na nieprawidłowości w prowadzeniu na terenie lotniska działalności w zakresie przewozu osób taksówką. Tym samym chroni pasażerów (...) przed nagabywaniem ze strony taksówkarzy oferujących swoje usługi transportowe, których zachowanie prowadzi do zakłócenia porządku na terenie lotniska.

Wskazać przy tym należy, iż art. 68 ust. 2 pkt 2 oraz art. 80 Ustawy Prawo Lotnicze nakładają na zarządzającego lotniskiem obowiązki o charakterze publicznoprawnym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku na terenie lotniska. Art. 68 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy przewiduje, że zarządzający lotniskiem obowiązany jest prowadzić eksploatację lotniska w sposób zapewniający bezpieczeństwo lotów oraz sprawność obsługi użytkowników lotniska. Natomiast art. 80 niniejszej ustawy stanowi, iż zarządzający lotniskiem odpowiada za bezpieczną eksploatację lotniska, w tym za nałożone na niego zadania związane z ochroną lotniska.

Art. 82 pkt 3 Ustawy Prawo Lotnicze wymienia cztery formy dyspozycji (zarządzenia, nakazy, zakazy oraz polecenia), które wydawane są na podstawie tego przepisu przez zarządzającego lotniskiem w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. W oparciu o wskazane powyżej Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r., na terenie (...) im. (...) przyjęte zostało zarządzenie nr 95 z dnia 4 października 2012 r. Naczelnego Dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w sprawie bezpieczeństwa, ochrony i przepisów porządkowych na terenie L. C. w W.. W § 2 pkt 6 lit. b powołanego zarządzenia zostało implementowane wprost unormowanie zawarte w § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, iż na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. W § 5 zarządzenia nr (...) jako sankcję naruszenia wymienionych w nim przepisów porządkowych wskazano art. 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze.

Warto w tym miejscu wskazać, iż przywołany powyżej art. 210 ust. 1 pkt 5a prawa lotniczego został ustanowiony w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 21 lipca 2006 r., sygn. P 33/05. W wydanym orzeczeniu Trybunał uznał, iż art. 210 ust. 1 pkt 5 prawa lotniczego jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji. Wskazany przepis stanowił: „Kto nie wykonuje zarządzeń i poleceń zarządzającego lotniskiem związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa lotów lub porządkiem na lotnisku, o których mowa w art. 82 pkt 3 ustawy – podlega karze grzywny”. Z kolei art. 82 pkt 3 ustawy wskazywał, iż w celu zapewnienia bezpiecznej eksploatacji lotniska zarządzający lotniskiem wydaje zarządzenia, nakazy lub zakazy oraz polecenia związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska. W wydanym orzeczeniu Trybunał zakwestionował zgodność powołanego artykułu z obowiązującym prawem, wskazując, iż przepis ten ma postać „nie tylko przepisu blankietowego zupełnego, ale co więcej nie określając w ogóle znamion czynu zabronionego, uniemożliwia doprecyzowanie tych znamion w innym przepisie ustawowym, czy też przepisie podstawowym”, (…) natomiast „zgodnie z art. 87 Konstytucji źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są wyłącznie Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia oraz – na obszarze działania organów, które je ustanowiły – akty prawa miejscowego”.

Zgodność obowiązującego obecnie art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze z Ustawą Zasadniczą była również przedmiotem prac Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z dnia 27 lutego 2014 r., sygn. akt P 31/13 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż

1)  Art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2013 r. poz. 1393) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadą prawidłowej legislacji;

2)  § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku (Dz. U. poz. 1023) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 i art. 2 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Tym samym Trybunał uznał za zgodne z Konstytucją przepisy pozwalające na reglamentowanie działalności gospodarczej na terenie lotnisk, a wymaganie zgody zarządcy lotniska nie narusza wolności w prowadzeniu działalności gospodarczej.

W uzasadnieniu orzeczenia Trybunał podkreślił, iż gwarantowana przez art. 22 Konstytucji wolność działalności gospodarczej nie ma charakteru absolutnego i podlega ograniczeniom, przy czym dla usprawiedliwienia ingerencji w tę wolność konieczne jest, aby ograniczenie tej wolności było uzasadnione ważnym interesem publicznym oraz realizowało wymogi zasady proporcjonalności. Rozpatrując tą sprawę, podobnie jak w poprzednich orzeczeniach, Trybunał przyjął, iż art. 22 Konstytucji, który reguluje wprost w sposób wyczerpujący i kompleksowy zarówno formalne, jak i materialne przesłanki ograniczenia wolności działalności gospodarczej, stanowi lex specialis w stosunku do art. 31 ust. 3 Konstytucji, wyłączając jego stosowanie jako adekwatnego wzorca kontroli ustawowych ograniczeń wolności działalności gospodarczej. Uznano tym samym, iż zakres dopuszczalnych ograniczeń wolności działalności gospodarczej, patrząc pod kątem materialnych podstaw ograniczeń, jest szerszy od zakresu dopuszczalnych ograniczeń tych wolności i praw, do których odnosi się art. 31 ust. 3 Konstytucji. W uzasadnieniu wyroku Trybunał wskazał również, iż pomimo zawartego w zaskarżonym uregulowaniu odesłania do źródła podustawowego, poddany kontroli art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 prawa lotniczego, czytany łącznie z § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia wydanego na podstawie art. 83a ust. 2 ustawy, bez trudu pozwala adresatowi normy wyrażonej w zaskarżonym przepisie na ustalenie, czy jego zachowanie będzie naruszać prawo. Oznacza to, że art. 210 ust. 1 pkt 5a w zw. z art. 83a ust. 2 Ustawy Prawo Lotnicze jest zgodny z art. 2 Konstytucji w aspekcie wynikającej z niego zasady prawidłowej legislacji.

W związku z powyższym należało wskazać, iż wykonywanie działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych bez wymaganej zgody zarządzającego lotniskiem, podlega karze grzywny, co wynika z art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku.

Zdaniem Sądu zachowanie obwinionego należało uznać jako wykonywanie przez niego działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 2 Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Definicja ta wskazuje na pewne zasadnicze cechy (zarobkowy charakter – odpłatność, ciągłość oraz zorganizowany sposób wykonywania), które świadczą, iż dane działania uznać należy jako wykonywanie działalności gospodarczej. Wskazać należało również, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 701/02, który w swoim orzeczeniu powołał się na uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., III CZP 64/92 (OSNCP 12/92, poz. 225) „czynności podejmowane przez podmiot gospodarczy wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, gdy pozostają w normalnym, funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności podejmowane są w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego podmiotu.”

Mając na uwadze powyższe rozważania, wskazać należało, iż nie ulega wątpliwości, że działanie podejmowane przez obwinionego w dniu zdarzenia w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1 podjazd przyloty Terminal A, które polegało na proponowaniu napotkanej kobiecie – obywatelce H. L. H., skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych, były związane bezpośrednio z wykonywaną przez niego działalnością gospodarczą w zakresie transportu drogowego, którą obwiniony prowadzi w sposób zarobkowy, ciągły oraz zorganizowany. Zarzucone wnioskiem o ukaranie działanie R. K. miało na celu skłonienie napotkanej osoby do skorzystania z wykonywanych przez niego usług transportowych. Jego działanie było na tyle skuteczne, że napotkana kobieta, skorzystała z jego usług.

Sąd, badając niniejszą sprawę, nie miał również wątpliwości, iż obwiniony zarzucony mu czyn popełnił na terenie lotniska. Wskazać należy bowiem, iż według definicji zawartej w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze „lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk”. Zgodnie z Wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 2421/12, w którym Sąd ten zajął się przypadkiem budowy terminala pasażerskiego na funkcjonującym lotnisku, definicja zawarta w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze oznacza, iż „obiekty budowlane stanowią część lotniska jedynie w sytuacji, gdy lotnisko to zostało wpisane do właściwego rejestru. Wpisanie do rejestru danego lotniska jest wymogiem koniecznym do rozpoczęcia jego eksploatacji, po uprzednim uzyskaniu zezwolenia na założenie lotniska i spełnieniu innych warunków określonych w art. 59 ust. 1 Prawa lotniczego”. Zgodnie z ust. 6 powołanego przepisu, do rejestru lotnisk wpisuje się jako zarządzającego lotniskiem zakładającego lotnisko lub też inny podmiot – na wniosek zakładającego lotnisko.

Wśród lotnisk cywilnych znajdujących się w rejestrze lotnisk cywilnych prowadzonym przez Urząd Lotnictwa Cywilnego znajduje się zarządzane przez Przedsiębiorstwo Państwowe (...) L. C. w W. (nr rejestracyjny (...)).

Badając niniejszą sprawę Sąd również nie miał również wątpliwości, iż obwiniony w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1 podjazd przyloty Terminal A, wykonywał swoją działalność z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem.

Od 2001 roku zarządzające lotniskiem Przedsiębiorstwo Państwowe (...), w celu zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów, ogłasza bowiem postępowania ofertowe mające na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na zamówienie. W wyniku prowadzonych postępowań wybierano firmy, które mogły oferować swoje usługi na terenie (...) im. (...) w W.. Od dnia 1 stycznia 2011 roku obsługa taksówkowa pasażerów L. C. jest prowadzona przez firmy taksówkowe E. T., S. T. oraz (...).

Zważyć należy przy tym, iż działanie zarządzającego lotniskiem, który dokonał wyboru firm uprawnionych do świadczenia swoich usług na terenie (...), nie może być jednoznacznie traktowane jako działanie ograniczające konkurencję. Jak zostało bowiem wspomniane wcześniej, zarządzający lotniskiem jest zobowiązany do zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów lotniska i w ogłoszonym przetargu wybrał firmy taksówkowe, które w ramach wykonywanych przez siebie usług przewozowych, są w stanie zapewnić wysokie standardy świadczonych zadań. W tym miejscu wskazać należy także, iż (...) im. (...) jest lotniskiem międzynarodowym, które obsługuje największą w Polsce liczbę pasażerów zagranicznych. Dlatego dla wizerunku naszego kraju istotne jest, aby usługi świadczone w tym miejscu przez firmy transportowe były na jak najwyższym poziomie. Nic nie stoi również na przeszkodzie, aby przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych, spełniając wysokie wymagania w zakresie wykonywanych działań, przystąpili do postępowania ofertowego mającego na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na terenie L. im F. C. w W. na zamówienie.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniony R. K. w dniu 21.10.2012 roku około godz. 18:00 w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1 podjazd przyloty Terminal A nie stosował się do zakazu i prowadził działalność gospodarczą w postaci usług- przewozu osób, bez zgody Naczelnego Dyrektora (...) im. (...) w W..

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 300 złotych. Zdaniem Sądu wymierzona kara jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionego, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł. Uiszczenie przez obwinionego tych kosztów nie przekracza jego ustalonych możliwości finansowych.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.