Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2014 roku

sprawy przeciwko J. M. synowi S. i A. z domu P.

urodzonego (...) we W.

obwinionego o to, że

w dniu 07 czerwca 2013 r. około godz. 11:00 we W. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym m-ki S. (...) o nr rej. (...) jechał ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku Mostu S. i na wysokości skrzyżowania z ul. (...) podczas zmiany pasa ruchu z prawego na lewy, nie zachował szczególnej ostrożności, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu, w wyniku czego zderzył się z kierującym samochodem osobowym m-ki O. (...) o nr rej. (...) jadącym lewym pasem ruchu z tego samego kierunku.

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1 i 4 prd

******************

I.  uznaje obwinionego J. M. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1 i 4 prd i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 7 czerwca 2013 roku na ulicy (...) we W. doszło do kolizji drogowej samochodu marki S. (...) nr rej. (...), kierowanego przez J. M. z samochodem marki O. (...) nr rej. (...), którego kierowcą był D. O..

Kierujący samochodem marki S. (...), jadąc ulicą (...) w kierunku Mostu S., na wysokości skrzyżowania z Al. (...), wykonywał manewr zmiany pasa ruchu z prawego na lewy. Nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się tym pasem samochodem O. (...) D. O., doprowadzając do zderzenia obu pojazdów.

W następstwie zderzenia oba pojazdy uległy uszkodzeniu.

dowód:

zeznania świadka D. O. k. 24 akt;

notatki urzędowe k. 3 akt;

opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych k. 29-36 akt;

zeznania biegłego J. D. k. 38 akt;

dokumentacja fotograficzna k.10.

J. M. nie był karany sądownie za popełnienie przestępstwa.

dowód:

karta karna – k. 9 akt.

J. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach zaprzeczył, aby doszło do kolizji między pojazdami. Podniósł, że manewr zmiany pasa ruchu wykonał prawidłowo i bezkolizyjnie.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego.

Wyłączną odpowiedzialność za spowodowanie kolizji ponosi kierujący samochodem S. F. M., który stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu, nie ustępując podczas zmiany pasa ruchu pierwszeństwa samochodowi, który znajdował się na pasie, na który obwiniony zamierzał wjechać. Manewr ten powinien zostać przez niego w taki sposób wykonany, aby nie zmuszał innych uczestników ruchu do wykonania niezamierzonych przez nich manewrów z hamowaniem i zmianą kierunku ruchu włącznie. Samo sygnalizowanie zamiaru zmiany pasa ruchu nie upoważniało obwinionego do wjechania na ten pas, jeżeli pociągałoby to za sobą konieczność wykonania manewrów obronnych przez osoby, które na tym pasie się znajdowały. Taka sytuacja nastąpiła w rozpatrywanej sprawie. Wjechanie na pas ruchu, którym poruszał się D. O. było gwałtowne i zmusiło go do wykonania manewrów obronnych. Mimo tego doszło do kontaktu jego pojazdu z pojazdem obwinionego. W następstwie kolizji uszkodzone zostało prawe lusterko, prawe tylne drzwi i prawy błotnik samochodu O. (...). Charakter tych uszkodzeń, jak wynika z opinii biegłego, przy uwzględnieniu wysokości ich występowania pozwala na ustalenie że w warunkach organizacji ruchu na skrzyżowaniu ulic (...) doszło, jak twierdzi pokrzywdzony, do kontaktu obu pojazdów.

Twierdzenia obwinionego są zatem całkowicie gołosłowne, nie znajdują odzwierciedlenia w materiale dowodowym i tym samym nie mają znaczenia dla oceny odpowiedzialności karnej J. M.. Są wyrazem jego ocen, a nie faktów, które stanowiłyby podstawę wyciągniętych przez Sąd wniosków. Te wynikają wprost z zeznań pokrzywdzonego i korespondującej z nimi opinii biegłego.

Opinia biegłego jest rzetelna, jasna, pełna i zachowuje walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Opinia ta nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Posługuje się logicznymi argumentami. Opinii nie można postawić zarzutu niejasności-nie można uznać jej wniosków końcowych za nielogiczne, nieścisłe lub obwarowane takimi zastrzeżeniami, iż nie można ustalić, jaki ostatecznie pogląd przyjmuje biegły, a także, gdy sformułowana jest tak zawiłe, że jest niezrozumiała, względnie, gdy jej wnioski końcowe nie znajdują oparcia w badaniach opisanych przez biegłego. Opinia biegłego pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Dowód z tej opinii jest przekonujący i zrozumiały dla Sądu.

Opinii nie można postawić zarzutu niepełności - nie uwzględnienia, względnie pominięcia niezbędnych czynności badawczych, co ma wpływ na jej końcowe wnioski. Znajduje ona oparcie w zasadach wiedzy i doświadczenia życiowego. Biegły odniósł się do całości materiału dowodowego, istotnego dla wydania opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1980 r., sygn. II KR 317/80, LEX nr 21883).

Sporządzona została przez biegłego z wieloletnim stażem i nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron.

Z tego względu stanowiła podstawę dokonanych przez Sąd ustaleń w zakresie rekonstrukcji kolizji drogowej.

Przy uwzględnieniu zatem treści opinii korelującej z zeznaniami D. O. Sąd uznał, że J. M. wyczerpał swoim zachowaniem dyspozycję art. z art. 86 § 1 kw.

Spowodował bowiem zagrożenie w ten sposób, że kierując samochodem osobowym m-ki S. (...), jadąc ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku Mostu S. na wysokości skrzyżowania z ul. (...), podczas zmiany pasa ruchu z prawego na lewy, nie zachował szczególnej ostrożności, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu, w wyniku czego zderzył się z kierującym samochodem osobowym m-ki O. (...) jadącym lewym pasem ruchu z tego samego kierunku.

Nagminność tego rodzaju wykroczeń na obszarze miasta, miejsce i czas jego popełnienia, rodzaj naruszonych elementarnych zasad ruchu drogowego, to okoliczności, które Sąd miał na względzie wymierzając obwinionemu karę grzywny.

Orzeczona kara jest współmierna do stopnia jego zawinienia, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego. J. M. w toku przewodu sądowego nie wyraził jakiejkolwiek skruchy, a w centrum miasta zignorował elementarne zasady poruszania się po nim. Uwzględniono ponadto społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze orzeczonej kary, które mają stanowić adekwatną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy oraz piętnować w oczach społeczeństwa zachowanie, którego obwiniony się dopuścił. Sąd wyraża jednocześnie przekonanie, iż orzeczona kara spełni swoje zadania w zakresie prewencji szczególnej i pomoże zrozumieć obwinionemu niewłaściwość jego zachowania.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.