Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 26 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Dorota Gamrat – Kubeczak

Sędziowie: SO Mariola Wojtkiewicz (spr.)

SO Tomasz Szaj

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2014 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

przeciwko pozwanemu S. T.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 23 września 2013 r., sygn. akt I Nc 1959/12

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie, znieść postępowanie wywołane zarządzeniem z dnia 2 stycznia 2014r. i przekazać sprawę Sądowi Rejonowemu Szczecin-Centrum w Szczecinie do ponownego rozpoznania.

SSO Tomasz Szaj SSO Dorota Gamrat-Kubeczak SSO Mariola Wojtkiewicz

sygn. akt II Cz 1247/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 23 września 2013 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie sygn. akt I Nc 1959/12 odrzucił sprzeciw pozwanego z dnia 1 października 2012 r.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż pismem z dnia 1 października 2012 r. pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty. Sąd I instancji stwierdził, że zgodnie z art. 502 § 1 k.p.c. wydając nakaz zapłaty, sąd orzeka, że pozwany w ciągu dwóch tygodni od doręczenia tego nakazu powinien zaspokoić roszczenie w całości wraz z kosztami albo wnieść w tym terminie sprzeciw do sądu, zaś wedle art. 504 § 1 k.p.c. sąd odrzuca sprzeciw wniesiony po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalny albo którego braków pozwany nie usunął w terminie. Nadto Sąd I instancji dodał, iż pozwany został wezwany do usunięcia braku formalnego sprzeciwu poprzez złożenie odpisu sprzeciwu w terminie tygodniowym pod rygorem odrzucenia sprzeciwu, natomiast pismem nadanym 1 marca 2013 r. pozwany złożył sprzeciw sporządzony na formularzu w jednym egzemplarzu.

Sąd I instancji stwierdził, że pozwany nie złożył odpisu sprzeciwu, tj. pisma z 1 października 2012 r., lecz przesłał zupełnie innym dokument, który został przesłany w jednym egzemplarzu. Zdaniem Sądu I instancji treść pierwotnie złożonego sprzeciwu tj. dokumentu z 1 października 2012r. odbiega od pisma z 1 marca 2013 r.

Zażalenie na powyższe postanowienie wywiódł pozwany zaskarżając je w całości i wniósł o jego uchylenie oraz przekazanie sprawy Sądowi I instancji

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż z uwagi na błędne zrozumienie pouczenia faktycznie przesłał w zakreślonym terminie inny dokument traktując go jako odpis.

Zdaniem pozwanego pozew w niniejszej sprawie jest całkowicie niezasadny o czym świadczą załączonego przez niego dowody. W jego ocenie zarówno zażalenie jak i sprzeciw od nakazu zapłaty powinny być uwzględnione.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie pozwanego doprowadziło do uchylenia zaskarżonego postanowienia jednak z innych przyczyn niż wskazane przez pozwanego.

Przepis art. 503 § 1 k.p.c. stanowi, że pismo zawierające sprzeciw wnosi się do sądu, który wydał nakaz zapłaty, a w przypadku nakazu wydanego przez referendarza sądowego - do sądu, przed którym wytoczono powództwo. W piśmie pozwany powinien wskazać, czy zaskarża nakaz w całości, czy w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, oraz okoliczności faktyczne i dowody. Pismo zawierające sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym powinno także odpowiadać wymaganiom przewidzianym dla każdego pisma procesowego określonym w przepisach art. 126–128 k.p.c. Z przepisu art. 128 § 1 k.p.c. wynika, że do pisma procesowego należy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników dla doręczenia ich uczestniczącym w sprawie osobom, a ponadto, jeżeli w sądzie nie złożono załączników w oryginale, po jednym odpisie każdego załącznika do akt sądowych.

Nie ulega wątpliwości, że pozwany nie dołączył do sprzeciwu jego odpisu. Sprzeciw zatem nie mógł otrzymać prawidłowego biegu. W takiej sytuacji Przewodniczący miał obowiązek wezwać pozwanego do złożenia odpisu sprzeciwu. Stanowi o tym przepis art. 130 § 1 k.p.c., zgodnie z którym jeżeli pismo procesowe nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych lub jeżeli od pisma nie uiszczono należnej opłaty, przewodniczący wzywa stronę, pod rygorem zwrócenia pisma, do poprawienia, uzupełnienia lub opłacenia go w terminie tygodniowym. Paragraf 1 ¹ tego artykułu wprowadza zasadę, że w przypadku osób, zamieszkujących za granicą termin do uzupełnienia pisma nie może być krótszy niż miesiąc. Ze sprzeciwu wynika, że pozwany mieszka za granicą, w Niemczech. Przewodniczący zatem wzywając pozwanego do uzupełniania sprzeciwu powinien wyznaczyć pozwanemu do wykonanie zobowiązania termin co najmniej jednego miesiąca, nie zaś termin tygodniowy. Przewodniczący skracając termin naruszył prawa procesowe gwarantowane pozwanemu przez kodeks postępowania cywilnego. Pozwany miał prawo wykonać zobowiązanie w terminie jednego miesiąca, a nie wiedział o tym. Świadomość dłuższego terminu mogłaby wpłynąć na jakość podjętej przez pozwanego czynności.

W świetle powyższych rozważań Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 2 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. uchylił zaskarżone postanowienie zniósł postępowanie wywołane zobowiązaniem z dnia 2 stycznia 2014r. i przekazał Sądowi Rejonowemu sprawę do ponownego rozpoznania.

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)