Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 3 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2014 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. B.

przeciwko S. B. , L. B.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki i pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w K.

z dnia 3 marca 2014r. sygn. akt VI C 297/13

1.  oddala obie apelacje,

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 1058 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

II Ca 239/14

UZASADNIENIE

Powódka M. B. wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych S. B. i L. B. (1) na rzecz powódki kwoty 10.064,64 zł. z odsetkami i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu podała, że powyższej kwoty dochodzi z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za okres od marca 2011 do 12 sierpnia 2012 r. oraz z tytułu zwrotu należności za korzystanie w tym okresie przez pozwanych z mediów – energii elektrycznej i gazu.

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania podając w uzasadnieniu, że opuścili i wydali powódce lokal w dniu 18 marca 2011 r. a nadto zakwestionowali wysokość należności podnosząc, że lokal był niewielki i w złym stanie technicznym w związku z tym kwestionują wysokość żądanego przez powódkę czynszu, stwierdzili również, że roszczenie uległo przedawnieniu.

Wyrokiem z dnia 3 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w K. zasądził solidarnie od pozwanych S. B. i L. B. (1) na rzecz powódki M. B. kwotę 612,64 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 7 listopada 2012 do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach postępowania.

Rozstrzygniecie swoje sad pierwszej instancji oparł na następujących ustaleniach: powódka M. B.jest właścicielką nieruchomości położonej przy Al. (...). (...) w K.. Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2012 r. w sprawie sygn. akt I C 242/11 Sąd Rejonowy w Krotoszynie nakazał pozwanym L. B.i S. B.aby opróżnili, opuścili i wydali powódce M. B.przedmiotowy lokal. Wyrok uprawomocnił się w dniu 10 maja 2012 r. i postanowieniem z dnia 21 czerwca 2012 r. został zaopatrzony w klauzulę wykonalności.

W dniu 14 lutego 2011 r. powódka zawarła z pozwaną S. B. przedwstępną umowę najmu przedmiotowego lokalu. Właściwą umowę najmu podpisać miał pozwany L. B. (2). Strony umówiły się, że najemca miał uiszczać powódce czynsz w wysokości po 550 zł. miesięcznie. W dniu 2 marca 2011 r. nastąpiło przekazanie pozwanym przedmiotowego lokalu protokołem zdawczo – odbiorczym. W protokole spisano stan liczników. W dniach 15 – 16 marca 2011 r. pozwani opróżnili lokal i wywieźli z niego wszystkie rzeczy a w dniu 18 marca 2011 r. ostatecznie zrezygnowali z najmu przedmiotowego lokalu. Pozwani nie zwrócili powódce kluczy od lokalu. Powódka wzywała pozwanych do zdania lokalu i zwrotu kluczy jednak bezskutecznie.

Na podstawie wyroku eksmisyjnego powódka wszczęła wobec pozwanych postępowanie egzekucyjne. W dniu 17 sierpnia 2012 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Krotoszynie P. K. dokonał wydania przedmiotowego lokalu powódce. Żadna ze stron nie posiadała klucza do lokalu więc wezwano ślusarza i nakazano mu jego otwarcie. Po otwarciu stwierdzono, że w lokalu nie ma ruchomości stanowiących własność pozwanych. Dokonano spisu licznika energii elektrycznej, licznika gazowego oraz licznika wody. Żadna ze stron nie zgłosiła zastrzeżeń do wykonywanej czynności.

Opłata za gaz za okres od 1 marca 2011 r. do 24 lipca 2012 r. wyniosła 475,32 zł. Opłata za energię elektryczną za okres od kwietnia 2011 r. do czerwca 2012 r. wyniosła 137,48 zł. Łącznie opłaty za media za okres objęty żądaniem pozwu wyniosły 612,64 zł. Kwota ta została przez powódkę uregulowana.

Pismem z dnia 17 października 2012 r. powódka wezwała pozwanych do zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu za okres od dnia 11 marca 2011 r. do 11 sierpnia 2012 r. w kwocie 9.452 zł. oraz zwrotu opłat za media w łącznej kwocie 612,64 zł. w terminie 3 dni. Pismo doręczono pozwanym w dniu 18 listopada 2012 r. Zakreślony termin minął bezskutecznie.

Po dokonaniu powyższych ustaleń sąd pierwszej instancji stwierdził, że powódka nie udowodniła wysokości żądanego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu, mimo, iż pozwani kwestionowali tę okoliczność i w związku z tym roszczenie powódki o wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z lokalu zostało oddalone. Za zasadne natomiast uznał sąd pierwszej instancji żądanie zwrotu zapłaconej należności za media to jest za prąd i gaz. Wysokość należności z tego tytułu wynikała bowiem z załączonych faktur.

Apelację od powyższego wyroku wniosły obie strony.

Powódka zarzuciła naruszenie prawa materialnego – art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. oraz prawa procesowego – art. 233 k.p.c. ewentualnie art. 232 zd. 2 k.p.c. oraz błąd w ustaleniach faktycznych. W konsekwencji powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwoty 10.064,64 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 7 listopada 2012 r. oraz kosztami postępowania ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Pozwani z kolei zarzucili zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów postępowania: art. 365 i 366 k.p.c. i wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i oddalenia powództwa co do kwoty 612,64 zł. i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych kosztów postępowania ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Strony wniosły o oddalenie apelacji strony przeciwnej.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Obie apelacje nie są zasadne.

Powódka domagając się odszkodowania z tytułu zajmowania bez tytułu prawnego lokalu przez pozwanych przez okres objęty pozwem podniosła, że za wynajęcie go otrzymałaby czynsz w wysokości po 550 zł. miesięcznie. Jak zasadnie zauważył sąd pierwszej instancji, wobec zaprzeczenia powyższej okoliczności przez pozwanych winna, zgodnie z art. 6 k.c. powyższą okoliczność udowodnić. W tym miejscu należy stwierdzić, że pozwani nie tylko zaprzeczyli ogólnie twierdzeniom powódki ale także kwestionowali konkretnie wysokość dochodzonej należności z tytułu zajmowania lokalu bez tytułu prawnego – uczynili to w piśmie procesowym z dnia 15 kwietnia 2013 r. (k. 5 pisma – 131 akt). Pismo powyższe pełnomocnik powódki odebrał(dowód nadania – k. 127 akt).

Powódka, poza powołaniem się na umowę przedwstępną, innych dowodów na okoliczność uzasadnionej należności jaką otrzymałaby za wynajęcie lokalu, nie zgłosiła i nie złożyła w tym zakresie żadnych wniosków dowodowych. Sąd pierwszej instancji zasadnie uznał, że powyższej okoliczności powódka nie udowodniła. Zgłoszony w apelacji dowód z opinii biegłego należy uznać za spóźniony w świetle art. 381 k.p.c. Dowód ten powódka, działająca przez profesjonalnego pełnomocnika, mogła zgłosić w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, skoro, jak była mowa wyżej strona przeciwna kwestionowała powyższą okoliczność. W przedmiotowej sprawie brak było podstaw do przeprowadzenia powyższego dowodu z urzędu. Strona nie może liczyć na to, że sąd zainicjuje przeprowadzenie dowodów, które mogłyby służyć poparciu jej twierdzeń. Wprawdzie, zgodnie z art. 5 k.p.c., stronie nie korzystającej z pomocy prawnej sąd może udzielić niezbędnych pouczeń co do czynności procesowych., nawet jednak na podstawie tego przepisu sąd może tylko poinformować stronę działającą bez adwokata o potrzebie udowodnienia faktów przez nią przedstawionych, nie może natomiast zastąpić strony we wskazaniu stosownych dowodów i żądaniu ich przeprowadzenia. W przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie zachodzi gdyż powódkę zastępował profesjonalny pełnomocnik. Wbrew zarzutom apelacji sąd pierwszej instancji przeprowadził wszechstronne i wyczerpujące postępowanie dowodowe, przeprowadził dowody zgłoszone przez strony i ocenił je według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, a więc zgodnie z art.233 § 1 k.p.c. Wobec powyższego apelacja powódki nie może być uwzględniona. Podobnie na uwzględnienie nie zasługuje apelacja pozwanych. Zgromadzony materiał dowodowy wyraźnie i jednoznacznie wskazuje, że klucze do przedmiotowego lokalu nie zostały powódce zwrócone a posiadanie lokalu powódka uzyskała dopiero na skutek egzekucji komornika w dniu 17 sierpnia 2012 r. Zasadnie więc za cały okres nie wydania powódce lokalu pozwani winni ponosić należności za media, którą to wysokość powódka udowodniła fakturami.

Wobec powyższego również apelację pozwanych należy uznać za nieuzasadnioną, gdyż stanowi ona jedynie polemikę z ustaleniami i stanowiskiem sądu pierwszej instancji.

W tym stanie rzeczy i na zasadzie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w wyroku. O kosztach postanowiono na zasadzie art. 100 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. uznając, że powódka przegrała proces w 94 %.