Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. W. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania J. W. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 12 listopada 2013 r. sygn. (...)

1.  umarza postępowanie o przeliczenie emerytury w zakresie zaspokojonym decyzją z dnia 24 kwietnia 2014r.,

2.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. W. (1) prawo do przeliczenia emerytury z 20 najkorzystniejszych lat z całego okresu ubezpieczenia to jest z lat 1971, 1978 – 1984, 1986 – 1997 ustalając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia na poziomie 81,08 % i pozostawiając organowi rentowemu szczegółowe wyliczenie świadczenia z uwzględnieniem, iż w okresie od dnia 1 stycznia 1978r. do dnia 31 grudnia 1978r. otrzymywał on wynagrodzenie miesięczne w wysokości 2600 ( dwa tysiące sześćset ) złotych ;

3.  oddala odwołanie w pozostałej części.

Sygn. akt VU 116/14

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 12 listopada 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przeliczył J. W. (1) podstawę wymiaru emerytury na podstawie zarobków z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. z lat 1971-1972,1979-1997 od 1 października 2013r. Przy przeliczeniu emerytury organ rentowy uwzględnił rzeczywiste zarobki wnioskodawcy z 1979r. i ustalił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru na poziomie 79,90%, co po pomnożeniu przez kwotę bazową w wysokości 3080,84zł., dało emeryturę w kwocie 2461,59zł.

W odwołaniu z dnia 9 stycznia 2014r. wnioskodawca J. W. (1) wniósł o przeliczenie emerytury przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty wynoszącego 103,12%. Dodatkowo podniósł, że jego zarobki podczas zatrudnienia w Zakładach (...) w M. były wyższe od minimalnych, uwzględnionych przez ZUS, co spowodowało zaniżenie jego emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy podniósł, że przeliczenie emerytury wg wskaźnika podstawy wymiaru renty 103,12% jest niekorzystne dla wnioskodawcy, gdyż emerytura mimo wyższego wskaźnika jest wyliczana wg kwoty bazowej obowiązującej w dacie przyznania renty (1075,79zł.), co powoduje że jej wysokość wynosi 1320,26zł., a zatem jest niższa od emerytury ustalonej zaskarżona decyzją.

Na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2014r. wnioskodawca wniósł o przeliczenie emerytury przez przyjęcie, że jego zarobki roczne za okres od 18 lipca 1970r. do 31 grudnia 1978r. wynosiły tyle samo co w 1979r. tj. 50.640zł.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

J. W. (1), urodzony (...), od dnia 10 lutego 1998r. do 25 lipca 2013r. przebywał na rencie z tytułu niezdolności do pracy . Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru renty został wyliczony z okresu 9 kolejnych najkorzystniejszych lat 1980-1988 i wyniósł 85,64%. W dacie przyznania renty tj. w dniu 10 lutego 1998r. kwota bazowa wynosiła 1001,51zł.

Decyzją z dnia 6 marca 2000r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przeliczył J. W. (1) podstawę wymiaru renty przez uwzględnienie w wymiarze świadczenia okresu ubezpieczenia od 5 stycznia 1968r. do 14 lutego 1968r. oraz od 3 sierpnia 1999r. do dnia 31 stycznia 2000r. Do ustalenia wysokości renty uwzględniono 317 miesięcy okresów składkowych oraz 29 miesięcy okresów nieskładkowych.

Decyzją z dnia 27 maja 2004r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przeliczył J. W. (1) podstawę wymiaru renty przez uwzględnienie w wymiarze świadczenia okresu ubezpieczenia od 17 listopada 2003r. do 5 maja 2004r. Do ustalenia wysokości renty uwzględniono 322 miesięcy okresów składkowych oraz 29 miesięcy okresów nieskładkowych.

Decyzją z dnia 12 stycznia 2005r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przeliczył J. W. (1) podstawę wymiaru renty przez uwzględnienie w wymiarze świadczenia okresu ubezpieczenia od 6 maja 2004r. do 31 grudnia 2004r. Do ustalenia wysokości renty uwzględniono 330 miesięcy okresów składkowych oraz 29 miesięcy okresów nieskładkowych.

Decyzją z dnia 29 lipca 2005r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. zmienił okres, z którego ustalono podstawę wymiaru świadczenia renty na okres 10 kolejnych lat od 1988r. do 1997r., w wyniku czego wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wzrósł do 86,50% i przeliczył J. W. (1) podstawę wymiaru renty przez kwotę bazową1001, 51zł.

Decyzją z dnia 24 października 2005r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. zmienił okres, z którego ustalono podstawę wymiaru świadczenia renty na okres 9 kolejnych lat od 1980r. do 1988r., w wyniku czego wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wzrósł do 103,12% i przeliczył J. W. (1) podstawę wymiaru renty przez kwotę bazową 1001, 51zł. Do ustalenia wysokości renty uwzględniono 330 miesięcy okresów składkowych czyli 27 lata i 6 miesięcy oraz 29 miesięcy okresów nieskładkowych czyli 2 lata i 5 miesięcy.

(dowód: decyzja z dnia 11 lutego 1998r. – k. 12 akt rentowych, decyzja z dnia 6 marca 2000r.– k. 33 akt rentowych, decyzja z dnia 27 maja 2004r. – k. 94 akt rentowych, decyzja z dnia 12 stycznia 2005r. – k. 100 akt rentowych, decyzja z dnia 29 lipca 2005r. – k. 112 akt rentowych, decyzja z dnia 24 października 2005r. – k. 122 akt rentowych, pismo ZUS z dnia 31 stycznia 2006r. – k. 129 akt rentowych)

W dniu 16 maja 2013r. J. W. (1) złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

Decyzją z dnia 30 lipca 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał J. W. (1) prawo do emerytury z dniem (...) tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia (tj. z lat 1970 – 1972, 1980-1984, 1986- 1997), w wyniku czego wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 78,20%. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 78,20% przez kwotę bazową 3080,84zł. wyniosła 2409,22zł., a emerytura 1641,42zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 330 miesięcy okresów składkowych czyli 27 lata i 6 miesięcy oraz 29 miesięcy okresów nieskładkowych czyli 2 lata,5 miesięcy i 23 dni.

(dowód: decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 30 lipca 2013r.– k. 11 akt emerytalnych, załącznik do decyzji – k. 9 akt emerytalnych)

Zaskarżoną decyzją z dnia 12 listopada 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. dokonał przeliczenia emerytury wnioskodawcy na jego wniosek z uwzględnieniem rzeczywistych wynagrodzeń za 1979r. w kwocie 44.975zł. od dnia 1 października 2013r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyliczony z 20 lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia (tj. z lat 1970 – 1972, 1980-1984, 1986- 1997 ) w wyniku powyższego wzrósł do 79,90%, a emerytura do kwoty 1661,02zł. Za okres zatrudnienia od 18 lipca 1970r. do 31 grudnia 1978r. do ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenia minimalne, z uwagi na brak udokumentowanych wynagrodzeń za ten okres.

(dowód: decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 12 listopada 2013r.– k. 20 akt emerytalnych, karta obliczeniowa wnioskodawcy za 1979r. – k. 19 akt emerytalnych)

Decyzją z dnia 24 kwietnia 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. dokonał ponownego przeliczenia emerytury wnioskodawcy na jego wniosek z uwzględnieniem rzeczywistych wynagrodzeń za 1979r. na podstawie legitymacji ubezpieczeniowej w kwocie 50.640zł. od dnia 1 października 2013r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyliczony z 20 lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia (tj. z lat 1970 – 1972, 1980-1984, 1986- 1997 ) w wyniku powyższego wzrósł do 80,34%, a emerytura do kwoty 1666,10zł.

(dowód: decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 24 kwietnia 2014r.– k. 33 akt emerytalnych, załącznik do decyzji k. 32 akt emerytalnych )

W okresie od dnia 18 lipca 1970r. do 31 marca 1980r. J. W. (2) był zatrudniony w M. Zakładach (...) w M.. Wnioskodawca został przyjęty do pracy na stanowisko robotnika magazynu w(...) . Od 1 kwietnia 1971r. został przeniesiony do Sekcji Transportu na stanowisko robotnika brygady magazynu.

Z dniem 1 grudnia 1977r. dostał awans na stanowisko magazyniera w Magazynie (...), gdzie pracował do końca zatrudnienia. Zarobki na stanowisku magazyniera były wyższe od tych na stanowisku robotnika magazynowego. Magazynier był bezpośrednim przełożonym robotników magazynu.

Wynagrodzenie wnioskodawcy na stanowisku robotnika magazynu składało się z wynagrodzenia zasadniczego oraz dodatku stażowego, a na stanowisku magazyniera dodatkowo z dodatku funkcyjnego i dodatku węglowego.

Wynagrodzenie zasadnicze wnioskodawcy na stanowisku magazyniera od stycznia 1979r. wynosiło 2500zł. , w czerwcu 1979r. wzrosło do 2800zł., w listopadzie 1979r. do 3100zł., a pod koniec zatrudnienia wzrosło do kwoty 3400zł. Wynagrodzenie zasadnicze wnioskodawcy po objęciu stanowiska magazyniera od 1 grudnia 1977r. było niższe nie więcej niż o 300zł.w stosunku do wynagrodzenia zasadniczego ze stycznia 1979r.

Dodatek stażowy wnioskodawcy od początku 1979r. wynosił 125zł., od maja 1979r. 140zł. oraz od listopada 1979r. - 465r.

Dodatek funkcyjny wnioskodawcy od stycznia 1979r. do października 1979r. wynosił 400zł., a od listopada 1979r. do końca zatrudnienia 600zł. Od 1 grudnia 1977r. wnioskodawca otrzymywał dodatek funkcyjny niższy nie więcej niż o 100zł. od tego, który otrzymywał w styczniu 1979r., a zatem wynosił on nie mniej niż 300zł. miesięcznie.

Dodatek za węgiel wynosił w 1979r. 55zł. miesięcznie.

Wnioskodawca otrzymywał też okresowo premie.

Roczne wynagrodzenie wnioskodawcy w 1979r. wyniosło 50.640zł. W styczniu 1979r. miesięczne wynagrodzenie wnioskodawcy wynosiło łącznie 3080zł.

Wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, osiem godzin dziennie.

(dowód: świadectwo pracy z 31 marca 1980r. – k. 3 akt, karat obliczeniowa wnioskodawcy z 1979r. – k. 19 akt emerytalnych , pismo z dnia 31 marca 1980r. – 37 akt, karta przebiegu zatrudnienia– k. 52 akt, legitymacja ubezpieczeniowa – k. 25 akt zeznania świadka A. K. – protokół rozprawy z dnia 14 maja 2014r. – od minuty 5:08 do minuty 9:09, zeznania świadka J. M. – protokół rozprawy z dnia 14 maja 2014r. – od minuty 9:10 do minuty 18:06, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 14 maja 2014r. – od minuty 20:54 do minuty 34:52)

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy wyliczony z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia (1971,1978-1984,1986-1997 ), przy przyjęciu zarobków wnioskodawcy w okresie od 1 stycznia 1978r. do 31 grudnia 1978r. w kwocie 2600zł. miesięcznie wynosi 81,01%, a emerytura od dnia 1 marca 2014r. 1700,60zł.

(dowód: pismo ZUS– k. 73 akt)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie częściowo.

Stosownie do treści art. 114 ustęp 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2009r. nr 153, poz. 1227 ze zm) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. O ile podstawą ponownego ustalenia prawa do świadczeń lub ich wysokości mogą być tylko i wyłącznie nowe dowody, a zatem takie które nie były znane organowi rentowemu w poprzednim postępowaniu, to przymiot nowości nie dotyczy ujawnionych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji. A zatem podstawą ponownego ustalenia prawa do świadczeń lub ich wysokości nie muszą być okoliczności, na które osoba ubiegająca się o świadczenia lub organ rentowy nie mogły powołać się w poprzednim postępowaniu, lecz takie, które powinny być znane przy dołożeniu minimum staranności, ale na skutek błędu lub przeoczenia nie zostały uwzględnione w poprzednim postępowaniu, a powodujące pominięcie ustalenia istnienia jednego z warunków uprawniających do świadczeń (tak. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 2010-05-26, II UK 354/09).

Przepis art. 111 ust 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS pozwala na ponowne obliczenie wysokości emerytury lub renty , z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W niniejszej sprawie wnioskodawca domagał się przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu wynagrodzenia uzyskiwanego w M. Zakładach (...) w M. w okresie od dnia 18 lipca 1970r. do 31 marca 1980r. , na dowód czego przedstawił kartę obliczeniową pracownika umysłowego z wysokością zarobków za rok 1979r., legitymację ubezpieczeniową z wysokością zarobków za 1979r. z 21 sierpnia 1973 r., świadectwo pracy z 31 marca 1980r., opinię oraz kwestionariusz osobowy potwierdzający zmianę stanowiska z robotnika magazynowego na magazyniera z dniem 1 grudnia 1977r. oraz zeznania świadków J. M. i A. K., którzy razem z nim pracowali w spornym okresie, celem wykazania ile wynosiły jego zarobki w spornym okresie. Wnioskodawca nie dysponował bowiem dokumentami potwierdzającymi wysokość jego zarobków za okres od 18 lipca 1970r. do dnia 31 grudnia 1978r., co spowodowało że organ rentowy za ten okres przyjął minimalne wynagrodzenia. Wprawdzie takie dokumenty – jak słusznie podnosi organ rentowy - nie są środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty w rozumieniu § 20 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U. Nr 10, poz. 49 ze zm.). Zgodnie bowiem z § 20 w/w rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty są dla pracowników zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez ZUS albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków. Nie mniej Sąd rozpoznając sprawę z zakresu ubezpieczeń społecznych, w tym o przeliczenie świadczenia emerytalnego, nie jest związany tym rozporządzeniem, a jedynie czyni ustalenia faktyczne zgodnie z zasadami obowiązującymi w Kodeksie postępowania cywilnego i w oparciu o tam wymienione środki dowodowe.

Dlatego też Sąd przy ustalaniu zarobków wnioskodawcy w M. Zakładach (...) w M. za sporny okres oparł się na karcie obliczeniowej wysokości wynagrodzenia, z którego to dokumentu wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że od 1 stycznia 1979r. wynagrodzenie wnioskodawcy na stanowisku magazyniera wynosiło 3080zł. i składało się z wynagrodzenia zasadniczego w kwocie 2500zł., dodatku funkcyjnego w kwocie 400zł., dodatku stażowego w kwocie 125zł. oraz dodatku węglowego w kwocie 55zł. Z karty przebiegu pracy zawodowej wnioskodawcy wynika, że na stanowisko magazyniera awansował z dniem 1 grudnia 1977r. i pracował na nim do końca swojego zatrudnienia tj. do 31 marca 1980r. Sąd uznał, że w związku z powyższym zarobki wnioskodawcy, które osiągał w 1979r. mogą być wyznacznikiem rzeczywistych dochodów wnioskodawcy osiąganych przez niego na stanowisku magazyniera od momentu objęcia tego stanowiska czyli od 1 grudnia 1977r. Wnioskodawca zeznał, że po otrzymaniu awansu stanowiskowego jego wynagrodzenie zasadnicze mogło być niższe nie więcej niż o 300zł. od tego osiąganego w styczniu 1979r. i również dodatek był niższy najwyżej o 100zł. Biorąc pod uwagę, że w styczniu 1979r. wynagrodzenie zasadnicze łącznie z dodatkiem funkcyjnym wynosiło 2900zł., to należy uznać, że od 1 grudnia 1977r. wynagrodzenie zasadnicze wraz z dodatkiem funkcyjnym wnioskodawcy wynosiło nie mniej niż 2500zł. Ponadto należy mieć na uwadze, że wnioskodawcy przysługiwał dodatek stażowy, który wynosił 125zł. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że łączne wynagrodzenie wnioskodawcy po otrzymaniu awansu stanowiskowego z dniem 1 grudnia 1977r. z pewnością nie było niższe niż 2600zł. miesięcznie.

Sąd odmówił wiary zeznaniom wnioskodawcy co do tego, że wynagrodzenie w takiej wysokości jak w 1979r. otrzymywał od 9 lat tj. od 18 lipca 1970r. jako gołosłownym i wewnętrznie sprzecznym. Wnioskodawca sam bowiem zeznał, że jego wynagrodzenie w spornym okresie ulegało zmianie. Potwierdza to analiza karty obliczeniowej, która odzwierciedla wysokość zarobków wnioskodawcy za 1979r. Z karty tej wynika, że w 1979r. skarżący otrzymał dwukrotnie podwyżki wynagrodzenia. Nie jest zatem uprawnionym przyjęcie, jak chciał wnioskodawca, że jego wynagrodzenie w okresie wcześniejszym wynosiło tyle samo co w 1979r.

Tym bardziej, że w okresie wcześniejszym tj. od 18 lipca 1970r. do 30 listopada 1977r. wnioskodawca pracował na niższym stanowisku – robotnika magazynowego, gdzie jak wynika z zeznań świadka J. M., który na takim stanowisku w spornym okresie pracował, zarobki były niższe od zarobków magazyniera. Wynikało to stąd, że magazynier był bezpośrednim przełożonym robotników magazynowych i z racji pełnionej funkcji otrzymywał dodatek funkcyjny. Okoliczności te przyznał sam wnioskodawca. Wprawdzie pensja robotnika magazynowego w pewnych miesiącach mogła być niewiele niższa od pensji magazyniera, ale zależało to od ilości przepracowanych przez niego nadgodzin, co potwierdzają zeznania świadków. Wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych nie jest stałym składnikiem wynagrodzenia. W sytuacji, gdy nie zachowały się jakiekolwiek dokumenty potwierdzające pracę w godzinach nadliczbowych wnioskodawcy na stanowisku robotnika magazynowego, nie dopuszczalnym byłoby przyjęcie- jak chce skarżący- że jego pensja w okresie od 18 lipca 1970r. do 30 listopada 1977r. była taka sama jak wynagrodzenie na stanowisku magazyniera. Brak również jakichkolwiek dokumentów, z których wynikałaby wysokość zarobków robotników magazynu w latach 1970-1977. Wprawdzie w tym okresie na takim samym stanowisku robotnika magazynowego pracował świadek J. M., nie mniej zeznał on, co potwierdzają jego akta emerytalne, że z tego okresu nie dysponuje żadnymi dokumentami potwierdzającymi wysokość osiąganych przez niego zarobków, co spowodowało, że jego emerytura została wyliczona z innych niż sporne lata. J. M. zeznał, że w spornym okresie zarabiał ok. 3000zł. co stanowiło ok.70-80% przeciętnego wynagrodzenia. Nie mniej biorąc pod uwagę, że w takiej wysokości otrzymywał wynagrodzenie skarżący dopiero w styczniu 1979r. będąc zatrudnionym na stanowisku bezpośrednio wyższym od świadka, należy przyjąć że świadek zapamiętał swoje zarobki dopiero od 1979r. i były to już zarobki z nadgodzinami. Poza tym świadek J. M. nie posiadał jakiejkolwiek wiedzy na temat zarobków robotników magazynowych w latach 1970-1974r., gdyż podjął zatrudnienie w M. Zakładach (...) w M. na takim stanowisku dopiero w 1975r. Również świadek A. K. nie dysponowała szczegółową wiedzą na temat zarobków robotników magazynu, gdyż sama zajmowała stanowisko bezpośrednio wyższe tj. magazyniera i to dopiero od 1972r. W zakresie zarobków osiąganych przez robotników magazynu zeznała jedynie tyle, że wraz z nadgodzinami zarobki robotników magazynu były porównywalne z jej zarobkami oscylującymi w granicach 80% przeciętnego wynagrodzenia. Nie posiadała także żadnych dokumentów, które odzwierciedlałyby wysokość jej zarobków w spornym okresie.

Taka ogólna wiedza świadków na temat przeciętnej wysokości zarobków robotników magazynowych w latach 1972-1977 nie jest wystarczająca, przy braku w tym względzie jakichkolwiek dokumentów, do precyzyjnego, pewnego określenia wysokości zarobków wnioskodawcy z tego okresu, co jest niezbędne do przeliczenia emerytury. Należy podkreślić, że wynagrodzenie danego pracownika jest indywidualnym składnikiem stosunku pracy, a co za tym idzie nie można jego wysokości opierać na wysokości zarobków innych pracowników, choćby zatrudnionych na tych samych stanowiskach, tym bardziej nie popartych żadnymi dowodami na piśmie.

Z kolei za okres 1970-1971 wnioskodawca nie przedstawił żadnego dowodu na wysokość osiąganych zarobków.

Wnioskodawca nie wykazał zatem, pomimo spoczywającego na nim ciężaru dowodu, wysokości osiąganego wynagrodzenia w okresie od 18 lipca 1970r. do 30 listopada 1977r. na stanowisku robotnika magazynu. W takiej sytuacji, przy braku dowodów co do faktycznej wysokości zarobków skarżącego, słusznie organ rentowy przyjął do wyliczenia emerytury za ten okres zatrudnienia zarobki w wysokości minimalnego wynagrodzenia, co ma oparcie w treści art. 15 ust 2a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Skutkuje to oddaleniem w tym zakresie odwołania jako nie mającego uzasadnionych podstaw prawnych.

Po przeliczeniu emerytury wnioskodawcy z uwzględnieniem 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. lat 1971,1978-1984,1986-1997 ), przy przyjęciu zarobków wnioskodawcy w okresie od 1 stycznia 1978r. do 31 grudnia 1978r. w kwocie 2600zł. miesięcznie, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy – jak wynika z wyliczeń organu rentowego - wyniósł 81,01%.

Biorąc pod uwagę, że tak ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury jest wyższy od poprzednio ustalonego przez organ rentowy ( 79,90% w zaskarżonej decyzji oraz 80,34% w decyzji z dnia 24 kwietnia 2014r.), żądanie wnioskodawcy przeliczenia emerytury na podstawie art. 111 ustęp 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS należało uznać w części za zasadne.

Wyliczona z w/w 20 lat kalendarzowych wysokość emerytury jest dla wnioskodawcy najkorzystniejsza. Obliczenie emerytury wnioskodawcy wg wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty z lat 1980-1988 wynoszącego 103,12% - czego domagał się w odwołaniu - jest dla niego niekorzystne, gdyż wysokość emerytury mimo wyższego wskaźnika, ale konieczności zastosowania starej kwoty bazowej obowiązującej w dacie przyznania renty tj. w dniu 10 lutego 1998r., która wynosiła 1001,51zł., wyniosłaby od 1 marca 2014r. 1416,39zł. i jest niższa od ustalonej w niniejszym postępowaniu na kwotę 1700,60zł..

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴§2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 2 wyroku.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił dalej idące żądanie odwołanie wnioskodawcy jako bezzasadne.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹³ k.p.c. umorzył postępowanie o przeliczenie emerytury w zakresie zaspokojonym decyzją z dnia 24 kwietnia 2014r., która dotyczy wysokości wynagrodzeń wnioskodawcy za 1979r. Organ rentowy bowiem przed rozstrzygnięciem sprawy przez Sąd wydał decyzję z dnia 24 kwietnia 2014r., w której częściowo uwzględnił żądanie wnioskodawcy o przeliczenie emerytury, dokonując ponownego przeliczenia emerytury poczynając od dnia 1 października 2013r. z uwzględnieniem jego rzeczywistych wynagrodzeń za 1979r. ustalonych na podstawie legitymacji ubezpieczeniowej w kwocie 50.640zł. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyliczony z 20 lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia (tj. z lat 1970 – 1972, 1980-1984, 1986- 1997 ) w wyniku powyższego wzrósł do 80,34%, a emerytura do kwoty 1666,10zł.

Zgodnie z art. 477 ¹³ k.p.c. zmiana przez organ rentowy zaskarżonej decyzji przed rozstrzygnięciem sprawy przez sąd - przez wydanie decyzji uwzględniającej w całości lub w części żądanie strony - powoduje umorzenie postępowania w całości lub w części. Poza tym zmiana lub wykonanie decyzji nie ma wpływu na bieg sprawy.

Bezprzedmiotowym było ustalanie w niniejszym postępowaniu wysokości wynagrodzenia wnioskodawcy za 1979r., z uwagi na to, że zostało ono już ustalone i uwzględnione w podstawie wymiaru świadczenia ubezpieczonego w decyzji z dnia 24 kwietnia2014r. Od nowo wydanej decyzji wnioskodawcy służą nowe środki odwoławcze.