Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2014r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Maria Mrozik-Sztykiel

Sędziowie: SA – Maria Żłobińska

SA – Krzysztof Karpiński (spr.)

Protokolant: – st. sekr. sąd. M. R.

przy udziale Prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2014 r.

sprawy K. R. (1)

oskarżonego z art. 58 ust. 2 ust. z 29.07. 2005 w zw. z 91 § 1 k.k., art. 53 ust. 1 w zb. z art. 63 ust. 1 ust. z 29.07. 2005 r. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 6 marca 2014 r. sygn. akt VIII K 193/13

Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej (...) w W. kwotę 738 zł w tym 23% VAT za obronę
z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

K. R. (1) był oskarżony o to, że:

I.  w nieustalonym dniu w marcu 2013 r. w G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, udzielił małoletniemu S. M. lat 16, środka odurzającego w postaci marihuany o wadze 1 grama brutto za kwotę 35 zł,

tj. o czyn z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2013 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

II.  w okresie od marca 2013 r. do dnia 12 maja 2013 r. w G., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, udzielił dwukrotnie środek odurzający
w postaci marihuany o nieustalonej wadze, małoletniemu S. M. lat 16,

tj. o czyn z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2013 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

III.  w nieustalonym czasie jednak nie później niż do 12 maja 2013 r.
w G., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru,
w krótkich odstępach czasu, uprawiał konopie indyjskie w nieustalonej ilości, a następnie wytworzył środek odurzający w postaci marihuany, w ten sposób, że zebrał i zasuszył uprawiane przez siebie ziele konopi indyjskich, które posiadał przy sobie w dniu 12 maja 2013 r. w ilości 1 grama brutto,

tj. o czyn z art. 53 ust. 1 w zb. z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca
2013 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 6 marca 2014 r.
w sprawie VIII K 193/13:

1.  oskarżonego K. R. (1) w ramach zarzucanych mu czynów opisanych w punktach I i II uznano za winnego tego, że działając
w warunkach ciągu przestępstw w okresie od marca 2013 r. do 12 maja
2013 r. popełnił następujące przestępstwa:

a.  w nieustalonym dniu w marcu 2013 r. w G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, udzielił małoletniemu S. M. lat 15, środka odurzającego w postaci marihuany o wadze 1 grama brutto za kwotę 35 .zł, przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi tj. przestępstwo z art. 59 ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2013 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii,

b.  w okresie od marca 2013 r. do dnia 12 maja 2013 r. w G., działając, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, udzielił jeden raz środek odurzający w postaci marihuany o nieustalonej wadze w postaci „fifki” małoletniemu S. M. lat 15 tj. przestępstwo z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

c.  w dniu 12 maja 2013r usiłował udzielić środek odurzający w postaci marihuany w ilości nie większej niż 1 grama brutto (0, 429 grama netto) co stanowi co najmniej dwie porcje małoletniemu S. M. lat 15 tj. przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

i uznając, że czyny te stanowią ciąg przestępstw na podstawie art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 1 (jednego) roku 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2.oskarżonego K. R. (1) nadto uznano za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III, z tym, iż ustalono, iż czyn został popełniony w nieustalonym czasie jednak nie później niż do dnia 27 stycznia 2013 r. w M. a oskarżony posiadał środek odurzający w postaci marihuany w ilości nie większej niż 1 grama brutto (0,429 grama netto) co stanowi co najmniej dwie porcje tj. przestępstwa z art. 53 ust. l w zb. z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca
2013 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na podstawie art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. orzeczone kary pozbawienia wolności w punktach 1, 2 połączono i wymierzono oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby 3 (trzech) lat;

5.na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddano oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;

6. na podstawie art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 lipca 2013 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono przepadek dowodów rzeczowych wskazanych pod pozycją 1 i 2 w wykazie dowodów rzeczowych nr I/148/13 (k. 40);

7. na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata E. C. kwotę 840 zł powiększoną o VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

8. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych i opłaty.

Obrońca oskarżonego K. R. (1) na podstawie art. 444
i art. 425 § 1 i § 2 Kodeksu postępowania karnego zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w części, w zakresie punktów l, 2, 3, 4, 5 i 6 jego sentencji.

Na podstawie art. 427 § 1 i § 2 Kodeksu postępowania karnego
i art. 438 pkt 2 Kodeksu postępowania karnego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia naruszenie przepisu postępowania - art. 7 Kodeksu postępowania karnego poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków złożonych
w toku postępowania przygotowawczego przy jednoczesnej odmowie dania wiary niemalże wszystkim dowodom przeprowadzonym w toku postępowania rozpoznawczego, podczas gdy z uwagi na zasadę bezpośredniości i kontradyktoryjności, materiałem wyjściowym dla ustaleń faktycznych powinny być dowody przeprowadzone na rozprawie.

Mając na uwadze powyższe wnosił o:

zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy nie jest zasadna i to w stopniu oczywistym, nie zasługuje więc na uwzględnienie.

Ustalając przebieg zdarzeń w tej sprawie Sąd Okręgowy nie popełnił błędu i w prawidłowy sposób ocenił zebrany materiał dowodowy mając przy tym na uwadze treść art. 7 k.p.k.

Istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności ujawnione w toku przewodu sądowego zostały omówione w motywach zaskarżonego wyroku.

Apelacja nie wskazuje na żadne momenty, które nie znalazły by tam uzasadnienia.

Jej wywody sprowadzają się w istocie rzeczy do przedstawienia własnego poglądu na wyniki przewodu sądowego. Autor apelacji powołuje się w zasadzie na okoliczności prawidłowo przez Sąd rozważone.

Wymaga podkreślenia to co pomija apelujący a mianowicie fakt, że oskarżony K. R. był przesłuchiwany dwukrotnie podczas postępowania przygotowawczego pierwszy raz przez funkcjonariusza policji (k. 32), drugi raz zaś przez prokuratora (k.45-46) i dwukrotnie przyznał się do popełnienia przedstawionych mu zarzutów nie podnosząc żadnych okoliczności wskazujących na jego niewinność.

Niezrozumiałe jest zatem oczekiwanie apelującego w tym względzie. Mało tego, podczas przesłuchania przez prokuratora oskarżony oświadczył nawet, że chciałby się dobrowolnie poddać karze. Podczas rozprawy głównej oskarżony zmienił swoje stanowisko, nie potrafił logicznie uzasadnić tej zmiany i odmówił składania wyjaśnień.

Mając te fakty na uwadze Sąd orzekający zajął słuszne stanowisko
i przekonująco je uzasadnił (k. 194).

Sąd Apelacyjny podziela tę argumentację. Z uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego nie wynika by oskarżony powoływał się na jakąkolwiek presję podczas przesłuchań.

Sąd ten używa określeni a „brak podstaw do przyjęcia by na oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym była wywierana jakakolwiek presja” dodając, że nie wskazywał on by warunki przesłuchania uniemożliwiły mu złożenie swobodnych i spontanicznych wyjaśnień. Autor apelacji wyrywając z kontekstu cytowane wyżej zdanie nadaje mu inne znaczenie.

Podobnie rzecz się ma z zeznaniami św. S. M., który w sposób zdecydowany pomówił oskarżonego podczas postępowania przygotowawczego nie potrafiąc w sposób przekonywujący uzasadnić zmiany swojego stanowiska podczas rozprawy, zasłaniając się bliżej nieokreśloną obawą przed policją.

Także i w tym wypadku stanowisko Sądu orzekającego jest zasadne. Sąd ten dał wiarę zeznaniom św. M. M. złożonym w postępowaniu przygotowawczym, logicznie je uzasadnił (k. 194), apelujący zaś powołuje się na okoliczności precyzyjnie przez Sąd Okręgowy rozważone.

Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd I instancji zasługuje na akceptację, argumenty zawarte w apelacji zaś w realiach tej sprawy nie mogą być uznane za takie które wymagają głębszych rozważań.

Ustalenia Sądu Okręgowego odpowiadają zatem treści zebranych dowodów a Sąd ten nie przekroczył granic ich swobodnej oceny. Nie sposób podważyć też aktu oskarżenia. Sąd I instancji rozważył istotne dla rozstrzygnięcia dowody dostrzegając ich wartość i wewnętrzną logikę. Miał na uwadze całokształt materiału dowodowego, wyciągnął zasadne wnioski
w przedmiocie winy oskarżonego przyjął też słuszną kwalifikację prawną popełnionych przestępstw.

Co się tyczy orzeczonej kary to nie można jej uznać za rażąco niewspółmierną w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok stosownie do treści art. 437 § 1 k.p.k. nie znajdując podstaw do jego zmiany.

Orzeczenie o kosztach sądowych wydano w oparciu o treść art. 624 § 1 k.p.k. bowiem oskarżony ostatnio nie uzyskiwał dochodów zaś koszty zastępstwa adwokackiego z urzędu na mocy § 14 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…).