Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2013 r.

Sąd Okręgowy w J.VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący:SSO Anna Rej-Żuk

Protokolant: Rafał Wyrwa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lutego 2013 r. w J.

odwołania A. Ż.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

z dnia 17 sierpnia 2012 r., znak: (...)

w sprawie A. Ż.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

odwołanie oddala.

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni A. Ż.złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.z dnia 17.08.2012r. znak: (...) odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania podała, iż stan zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy, ponieważ wymaga stałej opieki lekarskiej, a ponadto nie może wykonywać samodzielnie niektórych czynności i potrzebuje pomocy innej osoby.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniósł o jego oddalenie, ponieważ zgodnie z orzeczeniem Komisji lekarskiej ZUS z dnia 01.08.2012r. wnioskodawczyni nie utraciła zdolności do pracy. Organ rentowy wskazał, że zaskarżona decyzja jest zgodna z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni A. Ż. ur. (...), pracownik produkcji porcelany, kelnerka, bufetowa, pomoc kuchenna, od 1999r. własna działalność gospodarcza z mężem – (...), zatrudniano kierowcę.

W dniu 16.12.2011r. A. Ż. złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik ustalił, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Komisja lekarska ZUS rozpoznała zaburzenia neurotyczne mieszane, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, stan po usunięciu narządu rodnego z powodu raka szyjki macicy 1998r., nadciśnienie tętnicze w wywiadzie. Komisja orzekła, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

Decyzją z dnia 17.08.2012r. odmówiono wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Dowód: wniosek o rentę z dn. 16.12.2011r. –

orzeczenie lekarza orzecznika z dn. 17.05.2012r. – k. 109 akt ZUS,

orzeczenie Komisji lekarskiej ZUS z dn. 01.08.2012r. – k. 113 akt ZUS,

decyzja odmowna z dn. 17.08.2012r. – k. 114 akt ZUS.

Z punktu widzenia psychiatrycznego i psychologicznego wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do pracy. Rozpoznano dystymię, osobowość usposabiającą oraz neurastenię w wywiadzie. Ujawniane dolegliwości nie mają ciężkiego charakteru, czyli destabilizującego zaburzenia czynności psychicznych, które mogłyby wymagać szczególnych metod terapeutycznych i uniemożliwiało podjęcie pracy zarobkowej. Obecnie brak objawów chorobowych, które wykluczałyby zdolność do sprawnego funkcjonowania społecznego i zawodowego. U wnioskodawczyni stwierdzono cechy osobowości lękliwej, zależnej i niedojrzałej, poczucie niepewności, napięcia i lęku, nieadekwatności społecznej, poszukiwania akceptacji i uznania, skłonności do podporządkowania się innym, zwłaszcza osobom znaczącym i ważnym. Wnioskodawczyni znajdując się w niekorzystnych dla siebie sytuacjach życiowych, ujawnia mechanizmy w postaci reakcji lękowo-depresyjnych. Zaburzenia te jednak nie stanowią przeciwwskazania do podjęcia zatrudnienia.

Dowód: opinia psychiatryczno-psychologiczna z dn. 14.11.2012r. – k. 6-7.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 57 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2009r. Nr 153 poz. 1227) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w art. 57 pkt 3 cytowanej ustawy.

Jak wynika z powyższej regulacji, warunkiem nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy jest spełnienie wszystkich wymienionych wyżej przesłanek kumulatywnie. Pojęcie niezdolności do pracy zdefiniowane jest w art. 12 powoływanej ustawy, zgodnie z treścią którego niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W przedmiotowej sprawie, orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 01.08.2012r. nie uznano wnioskodawczyni za niezdolną do pracy, dlatego decyzją z dnia 17.08.2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił wnioskodawczyni prawa do świadczenia rentowego.

Zważywszy na istotę sporu Sąd uznał za w pełni zasadne dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych, adekwatnych do występujących schorzeń u wnioskodawczyni, tj. psychiatry i psychologa.

Biegli obu ww. specjalności zgodnie orzekli, że brak jest przeciwwskazań do podjęcia przez wnioskodawczynię zatrudnienia. Nie stwierdzono u niej niezdolności do pracy chociażby w stopniu częściowym. Rozpoznając poszczególne jednostki chorobowe, biegli zgodnie ustalili brak podstaw do ustalenia u wnioskodawczyni przeciwwskazań do aktywności na rynku pracy. Sąd nie kwestionuje tego, że wnioskodawczyni cierpi na schorzenia natury psychicznej, co potwierdza też opinia biegłych, jednakże przy ustalaniu prawa do świadczenia rentowego nie liczy się tyle same schorzenie, co jego wpływ na ogólną sprawność organizmu, również subiektywne przekonanie strony o stopniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem miarodajny jest obiektywnie istniejący stan zdrowia stwierdzony w toku postępowania w kontekście zachowanej zdolności do pracy, do której to oceny uprawnieni są biegli lekarze o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej. Podkreślenia wymagał również fakt, iż opinia biegłych przeprowadzona dla potrzeb niniejszego postępowania w pełni pokrywała się z oceną stanu zdrowia wnioskodawczyni dokonaną przez komisję lekarską ZUS. Nie sposób zatem było przyjąć, opierając się na zasadach doświadczenia życiowego, by wszyscy lekarze specjaliści badający wnioskodawczynię oraz analizujący historię jej choroby dokonali błędnych ustaleń przy badaniu jej zdolności do pracy, przeto Sąd podzielił wnioski opinii sporządzonej przez biegłych, uznając ustalenia i konkluzje przez nich poczynione za wiarygodne i przyjął je za swoje.

Jakkolwiek wnioskodawczyni do ww. opinii wnosiła zastrzeżenia, to jednak zważyć należało, że niniejsze wywody nie przekonały Sądu, albowiem stanowiska biegłych lekarzy wyraźnie wskazały, że obecny stan zdrowia ubezpieczonej nie stanowi przeciwwskazania do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Ponadto nie umknęło uwadze Sądu przekonanie o tym, iż przy ustalaniu prawa rentowego niewątpliwie istotną okoliczność stanowią także poziom kwalifikacji osoby ubezpieczonej. Dokonując szczegółowej analizy materiału dowodowego sprawy Sąd zważył, że wnioskodawczyni posiada szerokie spektrum zawodowe, co pozwala na dostosowanie charakteru zarobkowania do jej kondycji zdrowotnej. Na przestrzeni życia zawodowego wnioskodawczyni wykonywała szereg zawodów w różnych branżach, tj. pracownik produkcji porcelany, kelnerka, bufetowa, pomoc kuchenna, od 1999r. własna działalność gospodarcza - (...) i żaden z ww. zawodów nie jest przeciwwskazany ze względu na stan chorobowy.

System ubezpieczeń społecznych gwarantuje pracownikowi prawo do świadczenia rentowego w przypadku, gdy ten ze względu na ryzyko związane z naruszeniem sprawności organizmu długookresowo nie może kontynuować zatrudnienia zgodnego z kwalifikacjami, czy też wyuczonym zawodem – na czas tej niezdolności. Należy zatem podkreślić, że mimo dolegliwości wnioskodawczyni, sprawność i funkcjonowanie społeczne nie zostały naruszone w takim stopniu, by możliwym było przyznanie jej spornego świadczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał odwołanie za niezasadne i na podstawie art. 477 ¹⁴§ 1 kpc i orzekł jak w sentencji.