Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Janusz Madej

Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2014 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania C. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 9 lipca 2013 r. znak(...)

w sprawie C. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych

Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

I zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonej C. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2012 r. do dnia 31 stycznia 2015 r.

II stwierdza odpowiedzialność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 2521/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 09 lipca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227), odmówił przyznania ubezpieczonej C. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż Komisja Lekarska ZUS nie ustaliła niezdolności ubezpieczonej do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona, która wniosła o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, iż aktualny stan zdrowia nie pozwala jej na podjęcie pracy zarobkowej, konsekwencją czego było zamieszkanie przez nią w schronisku dla bezdomnych.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonej organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona C. W. ma wykształcenie wyższe ekonomiczne. Posiada trzydziestoletni staż pracy zawodowej, obecnie nie pracuje. Orzeczeniem (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w B. uznana została za osobą o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności do dnia 31 marca 2015 roku. Ubezpieczona do dnia 29 lutego 2012 roku uprawniona była do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 30 grudnia 2011 roku ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona posiada wymagany okres ubezpieczenia. Organ rentowy decyzją z dnia 23 lutego 2012 roku odmówił prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona odwołała się od powyższej decyzji, skutkiem czego Sąd Okręgowy w Bydgoszczy orzeczeniem z dnia 04 kwietnia 2013 roku wydanym w sprawie sygn. akt VI U 1389/12 uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu.

Pozwany organ rentowy poddał ubezpieczoną badaniu przez lekarza orzecznika ZUS i komisję lekarską ZUS, którzy w wydanych orzeczeniach ponownie uznali ubezpieczoną za osobę zdolną do pracy.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania powyższych orzeczeń Sąd powołał zespół biegłych sądowych w składzie: psychiatra, psycholog, neurolog, neurochirurg, specjalista medycyny pracy. Biegli lekarze sądowi w wydanej w dniu 10 stycznia 2014 roku opinii sądowo-lekarskiej rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia:

- zaburzenia depresyjne,

- uzależnienie mieszane,

- zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopatią szyjną i okresowym zespołem

bólowym szyjnym L-S,

- nadciśnienie tętnicze.

Zdaniem biegłych sądowych stwierdzone schorzenia te ograniczają zdolność ubezpieczonej do zatrudnienia zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji okresowo, tj. od dnia wstrzymania renty do stycznia 2015 roku. Biegli w opinii podnieśli, że przebieg zaburzeń u ubezpieczonej ma charakter przewlekły, w czasie uległo natomiast zmianie nasilenie poszczególnych objawów. Biegli wskazali, że pomimo systematycznego leczenia brak istotnej poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonej. Zdaniem biegłych u badanej nadal utrzymują się zmiany nastroju, zaburzenia napędu, lęki i niepokój, zaburzenia koncentracji uwagi, spadek motywacji, wycofanie, utrata zainteresowań. Powyższe schorzenia powodują znaczne trudności w organizowaniu codziennego toku zajęć, w zakresie współpracy, motywacji oraz wykonywaniu i wydajności pracy. Biegli ponadto stwierdzili u ubezpieczonej ograniczony zakres i czas zajęć.

Wobec powyższego biegli nie podzielili orzeczeń wydanych przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS. Podstawą wydanej opinii sądowo-lekarskiej była ta sama dokumentacja medyczna, jaką dysponował pozwany organ rentowy w toku prowadzonego postępowania orzeczniczego.

Po zapoznaniu się z opinią wydaną przez biegłych organ rentowy pismem procesowym z dnia 05 lutego 2014 r. wniósł zastrzeżenia do sporządzonej przez biegłych opinii. Organ rentowy wskazał, że nie może ustosunkować się do sporządzonej przez biegłych opinii sądowo-lekarskiej, gdyż biegli nie określili stopnia niezdolności do pracy ubezpieczonej.

W związku z zastrzeżeniami organu rentowego Sąd zwrócił się do biegłych sądowych o wydanie uzupełniającej opinii i odniesienie się do zgłoszonych przez organ rentowy zastrzeżeń.

W dniu 18 lutego 2014 roku biegli sporządzili uzupełniającą opinię sądowo-lekarską, w której podtrzymali swoje stanowisko wyrażone w poprzedniej opinii. Wskazali dodatkowo, że ubezpieczona jest nadal częściowo niezdolna do pracy.

Po zapoznaniu się z opinią uzupełniającą wydaną przez biegłych, pozwany organ rentowy nie wniósł zastrzeżeń do opinii uzupełniającej.

-dowód: opinia biegłych k. 26-27v akt, opinia uzupełniająca k. 57-57v akt.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013r.,poz.1440) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w myśl art. 57 ust. 1 pkt. 2 uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie między innymi pięć lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Pięcioletni okres winien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej ( art. 58 ust. 1 i 2 w/w ustawy).

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 w/w ustawy). Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienianej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W rozpoznawanej sprawie Sąd uwzględnił wydane przez biegłych opinię podstawową i opinię uzupełniającą. Sąd uznał opinie za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jej możliwości zawodowych. Opinie biegłych zostały szczegółowo uzasadnione, a ponadto wnioski w nich zawarte nie nasuwały wątpliwości co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonej. Opinie wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczoną. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili. Co więcej, organ rentowy nie wniósł zastrzeżeń do uzupełniającej opinii sądowo-lekarskiej.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy - w tym zwłaszcza opinie biegłych sądowych, uznał, że odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, przyznając ubezpieczonej C. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie orzeczonym przez powołany w sprawie zespól biegłych sądowych, to jest od dnia 01 marca 2012 roku do dnia 31 stycznia 2015 roku.

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy emerytalno - rentowej z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zdaniem Sądu Okręgowego w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną dla której ubezpieczona uzyskała prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować a jedynie sama odmienna ocena stanu jej zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.