Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Anna Kuczyńska

Sędzia SO Katarzyna Wręczycka

Sędzia del. SR Małgorzata Dasiewicz-Kowalczyk (spr.)

Protokolant: Izabela Grecka-Janik

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2014r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa P. Ł.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu

z dnia 30 stycznia 2014r.

sygn. akt IX C 1230/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 1200 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 555/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia -Śródmieścia we Wrocławiu w pkt I zasądził od strony pozwanej (...) S.A. w S. na rzecz powoda P. Ł. kwotę 10.148,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 lutego 2012 r. do dnia zapłaty, w pkt II oddalił powództwo dalej idące, a w pkt III rozdzielił koszty procesu pomiędzy stronami postępowania stosunkowo do wygranej procesu tj. w proporcji 82% dla powoda i 12 % dla strony pozwanej, pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Rozstrzygnięcie swoje Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

Strony postępowania łączyła umowa ubezpieczenia pojazdów mechanicznych od utraty, zniszczenia lub uszkodzenia AUTOCASCO, potwierdzona polisą nr (...). Integralną część umowy stanowiły Ogólne Warunki Ubezpieczenia (...) (dalej OWU) . Na podstawie wyżej opisanej umowy, ubezpieczeniem objęty został należący do powoda pojazd mechaniczny marki A. (...) nr rejestracyjny (...), rok produkcji 2003. Umowa zawarta została na roczny okres ubezpieczenia, tj. od dnia 19 marca 2011 r. do dnia 18 marca 2012 r. Powód dokonał wyboru serwisowego wariantu ustalenia wysokości odszkodowania. Nadto strony postanowiły, iż wypłata odszkodowania nastąpić miała z uwzględnieniem podatku VAT. Zgodnie z treścią OWU jako szkodę należy rozumieć utratę, uszkodzenie lub zniszczenie pojazdu lub jego części bezpośrednio wskutek wypadku objętego umową ubezpieczenia (§3 pkt 17 OWU). Przez szkodę całkowitą, rozumieć zaś należy kradzież pojazdu, wyposażenia dodatkowego lub szkodę, dla której koszty naprawy wyliczone według cen nowych części oryginalnych producenta pojazdu (bez naliczania amortyzacji) i wymiaru koniecznej robocizny wskazanych w programie A. oraz cen robocizny w autoryzowanych przez producenta pojazdu zakładach naliczania VAT przekraczają 70% wartości rynkowej pojazdu w dniu zaistnienia szkody (§3 pkt 17 OWU). Naprawa szkody całkowitej w pojeździe lub wyposażeniu dodatkowym, następowała poprzez ustalenie przez stronę pozwaną rozmiaru

szkody w kwocie równej wartości rynkowej pojazdu, z dnia powstania szkody; wartość rynkowa pojazdu na dzień powstania szkody ustalana ma być w oparciu o to samo źródło wyceny, jakie zastosowano przy określeniu wysokości sumy ubezpieczenia w dniu zawarcia umowy ubezpieczenia (§22 OWU). Rozmiar szkody całkowitej zmniejsza się o wartość pozostałości tj. nieuszkodzonych bądź uszkodzonych w niewielkim stopniu i przedstawiających wartość użytkową i majątkową części lub zespołów pojazdu, a także całego pojazdu w stanie uszkodzonym, które mogą być przeznaczone do dalszego użytku lub sprzedaży. W przypadku wyrażenia przez stronę pozwaną zgody na przeniesienie prawa własności pozostałości na jej rzecz, wysokość odszkodowania nie zmniejsza się o wartość pozostałości. Wartość pozostałości zaś, ustala się na podstawie aktualnych cen (notowań rynkowych) obowiązujących na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, przy uwzględnieniu stopnia ich zużycia (§23 OWU). Naprawa szkody częściowej w pojeździe lub wyposażeniu dodatkowym, następowała, zależnie od treści umowy, w wariancie kosztorysowym lub serwisowym. Rozmiar szkody ustala strona pozwana w kwocie odpowiadającej kosztom naprawy, wynikających z zastosowania cen usług i części zamiennych obowiązujących na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w dniu ustalenia odszkodowania. Rozmiar szkody częściowej, obejmuje koszty naprawy zgodnie z zakresem uszkodzeń opisanych w protokole szkody (ocenie technicznej) sporządzonej przez stronę pozwaną i powstałych bezpośrednio po zgłoszonym wypadku (§25 i 26 OWU)

W przypadku przyjęcia w umowie wariantu serwisowego rozpoczęcie naprawy pojazdu, sposób naprawy i wysokość jej kosztów wymagały każdorazowo uprzedniego uzgodnienia ze stroną pozwaną. Ustalenie rozmiaru szkody częściowej następuje wówczas po przedłożeniu faktur dokumentujących naprawę pojazdu według uzgodnionych uprzednio z pozwanym kosztów i sposobu naprawy przez zakład dokonujący tej naprawy. W sytuacji gdy koszty naprawy przekraczają wartość ustaloną wg wariantu kosztorysowego , ich uwzględnienie wymaga przedłożenia kompletu faktur VAT dotyczących robocizny, części zamiennych i materiałów. Zgodnie z treścią § 62 OWU w przypadku szkody całkowitej stosunek ubezpieczenia w części dotyczącej tego pojazdu lub wyposażenia dodatkowego wygasa z dniem wystąpienia szkody.

Jak ustalił następnie Sąd I instancji w dniu 25 lipca 2011 r., miało miejsce włamanie do ubezpieczonego pojazdu mechanicznego powoda i kradzież podzespołów z jego bagażnika. Powstała wskutek tego szkoda majątkowa oznaczona została przez pozwaną nr (...). Strona pozwana, po zgłoszeniu przez powoda zaistnienia szkody, decyzją z dnia 09.09.2011 r. przyznała powodowi odszkodowanie w kwocie 13.282,03 zł w oparciu o

kosztorys naprawy wykonany w systemie A.. Następnie, strona pozwana decyzją z dnia 10.10.2011 r. przyznała powodowi dopłatę do odszkodowania w kwocie 3.349,87 zł w oparciu o kosztorys naprawy wykonany w systemie A.. Zgodnie z treścią powołanych decyzji strony powodowej, przedmiotowa szkoda - nie została sklasyfikowana, jako „szkoda całkowita". Naprawa przedmiotowej szkody odbyła się bezgotówkowo, poprzez wypłacenie przyznanej kwoty odszkodowania w łącznej wysokości 16.631,90 na rzecz warsztatu samochodowego zajmującego się naprawą ubezpieczonego pojazdu mechanicznego -(...). Kosztorys naprawy pojazdu sporządzony przez stronę pozwaną na kwotę 16.631,90 zł netto, powód otrzymał w dniu 26.09.201 lr. Kosztorys ten został skorygowany przez warsztat naprawczy (...) o wartość roboczogodzin z 60 zł na 95 zł i w przypadku lakierowania z 60 zł na 100 zł.

Dnia 20.11.2012 r. miała miejsce likwidacja kolejnej szkody w pojeździe powoda do której doszło na przełomie listopada i grudnia 2011 r. Szkoda oznaczona została przez stronę pozwaną nr (...) i polegała na uszkodzeniu szyb ubezpieczonego pojazdu mechanicznego. Rozliczona została bezgotówkowo z warsztatem samochodowym (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W..

Dnia 28.12.2011 r. miała miejsce kolejna szkoda w pojeździe powoda. Powstała ona w wyniku włamania do pojazdu oraz kradzieży wyposażenia. Powód w dniu 02.01.2012 r. zgłosił stronie powodowej, na formularzu - fakt zaistnienia szkody. W związku z włamaniem do pojazdu powoda prowadzone było dochodzenie które zostało umorzone postanowieniem z dnia 02.01.2012 r., wobec nie wykrycia sprawcy przestępstwa.

Jak ustalił następnie Sąd I instancji, pismem z dnia 14.12.2011 r. strona pozwana poinformowała powoda, iż łączną wartość odszkodowania za doznaną przez powoda pierwszą szkodę majątkową z dnia 25.07.2011 r. ustala się na kwotę 5.200,00 zł. Jednocześnie strona pozwana oświadczyła, iż z uwagi na ekonomiczną nieopłacalność naprawy, szkoda została zakwalifikowana, jako „szkoda całkowita", a wysokość odszkodowania ustalona, jako różnica pomiędzy wartością rynkową pojazdu samochodowego w dniu zdarzenia a wartością pozostałości. Także Sąd Rejonowy na podstawie opinii biegłego sądowego mgr W. O. ustalił, iż szkoda majątkowa w pojeździe powoda z dnia 25.07.2011 r., mając na uwadze treść OWU jest „szkodą całkowitą". Wartość rynkowa ubezpieczonego pojazdu mechanicznego na dzień szkody wynosiła 55.800.00 zł, koszty naprawy ubezpieczonego pojazdu samochodowego na dzień powstania szkody wynosiły 49.535,00 zł. Odszkodowanie

za poniesioną szkodę z dnia 25.07.2011 r. powinno wynieść 21.300,00 zł brutto bądź 17.317 zł netto w sytuacji, gdy powód mógłby odliczyć podatek VAT.

Strona pozwana w piśmie z dnia 20.01.2012 r. odmówiła zatem wypłaty odszkodowania w związku ze szkodą z dnia 28.12.2011 r., powołując się na fakt wygaśnięcia umowy. Wskazała, iż szkoda z dnia 27.07.2011r. została uznana za szkodę całkowitą a zgodnie z brzmieniem § 62 OWU w przypadku szkody całkowitej stosunek ubezpieczenia w części dotyczącej tego pojazdu lub wyposażenia dodatkowego wygasa z dniem wystąpienia szkody.

Dnia 16.02 2012 r. powód za pośrednictwem poczty e-mail, odwołał się od decyzji strony pozwanej z dnia 20.01.2012.. Powód powołał się na fakt, iż nie został poinformowany przez stronę pozwaną o wygaśnięciu wiążącej strony umowy ubezpieczenia aż do dnia odmowy przyznania odszkodowania za poniesioną szkodę majątkową. Jednocześnie powód zakwestionował wysokość przyznanego mu odszkodowania w piśmie z dnia 14.12.2011 r., wskazując przy tym, że przedmiotowa szkoda na podstawie wcześniej wydanych decyzji strony pozwanej tj. z dnia 09.09.2011 r. i z dnia 10.10.2011 r. została naprawiona na zasadach „szkody częściowej" oraz że nie został nigdy przez stronę pozwaną poinformowany o wygaśnięciu polisy AC. Strona pozwana w piśmie z dnia 29.03.2012r konsekwentnie podtrzymała zajęcie przez siebie stanowisko w przedmiotowej sprawie, wskazując ponownie jako podstawę przyjętego przez siebie stanowiska § 62 OWU. Powód za pośrednictwem pełnomocnika, pismem z dnia 18.06.2012 r. wezwał zatem stronę pozwaną do dobrowolnego spełnienia spornego świadczenia pieniężnego, jednakże strona pozwana konsekwentnie odmawiała wypłaty spornej kwoty odszkodowania.

Sąd Rejonowy na podstawie opinii biegłego sądowego W. O. ( k. 255 ) ustalił, iż koszt naprawy ubezpieczonego pojazdu mechanicznego na skutek zdarzenia z dnia 28.12.2011r. wynosił 10.148,75 zł brutto .

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd uznał, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części i zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 10.148,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 lutego 2012 r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż powód wniósł o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 12.412,51 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 02.02.2012r. do dnia zapłaty tytułem świadczenia ubezpieczeniowego za szkodę powstałą w pojeździe stanowiącym 'własność powoda a będącym przedmiotem łączącej strony postępowania umowy ubezpieczenia AUTOCASCO. Roszczenie to powód opierał na zdarzeniu z dnia 28.12.2011r.,

kiedy to samochód został przez nieznanego sprawcę uszkodzony. Strona pozwana oponując z kolei żądaniu pozwu, wskazała na brak podstaw prawnych spełnienia świadczenia odszkodowawczego, albowiem w dacie zdarzenia umowa ubezpieczenia nie obowiązywała, gdyż wygasła z chwilą zaistnienia uprzedniej szkody z dnia 25.07.2011r. Szkoda ta początkowo kwalifikowana jako częściowa ostatecznie uznana została jako całkowita a zgodnie z brzmieniem § 62 OWU w przypadku szkody całkowitej stosunek ubezpieczenia w części dotyczącej tego pojazdu lub wyposażenia dodatkowego wygasa z dniem wystąpienia szkody.

Sąd Rejonowy wskazał, iż w świetle powyższego dla oceny zasadności podnoszonych roszczeń koniecznym było ustalenie jaki wpływ na istnienie łączącego strony stosunku zobowiązaniowego ma brzmienie przywołanego wyżej § 62 OWU, zwłaszcza że powód wyraźnie podnosił iż o zakwalifikowaniu szkody z dnia 25.07.2011r. jako szkody całkowitej, powziął wiedzę dopiero z chwilą odmowy spełnienia świadczenia ubezpieczeniowego na skutek zgłoszenia szkody z dnia 28.12.2011r. Nadto, jako że strona pozwana kwestionowała zgłoszone roszczenie także co do wysokości, koniecznym było ustalenie i tej okoliczności faktycznej.

Sąd Rejonowy poddał zatem analizie przepisy prawa cywilnego wskazując, iż niewątpliwym jest, iż materialno - prawnej podstawy żądania pozwu należy upatrywać w brzmieniu art. 805 § 1 k.c, zgodnie z którym po stronie ubezpieczonego powstaje bezwarunkowy obowiązek uiszczenia składki, zaś po stronie ubezpieczyciela obowiązek wypłaty świadczenia, uzależniony od zajścia przewidzianego umową zdarzenia losowego.

W ocenie Sądu Rejonowego brzmienie spornego § 62 OWU pozostaje na tle ustalonego stanu faktycznego bez wpływu na treść łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, w konsekwencji czego, strona pozwana obowiązana była spełnić świadczenie wynikające ze zdarzenia z dnia 28.12.2011r. Pojazd powoda na przestrzeni okresu lipiec - grudzień 2011 r. doznał trzech kolejno następujących po sobie szkód, a mianowicie szkoda z 25.07.2011r., następnie szkoda z przełomu 11/12.2011r. i z dnia 28.12.201 lr. Przy czym istotnym jest, iż szkoda z dnia 25.07.2011r. zakwalifikowana została pierwotnie jako częściowa i takie decyzje doręczono powodowi, zaś rozliczenie nastąpiło w trybie serwisowym tj, bezgotówkowo. Pierwszym pismem, w którym pojawia się oświadczenie strony pozwanej o odmiennym zakwalifikowaniu szkody z dnia 25.07.2011r. tj. jako szkody całkowitej ujawnia się w piśmie z dnia 14.12.2011r., jednak brak jest dowodu doręczenia powyższego powodowi, który tej okoliczności zaprzeczył, twierdząc, iż wiedzę o powyższym powziął dopiero w dacie 20.01.2012r., kiedy to otrzymał odmowną decyzję

odnośnie likwidacji szkody z dnia 28.12.2011r. Strona pozwana nie wykazała, jak wskazała Sąd Rejonowy, a to na niej w tym zakresie zgodnie z brzmieniem art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodu, by powodowi skutecznie doręczono pismo datowane na dzień 14.12.2011r. Niezależnie od powyższego, w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu mechaniki samochodowej Sąd Rejonowy ustalił, co także nie było przedmiotem kwestionowania przez żadną ze stron postępowania, iż w istocie, szkoda, jakiej doznał pojazd powoda w dniu 25.07.2011r., była szkodą całkowitą. Powód nie zaprzeczał także brzmieniu wiążącego go § 62 OWU, zgodnie z którym w przypadku szkody całkowitej stosunek ubezpieczenia w części dotyczącej tego pojazdu lub wyposażenia dodatkowego wygasa z dniem wystąpienia szkody. Powód, jak wskazał Sąd Rejonowy podniósł jednak, iż powziął wiedzę o zakwalifikowaniu szkody z dnia 25.07.2011r. jako całkowitej dopiero 20.01.2011r. tj. po zaistnieniu kolejnej szkody i nie mogło to wywieść skutku w postaci ustania stosunku zobowiązaniowego z datą 25.07.2011r., przyjęcie takiego stanu rzeczy skutkowałoby, zdaniem powoda, istnieniem stanu niepewności prawa, bowiem umowa ubezpieczenia mogła wygasnąć w każdym czasie, bez konieczności złożenia oświadczenia woli w tym przedmiocie, pomimo przeświadczenia ubezpieczonego o trwającej ochronie ubezpieczeniowej.

Dokonując zatem analizy przepisów bezwzględnie obowiązujących w zakresie umowy ubezpieczenia, Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż postanowienia zawarte w § 62 OWU, stanowiących integralną część umowy ubezpieczenia potwierdzonej polisą nr (...) pozostają w sprzeczności z art. 812 § 5 k.c. i w oparciu o art. 807 § 1 k.c. i stwierdził nieważność §62 OWU w takiej interpretacji, w jakiej ziszczenie się określonego tam warunku - zaistnienie szkody całkowitej - skutkuje wygaśnięciem stosunku zobowiązaniowego ubezpieczenia bez konieczności złożenia stosownego w tym przedmiocie oświadczenia ubezpieczonemu jako uprawnionemu. Wykładnia powyższego zapisu umownego przyjmująca, że ziszczenie się warunku rozwiązującego umowę, jest niezależne od tego czy ubezpieczony dysponował wiedzą w tym przedmiocie tj. że ziścił się warunek rozwiązujący, pozostaje w sprzeczności z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa dotyczącymi umowy ubezpieczenia. Sąd Rejonowy podkreślił, że art. 812 k.c. który wprowadza możliwe sposoby wygaśnięcia stosunku zobowiązaniowego, jakim jest umowa ubezpieczenia wskazuje tylko na możliwości zakończenia tego stosunku umownego, nie czyniąc ze wskazanych sposobów katalogu zamkniętego. Podaje równocześnie, iż jeżeli umowa zawarta jest na czas określony, jak ma to miejsce w rozważanej sprawie, ubezpieczyciel może ją wypowiedzieć jedynie w przypadkach wskazanych w ustawie, a także

z ważnych powodów wskazanych w umowie lub w ogólnych warunkach ubezpieczenia (art. 812 § 5 k.c). W ocenie Sądu z brzmienia tego przepisu wynika wprost, iż stosunek ubezpieczenia może zakończyć swój byt, zatem wygasa, tylko na skutek złożonych oświadczeń woli ubezpieczonego względem ubezpieczającego bądź ubezpieczającego względem ubezpieczonego. Nie może natomiast stosunek ubezpieczenia wygasnąć na skutek faktu, który nie jest ubezpieczonemu znany, względnie na skutek braku złożenia oświadczenia woli w tym przedmiocie. Przeciwne rozumienie art. 812 k.c, a w konsekwencji uznanie §62 OWU jako w pełni skutecznego, prowadziłoby do skutku polegającego na tym, iż zakład ubezpieczeń, w każdej chwili zadecydować może o skutkach w postaci wygaśnięcia umowy ubezpieczenia, przy czym ubezpieczony nie miałby kompletnej wiedzy w tym przedmiocie i pozostawałby w pewnym przekonaniu, że stosunek ubezpieczenia trwa nadal. Sąd Rejonowy podkreślił bezwzględnie obowiązujący charakter art. 807 kc i 812 k.c. podnosząc, iż sprzeczność z normami bezwzględnie obowiązującymi lub semiimperatywnymi prowadzi do częściowej nieważności czynności prawnej. Jednocześnie sprzeczność ta dotyczyć może nie tylko literalnie odczytanych norm Kodeksu cywilnego, lecz również zasad ogólnych które można wywieść z ustawy lub zasad, które leżą u podstaw systemu prawnego (A. Janiak [w:] Kodeks cywilny. Cześć ogólna. Tom I, pod red. A Kidyby, art. 58, Lex Omega), jak ma to miejsce w rozważanym przypadku. W konsekwencji powyższego, ze względu na częściową nieważność § 62 OWU, Sąd Rejonowy przyjął, iż w miejsce nieważnych postanowień umownych weszły na zasadzie substytucji norm - normy bezwzględnie obowiązujące dotyczące umowy ubezpieczenia regulowanej Kodeksem cywilnym i w świetle powyższego stwierdził, iż w dacie 28.12.2011r., kiedy to miała miejsce kolejna szkoda w pojeździe powoda, stosunek umowny łączący strony postępowania trwał nadal, a zatem strona pozwana ponosi odpowiedzialność na podstawie przywołanego wyżej art. 805 k.c. Natomiast wysokość szkody, Sąd ustalił na kwotę 10.148,75 zł w oparciu o niekwestionowaną opinię biegłego sądowego z zakresu mechaniki samochodowej. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. , przyjmując iż termin na wypłatę odszkodowania zgodnie z art. 817 § 1 k.c. wynosi 30 dni , a mając na uwadze iż powód zawiadomił o szkodzie w dniu 02.01.2012r ., odsetki należą się od dnia 02.02.2012r. O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z art. 108 § 1 k.p.c. przesądzając jedynie zasadę odpowiedzialności za koszty procesu (art. 100 k.p.c.) i pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona pozwana, która zarzuciła powyższemu wyrokowi naruszenie następujących przepisów:

- par. 62 OWU AC o symbolu (...) w związku z art. 812 par. 5 kc w związku z art. 807 kc poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że par. 62 OWU AC jest nieważny;

- art. 233 par. kc poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów przyznając prymat twierdzeniom, będącym korzystnym dla powoda przy nieuwzględnieniu twierdzeń strony pozwanej w procesie, przemawiających na korzyść strony powodowej a w szczególności poprzez uznanie, że decyzja z dnia 14 grudnia 2011 r. nie została powodowi doręczona.

Strona pozwana wskazując na powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasadzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa prawnego.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu za instancje odwoławczą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i Sąd Odwoławczy w pełni zgadza się z wywodem prawnym zawartym w uzasadnieniu wyroku. Sąd Rejonowy przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe i poczynił na podstawie jego wyników, trafne ustalenia faktyczne stosownie do dyspozycji art. 233 § 1 kpc. W związku z tym Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego i przyjął je za podstawę własnego rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy wskazał na jakich dowodach się oparł i z jakich przyczyn.

Sąd I instancji prawidłowo przyjął, iż w dacie 28.12.2011r., stosunek umowny łączący strony postępowania trwał nadal, a zatem strona pozwana ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 805 k.c. W okresie od lipca do grudnia 2011 r. samochód powoda doznał trzech kolejno następujących po sobie szkód, a mianowicie szkoda z 25.07.2011r., następnie z przełomu 11/12.2011r. i z dnia 28.12.2011r. Szkoda z dnia 25.07.2011 r. naprawiona została w całości na zasadach naprawy szkody częściowej w trybie serwisowym zgodnie

z postanowieniami OWU oraz rozliczona bezgotówkowo z warsztatem dokonującym naprawy ubezpieczonego pojazdu mechanicznego. Następnie, pojazd ten został dopuszczony do ruchu. Kolejna szkoda z przełomu 11/12.2011 r. także została zlikwidowana i choć strona pozwana w tym zakresie powoływała się na odmienny stosunek umowny, to jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, nie przedłożyła akt szkodowych związanych z w/w zdarzeniem pomimo wezwania pod rygorem skutków prawnych z art. 233 par. 2 kpc, co także wskazuje na ciągłość łączącego strony stosunku obligacyjnego. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, że powód dowiedział się o fakcie zakwalifikowania pierwszej szkody, jako całkowitej, dopiero z chwilą odmowy wypłaty świadczenia pieniężnego z tytułu odszkodowania za poniesioną szkodę majątkową w 28.12.2011 r. tj. w chwili otrzymania pisma strony powodowej z dnia 20.01.2012 r. Choć bowiem pierwszym pismem, w którym pojawia się oświadczenie strony pozwanej o odmiennym zakwalifikowaniu szkody z dnia 25.07.2011r. jest pismo z dnia 14.12.2011r., jednak brak jest dowodu doręczenia powyższego pisma powodowi, który z kolei tej okoliczności zaprzeczył, twierdząc, iż wiedzę o powyższym powziął dopiero w dacie 20.01.2012r., kiedy to otrzymał odmowną decyzję odnośnie likwidacji szkody z dnia 28.12.2011r. Strona pozwana nie wykazała natomiast, jak słusznie przyjął Sąd I instancji, wbrew ciężarowi dowodowemu wynikającemu z art. 6 k.c. , by powodowi skutecznie doręczyła pismo datowane na dzień 14.12.2011r.

Skoro zatem, strona pozwana, wskutek przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego zakwalifikowała pierwszą szkodę jako częściową i w taki sposób ją rozliczyła, a powód uiścił kolejną składkę ubezpieczeniową, to stosunek ubezpieczenia trwał nadal. Postanowienia zawarte w § 62 OWU, stanowiących integralną część umowy ubezpieczenia w takiej interpretacji, w jakiej ziszczenie się określonego tam warunku -zaistnienie szkody całkowitej - skutkuje wygaśnięciem stosunku zobowiązaniowego ubezpieczenia bez konieczności złożenia stosownego w tym przedmiocie oświadczenia ubezpieczonemu jako uprawnionemu, jak słusznie przyjął Sąd I instancji, są nieważne. W przeciwnym bowiem razie zakład ubezpieczeń, w każdej chwili mógłby zadecydować o skutkach w postaci wygaśnięcia umowy ubezpieczenia, przy czym ubezpieczony nie miałby wiedzy w tym przedmiocie i pozostawałby w przekonaniu, że stosunek ubezpieczenia trwa nadal. Wprowadzenie przez stronę pozwaną w § 62 OWU tj. możliwości wygaśnięcia zawartej pomiędzy stronami umowy ubezpieczenia, w sposób niezależny od tego czy powód powziął informację o ziszczeniu się warunku rozwiązującego umowę, pozostaje w sprzeczności z treścią art. 812 k.c, interesem powoda, zasadami współżycia społecznego,

celem zawarcia umowy. Strona pozwana w takiej sytuacji jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, była uprawniona do wypowiedzenia przedmiotowej umowy ubezpieczenia, które to wypowiedzenie przybrać powinno formę oświadczenia woli, z którym powód mógłby się zapoznać. Strona pozwana nie wykazała jednak, by złożyła powodowi oświadczenie woli zawierające zmianę kwalifikacji szkody z dnia 25.07.2011r. oraz wyrażające wolę zakończenia stosunku umownego.

W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności zarzutów apelacji, na podstawie art. 385 kpc, podlegała ona oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 1200 zł, Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i na podstawie § 6 pkt 5 w związku z § 13 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz.U.2013.461).