Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa R. B. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. o wynagrodzenie, odrzucił wniosek powoda o dopozwanie G. N. D. w B.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy przytaczając treść art. 1099 § 1 k.p.c.; art. 2 ust.1 w zw. z art. 60 ust. 1 oraz art. 5 ust. 1a rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U.UE.L.2001.12.1) podniósł, że z twierdzeń powoda wynika, iż był faktycznie zatrudniony przez G. N. D. we Francji i na jej rzecz wykonywał pracę na terenie Francji. Z odpisu z KRS pozwanej nie wynika, aby była ona oddziałem czy też filą francuskiego podmiotu G. N. D.. (...) sp. z o.o. jest odrębnym od G. N. D. podmiotem gospodarczym i ma swoją siedzibę w Polsce. Zasady określenia jurysdykcji dla indywidualnych umów o pracę, a na zawarcie takiej umowy z G. N. D. wskazuje powód, określa art.19 ww. rozporządzenia. Zgodnie z jego brzmieniem pracodawca mający miejsce zamieszkania w Państwie Członkowskim może być pozwany przed sądy Państwa Członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, lub w innym Państwie Członkowskim przed sąd miejsca w którym pracownik zazwyczaj świadczy pracę lub ostatnio zazwyczaj świadczył pracę, lub jeżeli pracownik zazwyczaj nie świadczy lub zazwyczaj nie świadczył pracy w jednym i tym samym państwie, przed sąd miejsca, w którym znajduje się albo znajdował się oddział, który pracownika zatrudnił.

Uwzględniając wszystko powyższe Sąd meriti stwierdził, iż w sprawie przeciwko G. N. D. nie ma żadnego łącznika (obywatelstwa, miejsca zamieszkania – siedziby spółki, miejsca wykonywania pracy), który uzasadniałby właściwość sądu krajowego. Powód nie wykazał również, iż została zawarta umowy prorogacyjna. Nie istnieje też żaden przepis prawa polskiego, prawa jednolitego lub prawa międzynarodowego, który przyznawałby jurysdykcję sądom krajowym. Podstaw do przyjęcia łącznika jurysdykcyjnego sądu krajowego nie można wywodzić z treści art. 6 ww. rozporządzenia, bowiem sprawa przeciwko G. N. D. nie pozostaje w tak ścisłym związku ze sprawą przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, że pożądane jest ich łączne rozpoznanie i rozstrzygnięcie w celu uniknięcia wydania w oddzielnych postępowaniach sprzecznych ze sobą orzeczeń. Przed właściwym sądem we Francji powód będzie mógł wykazać, iż zawarł umowę o pracę z (...) N. D. i z tego tytułu dochodzić roszczeń związanych z zatrudnieniem. Natomiast przed sądem krajowym powód zmierza do wykazania, iż był pracownikiem oddelegowanym przez ND Polska do pracy w G. N. D. i z tego tytułu domaga się wyrównania wynagrodzenia od pracodawcy.

Reasumując, powód powinien wytoczyć powództwo przeciwko G. N. D. przed właściwy sąd we Francji.

Zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie złożył pełnomocnik strony powodowej.

Skarżący postanowieniu zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów Rozporządzenia WE nr 861/207 (...) z dnia 11 07 207 r., Rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 12 2000 r. oraz przepisów art. 505 Kodeksu Postępowania Cywilnego, w tym Działu VII R.. I o europejskim postępowaniu nakazowym.

Z uwagi na powyższe skarżący wniósł o uchylenie przedmiotowego postanowienia i prowadzenie postępowania także przeciwko francuskiej firmie (...).

Ponadto skarżący wniósł o dopuszczenie dowodu z oryginału dokumentu w postaci umowy spółki (...) Sp. z o. o. ul. (...), (...)-(...) Ł., KRS (...), REGON (...), NIP (...) w posiadaniu Sądu Rejestrowego w Ł..

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

- zażalenie jako niedopuszczalne należało odrzucić.

Przepis art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., nakazuje odrzucić zażalenie, jeżeli zostało wniesione po upływie przepisanego terminu, nieopłacone lub z innych przyczyn niedopuszczalne, jak również zażalenie, którego braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie.

Z kolei z art. 394 k.p.c. wynika, że zażalenie do sądu drugiej instancji przysługuje na postanowienie sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie, a ponadto na postanowienia sądu pierwszej instancji i zarządzenia przewodniczącego, enumeratywnie wymienione w tym przepisie.

W rozpoznawanej sprawie strona powodowa złożyła zażalenie na postanowienie o odrzuceniu wniosku o dopozwanie G. N. D. w B.. Wskazane postanowienie nie zostało wymienione pośród kategorii postanowień, na które na podstawie art. 394 k.p.c. przysługuje zażalenie. Postanowienie to nie jest również postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie. Kończy ono wyłącznie postępowanie dotyczące kwestii ubocznej, ponieważ jego celem jest jedynie ocena zasadności wniosku o dopozwanie, w tym zbadanie, czy dany podmiot może brać udział w niniejszej sprawie.

Zatem zażalenie strony powodowej na postanowienie o odrzuceniu wniosku o dopozwanie jest niedopuszczalne i w związku powyższym podlegało odrzuceniu.

Powyższe oznacza zaś, że nie było możliwym analizowanie przez Sąd II instancji, czy wskazane przez stronę powodową okoliczności o potrzebie dopozwania były uzasadnione czy też nie. Czyli brak było podstaw do merytorycznej oceny zarzutów zgłoszonych przez skarżącego w zażaleniu.

Na marginesie zaznaczyć należy, że postanowienie w przedmiocie dopozwania winno zapaść na rozprawie. Zarówno uwzględnienie wniosku zgłoszonego na podstawie art. 194 § 1 kpc, jak i jego oddalenie lub też odrzucenie wymaga wydania przez sąd postanowienia w tym przedmiocie (uchwały SN: z dnia 18 czerwca 1968 r., III CZP 69/67, wyrok z dnia 22 grudnia 1973 r., I CR 614/73, OSNCP 1974, nr 12, poz. 213 i uchwała z dnia 25 kwietnia 1980 r., III CZP 21/80, OSNCP 1980, nr 11, poz. 207). Praktykę taką potwierdza § 112 ust. 3 r.u.s.p., według którego o wezwaniu do udziału w sprawie - także nieuwzględnieniu wniosku o wezwanie - decyduje sąd wydając zawsze odpowiednie postanowienie. Dotyczy to także wezwania z urzędu do udziału w sprawie (art. 477 - uchwała SN z dnia 7 stycznia 2010 r., II PZP 13/09, M.Praw. 2011, nr 9 - dodatek, s. 8). Postanowienie takie zapada na rozprawie i nie przysługuje od niego zażalenie. Postanowienia w przedmiocie dopozwania zarówno pozytywne, jak i negatywne mogą być przedmiotem rozpoznania sądu drugiej instancji, przy zachowaniu przesłanek określonych w art. 380. O wezwaniu do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanego -art. 194 § 1 k.p.c., sąd orzeka zawsze postanowieniem wydanym na rozprawie, także wtedy, gdy wezwania do udziału w sprawie może dokonać z urzędu -art. 477 k.p.c.. (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2010 r., II PZP 13/09, opubli. OSNP 2010/13-14/155, Prok.i Pr.-wkł. (...), Biul.SN 2010/1/2).

W konsekwencji, skoro w sprawie niniejszej zażalenie pozwanej było niedopuszczalne, to należało je odrzucić. Ewentualne zarzuty, co do merytorycznej zasadności rozstrzygnięcia Sądu w tym zakresie, będzie mógł rozstrzygać Sąd drugiej instancji w przypadku wniesienia apelacji, na wniosek strony, zgłoszony w trybie art. 380 kpc

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

Przewodnicząca: Sędziowie:

ZARZĄDZENIE

Odpisy postanowienia z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.