Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Andrzej Cyganek

Sędziowie: SO Jadwiga Miklińska

SO Witold Żyluk

Protokolant Katarzyna Gill

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Mieczysława Brunke

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2013 roku

sprawy G. G.

oskarżonego o czyn z art. 178a § 1 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku

z dnia 14 listopada 2012 roku w sprawie XIV K 699/12

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że za podstawę wymiaru kary orzeczonej wobec G. G. w punkcie I przyjmuje art. 178a § 1 k.k.;

2.  w pozostałej części utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. K. 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem należności za obronę oskarżonego z urzędu przed Sądem II instancji;

4.  zwalnia oskarżonego od wydatków za postępowanie odwoławcze.

VI Ka 2/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt XIV K 699/12, Sąd Rejonowy w Słupsku uznał G. G. za winnego tego, że:



w dniu 02 października 2011 r. w m. S. w ruchu lądowym prowadził pojazd mechaniczny marki (...) Sprinter o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, wynoszącym 1,20 mg/l (I badanie),
1,30 mg/l (II badanie) alkoholu w wydychanym powietrzu,

to jest popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 kk,

za co – z mocy art. 178 § 1 kk – skazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

nadto orzekł wobec niego – w myśl art. 42 § 2 kk – środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

Wyrok zawierał nadto rozstrzygnięcia o kosztach sądowych, przy czym zwolniono od oskarżonego od ich ponoszenia.

= = =

A p e l a c j ę złożył prokurator, których zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego i podniósł następujące zarzuty:

a/ obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a mianowcie art. 343 § 7 kpk w zw. z art. 335 § 1 kpk, polegającej na niezasadnym uznaniu, że istnieją podstawy do uwzględnienia wniosku prokuratora o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie oskarżonemu kary bez przeprowadzania rozprawy, pomimo braku ku temu podstaw, albowiem wniosek ten odbiegał od treści uzgodnień dokonanych przez prokuratora z oskarżonym i nie zawierał orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia rowerów na okres 3 lat, na co strony wyraziły zgodę,

b/ obrazy przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 178 § 1 kk, polegającej na zastosowaniu tego przepisu przy wymiarze kary 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wobec G. G. (pkt 1 wyroku), podczas gdy prawidłowe wymierzenie kary oskarżonemu winno zostać dokonane na podstawie art. 178a § 1 kk, albowiem został on uznany za winnego popełnienia tego czynu i on winien stanowić podstawę wymiaru kary za to przestępstwo,

w n o s z ą c, w konkluzji, o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W przebiegu rozprawy odwoławczej oskarżony G. G. wyraził zgodę na wydanie w stosunku do niego wyroku skazującego bez orzekania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia rowerów, wobec czego oskarżyciel publiczny ograniczył wniesioną apelację li tylko do zarzutu obrazy prawa materialnego wraz z wnioskiem o zamianę zaskarżonego wyroku w tym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja – w jej zmodyfikowanej postaci – jest zasadna.

Oczywistym jest, że G. G. został oskarżony, a następnie (mocą zaskarżonego wyroku) uznany za winnego popełnienia przestępstwa, wyczerpującego znamiona art. 178a § 1 kk, a zawierającego samoistną (własną) sankcję karną, wobec czego wyłącznie powołany przepis stanowić może podstawę wymiaru kary orzeczonej wobec wymienionego oskarżonego za to właśnie, przypisane mu, przestępstwo.

A już tylko dla porządku można zauważyć, iż powołany (w zaskarżony wyroku) przepis art. 178 § 1 kk zawiera regulację dotyczącą zaostrzenie karalności wobec sprawcy katastrofy lub wypadku drogowego, tak więc owa regulacja nie pozostaje w żadnym związku z czynem zarzucanym (i przypisanym) oskarżonemu G. G..

W tym stanie rzeczy nie jest celowe szersze odnoszenie się do rzeczonego zagadnienia, gdy wystarczającym będzie podkreślenie, że wniesiony przez oskarżyciela publicznego środek odwoławczy zasługiwał (we wskazanym zakresie, czyli co do zarzutu obrazy prawa materialnego) na uwzględnienie.

Z tych to powodów, a stosownie do dyspozycji z art. 437 §§ 1 i 2 kpk, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że za podstawę prawną wymiaru kary (3 miesięcy pozbawienia wolności) orzeczonej wobec G. G. w punkcie 1-szym przyjął art. 178a § 1 kk, natomiast w pozostałej części utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, przy konstatacji, iż orzeczona wobec oskarżonego kara nie cech rażącej niewspółmierności – nadmiernej surowości.

O wydatkach za postępowanie odwoławcze, od ponoszenia których oskarżonego – stosując zasadę słuszności – zwolniono, orzeczono w myśl
art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk.