Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 listopada 2013 r. w sprawie z powództwa S. T., W. T., A. H. (1) i M. S. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. o zapłatę kwoty 48.824,20 zł Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w punkcie 1. zasądził od pozwanej spółki na rzecz: a) S. T. i W. T. solidarnie kwotę 21.932,16 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lipca 2009 r. do dnia zapłaty, b) A. H. (1) i M. S. solidarnie kwotę 21.932,16 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lipca 2009 r. do dnia zapłaty, w punkcie 2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie, a w punkcie 3. ustalił, że powodowie S. T. i W. T. wygrali sprawę w 91%, zaś A. H. (1) i M. S. w 89% i szczegółowe rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania pozostawił referendarzowi sądowemu.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiodła pozwana spółka, skarżąc je w zakresie pkt. 1. i 3. oraz zarzucając:

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz niewyjaśnienie okoliczności faktycznych istotnych dla wydania orzeczenia co do wad ocieplenia izolacyjnego ścian zewnętrznych budynku, przyczyn pojawienia się pęknięć na jego ścianach oraz przyczyn powstawania ubytków w poszyciu dachowym, niedopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ds. budownictwa, mimo że przeprowadzone opinie zawierały twierdzenia niejasne i niezweryfikowane oraz dowodu z badania ścian budynku inną kamerą termowizyjną, mimo że kamera wykorzystana w badaniu nie posiadała aktualnej homologacji, niedokonanie ustaleń faktycznych co do następstw zawarcia między stronami ugód z 15 lipca 2007 r. i wypłacenia przez pozwanego kwot objętych tymi ugodami, co doprowadziło do nieodliczenia tych kwot od odszkodowania zasądzonego w wyroku, a nadto, niedokonanie ustaleń faktycznych w odniesieniu do zamiarów stron ugód zawartych przez pozwanego i powodów, a w konsekwencji odniesieniu ich zakresu wyłącznie do zwrotu kosztów dokonania naprawy lokali mieszkalnych,

- naruszenie art. 321 § 1 k.p.c. przez orzeczenie w wyroku ponad żądanie zgłoszone przez powodów w postaci zasądzenia na ich rzecz odszkodowania za naprawę ścian w garażach,

- naruszenie art. 481 § 1 k.c. przez zasądzenie odsetek od dnia 10 lipca 2009 r. zamiast od 1 października 2009 r. (dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu).

W konkluzji do tak sformułowanych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 1. i oddalenie powództwa w całości oraz w pkt. 3. przez zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych albo o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 1. przez oddalenie powództwa co do kwoty 3.573,26 zł oraz uchylenie go w pozostałej części pkt. 1. i 3. oraz przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego, a nadto, o zasądzenie kosztów postępowania za II instancję, w tym opłaty od apelacji i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana spółka wniosła również o dokonanie kontroli postanowienia Sądu Rejonowego oddalającego wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ds. budownictwa oraz dopuszczenie dowodu z badania ścian budynku inną kamerą termowizyjną, co doprowadziło do niewyjaśnienia okoliczności faktycznych mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o jej oddalenie i zasądzenie od strony pozwanej na ich rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Na terminie rozprawy apelacyjnej w dniu 10 lipca 2014 roku strony podtrzymały swe stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest zasadna i skutkuje zmianą zaskarżonego orzeczenia jedynie w odniesieniu do rozstrzygnięcia Sądu I instancji w przedmiocie odsetek od zasądzonego świadczenia, w pozostałej zaś części apelacja jako nietrafna podlega oddaleniu.

Co do zasady, za wyjątkiem ustalenia daty początkowej naliczania odsetek od uwzględnionego na rzecz powodów roszczenia, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, przyjmując je za własne i uznając za zbędne powielanie ich w treści uzasadnienia.

W pierwszej kolejności za nieuzasadniony uznać należy sformułowany w treści apelacji zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy granic swobodnej oceny dowodów, czyli art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie ze wskazanym przepisem Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., sygn. akt IV CKN 970/00, LEX nr 52753). Zarzut ten nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II CKN 572/99, LEX nr 53136). W przypadku opinii biegłych natomiast ocenie podlega poziom ich wiedzy, podstaw teoretycznych opinii, sposobu motywowania zajętego w niej stanowiska (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, LEX nr 77046).

Kwestionując dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę materiału dowodowego apelujący przedstawił w zasadzie jedynie zarzuty dotyczące prawidłowości pięciu opinii sporządzonych na zlecenie Sądu I instancji przez biegłego Z. L. w zakresie usterek ujawnionych w budynku przy ul. (...) w Ł. wzniesionego przez pozwaną spółkę na rzecz powodów. Zdaniem apelującego Sąd I instancji bezkrytycznie przyjął za podstawę ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie opinię wskazanego biegłego podczas gdy jest ona dotknięta wadami. W szczególności apelujący podkreślił, że Sąd Rejonowy nie zwrócił uwagi na niejasności zawarte w opinii w zakresie izolacji cieplnej ścian i nie wyjaśnił wątpliwości co do przyczyn pękania ścian zewnętrznych oraz pojawiania się ubytków w pokryciu dachowym.

Wbrew jednak powyższemu stanowisku apelującego, w ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób wyczerpujący i wnikliwy przeprowadził ocenę wskazanych opinii biegłego Z. L. oraz w sposób należyty wykazał, dlaczego ustalenia faktyczne sprawy budował z uwzględnieniem wniosków wyprowadzonych przez tego biegłego. Inaczej niż twierdzi skarżący w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia Sąd I instancji wyjaśnił również wątpliwości związane ze zmianą lub doprecyzowaniem stanowiska biegłego odnośnie przyczyn powstawania poszczególnych wad budynku, w tym w zakresie genezy zawilgocenia ścian w garażu, czy powstawania tzw. mostów cieplnych. Sąd odwoławczy tę ocenę podziela, zaś zarzuty zawarte w apelacji strony pozwanej mają jedynie charakter polemiczny w stosunku do prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe zdaniem Sądu Okręgowego ze zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Rejonowy wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, ocena Sądu I instancji nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać. Z tych względów nie sposób podzielić zarzutu apelującego odnośnie naruszenia art. 233 k.p.c.

Nie ma także racji apelujący zgłaszając zarzut naruszenia art. 321 k.p.c. wskutek orzeczenia ponad żądanie zgłoszone przez powodów w odniesieniu do odszkodowania z tytułu naprawy ścian w garażach. Należy bowiem zauważyć, że jak to wynika z pozwu żądaniem powodów objęte zostało odszkodowanie z tytułu wad fizycznych budynku, w którym znajdują się lokale zakupione przez powodów. Roszczenie to dotyczy również usterki w postaci nieprawidłowej izolacji posadzki w garażu skutkującej zawilgoceniem ścian.

Należy zgodzić się natomiast ze skarżącym w zakresie zarzutu naruszenia art. 481 k.c. odnośnie rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek. Trafnie bowiem strona pozwana zauważyła, że roszczenie powodów zostało skonkretyzowane co do sposobu naprawy szkody wynikającej z nienależytego wykonania umów zakupu lokali mieszkalnych oraz kwoty dopiero w pozwie, który został doręczony pozwanej spółce w dniu 1 października 2009 r. (zwrotne potwierdzenie odbioru – k. 103). Zatem stosownie do art. 481 k.c. odsetki od przyznanego powodom świadczenia przysługują im dopiero od tego dnia, a nie od dnia złożenia pozwu w sądzie. Co do zasady bowiem odsetki ustawowe należne są od daty wymagalności roszczenia, co następuje z chwilą wezwania pozwanego do spełnienia świadczenia lub też doręczenia odpisu pozwu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten tylko sposób, że w punkcie 1.a i 1.b ustalił początkowy bieg odsetek ustawowych na dzień 1 października 2009 r. w miejsce 10 lipca 2009 r.

W pozostałej części apelacja podlegała oddaleniu, a to na podstawie art. 385 k.p.c.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i uznając, że pozwany przegrał apelację w zasadzie w całości zasądził od pozwanego na rzecz powodów S. T. i W. T. solidarnie kwotę 600 zł oraz na rzecz powodów A. H. (2) i M. S. solidarnie kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 490).