Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Sławomir Gosławski

Sędziowie SO Tomasz Ignaczak

del. SR Anna Cieciura (spr.)

Protokolant sekr. sądowy Dagmara Szczepanik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie del. do Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim - Małgorzaty Karwackiej-Barylskiej

po rozpoznaniu w dniu 09 września 2014 roku

sprawy P. W.

oskarżonego z art.183 §1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 27 maja 2014 roku sygn. akt VII K 49/13

na podstawie art.437§ 1 i 2 kpk, art. 438 pkt 4 kpk, art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk, art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późniejszymi zmianami) :

1.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego P. W. w ten sposób, że uchyla zawarte w pkt 2 rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych;

2.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od oskarżonego P. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty za drugą instancje oraz kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt. IV Ka 465/14

UZASADNIENIE

P. W.został oskarżony o to, że : w lutym 2012 r. na terenie swojego gospodarstwa rolnego we wsi B.nr (...) pow. (...)składował i przechowywał niewiadomego pochodzenia olej napędowy i w niewielkiej ilości olej opałowy razem około 10.797 litrów w różnych pojemnikach plastikowych i metalowych, bez uziemienia zbiorników, bez instalacji odgromowej, na nie utwardzonym podłożu, gdzie gromadziły się ładunki elektrostatyczne, czyn stwarzał potencjalne zagrożenie pożarem, wybuchem i skażeniem głownie gleby i wody, co stwarzało również zagrożenie dla życia ludzi, zniszczenia w świecie roślinnym, zwierzęcym w znacznych rozmiarach tj. o czyn z art. 183 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 27 maja 2014 r. w sprawie sygn. akt VII K 49/13:

1. Oskarżonego P. W. w miejsce popełnienia zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w lutym 2012 roku wbrew przepisom Ustawy z dn. 27.04.2001 r. Prawo Ochrony Środowiska i Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 7.06.2010-r. w sprawie Ochrony Przeciwpożarowej Budynków, innych obiektów budowlanych i terenów oraz innych, na terenie swojego gospodarstwa rolnego we wsi B.nr (...), pow. (...)na skutek nie zachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach składował bliżej nieustalonego pochodzenia olej napędowy i w niewielkiej ilości olej opałowy razem w ilości ok. 10 797 litrów, w różnych pojemnikach plastikowych i metalowych nie dwu płaszczowych, bez należytego ich uziemienia, bez należytej instalacji odgromowej na nie utwardzonym należycie pod wszystkimi zbiornikami podłożu w taki sposób, że mogło to zagrozić życiu lub zdrowiu człowieka z uwagi na prawdopodobieństwo pożaru i wybuchu i mogło to spowodować istotne obniżenie jakości wody, powietrza i powierzchni ziemi lub zniszczenie w świecie roślinnym i zwierzęcym w znacznych rozmiarach, mimo, że możliwość owego zagrożenia i spowodowania wymienionych skutków mógł przewidzieć czym wyczerpał dyspozycję art. 183 § 1 kk w zw. z art. 183 § 6 kk i za to na podstawie art. 183 § 6 kk wymierzył mu karę grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych;

2.na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa i nakazał zniszczenie dowodów rzeczowych opisanych szczegółowo w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/12/12 na karcie 56 akt pod poz. 1-8;

3.na podstawie art. 63§1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w dniu 27 lutego 2013 roku przyjmując, że jest on równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny;

4.zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 5.201,58 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie oraz kwotę 200 złotych tytułem wydatków.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego P. W..

Na podstawie art. 427§1 i 2 kpk i art. 438 pkt 1,2 i 3 kpk zarzucił :

- obrazę przepisów prawa materialnego:

a) § 11.1. Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów - poprzez niezasadne przyjęcie, że przepis ten dopuszcza przechowywanie paliw płynnych klasy III, na potrzeby własne użytkownika, jedynie w ilości do 5m ³, a jednocześnie wyklucza, na dzień popełnienia przepisanego oskarżonemu przestępstwa, przechowywanie takich paliw w zbiornikach jednopłaszczowych oraz pojemnikach takich jak beczki, kanistry, zbiorniki samochodowe oraz paleto pojemniki tzw. (...) o pojemności 1000 litrów (...),

b) art. 152 ust. 1 ustawy o ochronie środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 roku i wydanych na postawie tego przepisu aktów wykonawczych w postaci Rozporządzeń Ministra Srodowiska z dnia 2 lipca 2010 roku w sprawie rodzajów instalacji, których eksploatacja wymaga zgłoszenia i w sprawie przypadków, w których wprowadzenie gazów lub pyłów do powietrza z instalacji nie wymaga pozwolenia – poprzez niesłuszne uznanie, że oskarżony dysponował taką instalacją i był zobowiązany do jej zgłoszenia organowi ochrony środowiska,

- obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia :

a ) art. 167 i 170 kpk – poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego obrony z dnia 9 mąja 2013 roku o zwrócenie się do (...) Instytutu (...) w W. – celem wypowiedzenia się czy pojemniki, w których oskarżony posiadał olej napędowy spełniały techniczno-prawne wymogi do przechowywania tego rodzaju substancji w gospodarstwie rolnym,

b) art.167 kpk – wskutek nieprzeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii kolejnego biegłego z zakresu ochrony środowiska bądź z zakresu skażeń i zagrożeń środowiskowych – w sytuacji gdy opinie dotychczasowych biegłych były niekonsekwentne i niejasne,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść - poprzez bezzasadne uznanie, na podstawie zeznań świadka A. B., fotografii operacyjnych oraz szkicu sytuacyjnego posesji, że oskarżony nie zastosował przy przechowywaniu oleju napędowego wszystkich opisywanych przez niego zabezpieczeń chroniących środowisko naturalne przed skażeniem.

Ponadto z tzw. ”ostrożności procesowej” na wypadek nieuwzględnienia w.w przyczyn odwoławczych skarżący zarzucił na podstawie art.438 pkt 4 kpk niesłuszne zastosowanie środka karnego z art. 44 § 2 kk – przepadku na rzecz Skarbu Państwa oleju napędowego zabezpieczonego na posesji oskarżonego.

W konkluzji skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a w razie uznania, że P. W. dopuścił się przypisanego mu czynu o zmianę wyroku poprzez uchylenie środka karnego przepadku przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja okazała się zasadna w takim stopniu, iż w wyniku jej rozpoznania doszło do zmiany zaskarżonego wyroku jedynie poprzez wyeliminowanie zawartego w punkcie drugim rozstrzygnięcia o dowodach rzeczowych.

Pozostałe zarzuty skargi apelacyjnej nie znalazły aprobaty Sądu Odwoławczego, gdyż nie zdołały obalić słuszności wywodów Sądu Rejonowego w zakresie ustalonego stanu faktycznego, powołanych przepisów prawa materialnego, uznania winy oskarżonego P. W. oraz wymierzonej mu kary.

Podnoszony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na oparciu się przez Sąd Rejonowy w zakresie opisu posesji oskarżonego P. W., zabezpieczonych na niej pojemników z paliwem, ich stanie technicznym, szczelności, sposobie i miejscu położenia tychże pojemników itd. jedynie na zeznaniach świadka A. B., fotografiach operacyjnych oraz na szkicu, nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta powinna być im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne. Zaakcentować natomiast należy, iż świadek A. B. wbrew twierdzeniom apelanta stanowił niezwykle rzetelne i wiarygodne źródło dowodowe, treść jego relacji została w sposób bezstronny i czytelny potwierdzona w załączonych protokołach oględzin i w dokumentacji fotograficznej. Brak jest jakichkolwiek przesłanek opartych na dowodach czy faktach by tej relacji świadka odmówić wiary. Spostrzeżenia poczynione przez świadka –funkcjonariusza Policji – niejako przy okazji wizyty na posesji oskarżonego w związku z zupełnie innym postępowaniem, bo dotyczącym przestępstwa paserstwa – wpływają na wzmocnienie walorów relacji tegoż świadka. A. B. ujawnił składowane w dużych ilościach , w różnych miejscach i na różny sposób substancje ropopochodne, swoje obserwacje poczynił ad hoc, samodzielnie, bez wcześniejszego nakierowania się na nie, zapamiętał je a potem sumiennie opisał i zrelacjonował podczas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym oraz przed Sądem. Przy czym świadek ten wykazał się dużą powściągliwością i obiektywizmem w trakcie swoich relacji. Akcentował bowiem w ramach wolnej swobodnej wypowiedzi te fragmenty opisywanego stanu faktycznego, co do których nie miał pewności z uwagi na fizyczną możliwość nie zaobserwowania pewnych szczegółów np. zabezpieczeń czy szczegółów, które mogły mu umknąć z uwagi na upływ czasu, nie wstydził się o nich powiedzieć i wyraźnie oddzielał je w opisie od tych przeważających okoliczności faktycznych , co których miał pewność, zapadły mu doskonale w pamięć, a dodatkowo zostały uwidocznione w załączonej dokumentacji fotograficznej oraz na szkicu i które to stanowiły bazę do prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego.

Sąd Rejonowy nie naruszył również zasady art. 167kpk i art. 170 kpk nie podzielając zdania obrońcy oskarżonego o konieczności dopuszczenia dowodu z opinii (...) Instytutu (...) w W. i w tym zakresie oddalając złożony wniosek dowodowy. Okoliczności na jakie miałby być przeprowadzony ten kolejny dowód tj. ustalenie czy pojemniki , w których oskarżony przechowywał olej napędowy spełniały wymogi techniczne –prawne do takiego przechowywania w gospodarstwie rolnym zostały ustalone w drodze ustnej opinii uzupełniającej złożonej przez biegłego S. K. podczas rozprawy w dniu 5 lipca 2013 roku. Ponawianie kolejnych dowodów na tą samą okoliczność powodowałoby jedynie nieuzasadnioną przewlekłość postępowania sądowego i stąd decyzja Sądu meritii oparta na art. 170§1 pkt 5 kpk jest słuszna.

Nie ma również racji apelant formuując zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy obrazy przepisów postępowania tj. art. 167 kpk poprzez nie przeprowadzenie z urzędu dowodu z opinii kolejnego biegłego z zakresu ochrony środowiska bądź z zakresu skażeń i zagrożeń środowiskowych z uwagi na niekonsekwencję i niejasność opinii dotychczasowych biegłych , którzy opiniowali w sprawie. Taka sytuacja w przedmiotowym postępowaniu nie zachodziła, zaś zarzuty podnoszone w tym zakresie stanowią dowolną polemikę z rozumowaniem Sądu Rejonowego przedstawionym w pisemnym uzasadnieniu, które Sąd Okręgowy podzielił.

Art. 201 kpk stanowi, iż jeżeli opinia jest niejasna lub niepełna lub gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie można ponownie wezwać tych samych biegłych lub powołać innych.

W kwestii stosowania art. 201 kpk decydujące znaczenie ma ocena organu procesowego. Niejasność czy niepewność opinii odnosi się do oceny sądu. Jeżeli dla sądu dowód z opinii biegłych jest zrozumiały i przekonujący, a nie posiada ona tych przymiotów dla strony, to fakt ten nie może stwarzać podstawy do ponownego powoływania biegłych lub zasięgania opinii nowych biegłych ( tak Sąd Najwyższy m.inn w wyroku Izby Wojskowej z 22 czerwca 2010 roku, WA 13/10, Opubl: Legalis).

W przedmiotowej sprawie opiniowali zarówno pisemnie jak i ustnie biegli ds. ochrony (...) oraz ds. skażeń i nadzwyczajnych zagrożeń S. K., którym to dowodom Sąd ostatecznie przyznał walor wiarygodności i w oparciu o nie zdecydował o przypisaniu oskarżonemu realizacji znamion przestępstwa z art. 183§1 kk w zw. z art. 186§6 kpk (nieumyślna forma przestępstwa). Dla potrzeb sprawy i odpowiadając na szczegółowe pytania Sądu oraz stron po daleko idącej analizie przepisów i aktów wykonawczych dotyczących warunków przechowywania substancji ropopochodnych oraz z zakresu ochrony przeciwpożarowej ( wypunktowane to zostanie w późniejszej części uzasadnienia) biegli modyfikując w ograniczonym zakresie niektóre wnioski swych pisemnych opinii ostatecznie wspólnie doszli do wniosku , iż sposób przechowywania przez oskarżonego substancji ropopochodnym na posesji ( opisany przez świadka, na szkicu oraz w materiale fotograficznym) był na tyle niebezpieczny, iż powodował zagrożenie dla życia i zdrowia człowieka oraz zagrożenie dla świata zwierzęcego w znacznych rozmiarach. Również jednoznacznie ocenili negatywnie zachowanie oskarżonego z punktu widzenia ochrony przeciwpożarowej i ochrony środowiska i zakwalifikowali olej napędowy do substancji , odnośnie której obowiązują wskazane przez nich zasady ostrożności związane z jej przechowywaniem, składowaniem, itd. Okoliczność, iż biegły S. K. kilkakrotnie opiniował ustnie nie może podważać wiarygodności jego opinii ( jak wskazuje apelant) i świadczyć o braku bezstronności w sprawie, gdyż potrzeba kolejnego dosłuchiwania tegoż biegłego wynikała wraz z pojawiającymi się na nowo okolicznościami czy też z konieczności „prześledzenia” z udziałem stron i Sądu szczegółowych przepisów jaką jest niewątpliwie materia dotycząca substancji ropopochodnych i ochrony środowiska.

Odsyłając apelanta w zakresie szczegółowych argumentów dla poparcia słuszności wniosku o braku sprzeczności i niejasności w treści opinii obu powołanych w sprawi biegłych do lektury uzasadnienia pierwszoinstancyjnego, Sąd odwoławczy akcentuje , iż ostatecznie Sąd Rejonowy w ślad za jednoznacznym ( ostatecznie !) wnioskiem obu występujących w sprawie biegłych przyjął korzystniejszą dla oskarżonego wersję, iż jego zachowanie nie naruszało przepisów Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych. Opinie obu powołanych w sprawie biegłych ostatecznie w tym zakresie również okazały się zgodne, znalazły aprobatę Sądu , który oceniając je pozytywnie również uznał, iż wymogi dla tzw. „małej stacji paliw dla celów rolniczych” wynikające z w.w rozporządzenia nie obowiązywały oskarżonego P. W. z uwagi na datę czynu. Przechowywał on bowiem substancje ropopochodne w lutym 2012 roku, natomiast w.w rozporządzenie zostało zmienione w zakresie terminu obowiązkowej modernizacji zbiorników paliwowych (z uwagi na jej koszt ) poprzez przesunięcie tego terminu dla tzw. „małych stacji paliw” na 31 grudnia 2012 roku , co powodowało, iż oskarżony tym rygorom nie podlegał. Fakt, iż biegli doszli do tych samych wniosków końcowych, ale z innych powodów i na różnym etapie postępowania ( np. po ujawnieniu odpowiedzi na Interpelację poselską vide k. 291) nie pozbawia ich opinii waloru jednolitości i samo przez się nie czyni słusznym wniosku o dopuszczenie dowodów z kolejnych biegłych w sprawie. Do identycznej konstatacji prowadzi również okoliczność wyeliminowania przez obu biegłych z grupy naruszonych przez oskarżonego przepisów Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 18 września 2001 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać zbiorniki bezciśnieniowe i niskociśnieniowe przeznaczone do magazynowania materiałów ciekłych zapalnych.

Dlatego zarzut naruszenia art. 167 kpk i art. 201 kpk nie znalazł aprobaty Sądu Odwoławczego.

Słusznie przyjął Sąd Rejonowy naruszenie przez oskarżonego przepisów prawa materialnego tj. co najmniej Ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku
Prawo ochrony środowiska oraz Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów i ustalił związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy naruszeniem konkretnych przepisów wykonawczych a ryzykiem spowodowania zagrożenia dla życia i zdrowia człowieka oraz zniszczenia w świecie roślinnym i zwierzęcym w znacznych rozmiarach. Oba elementy niezbędne dla realizacji art. 183 kk przez sprawcę zostały wystarczająco dowiedzione przez Sąd Rejonowy i nie sposób przypisać tutaj naruszenia przepisów prawa materialnego jak próbował to uczynić autor skargi.

Podnoszony przez apelującego argument, iż P. W. nie posiadał na swojej posesji instalacji, o której stanowi Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 2 lipca 2010 roku w sprawie rodzajów instalacji, których eksploatacja wymaga zgłoszenia wydane na podstawie art. 152 ust.1 Ustawy o Prawo ochrony środowiska stanowi dowolną i nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu poczynionymi na podstawie wyczerpujących opinii biegłych sądowych i po analizie prawnokarnej cyt. przepisów wykonawczych. Argumentacja obrońcy oskarżonego nie przekonała Sądu Odwoławczego i nie zdołała podważyć słuszności rozumowania Sądu meriti o naruszeniu przez oskarżonego dyspozycji art. 152 cyt. ustawy.

Również skutecznie przedstawił Sąd Rejonowy wywód prowadzący do ostatecznej konkluzji o naruszeniu przez P. W. wymogów Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów, w szczególności paragrafu 11 tegoż rozporządzenia stanowiącego o dopuszczalności przechowywania paliw płynnych klasy III na potrzeby własne użytkownika w zbiorniku naziemnym dwupłaszczyznowym o pojemności do 5 m ³ , usytuowanym z zachowaniem odległości 10 metrów od budynków mieszkalnych i użyteczności publicznej oraz 5 metrów od innych obiektów budowlanych i od granicy działki sąsiedniej. Fakt zaszeregowania zabezpieczonego paliwa do klasy III nie był kwestionowany przez żadną ze stron procesu co spowodowało zastosowanie rygorów § 11 w.w Rozporządzenia do zachowania P. W., zaś argumenty apelacji o naruszeniu prawa materialnego w tym zakresie nie znalazły aprobaty Sądu Okręgowego. Słusznie opisał Sąd Rejonowy (posiłkując się również opiniami specjalistów), niezgodny z par.11 ust.2,3 i 4 cytowanego rozporządzenia sposób usytuowania zbiorników z paliwem przez oskarżonego, ich umiejscowienie wewnątrz pomieszczeń gospodarczych , w garażu, szopach drewnianych, na przyczepie pojazdu, bez należytego ich uziemienia, bez wystarczającej instalacji odgromowej, na nieutwardzonym w niektórych miejscach podłożu itd. Sąd Okręgowy wbrew twierdzeniom apelanta zaaprobował również dokonaną w pisemnym uzasadnieniu interpretację nieprecyzyjnego § 11 ust. 1 w.w Rozporządzenia uznając, iż określona w tym przepisie maksymalna ilość przechowywanego paliwa płynnego klasy III tj. do 5 m ³ dotyczy maksymalnej ilość przechowywanego paliwa, a nie maksymalnej pojemności zbiornika w którym można przechowywać paliwo, bez wskazania ilości takich zbiorników w ramach jednej posesji. Interpretacja przepisu, którą próbował nieskutecznie przeforsować apelujący jest sprzeczna z ideą ochrony przeciwpożarowej i ochrony środowiska, która towarzyszyła powstaniu cyt. aktu prawnego, prowadziłaby do ewidentnych nadużyć i obejścia prawa poprzez gromadzenie w ramach jednego gospodarstwa nieograniczonej ilości zbiorników z niebezpieczną substancją byleby nie dochodziło do przekroczenia maksymalnej pojemności w ramach jednego zbiornika. Dlatego Sąd Okręgowy w ślad za Sądem Rejonowym podzielił całkowicie argumentację przedstawioną w treści ustnej uzupełniającej opinii biegłego G. W. i zaaprobował wniosek o przekroczeniu przez oskarżonego co najmniej dwukrotnie granicznej ilości składowanego na posesji paliwa, co stanowiło ewidentne i podstawowe naruszenie przez niego przepisów prawa.

Dlatego słuszny pozostaje wywód Sądu Rejonowego, iż oskarżony P. W. w czasie wskazanym w akcie oskarżenia wbrew wymaganym prawem przepisom i nie zachowując ostrożności wymaganej przy przechowywaniu oleju napędowego , a tym samym powodując zagrożenie dla życia i zdrowia człowieka oraz zniszczenia w świecie roślinnym i zwierzęcym w znacznych rozmiarach dopuścił się w formie nieumyślnej przestępstwa z art. 183§1 kk w zw. z art. 183§6kk.

Ustalenia faktyczne Sądu meriti były prawidłowe, a rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym wyroku jest sprawiedliwe, nie uchybiające prawu karnemu materialnemu, zaś sam wyrok zapadł bez obrazy prawa karnego procesowego, która mogłaby mieć wpływ na jego treść. Również wymierzona kara grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 20 złotych stawka jest adekwatna do wagi czynu i stopnia winy.

Rację ma natomiast apelant co do niezasadnego zastosowania w wyroku środka karnego z art. 44§2 kk t.j. orzeczenia przepadku zabezpieczonego dowodu rzeczowego w postaci paliwa i w tym jedynie zakresie doszło do korekty rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego poprzez wyeliminowanie punktu drugiego wyroku.

Zdaniem Sądu Odwoławczego orzeczenie w takim kształcie nie mogło się ostać z uwagi na przypisaną ostatecznie nieumyślną formę popełnionego przestępstwa. Sąd Rejonowy słusznie ustalił , iż P. W. popełnił przestępstwo wskutek niezachowania ostrożności wymaganej przy przechowywaniu paliw płynnych, gdzie możliwość powstania zagrożenia i negatywnych skutków w świecie roślinnym i zwierzęcym w znacznych rozmiarach powinien i mógł przewidywać. Podejmował jednak pewne starania i środki ostrożności chroniące przed ewentualnym wybuchem, pożarem czy zanieczyszczeniem środowiska (szczegółowo opisane pisemnym uzasadnieniu np. niepełna prowizoryczna instalacja odgromowa, ustawienie części pojemników na samochodzie lub palecie itd.) co doprowadziło do słusznego wniosku, iż konkretnych zagrożeń nie spowodował w sposób świadomy i celowy. Ponadto brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na przestępcze lub chociażby niepewne pochodzenie zabezpieczonego paliwa, którego wartość oscyluje w obrębie kwoty 50.000 złotych. Słusznie przyjął Sąd Rejonowy, iż oskarżony jest jedynym właścicielem całego paliwa, nabył je legalnie, w sprawie zabezpieczono część zachowanych rachunków jego zakupu. Powyższe okoliczności doprowadziły Sąd Okręgowy do konstatacji, iż orzeczony przepadek zabezpieczonego mienia byłby niewspółmierny do wagi czynu popełnionego nieumyślnie i stanowiłby zbyt daleką represję dla oskarżonego, który jest rolnikiem, a gromadzony na przestrzeni czasu olej napędowy służył do korzystania z pojazdów dla potrzeb gospodarstwa rolnego. Nie może umknąć z pola widzenia okoliczność, iż P. W., którego dochody z prowadzonego gospodarstwa dotychczas kształtowały się na poziomie 800-900 zł miesięcznie , aktualnie wobec okoliczności zatrzymania paliwa zaprzestał w ogóle swej działalności i pozbawiony został środków do życia. Dlatego Sąd Okręgowy zdecydował o wyeliminowaniu orzeczonego na podstawie art. 44§2 kk środka karnego, przy czym decyzję o zwrocie zabezpieczonego dowodu rzeczowego podejmie w stosownym czasie sąd pierwszej instancji. Sąd Odwoławczy ferując takie rozstrzygnięcie żywi nadzieje, iż oskarżony P. W. kolejny raz nie dopuści się nadużyć przy przechowywaniu na swej posesji oleju napędowego lub innych substancji i podejmie starania by sprostać wszelkim wymogom techniczno-prawnym w tym zakresie.

Mając na względzie wszystkie opisane powyżej okoliczności, Sąd II instancji orzekł jak w sentencji wyroku.

Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego P. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 złotych tytułem opłaty za drugą instancje oraz kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

O powyższym orzeczono na podstawie art.437§ 1 i 2 kpk, art. 438 pkt 4 kpk, art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk, art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późniejszymi zmianami.