Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M., domagała się zasądzenia od pozwanej – (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. kwoty 146.336,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dat i kwot wskazanych w pozwie oraz zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że jako wykonawca w dniu 05.11.2012 r. zawarła z pozwaną jako zamawiającą umowę nr (...) o wykonanie posadzki z płytek ceramicznych metodą wibrowania w obiekcie (...)w T.. Pozwana na mocy zobowiązań umownych (§ 7 ww. umowy) zobowiązana była do zapłaty na rzecz powódki wynagrodzenia ryczałtowego w wysokości 65.838 zł netto tytułem wykonanych prac określonych w § 2 pkt. a) przedmiotowej umowy, płatne w terminie 30 dni od daty doręczenia zamawiającej prawidłowo i zasadnie wystawionej faktury oraz kwoty 16.682,40 EURO tytułem zakupu i dostawy płytek ceramicznych na przedmiotową budowę przeliczane wg kursu sprzedaży EURO w (...) Bank (...) S.A. z dnia ww. dostawy, płatne w terminie 14 dni od daty dostawy płytek ceramicznych na budowę. Do powyższych kwot został doliczony podatek VAT według obowiązującej stawki. W dniu 19.02.2013 r. został spisany protokół zakończenia przedmiotowych robót podpisany przez przedstawiciela pozwanej oraz powódkę. W ww. protokole zakończenia robót, strony potwierdziły wykonanie przez powódkę ceramicznej posadzki przemysłowej technologii wibracyjnej na pow. 993 m ² zgodnie z ww. umową z dnia 05.11.2012 r. oraz ustalono termin odbioru ww. wykonanych prac na dzień 01.03.2013 r. W dniu 01.03.2013 r. przedstawiciel pozwanej odebrał bez zastrzeżeń wykonane przez powódkę w ramach ww. umowy prace.

Powódka w dniu 11.02.2013 r. wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...), na kwotę 88.992,43 zł brutto (72.351,57 zł netto) tytułem dostawy płytek na przedmiotową budowę (...) handlowego (...) w T. z terminem płatności najpóźniej do dnia 13.03.2013 r. Natomiast w dniu 01.03.2013 r. powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 63.544,26 zł brutto (51.662 zł netto) tytułem wykonania przedmiotowej posadzki ceramicznej w ww. (...) handlowym (...), z terminem płatności do dnia 31.03.2013 r. Pozwana nie uregulowała jednak w ww. terminach ww. faktur VAT, zatem po uwzględnieniu, zgodnie z § 10 przedmiotowej umowy nr (...) z dnia 05.11.2012 r., prawa zatrzymania kaucji gwarancyjnej w kwocie 7.235,166 zł z faktury VAT nr (...) oraz w kwocie 5.166,20 zł z faktury VAT nr (...) do zapłaty na rzecz powódki pozostała ww. kwota 140.135,33 zł brutto (7,235,166 zł + 140.135,33 zł).

Powódka podniosła, że 50% ww. zatrzymanej kaucji gwarancyjnej, zgodnie z ww. §10 przedmiotowej umowy, powinno zostać jej zwrócone w ciągu 45 dni od daty bezusterkowego i potwierdzonego protokołem odbioru końcowego przedmiotowej umowy od powódki, tj. od: 01.04.2013 r. z faktury VAT nr (...) w wysokości 2.583,l0 zł oraz 11.04.2013 r. z faktury VAT nr (...) w wysokości 3.617,58 zł. Strona powodowa wskazała, że po uwzględnieniu obowiązku zwrócenia jej 50% zatrzymanej kaucji gwarancyjnej, pozwana zobowiązana jest zapłacić powódce łączną kwotę 146.336,01 zł brutto (140.135,33 zł brutto + 2.583,l0 zł + 3.617,58 zł).

W związku z brakiem uregulowania ww. należności przez pozwaną, powódka w dniu
24.04.2013 r. dążąc do ugodowego załatwienia sporu, wezwała pozwaną do dobrowolnej
zapłaty m.in. zaległej należności wynikającej z ww. faktur VAT, tj. kwoty 81.757,27 zł brutto
z tytułu ww. faktury VAT nr (...), kwoty 58.378,06 zł brutto z tytułu(...)
(...) kwoty 2.583,10 zł z tytułu wymagalnej zatrzymanej kaucji gwarancyjnej z faktury
(...) oraz kwoty 3.617,58 zł z tytułu wymagalnej zatrzymanej kaucji
gwarancyjnej z faktury VAT nr (...). Ww. wezwanie wysłane na adres wynikający z KRS pozwanej, zostało odebrane przez pozwaną w dniu 25.04.2013 r., jednakże okazało
się bezskuteczne. Pozwana do dnia wniesienia niniejszego pozwu nie uregulowała należności
wynikających z ww. faktur VAT.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 20 czerwca 2013 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w sprawie o sygn. akt VIII GNc 190/13 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Od tego nakazu pozwana wniosła sprzeciw, żądając oddalenia powództwa w całości.

W uzasadnieniu pozwana zaznaczyła, iż wynagrodzenie powódki na jakie umówiły się strony w części dot. płytek ceramicznych, zostało wyrażone w walucie obcej tj. Euro, a powódka samowolnie i bez zgody pozwanej dokonała przewalutowania swego wynagrodzenia, dochodząc w niniejszym procesie kwoty w złotówkach. Tymczasem zgodnie z art. 358 § 1 Kodeksu cywilnego uprawnienie wyboru sposobu zaspokojenia wierzytelności pieniężnej wyrażonej w walucie obcej poprzez zapłatę pieniądzem polskim przysługuje wyłącznie dłużnikowi. Natomiast prawo wierzyciela określone w art. 358 § 2 zd. drugie Kodeksu cywilnego ogranicza się wyłącznie do wyboru kursu z dnia wymagalności roszczenia (bądź jak w niniejszym przypadku kursu wynikającego z czynności prawnej), bądź z dnia zapłaty, ale tylko w przypadku, jeżeli dłużnik zdecyduje się na zaspokojenie roszczenia w walucie polskiej. Wówczas to przy dokonaniu zapłaty złotówkami wierzyciel może żądać różnicy kursowej jaka powstała pomiędzy dniem, w którym roszczenie stało się wymagalne, a dniem spełnienia roszczenia, tak aby nie pozostawał stratny, to jest mógł nabyć taką samą ilość waluty obcej, jaką uzyskałby w przypadku terminowej zapłaty.

W tej sytuacji żądanie pozwu obejmujące kwoty 81.757,27 zł oraz 3.617,58 zł, to jest łącznie 85.374,85 zł pozbawione jest zdaniem pozwanej podstaw, albowiem nigdy nie była ona zobowiązana do takiego świadczenia na rzecz powódki. Ponadto pozwana podniosła, że powódka nie wykonała swego zobowiązania w sposób należyty, w konsekwencji czego pozwanej przysługują wobec niej wierzytelności z tytułu kar umownych. Zgodnie bowiem z § 3 ust. 1 lit. b umowy z dnia 05.11.2012 r. powódka miała zakończyć realizację umowy w dniu 17.02.2013 r. W § 3 ust. 5 strony postanowiły natomiast, iż za termin zakończenia realizacji umowy uważa się dzień podpisania protokołu odbioru końcowego, co miało miejsce 01.03.2013 r., a więc 12 dni po terminie umownym. Zgodnie z § 14 ust. 1 lit. b umowy, za zwłokę w wykonaniu przedmiotu umowy w umówionym terminie pozwanej przysługiwała kara umowna od powódki w wysokości 1% wynagrodzenia umownego netto za każdy dzień opóźnienia, nie więcej jednak niż 10%.

Powódka opóźniła się z wykonaniem umowy o ponad 10 dni, co powoduje, iż należna pozwanej kara umowna wynosi 10% z 65.838 zł , czyli wynagrodzenia określonego w § 7 ust. 1 umowy, co daje kwotę należną pozwanej w wysokości 6.583,80 zł. Mając powyższe na uwadze pozwana zgłosiła zarzut potrącenia przysługującej jej wierzytelności w kwocie 6.583,80 zł z tytułu kary umownej z kwotą dochodzoną przez powódkę w niniejszym postępowaniu i objętą fakturą VAT nr (...) z dnia 01.03.2013 r.

W kolejnych pismach procesowych strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje.

W dniu 5 listopada 2012 r. powódka zawarła z pozwaną umowę nr (...), przedmiotem której było wykonanie posadzki z płytek ceramicznych metodą wibrowania w obiekcie (...) w T.. Pozwana na mocy zobowiązań umownych (§ 7 ww. umowy) zobowiązana była do zapłaty na rzecz powódki wynagrodzenia ryczałtowego w wysokości 65.838 zł netto tytułem wykonanych prac określonych w § 2 pkt. a) przedmiotowej umowy, płatne w terminie 30 dni od daty doręczenia zamawiającej prawidłowo i zasadnie wystawionej faktury oraz kwoty 16.682,40 EURO tytułem zakupu i dostawy płytek ceramicznych na przedmiotową budowę przeliczane wg kursu sprzedaży EURO w (...) Bank (...) S.A. z dnia ww. dostawy, płatne w terminie 14 dni od daty dostawy płytek ceramicznych na budowę. Do powyższych kwot został doliczony podatek VAT według obowiązującej stawki.

(dowód: umowy z dnia 05.11.2012 r. (k. 5- 24 akt))

W dniu 19 lutego 2013 r. został podpisany przez przedstawiciela pozwanej oraz powódkę protokół zakończenia przedmiotowych robót. W ww. protokole strony potwierdziły wykonanie przez powódkę ceramicznej posadzki przemysłowej technologii wibracyjnej zgodnie z ww. umową oraz ustalono termin odbioru ww. wykonanych prac na dzień 1 marca 2013 r. W dniu 1 marca 2013 r. przedstawiciel pozwanej odebrał bez zastrzeżeń wykonane przez powódkę w ramach ww. umowy prace.

(dowód: protokół z dnia 19.02.2013 r. oraz z 01.03.2013 r. (k. 27- 28 akt)

Powódka w dniu 11 lutego 2013 r. wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...), na kwotę 88.992,43 zł brutto (72.351,57 zł netto) tytułem dostawy płytek na przedmiotową budowę (...) handlowego (...) w T. z terminem płatności do dnia 13 marca 2013 r. Natomiast w dniu 1 marca 2013 r. powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 63.544,26 zł brutto (51.662 zł netto) tytułem wykonania przedmiotowej posadzki ceramicznej w ww. (...) handlowym (...), z terminem płatności do dnia 31 marca 2013 r.

(dowód: faktura VAT nr (...) wraz z załącznikiem (k. 29- 30 akt), faktura VAT nr (...) wraz z załącznikiem (k. 31- 32 akt)

Pozwana nie uregulowała w terminach ww. należności, w związku z czym powódka wezwała pozwaną do dobrowolnej zapłaty m.in. zaległej należności wynikającej z ww. faktur VAT, tj. kwoty 81.757,27 zł brutto z tytułu ww. faktury VAT nr (...), kwoty 58.378,06 zł brutto z tytułu faktury VAT nr (...), kwoty 2.583,10 zł z tytułu wymagalnej zatrzymanej kaucji gwarancyjnej z faktury VAT nr (...) oraz kwoty 3.617,58 zł z tytułu wymagalnej zatrzymanej kaucji gwarancyjnej z faktury VAT nr (...). Ww. wezwanie okazało się bezskuteczne, zaś pozwana do dnia wniesienia niniejszego pozwu nie uregulowała należności wynikających z ww. faktur VAT.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 24 kwietnia 2013 r. wraz z potwierdzeniem odbioru przesyłki (k. 33-34 akt)

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, których autentyczności i prawdziwości strony nie kwestionowały a ponadto na podstawie dowodu z zeznań strony powodowej.

Sąd zeznania reprezentanta powódki –Prezesa Zarządu. J. W., uznał za wiarygodne, gdyż były one logiczne, spójne a ponadto znajdowały one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym przedstawionym przez strony.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Powód domagał się w niniejszym postępowaniu zasądzenia od pozwanego łącznie kwoty 146.336,01 zł. z ustawowymi odsetkami. Na kwotę tę złożyły się kwoty:

- 81.757,27 zł. z tytułu dostawy płytek ceramicznych na wykonanie posadzki w obiekcie (...)w T., wynikająca z faktury vat (...)

- 58.378,06 zł. za wykonanie przedmiotowej posadzki, wynikająca z faktury vat (...)

- 2.583,10 zł. z tytułu wymagalnej zatrzymanej kaucji gwarancyjnej wynikająca z faktury vat (...)

- 3.617,58 zł. z tytułu zatrzymanej wymagalnej kaucji wynikająca z faktury vat nr (...).

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty co do zasady nie zakwestionował ani zasadności roszczenia powoda ani jego wysokości. W szczególności pozwany nie zakwestionował faktu dostarczenia przez powoda płytek ceramicznych ani faktu wykonania przez powoda prac polegających na ich ułożeniu w pawilonie obiektu (...) w T.. Pozwany wniósł natomiast o oddalenie powództwa podnosząc, że strony umówiły się w umowie na wypłacenie powodowi wynagrodzenia w walucie obcej tj. Euro, a powód samowolnie i bez zgody pozwanego dokonał przewalutowania swego wynagrodzenia, dochodząc go w złotówkach. Pozwany powołał się przy tym na treść art. 358 § 1 k.c, zgodnie z którym jeżeli przedmiotem zobowiązania jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzega spełnienie świadczenia w walucie obcej. Pozwany podniósł więc zarzut, że tylko jemu przysługiwało prawo wyboru sposobu zaspokojenia wierzyciela.

Jednocześnie pozwany nie wykazał aby w związku z powyższym, zaspokoił roszczenie powoda w jakiejkolwiek części w walucie obcej tj. w Euro i nie przedstawił żadnego dowodu wpłaty. Pozwany podniósł jedynie, że nigdy nie był zobowiązany wobec powoda do zapłaty powodowi roszczenia w złotówkach i tę okoliczność wskazał jako podstawę żądania oddalenia pozwu.

Dodatkowo, pozwany podniósł zarzut nienależytego wykonania umowy przez powoda. Według pozwanego powód wykonał bowiem umowę ze zwłoką, a mianowicie 12 dni po terminie i z tego tytułu zdaniem pozwanego przysługują mu wobec powoda kary umowne w kwocie 6.583,80 zł. W konsekwencji pozwany zgłosił w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzut potrącenia z wierzytelnością powoda własnej wierzytelności z tytułu kar umownych w wysokości 6.583,80 zł.

Pełnomocnik pozwanego oświadczył przy tym na rozprawie w dn.26.02.2014 r., że nigdy wcześniej pozwany nie wzywał powoda do zapłaty tej kwoty ani nie składał oświadczenia o jej potrąceniu.

Sąd Okręgowy uznał, iż w niniejszym postępowaniu zarzut potrącenia zgłoszony przez pozwanego w sprzeciwie nie może odnieść zamierzonego przez niego skutku wzajemnego umorzenia wierzytelności do kwoty 6.583,80 zł.

Trzeba bowiem w tym miejscu odnieść się do treści art. 498 k.c zgodnie z którym, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. W takim wypadku wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Zatem przesłanką skutecznego potrącenia jest wymagalność potrącanych wierzytelności. Wymagalność roszczenia nie została w prawie cywilnym zdefiniowana. Początek wymagalności roszczenia nie daje się też formułować w regule ogólnej, ponieważ dla różnych stosunków prawnych i dla różnych roszczeń może być on zróżnicowany. Wymagalność wierzytelności oznacza, że wierzyciel, ma możliwość żądania od dłużnika, by spełnił świadczenie, natomiast powinnością dłużnika jest zastosowanie się do tego żądania. Przesłanka wymagalności dotyczy przy tym niewątpliwie wierzytelności potrącającego, na co zwrócił uwagę Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dn. 30.01.2013 r. 2013-01-30 (I ACa 1385/12, lex nr 1322889). Wymagalność następuje zgodnie z art. 455 k.c. wraz z nadejściem terminu spełnienia świadczenia. Termin ten może być określony w ustawie, czynności prawnej, orzeczeniu właściwego organu, może też wynikać z właściwości zobowiązania. Jeżeli natomiast termin wymagalności nie został określony na podstawie żadnego z tych kryteriów, wymagalność następuje wraz z wezwaniem dłużnika przez wierzyciela do niezwłocznego spełnienia świadczenia.

Skoro zatem przed wniesieniem sprzeciwu pozwany wcześniej nigdy nie wzywał powoda do zapłaty kar umownych, a zgodnie z zapisem § 14 ust. 3 kary umowne wykonawca miał zapłacić pozwanemu w terminie 7 dni od dnia doręczenia mu żądania zapłaty kary umownej – uznać należało że wobec braku takiego wezwania ze strony pozwanego , termin ten jeszcze nie nadszedł. W związku z powyższym, w chwili złożenia przez pozwanego oświadczenia o potrąceniu jednocześnie z procesowym zarzutem potrącenia, jego wierzytelność o zapłatę kary umownej nie była jeszcze wymagalna. Zatem oświadczenie o potrąceniu nie było skuteczne. W związku z powyższym, sąd oddalił jako zbędne wnioski dowodowe powoda z zeznań świadka S. K. i zeznań stron , zmierzające do ustalenia faktów związanych ze zgłoszonym przez pozwanego zarzutem potrącenia.

Należy przy tym zauważyć, że sam pozwany, zgłaszając zarzut potrącenia takich wniosków dowodowych w sprzeciwie nie złożył.

Pozwany nie zgłosił też żadnych innych wniosków dowodowych, celem wykazania, że opóźnienie w wykonaniu prac powoda nastąpiło z jego winy, a zatem pozwany nie wykazał też merytorycznie zasadności naliczenia kar umownych za zwłokę. Trzeba bowiem zauważyć, że w § 14 umowy, strony przewidziały kary umowne za zwłokę, a więc za opóźnienie zawinione. Zatem, wobec zaprzeczenia przez powoda aby opóźnienie nastąpiło z jego winy, to pozwany powinien zgodnie z art. 6 k.c winę powoda udowodnić. Tak więc, również z tej przyczyny zgłoszony przez pozwanego zarzut potrącenia okazał się nieskuteczny.

Jeżeli zaś chodzi o zarzut pozwanego dotyczący nieuprawnionego dochodzenia przez powoda roszczenia w złotych polskich, również ten zarzut sąd uznał za nieuzasadniony.

Po pierwsze, strony w § 7 ust. 1 i pkt 8 umowy postanowiły że jedynie wartość płytek ceramicznych wyrażona została w euro, natomiast wynagrodzenie za ich ułożenie wyrażono w złotych polskich. Dodatkowo, w umowie strony przewidziały z góry możliwość przeliczenia waluty obcej na złotówki w.g kursu sprzedaży w (...) Bank (...) S.A z dnia dostawy płytek ceramicznych na budowę. (k-11).

Dokonując wykładni zapisu umowy spółki w § 7 ust. 1 i 8 w trybie art. 65 k.c, w ocenie sądu zasadnym było twierdzenie powoda, iż zgodnym zamiarem i wolą stron było rozliczanie się zarówno z tytułu wynagrodzenia za wykonane prace jak i za zapłatę za płytki w walucie polskiej.

Na okoliczność tę powód do pisma procesowego z dn. 25.07.2013 r. przedłożył wcześniejsze umowy zawierane między stronami, w których również wartość płytek ceramicznych wyrażona była w Euro, z zapisem o przeliczeniu tej wartości na walutę polską według określonego kursu. Pozwany, jak podniósł powód, nigdy wcześniej nie kwestionował faktur, które z tytułu wcześniejszych umów wystawiał powód i w których zawsze należność powód obliczał w walucie polskiej. W takiej też walucie pozwany płacił wcześniejsze faktury.

Ponadto, jak wynika z zeznań reprezentanta powoda J. W. (2), strony już w trakcie wcześniejszej współpracy, także we wcześniejszych umowach, tak samo określały cenę za dostarczane wcześniej płytki ceramiczne w euro, przy czym, za każdym razem powód przeliczał te wartości na walutę polską i pozwany w takiej walucie regulował wcześniejsze należności. Nigdy dotąd pozwany nie kwestionował wezwań powoda wskazujących kwoty do zapłaty w walucie polskiej.

J. W. zeznał, że strony współpracują ze sobą od 2008 r. i zawierały zawsze praktycznie umowy o identycznej treści, jak umowa stanowiąca podstawę dochodzonego roszczenia w niniejszej sprawie. Wszystkie te umowy zawierały § 7, dotyczący rozliczeń za wykonane usługi i za dostawę płytek i w obu przypadkach rozliczenia te miały się odbywać w walucie polskiej. J. W. dodał, że fakt, iż w umowach wartość płytek wyrażana była w Euro wynikał jedynie z tego, że były one kupowane za granicą i dlatego strony w umowie wskazały, że ich wartość ma być przy rozliczaniu stron przeliczana na polskie złote zgodnie kursem sprzedaży euro z dnia dostawy. Było to spowodowane tym, że strony mając na celu uczciwe rozliczenie kontraktu, nie były w stanie określić wcześniej kwoty w polskich złotych w związku z tym, że umowy były zawierane dużo wcześniej. Z momentem dostarczenia płytek, powód zgodnie z umową dokonywał przeliczenia ich wartości w euro na walutę polską. J. W. zeznał też, że od samego początku zgodnym celem i zamiarem stron było rozliczanie się każdorazowo w złotówkach i taki był też cel zapisu umowy w § 7.

W myśl art. 65 k.c. oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W umowach zaś, zgodnie z kombinowaną metodą wykładni, należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (art. 65 § 2 k.c).

Należy przy tym przyjąć, iż w procesie interpretacji tekstu dokumentu, podstawowa rola przypada językowym regułom znaczeniowym. Zgodnie zaś z ogólną regułą interpretacyjną, wykładni poszczególnych wyrażeń zawartych w dokumencie dokonuje się z uwzględnieniem kontekstu, w jakim on występuje. Następnie zbadać należy związki przyczynowe występujące między różnymi postanowieniami zawartymi w tekście – tak aby miały spójny i rozsądny sens. Trzeba zatem brać pod uwagę całość tekstu, a nie tylko wyrwany fragment. Uwzględnieniu podlegają również okoliczności, w jakich oświadczenie woli zostało złożone, jeżeli dokument obejmuje takie informacje, a także cel oświadczenia woli wskazany w tekście lub zrekonstruowany na podstawie zawartych w nim postanowień, zasady współżycia społecznego i ustalone zwyczaje (zob. Zbigniew Radwański – „Wykładnia oświadczeń woli składanych indywidualnym adresatom” , Wrocław 1992 r., str. 139-144; uzasadnienie uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dn. 29.06.1995 r. , III CZP 66/95, OSNC 1995/12/168; wyrok SN z fdn. 29.01.2002 r. V CKN 679/00, Lex nr 54342; wyrok SN z dn. 9.08.1974 r. II CR 435/74, OSNC 1975/6/100; wyrok SN z dn. 10.03.2004 r. , IV CK 125/03, Lex nr 137677).

W ocenie sądu, powód wykazał, zgodnie z art. 65 k.c, iż zgodnym zamiarem stron było rozliczanie się w złotówkach. Świadczy o tym nie tylko zapis umowy o przeliczaniu wartości płytek z euro na walutę polską, ale również jak wynika z zeznań strony powodowej i przedłożonych przez nią dowodów z dokumentów, dotychczasowe zachowania stron w trakcie wcześniejszej współpracy, które potwierdzają interpretację zapisu § 7 umowy zgodną z tą przedstawioną przez powoda. W związku z powyższym, zdaniem sądu, w niniejszej sprawie nie będzie miał zastosowania podnoszony przez pozwanego zarzut, że tylko jemu przysługiwało prawo wyboru sposobu zaspokojenia wierzyciela zgodnie z art. 358 § 1 k.c.

Należy przy tym zauważyć, że pozwany w piśmie z dn. 11.09.2013 r., stanowiącym replikę na odpowiedź na sprzeciw powoda, nie zakwestionował wprost twierdzenia powoda, że pomimo wyrażenia wartości płytek w euro, zapis o przeliczeniu tej waluty na walutę polską świadczy o tym, iż zgodną wolą stron było jednak rozliczanie się w walucie polskiej. Ponadto, członek zarządu pozwanej, bez usprawiedliwienia nie stawił się na rozprawie, na której sąd przeprowadził dowód z zeznań stron, który ograniczył w tym przypadku do zeznań strony powodowej. Pozwana nie skorzystała zatem z możliwości wykazania zeznaniami strony, że wola stron była inna niż ta którą przedstawił powód.

Na koniec zauważyć trzeba, że pozwany nie zapłacił powodowi żadnej kwoty z tytułu rozliczenia umowy stron z dn. 5.11.2012 r. Do potrącenia zgłosił jedynie wierzytelność w wysokości 6.583,80 zł. Zatem, skoro pozwany twierdzi, że strony powinny rozliczyć się w euro, to nawet wobec kwestionowania należności powoda co do kwoty 6.583,80 zł., resztę należności powoda powinien zapłacić. Tymczasem pozwany nie zapłacił powodowi żadnej kwoty ani w euro ani w walucie polskiej. Okoliczność ta ma w ocenie sądu również znaczenie przy ocenie ustaleń stron co do zasad ich wzajemnego rozliczania, a zwłaszcza co do ustalonego zgodnie w umowie sposobu zapłaty i waluty w jakiej ta zapłata ma nastąpić.

Jeżeli chodzi o dochodzone przez powoda kwoty z tytułu zatrzymanych kaucji gwarancyjnych, pozwany ani w sprzeciwie ani w toku procesu roszczenia powoda zakresie kwoty 2.583,10 zł. w ogóle nie zakwestionował, natomiast jego zarzut co do kwoty 3.617,58 zł. ograniczył się tak jak w przypadku zapłaty należności za płytki do zakwestionowania waluty w jakiej powód dochodzi tego roszczenia a nie co do zasady.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności i dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w trybie art. 233 k.p.c, w ocenie sądu roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c.

O kosztach procesu orzeczono zaś zgodnie z art. 98 k.p.c, w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Na koszty powoda (w łącznej kwocie 10.934 zł.) złożyły się zaś : kwota 7.317 zł. opłaty sądowej od pozwu, kwota 3.600 zł. tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, określonego zgodnie z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu -Dz. U nr 163, poz. 1349 , oraz kwota 17 zł. opłaty od pełnomocnictwa. Zdaniem sądu, biorąc pod uwagę charakter sprawy, nakład pracy pełnomocnika, nie zaszły przesłanki aby uwzględnić wniosek pełn. powoda i zasądzić na jego rzecz wynagrodzenia w podwójnej wysokości, natomiast odrębnego wniosku o zwrot dodatkowo wydatków związanych z kosztami podróży pełnomocnik nie złożył.