Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Krzysztof Wildowicz

Protokolant: Joanna Radziszewska

w obecności prokuratora: Jerzego Fiedoruka

po rozpoznaniu w dniach 27 stycznia 2014 r., 24 lutego 2014 r., 19 marca 2014 r., 26 maja 2014 r. i 21 lipca 2014 r. sprawy:

1)  D. K. s. R. i K. z domu K., urodzonego (...) w B.,

oskarżonego o to, że

1.  w nocy 25 – 26 kwietnia 2013 roku w rejonie miejscowości I., powiat (...), P. II – G., powiat (...), I., powiat (...), na drodze publicznej, kierował samochodem osobowym marki O. (...), czym nie zastosował się do orzeczonego na mocy wyroku przez Sąd Rejonowy w Przysusze w sprawie o sygn. II K 543/09 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

2.  w nocy 25 – 26 kwietnia 2013 roku w P. II, powiat (...), działając wspólnie i w porozumieniu w K. K. (2) z terenu posesji numer (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia niezabezpieczonego skutera marki K. (...) nr rej. (...) nr VIN (...) o wartości 2.750 zł, czym działał na szkodę J. B., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

3.  w nocy 15 maja 2013 roku w godz. 22.30 – 24.00 w B. dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...) wartości 7.000 złotych, z parkingu niestrzeżonego przy ul. (...) w ten sposób, że korzystając z nieuwagi pokrzywdzonego, bez jego wiedzy i zgody, zabrał z mieszkania pozostawione bez opieki kluczyki do samochodu, a następnie po otwarciu nimi auta zabrał je w celu przywłaszczenia wraz ze znajdującymi się w bagażniku auta narzędziami o łącznej wartości około 5.000 zł w postaci: zaciskarki do rur, szlifierki kątowej marki M., wiertarki marki (...), kompletu wierteł w rozmiarach od 6 do 32, wiertarki M., 3 sztuk skrzynek z różnymi narzędziami, wyrzynarki, młota udarowego marki (...) oraz nawigacji samochodowej, czym spowodował straty w łącznej wysokości około 12.000 złotych na szkodę J. M. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

4.  w nocy 15 maja 2013 roku około godz. 22.30 – 24.00 w B., będąc uprzednio prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, kierował samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, zawartość alkoholu przekraczała 0,5‰ we krwi, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie obwiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat orzeczonego na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Przysusze w sprawie o sygnaturze II K 543/09,

tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.

5.  w dniu 17 maja 2013 roku na trasie B. – W., drodze publicznej, kierował samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...), czym nie zastosował się do orzeczonego na mocy wyroku przez Sąd Rejonowy w Przysusze w sprawie o sygn. II K 543/09 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

6.  w dniu 18 maja 2013 roku na trasie W. – B. - P., drogach publicznych, kierował samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...), czym nie zastosował się do orzeczonego na mocy wyroku przez Sąd Rejonowy w Przysusze w sprawie o sygn. II K 543/09 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

7.  w dniu 19 maja 2013 roku w B. i okolicach, na drodze publicznej, kierował samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...), czym nie zastosował się do orzeczonego na mocy wyroku przez Sąd Rejonowy w Przysusze w sprawie o sygn. II K 543/09 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

8.  w dniu 20 maja 2013 roku na trasie B. – P., drodze publicznej, kierował samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...), czym nie zastosował się do orzeczonego na mocy wyroku przez Sąd Rejonowy w Przysusze w sprawie o sygn. II K 543/09 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

9.  w dniu 21 maja 2013 roku na trasie B. – C. – O. – T. – S., drodze publicznej, kierował samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...), czym nie zastosował się do orzeczonego na mocy wyroku przez Sąd Rejonowy w Przysusze w sprawie o sygn. II K 543/09 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

10.  w dniu 22 maja 2013 roku na trasie S. – O. – S., drodze publicznej, kierował samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...), czym nie zastosował się do orzeczonego na mocy wyroku przez Sąd Rejonowy w Przysusze w sprawie o sygn. II K 543/09 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

2)  K. K. (2) s. R. i J. z domu K., urodzonego (...) w B.,

oskarżonego o to, że

11.  w nocy 25 – 26 kwietnia 2013 roku w P. II, powiat (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. z terenu posesji numer (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia niezabezpieczonego skutera marki K. (...) nr rej. (...) nr VIN (...) o wartości 2.750 złotych, czym działał na szkodę J. B.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

3)  J. M. (2) s. A. i R. z domu Z., urodzonego (...) C.,

oskarżonego o to, że

12.  w okresie od 26 kwietnia 2013 roku do dnia 23 maja 2013 roku w miejscowości G., rejonu (...), na posesji numer (...) przyjął od K. K. (2) i D. K., a następnie pomagał w ukryciu skuter marki K. (...) nr rej. (...) nr VIN (...) o wartości 2.750 złotych wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, czym działał na szkodę J. B., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

4)  G. K. z domu R. c. S. i W. z domu S., urodzonej (...) w B.,

oskarżonej o to, że

13.  w okresie od 26 kwietnia 2013 roku do 23 maja 2013 roku w miejscowości G., rejonu (...), na posesji numer (...) przyjęła od K. K. (2) i D. K., a następnie pomagała w ukryciu skutera marki K. (...) nr rej. (...) nr VIN (...) o wartości 2.750 złotych, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinna i mogła przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, czym działała na szkodę J. B.,

tj. o czyn z art. 292 § 1 k.k.

I.  oskarżonego D. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z tym, że w zakresie czynu z punktu 3 ustala, iż wartość zabranych narzędzi wynosiła 4.750 zł, a łączna wartość strat wyrządzonych tym czynem wynosiła 11.750 zł i za:

a)  czyny opisane w punktach 1, 5, 6, 7, 8, 9 i 10 na mocy art. 244 k.k. skazuje go za każdy z tych czynów, przyjmując zaś, że stanowią one ciąg przestępstw, na mocy art. 244 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

b)  czyn opisany w punkcie 2 na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazuje go, a na mocy art. 278 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

c)  czyn opisany w punkcie 3 na mocy art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazuje go, a na mocy art. 279 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

d)  czyn opisany w punkcie 4 na mocy art. 178a § 4 k.k. skazuje go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego D. K. karę łączną 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  oskarżonego K. K. (2) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 278 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

IV.  oskarżonego J. M. (2) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazuje go, a na mocy art. 291 § 1 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  oskarżoną G. K. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na mocy art. 292 § 1 k.k. skazuje ją na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k., art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonym K. K. (2) i J. M. (2) na okresy próby wynoszące po 4 (cztery) lata, a G. K. na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata i oddaje oskarżonych w okresach próby pod dozór kuratora;

VII.  na mocy art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego D. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

VIII.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu D. K. okres zatrzymania w sprawie w dniach 23 i 24 maja 2013 r. (dwa dni) oraz okres tymczasowego aresztowania od dnia 18 listopada 2013 r. do dnia 23 stycznia 2014 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IX.  zasądza od oskarżonych K. K. (2) i J. M. (2) na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 180 złotych tytułem opłat i obciąża ich pozostałymi kosztami sądowymi w częściach ich dotyczących;

X.  zwalania oskarżonych D. K. i G. K. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sędzia:

II K 514/13

UZASADNIENIE

Z uwagi na fakt, że wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia 25 lipca 2014 r. złożył jedynie oskarżony D. K., uzasadnienie, zgodnie z art. 423 § 1a k.p.k., ograniczone zostanie do tych części wyroku, które go dotyczą.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku przewodu sądowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. K. jest mieszkańcem I., gmina W.. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Przysusze z dnia 20 stycznia 2010 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt II K 543/09 został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 178a § 1 k.k. w zb. z art. 244 k.k. i orzeczono wobec niego między innymi zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres pięciu lat. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 27 stycznia 2010 r.

W nocy z 25 na 26 kwietnia 2013 r. D. K. jechał wraz ze swoim kuzynem K. K. (2) z I. w kierunku Ł.. Podróżowali samochodem osobowym marki O. (...). Kierowcą był D. K.. Po drodze zatrzymali się w miejscowości P. II, powiat (...). Z posesji numer (...) należącej do J. B. zabrali niezabezpieczony skuter marki K. (...) nr rej. (...) nr VIN (...) o wartości 2.750 zł, który załadowali do bagażnika swego samochodu. Następnie udali się do miejscowości G., na posesję numer (...) zamieszkałą przez G. K. oraz J. M. (2), gdzie zostawili skuter na przechowanie, a sami wrócili do I..

W dniu 23 maja 2013 r. funkcjonariusze Policji ujawnili przedmiotowy skuter na w/w posesji. Następnie został on zwrócony J. B..

W dniu 15 maja 2013 r. J. M. (1) wraz z K. K. (2) pracowali w Ł.. Zajmowali się hydrauliką. W godzinach popołudniowych, po skończonej pracy, wracali z Ł. do B.. Jechali samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) należącym do J. M. (1). W T. spotkali D. K., którego zabrali ze sobą. Po dojechaniu do B. pojazd zaparkowali na parkingu przy ulicy (...), zamknęli autopilotem i udali się do mieszkania J. M. (1). Kluczyki od samochodu spięte razem z kluczami od mieszkania J. M. (1) zostawił w zamku od drzwi wejściowych, od środka. Następnie D. K. wspólnie z J. M. (1) spożywali alkohol w postaci wódki. Wypili po około 0,5 litra każdy. Między godziną 22.30, a godziną 24.00 D. K. wykorzystując nieuwagę J. M. (1), bez jego wiedzy i zgody, zabrał z mieszkania kluczyki do w/w samochodu, a następnie po otwarciu nimi auta zabrał je. W tym czasie w samochodzie, w bagażniku, znajdowały się należące do J. M. (1) narzędzia w postaci zaciskarki do rur, szlifierki kątowej marki M., wiertarki marki (...), kompletu wierteł w rozmiarach od 6 do 32, wiertarki M., 3 sztuk skrzynek z różnymi narzędziami, wyrzynarki, młota udarowego marki (...) oraz nawigacji samochodowej. Zabrany V. (...) był wartości 7.000 zł, a w/w narzędzia wartości 4.750 zł. Następnie D. K. odjechał w/w pojazdem jadąc ulicą (...) w B.. W tym czasie znajdował się w stanie nietrzeźwości – zawartość alkoholu we krwi przekraczała 0,5‰.

W ciągu kilku kolejnych dni D. K. poruszał się samochodem należącym do J. M. (1) po B. oraz okolicach – po drogach publicznych. Był kierowcą tego pojazdu. I tak w dniu 17 maja 2013 r. udał się wraz z R. N. do W. do S. Ł. gdzie zostawił znajdujące się w bagażniku samochodu narzędzia. Tam spędzili noc. Następnego dnia, tj. 18 maja 2013 r. pojechali z W. do B., a następnie do P.. W dniu 19 maja 2013 r. D. K. jeździł w/w samochodem w B. i okolicach. W dniu 20 maja 2013 r. ponownie kierował tym pojazdem na trasie B. – P.. Ponadto w dniu 20 maja 2013 r. wspólnie z R. N. udali się do komisu w B. należącego do R. B. gdzie za kwotę 60 złotych sprzedali nawigację należącą do J. M. (1). W dniu 21 maja 2013 r. D. K. pojechał w/w samochodem z B. do C.. Był tam razem z R. N.. Po pewnym czasie wrócili do O. gdzie R. N. został, a D. K. udał się do miejscowości T.. Tam spotkał A. W., z którym udał się do S., do T. C.. Tam D. K. został na noc. Następnego dnia, tj. 22 maja 2013 r., pojechał z T. C. do O., a po kilkunastu minutach wrócili do S.. Wówczas D. K. uszkodził misę olejową w przedmiotowym pojeździe. W związku z tym zostawił tam samochód, a sam został odwieziony do W. do S. Ł..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego D. K. (k. 38 – 39, 213 – 213v, 328 – 331, 342, 343, 406, 470 – 470v), część wyjaśnień oskarżonego K. K. (2) (k. 209 – 209v, 409 – 410, 470v - 471), zeznania świadków J. B. (k. 166, 225v – 226, 472), J. M. (1) (k. 2v – 3v, 29v, 76v – 77, 112v, 133v, 472 – 472v), T. O. (k. 8v, 106v, 497v – 498), B. F. (k. 24v – 25, 93v – 94, 498), R. N. (k. 51v – 52v, 110v – 111, 498v), T. C. (k. 41v, 498v – 499), A. W. (k. 95v, 500), S. Ł. (k. 22v – 23v, 86v – 87, 583v) oraz R. B. (k. 69v, 499), a także protokoły przeszukań (k. 14 – 16, 18 – 21, 190 - 199), umowę kupna sprzedaży (k. 46), odpis wyroku (k. 115), sprawozdanie sądowo – lekarskie wraz z opinią (k. 116 – 118), kserokopię faktury VAT (k. 167), kserokopię dowodu rejestracyjnego (k. 168 – 169), protokół oględzin wraz z materiałem poglądowym (k. 215 – 221) oraz pokwitowanie (k. 228).

D. K. przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów. Podczas pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnił, że w dniu 15 maja 2013 r. w godzinach popołudniowych w I. spotkał się z J. M. (1) oraz z K. K. (2). Oskarżony zaczął spożywać z J. M. (1) piwo. Po pewnym czasie we trzech udali się samochodem J. M. (1) do T. gdzie zakupili wódkę. Stamtąd udali się do B., do mieszkania J. M. (1). Kierowcą pojazdu był K. K. (4). Po dotarciu na miejsce zamknęli samochód i poszli do mieszkania gdzie kontynuowali spożywanie alkoholu. Gdy alkohol się skończył, D. K. udał się do sklepu i kupił kolejną butelkę wódki. W pewnym momencie oskarżony stracił pamięć i w związku z tym nie pamiętał w jaki sposób zabrał kluczyki i samochód należący do J. M. (1). Pamiętał, że następnego dnia około godziny 9.00 obudził się w tym pojeździe na parkingu przy ul. (...). Następnie oskarżony zamknął samochód i udał się do centrum B.. Po drodze spotkał R., z którym zaczął spożywać alkohol. Po pewnym czasie mężczyźni pojechali samochodem należącym do J. M. (1) do P. nad stawy. Kierowcą był oskarżony. Spotkali tam mężczyznę o imieniu B., z którym kontynuowali spożywanie alkoholu. D. K. wyjaśnił, że gdy pod wieczór alkohol się skończył pojechali do B. kupić go. Pod sklepem (...) rozstali się z B. i pieszo wrócili do P. gdyż B. miał przy sobie kluczyki od samochodu. N. oskarżony w dalszym ciągu spożywał z R. alkohol. Tam też przenocowali. Następnego dnia poszli do B. i na jego posesji dalej spożywali alkohol. Wzięli od B. kluczyki i w poniedziałek poszli do B. po samochód, którym ponownie wrócili do P.. Tam znowu spożywali alkohol. Po pewnym czasie, już we trzech, wrócili do B.. Tam w dalszym ciągu pili wódkę. Następnie oskarżony pojechał z R. do jego domu. Pojazdem cały czas kierował D. K.. Tą noc oskarżony spędził w samochodzie, którym odjechał za wieś. Następnego dnia z R. pojechał do jego znajomego do jakiejś miejscowości. Tam ponownie zaczęli spożywać alkohol. Stamtąd oskarżony odjechał sam i udał się do swego znajomego o imieniu K.. Na posesji kolegi uderzył w kamień uszkadzając misę olejową w samochodzie. Z K. spożywał kolejny alkohol. Z uwagi na uszkodzenie pojazdu, D. K. do W. został zawieziony przez sąsiadkę K.. Tam oskarżony udał się do S. Ł. gdzie został zatrzymany przez Policję. Oskarżony dodał, że znajdującą się w samochodzie J. M. (1) nawigację sprzedał za 60 złotych w komisie w B. (k. 38 – 39). Podczas kolejnego przesłuchania wyjaśnił, że pod koniec kwietnia 2013 r. w godzinach nocnych jechał należącym do niego samochodem marki O. (...) nr rej. (...) wraz ze swoim kuzynem K. K. (2) z I. do Ł.. Po drodze, na prośbę K. K. (2), zajechali do miejscowości P. i z jednej z posesji ukradli skuter. Skuter załadowali do samochodu i pojechali do znajomego K. K. (2) by tam go przechować. Oskarżony nie wiedział do jakiej miejscowości się udali. Pamiętał, że przed domem czekał na nich już mężczyzna o imieniu J., który wskazał miejsce gdzie mogą przechować skuter, tj. piwnicę. W tym czasie K. K. (4) poinformował J., że skuter został skradziony. Przy tej rozmowie obecna była jeszcze jakaś kobieta i kolejny mężczyzna. Następnie K. K. (4) wraz z kuzynem pojechali do domu do I.. Oskarżony zaznaczył, że tej nocy to on przez cały czas kierował w/w samochodem (k. 213 – 213v). W toku kolejnych przesłuchań przyznawał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że wkrętarkę marki B. pożyczył wcześniej do J. M. (1), a więc nie było jej wśród rzeczy które ukradł łącznie z jego samochodem. Ponadto co do zasady potwierdził podawane wcześniej okoliczności związane z kradzieżą i przechowaniem skutera. Zaznaczył jednak, że oskarżeni M. i K. nie wiedzieli, że skuter jest kradziony. D. K. nie potrafił przy tym wytłumaczyć dlaczego wcześniej wyjaśnił w tym zakresie odmiennie (k. 328 – 331, 342, 343, 406, 470 – 470v).

K. K. (4) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że pod koniec kwietnia 2013 r. w nocy pojechał z D. K. z I. do Ł.. Po drodze na prośbę D. zatrzymali się w miejscowości P.. Po kilku minutach D. przyprowadził skuter, który załadowali do bagażnika. K. K. (4) wiedział, że ten skuter został skradziony. Chciał go wyrzucić w lesie jednak D. nie zgodził się. W związku z tym zawieźli go do miejscowości O., do kuzynki K. G. K.. Oprócz niej był tam również J. M. (2). K. K. (4) zapewnił ich, że skuter nie jest kradziony. Skuter został schowany w ziemiance. W tym czasie był on już bez tablicy rejestracyjnej, którą wcześniej D. K. połamał. K. K. (4) dodał, że to on kierował tej nocy samochodem. Oskarżony wyjaśnił również, że w maju 2013 r. jadąc wraz z J. M. (1) przez T. spotkali tam D. K., który pojechał z nimi do B., do domu J. M. (1). W mieszkaniu D. K. oraz J. M. (1) spożywali alkohol. Następnego dnia rano w mieszkaniu nie było już D. K.. Mężczyźni zauważyli również, że w domu nie ma kluczyków od samochodu należącego do J. M. (1) oraz pojazdu, który był zaparkowany pod blokiem (k. 209 – 209v, 409 – 410, 470v – 471).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wina i okoliczności popełnienia przez D. K. zarzucanych mu czynów nie budzą jakichkolwiek wątpliwości.

Okolicznością bezsporną w sprawie jest, że w nocy z 25 na 26 kwietnia 2013 r. w P. II, powiat (...), na szkodę J. B. został skradziony skuter marki K. (...) nr rej. (...) nr VIN (...) o wartości 2.750 zł. Powyższe wynika jednoznacznie z zeznań J. B. (k. 166, 225v – 226, 472) oraz dokumentacji dotyczącej tego pojazdu (k. 167 – 169). W ocenie Sądu zeznania powyższego świadka są wiarygodne gdyż znalazły potwierdzenie w innych dowodach, w tym wyjaśnieniach D. K. i K. K. (2).

Bezsporne jest również to, że w/w skuter w dniu 23 maja 2013 r. został ujawniony w miejscowości G. na posesji numer (...) zamieszkałej przez G. K. oraz J. M. (2) (dowód – protokół przeszukania wraz z materiałem poglądowym k. 190 – 199; protokół oględzin rzeczy k. 215 - 221).

W świetle wyjaśnień D. K. (k. 38 – 39, 213 – 213v, 328 – 331, 342, 343, 406, 470 – 470v) i K. K. (2) (k. 209 – 209v, 409 – 410, 470v – 471) nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości fakt, że to w/w oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży w/w skutera na szkodę J. B., a następnie przewieźli go i schowali na posesji zajmowanej przez G. K. i J. M. (2). W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonych w tym zakresie należy uznać za wiarygodne. Po pierwsze trudno jest przyjąć by oskarżeni bezpodstawnie siebie obciążali, a po drugie ich relacje korespondują z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie.

Przechodząc do rozważań dotyczących czynu zarzucanego D. K. w punkcie 3 wskazać trzeba, że z zeznań pokrzywdzonego J. M. (1) wynika, że w dniu 15 maja 2013 r. wracał swoim samochodem marki V. (...) nr rej. (...) wraz z K. K. (2) z Ł. do B.. Po drodze zabrali D. K. i udali się do mieszkania pokrzywdzonego. Po zaparkowaniu samochodu pod blokiem przy ul. (...) został on zamknięty autopilotem. Po wejściu do mieszkania J. M. (1) włożył klucze do zamka w drzwiach (wśród nich znajdowały się również kluczyki od samochodu). Następnie przez kilka godzin spożywał z D. K. wódkę po czym położył się spać. Z rana został obudzony przez K. K. (2) i wspólnie stwierdzili, że w mieszkaniu nie ma kluczy, które były pozostawione w drzwiach oraz D. K., a spod bloku zniknął samochód. Pokrzywdzony zaznaczył, że z pewnością nie dawał kluczy oskarżonemu. J. M. (1) podał, że pojazd ten wart był 7.000 zł. Dodał, że w chwili kradzieży znajdowały się w nim różnego rodzaju narzędzia oraz nawigacja o łącznej wartości 4.750 zł. Pokrzywdzony precyzyjnie opisał każde z zabranych narzędzi. Podał również, że wszystkie zabrane rzeczy odzyskał. Pomimo tego, że samochód posiadał uszkodzenia, nie domagał się od D. K. naprawienia szkody (k. 2v – 3v, 29v, 76v – 77, 112v, 133v, 472 – 472v).

Okoliczności podane przez J. M. (1), a dotyczące zniknięcia jego samochodu marki V. (...), co do zasady potwierdzili oskarżony D. K. oraz K. K. (4).

Zdaniem Sądu zeznania J. M. (1) oraz wyjaśnienia w/w oskarżonych w tym zakresie są wiarygodne. Są one bowiem spójne, konsekwentne, wzajemnie się uzupełniają i z pozytywnym skutkiem poddają się weryfikacji z punktu widzenia zasad logiki i doświadczenia życiowego. Nadto korespondują one z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie.

Pojazd należący do J. M. (1) ujawniony został w miejscowości S. na posesji należącej do T. C. (dowód - protokół przeszukania k. 14 – 16).

Z zeznań T. C. jednoznacznie wynika, że przedmiotowym samochodem przyjechał do niego w dniu 21 maja 2013 r. około godziny 19.00 D. K.. Wraz z nim był brat cioteczny świadka – A. W.. D. K. proponował T. C. pracę w Belgii w charakterze hydraulika. Następnie wspólnie spożywali alkohol w postaci wódki. Następnego dnia pojechali do O., a gdy wrócili D. K. uszkodził w samochodzie misę olejową. Ostatecznie oskarżony zostawił pojazd u świadka i pojechał do W. (k. 41v, 498v – 499).

Narzędzia należące do J. M. (1), które znajdowały się w/w samochodzie ujawnione zostały w W. na posesji S. Ł. (dowód – protokół przeszukania k. 18 – 21).

Z zeznań S. Ł. jednoznacznie wynika, że w/w narzędzia zostały przywiezione przez D. K. samochodem marki V. (...) koloru zielonego. Było to w nocy z 17 na 18 maja 2013 r. (k. 22v – 23v, 86v – 87, 583v).

Okolicznością bezsporną w sprawie jest, że zarówno w kwietniu jak i w maju 2013 r. wobec D. K. obowiązywał orzeczony przez sąd zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Otóż wyrokiem Sądu Rejonowego w Przysusze z dnia 20 stycznia 2010 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt II K 543/09 D. K. został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 178a § 1 k.k. w zb. z art. 244 k.k. i orzeczono wobec niego między innymi w/w zakaz na okres pięciu lat. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 27 stycznia 2010 r. (k. 115 – odpis wyroku).

O winie D. K. w zakresie czynów w punktów 1, 5, 6, 7, 8, 9 i 10 świadczą w pierwszej kolejności jego wyjaśnienia. Oskarżony konsekwentnie utrzymywał, że to on pod koniec kwietnia 2013 r. (w dacie kradzieży skutera na szkodę J. B.), kierował w rejonie miejscowości I., P. II – G., a następnie ponownie w I., samochodem osobowym marki O. (...). Jakkolwiek K. K. (4) utrzymywał, że to jednak on był wówczas za kierownicą tego pojazdu, to zdaniem Sądu wiarygodne są wyjaśnienia D. K. w tym zakresie. Przede wszystkim brak jest jakiegokolwiek racjonalnego powodu dla którego D. K. wiedząc, że obowiązuje wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, miałby siebie bezpodstawnie obciążać. D. K. w wyjaśnieniach swoich przyznał się również, że następnego dnia po zabraniu samochodu J. M. (1), spotkał w B. R., z którym zaczął spożywać alkohol. Alkohol ten spożywali przez kilka następnych dni. W między czasie jeździli samochodem marki V. (...) należącym do J. M. (1) do różnych miejscowości w okolicach B., między innymi do P. gdzie poznali mężczyznę o imieniu B., z którym spożywali alkohol. Jeździli również do znajomego R.. D. K. jeździł również do swego znajomego, gdzie na podwórku uszkodził misę olejową w pojeździe J. M. (1). Oskarżony zaznaczył, że w ciągu tych kilku dni to on zawsze był kierowcą w/w samochodu. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w omówionym zakresie są wiarygodne. Przede wszystkim znalazły one potwierdzenie w innych dowodach, w szczególności zeznaniach świadków, o których mowa będzie niżej. Nadto Sąd nie dopatrzył się jakiegokolwiek powodu, dla którego D. K. miałby bezpodstawnie siebie obciążać.

O winie oskarżonego w zakresie czynów z punktów 5, 6, 7, 8, 9 i 10 świadczą również zeznania R. N.. Wynika z nich, że rzeczywiście w maju 2013 r. spotkał w B. D. K., z którym przez kilka kolejnych dni spożywał znaczne ilości alkoholu. Przez ten czas jeździli również samochodem marki V. (...) koloru zielonego do wielu miejscowości. Kierowcą zawsze był oskarżony. Początkowo, w nocy z 17 na 18 maja 2013 r. udali się z B. do miejscowości W. do kolegi D. K. o imieniu S. albo S.. Tam przenocowali i następnego dnia wrócili do B. skąd jeszcze tego samego dnia pojechali do P. gdzie spotkali mężczyznę o imieniu B., z którym udali się nad stawy gdzie spożywali alkohol. Z zeznań R. N. wynika również, że w dniu 19 maja 2013 r. jeździł wspólnie z oskarżonym w/w samochodem w B. i okolicach, w dniu 20 maja 2013 r. na trasie B. – P., a w dniu 21 maja 2013 r. pojechali do C. skąd po pewnym czasie wrócili do miejsca zamieszkania świadka, czyli do miejscowości O.. R. N. dodał, że w dniu następnym D. K. również kierował tym samochodem kiedy to przyjechał do niego na kilkanaście minut (k. 51v – 52v, 110v – 111, 498v).

Z zeznań S. Ł. – mieszkańca W., wynika, że w dniu 17 maja 2013 r. przyjechał do niego samochodem marki V. (...) koloru zielonego D. K. wraz z kolegą. Wspólnie spożywali alkohol, a następnego dnia oskarżony odjechał w kierunku B. (k. 22v – 23v, 86v – 87, 583v).

Z zeznań A. W. wynika, że w dniu 21 maja 2013 r. spotkał w miejscowości T. D. K., który jechał samochodem marki V. (...) koloru zielonego. Następnie we dwóch pojechali do miejscowości O., a stamtąd do S. do T. C. (k. 95v, 499v – 500). T. C. potwierdził, że w dniu 21 maja 2013 r. przyjechał do niego samochodem marki V. koloru zielonego D. K. wraz z A. W.. Oskarżony spędził u świadka noc. Następnego dnia we dwóch udali się do O. gdzie spędzili kilka minut i ponownie wrócili do S. (k. 41v, 498v – 499). Z zeznań T. O. wynika, że w dniu 19 i 20 maja 2013 r. oskarżony przychodził do niej na posesję w P.. Była pewna, że w dniu 20 maja 2013 r. przyjechał samochodem koloru ciemno zielonego (k. 8v, 106v, 497v – 498). B. F. wskazał, że w dniu 20 maja 2013 r. jeździł z D. K. przedmiotowym samochodem na trasie B. – P.. Z uwagi na fakt spożywania alkoholu świadek nie pamiętał, co robił i gdzie był w dniach 18 i 19 maja 2013 r. (k. 24v – 25, 93v – 94, 498).

W ocenie Sądu zeznania powyższych świadków w omówionym zakresie są wiarygodne. Przede wszystkim są one spójne, wzajemnie się uzupełniają i z pozytywnym skutkiem poddają się weryfikacji z punktu widzenia zasad logiki i doświadczenia życiowego. Tworzoną one logiczną całość pozwalającą odtworzyć to kiedy i gdzie jeździł D. K. samochodem marki V. (...) należącym do J. M. (1).

Świadek R. B. potwierdził, że w dniu 20 maja 2013 r. przyszło do niego dwóch mężczyzn w wieku około 30 lat i chcieli sprzedać nawigację marki (...) koloru czarnego. Świadek kupił tą nawigację za kwotę 60 zł (k. 69v, 499). Z dokumentu zakupu wynika, że sprzedającym nawigację był R. N. (k. 46).

O winie D. K. w zakresie czynu z punktu 4 świadczą przede wszystkim jego wyjaśnienia. Wynika z nich, że w nocy 15 maja 2013 r. po zabraniu samochodu J. M. (1), odjechał nim z parkingu przy ul. (...) w B. i zatrzymał się na ulicy (...). Z jego wyjaśnień wynika również, że w dniu 15 maja 2013 r. spożywał wspólnie z J. M. (1) alkohol w postaci wódki, a J. M. (1) to potwierdził.

Z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej wynika, że stężenie alkoholu we krwi D. K. w nocy 15 maja 2013 r. około godziny 24.00 mogło wahać się od 2,20‰ do 2,70‰ (k. 116 – 118).

Zdaniem Sądu powyższa opinia zasługuje na uwzględnienie gdyż jest pełna, jasna i rzeczowa.

W toku postępowania w charakterze świadka przesłuchano również U. K. - funkcjonariusza Policji. Złożyła ona jednak zeznania na okoliczności nie mające jakiegokolwiek związku z zarzutami postawionymi D. K. (k. 366v, 499v).

Reasumując, opisane wyżej dowody uzupełniają się i tworzą logiczną całość, nie pozostawiając zdaniem Sądu jakichkolwiek wątpliwości, co do tego, że D. K. popełnił zarzucane mu czyny. Dowody te potwierdziły, że w nocy z 25 na 26 kwietnia 2013 r. w P. II, powiat (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. (2) z terenu posesji numer (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia niezabezpieczonego skutera marki K. (...) nr rej. (...) nr VIN (...) o wartości 2.750 zł czym działał na szkodę J. B.. Zachowaniem swoim wyczerpał więc wszelkie znamiona przestępstwa przewidzianego w art. 278 § 1 k.k.

Zgromadzone dowody potwierdziły również, że w nocy 15 maja 2013 roku w godz. 22.30 – 24.00 w B. dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...) wartości 7.000 złotych, z parkingu niestrzeżonego przy ul. (...) w ten sposób, że korzystając z nieuwagi właściciela – J. M. (1), bez jego wiedzy i zgody, zabrał z mieszkania pozostawione bez opieki kluczyki do samochodu, a następnie po otwarciu nimi auta zabrał je w celu przywłaszczenia wraz ze znajdującymi się w bagażniku auta narzędziami w postaci: zaciskarki do rur, szlifierki kątowej marki M., wiertarki marki (...), kompletu wierteł w rozmiarach od 6 do 32, wiertarki M., 3 sztuk skrzynek z różnymi narzędziami, wyrzynarki, młota udarowego marki (...) oraz nawigacji samochodowej. Biorąc pod uwagę zeznania J. M. (1) złożone na rozprawie (k. 472v), Sąd przyjął, że wartość zabranych rzeczy, które znajdowały się w samochodzie wynosiła 4.750 zł, a więc łączna strata J. M. (1) stanowiła kwotę 11.750 zł. Tym samym D. K. zachowaniem swoim wyczerpał więc ustawowe znamiona przestępstwa określonego w art. 279 § 1 k.k.

Zdaniem Sądu nie może budzić wątpliwości, że w niniejszym przypadku mamy do czynienia z kradzieżą z włamaniem. Konstrukcja przestępstwa przewidzianego w art. 279 k.k. określa dwie czynności sprawcze, z których pierwsza polega na przełamaniu zabezpieczenia rzeczy ruchomej (usunięciu przeszkody materialnej) zamykającego dostęp do rzeczy innym osobom, druga zaś sprowadza się do zaboru zabezpieczonej rzeczy ruchomej. Istota włamania sprowadza się nie tyle do fizycznego uszkodzenia lub zniszczenia bariery chroniącej dostęp do rzeczy, co polega na zachowaniu, którego podstawową cechą jest nieposzanowanie woli dysponenta rzeczy zabezpieczenia jej przed innymi osobami. W doktrynie powszechnie przyjmuje się, że jedną z postaci czynności wykonawczej polegającej na włamaniu jest otwarcie drzwi kluczem oryginalnym bez upoważnienia osoby uprawnionej (kluczem wcześniej skradzionym). W takiej sytuacji sprawca w sposób jednoznaczny manifestuje bowiem nieposzanowanie woli osoby uprawnionej, która zamyka rzecz na klucz. Skoro więc sprawca dokonuje kradzieży tego klucza (jak uczynił to D. K.), to otwierając nim samochód dopuścił się jego kradzieży z włamaniem.

D. K. był wcześniej karany sądownie za przestępstwa przeciwko mieniu. Między innymi wyrokiem Sądu Rejonowego w Kościanie z dnia 08 lutego 2005 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt II K 34/04 został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 279 § 1 k.k. i wymierzono wobec niego karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 15 listopada 2009 r. do 2 września 2010 r. oraz od 2 marca 2011 r. do 10 lipca 2011 r. (k. 99 – 100). Tym samym czynów zarzucanych mu w punktach 2 i 3 dopuścił się w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. stąd też kwalifikacja prawna tych czynów przyjęta przez prokuratora nie mogła budzić wątpliwości.

Omówione wyżej dowody nie pozostawiają również wątpliwości, co do tego, że D. K. w nocy 15 maja 2013 r. około godziny 22.30 – 24.00 w B. na ul. (...) kierował samochodem osobowym, a więc pojazdem mechanicznym będąc w stanie nietrzeźwości – niewątpliwie zawartość alkoholu we krwi przekraczała 0,5‰. Nie ulega również wątpliwości, że D. K. w tej dacie był osobą wcześniej prawomocnie skazaną za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i w tej dacie obowiązywał go zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczony wyrokiem sądu w związku ze skazaniem za przestępstwo. Zachowaniem opisanym w punkcie 4 wyczerpał więc znamiona przestępstwa przewidzianego w art. 178a § 4 k.k.

W świetle dowodów zgromadzonych w sprawie nie może również budzić wątpliwości to, że kierując w nocy z 25 na 26 kwietnia 2013 r. w rejonie miejscowości I., powiat (...) oraz P. II – G., powiat (...) – na drogach publicznych, samochodem osobowym marki O. (...), nie zastosował się do orzeczonego wobec niego wyrokiem sądu zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 244 k.k. (czyn z punktu 1). Ponadto kierując samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) na drogach publicznych, tj. w dniu 17 maja 2013 r. na trasie B. – W. (czyn z punktu 5), w dniu 18 maja 2013 r. na trasie W. – B. – P. (czyn z punktu 6), w dniu 19 maja 2013 r. w B. i okolicach (czyn z punktu 7), w dniu 20 maja 2013 r. na trasie B. – P. (czyn z punktu 8), w dniu 21 maja 2013 r. na trasie B. – C. – O. – T. – S. (czyn z punktu 9) i w dniu 22 maja 2013 r. na trasie S. – O. – S. (czyn z punktu 10), za każdym nie stosował się do orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych czym w każdym przypadku zachowaniem swoim wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 244 k.k.

W tym miejscu należy zauważyć, że D. K. w czasie popełnienia zarzucanych mu czynów miał pełną zdolność rozumienia ich znaczenia i kierowania swoim postępowaniem. Świadczy o tym opinia biegłych psychiatrów I. O. i M. S. (k. 399 – 402).

W ocenie Sądu powyższa opinia jest pełna, jasna i rzeczowa i dlatego w całości zasługuje na uwzględnienie.

W tym miejscu podnieść należy, że czyny zarzucone D. K. w punktach 1, 5, 6, 7, 8, 9 i 10 popełnione zostały w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, a więc stanowią one ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 k.k., co skutkowało wymierzeniem za te czyny jednej kary.

W ocenie Sądu wymierzone oskarżonemu D. K. jednostkowe kary pozbawienia wolności są odpowiednie biorąc pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące, a także warunki i właściwości osobiste sprawcy. Nadto są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów i stopnia zawinienia oskarżonego.

Okolicznościami obciążającymi jest niewątpliwie to, że oskarżony był dotychczas wielokrotnie karany sądownie (k. 78, 98 – 100, 115, 380 – 380v) oraz prowadzi nieustabilizowany tryb życia. Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek okoliczności łagodzących. Niewątpliwie czyny, których dopuścił się oskarżony cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. D. K. dopuścił się bowiem zamachu na tak szczególnie chronione prawem dobro jakim jest prawo własności. W obu przypadkach zrobił w to w zasadzie bez jakiegokolwiek powodu. Ponadto oskarżony pokazał, że zupełnie lekceważy wyroki wydawane przez sądy i za nic ma orzekane wobec niego zakazy. Co więcej fakt prowadzenia pojazdu mechanicznego przez osobę będącą w stanie nietrzeźwości, stwarza realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla innych jego uczestników. Powszechnie wiadomym jest, iż kierowca poruszając się w takim stanie ma ograniczoną możliwość prawidłowego reagowania na występujące sytuacje drogowe i naraża na niebezpieczeństwo nie tylko siebie, lecz przede wszystkim innych uczestników ruchu drogowego. Czyny popełnione przez oskarżonego cechuje również wysoki stopień zawinienia. Oskarżony działał bowiem z pełnym rozeznaniem i mając możliwość rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia czynów, mając możliwość zgodnego z prawem zachowania, nie będąc przez nikogo zmuszanym, zdecydował się popełniać przestępstwa.

Przy wymierzaniu oskarżonemu jednostkowych kar pozbawienia wolności Sąd wziął także pod uwagę cele prewencji indywidualnej i generalnej, które winny spełniać te kary. Zdaniem Sądu orzeczone kary zapobiegną w przyszłości ponownym czynom oskarżonego i będą oddziaływać na niego wychowawczo, ponadto ukształtują wyobrażenie społeczeństwa o konieczności przestrzegania norm prawnych i nieuchronności kary. Nie ulega wątpliwości, że bezpieczeństwo na naszych drogach zależy również od właściwej polityki karnej, która winna nie tylko spełniać swoje funkcje zapobiegawcze i wychowawcze wobec sprawcy, ale również wpłynąć na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Kierując się wyżej wskazanymi przesłankami Sąd uznał, iż orzeczone jednostkowe kary będą stanowiły dolegliwość adekwatną do charakteru czynów i uświadomią sprawcy ich społeczną szkodliwość oraz skłonią go do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego.

Wymierzając wobec D. K. karę łączną Sąd miał na względzie związek podmiotowy i przedmiotowy między zbiegającymi się przestępstwami oraz prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji ogólnej i indywidualnej. Rozstrzygając o jej wymiarze Sąd kierował się zasadą asperacji. Zadecydował o tym szereg czynników. Oskarżony dopuścił się szeregu czynów godzących w różne dobra chronione prawem, działał z różnymi zamiarami. Dlatego też zdaniem Sądu dla procesu resocjalizacji zastosowanie zasady absorpcji nie byłoby korzystne. Ponadto nie sposób postawić tezy, że któreś z popełnionych przez D. K. przestępstw wyraźnie dominuje nad pozostałymi – na tyle, aby kary za wszystkie inne czyny mogły być całkowicie pominięte przy wymierzaniu kary łącznej. Niezasadnym byłoby również zastosowanie w stosunku do oskarżonego zasady kumulacji.

Zdaniem Sądu orzeczona kara łączna pozwoli na uświadomienie oskarżonemu potrzeby przestrzegania porządku prawnego, a przy tym spełni swoje zadanie na polu społecznego oddziaływania. Jednocześnie względy prewencji generalnej nakazują wymierzenie takiej kary, która będzie skutecznie odstraszała potencjalnych przestępców.

Zgodnie z art. 42 § 2 k.k. Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji był w stanie nietrzeźwości. W ocenie Sądu z uwagi na to, że D. K. w czasie popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 4 kierował pojazdem mechanicznym, zasadnym było orzeczenie wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Rozstrzygając o wymiarze środka karnego, Sąd miał na uwadze przede wszystkim wywołany zachowaniem oskarżonego stopień zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym i uznał, iż okres wyłączenia sprawcy z ruchu winien wynosić trzy lata.

Jakkolwiek pokrzywdzeni J. M. (1) i J. B. początkowo domagali się od sprawców naprawienia szkody związanej z uszkodzeniami należących do nich pojazdów, to jednak ostatecznie na rozprawie głównej stwierdzili, że swe wnioski w tym zakresie cofają (k. 472, 472v).

Kierując się dyspozycją art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonej wobec D. K. kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie, tj. w dniach 23 i 24 maja 2013 r. oraz okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 18 listopada 2013 r. do dnia 23 stycznia 2014 r. (k. 323, 473, 482) przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Mając na uwadze fakt, że D. K. nie posiada stałego źródła dochodów, Sąd na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sędzia: