Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Sajtyna

Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Ziółkowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Augustyna Pindziaka

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2014 roku

sprawy E. N.

oskarżonej o przestępstwo z art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżoną

od wyroku Sądu Rejonowego w Starachowicach

z dnia 17 kwietnia 2014 roku sygn. akt II K 163/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce orzeczonej wobec oskarżonej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności na podstawie art. 244 k.k. przy zastosowaniu dyspozycji art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza oskarżonej karę 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 25 (dwadzieścia pięć) złotych;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem opłaty za obie instancje i kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IX Ka 952/14

UZASADNIENIE

E. N. została oskarżona o to, że:

w dniu 11 stycznia 2014r. w W.nie zastosowała się do orzeczonego wyrokiem II W 786/13 Sądu Rejonowego w Starachowicach uprawomocnionym w dniu 9.08.2013r. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na 6 miesięcy i prowadziła samochód marki F.o nr rej. (...), tj. o przestępstwo z art. 244 kk.

Sąd Rejonowy w Starachowicach wyrokiem z dnia 17.04.2014 orzekł:

I.  E. N. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej aktem oskarżenia stanowiącego przestępstwo z art. 244 kk i za ten czyn na podstawie art. 244 kk wymierzył jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

II.  zwolnił E. N. od ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniosła oskarżona E. N., która zaskarżyła wyrok w części dotyczącej kary i na podstawie art. 427 § 1 kpk i art. 438 pkt 4 kpk wyrokowi zarzuciła:

rażącą niewspółmierność orzeczonej w pkt I wyroku wobec niej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, wynikającej z nieuwzględnienia wszystkich dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 § 1 i 2 kk, przesłanek instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, co doprowadziło do tego, iż dolegliwość orzeczona tą karą przekracza stopień winy.

Wskazując na powyższe skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I i orzeczenia wobec niej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie, a podniesiony zarzut rażącej niewspółmierności kary jest zasadny, przy czym Sąd Odwoławczy uznał, iż nie do końca trafnie zaakcentowano w nim istotę uchybienia sądu meriti, a w konsekwencji również sformułowano nietrafny wniosek.

Bezspornym dla Sądu Okręgowego jest, że orzeczenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania jest karą niewspółmiernie surową, nieadekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej.

Jedynym istotnym argumentem przemawiającym za takim rozstrzygnięciem, był fakt uprzedniej karalności oskarżonej za przestępstwo podobne, zresztą popełnione w niedługim odstępie czasowym. Faktem jest, że okoliczność, iż oskarżona dopuściła się kolejnego przestępstwa z art. 244 k.k. niecały miesiąc czasu od poprzedniego skazania świadczy o jej całkowitej niepoprawności i nieliczeniu się z obowiązującym porządkiem prawnym. Okoliczność ta niewątpliwie słusznie została uznana przez sąd a quo jako argument przeciwko postawieniu pozytywnej prognozy przy rozważaniu kwestii warunków z art. 69 § 1 k.k. W tym zakresie motywacja apelacji idąca w kierunku możliwości warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności nie mogłaby być skuteczna.

Niemniej jednak Sąd Okręgowy analizując zarówno okoliczności przedmiotowego czynu, jak i całokształt zachowania oskarżonej, w tym również okoliczności czynu pierwotnego stanowiącego istotę orzeczonego zakazu (wykroczenie z art. 87 § 1 kw- stan po użyciu 0,10 mg/l), który oskarżona po raz kolejny złamała- doszedł do przekonania, że o ile oczywistym jest naganne zachowanie oskarżonej lekceważącej zakaz i wyrok wydany w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, to nieadekwatną konsekwencją zachowania oskarżonej, z punktu widzenia poczucia zwykłej sprawiedliwości, byłoby w ogóle orzekanie kary pozbawienia wolności. Właściwości i warunki osobiste oskarżonej czynią niecelowym stosowanie represji w postaci kary pozbawienia wolności. Te, jak i sam czyn uzasadniają natomiast zastosowanie wobec oskarżonej dobrodziejstwa z art. 58 § 3 k.k. i wymierzenie kary o charakterze wolnościowym. Zdaniem Sądu Okręgowego stosunkowo dolegliwa kara finansowa- grzywna w ilości 200 stawek dziennych po 25 złotych każda, będzie znacznie lepiej zarówno oddziaływała wychowawczo i zapobiegawczo na oskarżoną, jak i kształtowała świadomość prawną społeczeństwa.

Z tych też względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.

O wydatkach za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k., a opłatę za obie instancję zasądzono na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z 23.06.73 r. o opłatach w sprawach karnych.

SSO Krzysztof Sajtyna