Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSO. Anna Łaszczych

Protokolant Irena Dawid

przy udziale Prokuratora Okręg. Ewy Budzińskiej

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2014 r.

sprawy A. J.

obwinionego z art. 77 k.w.

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora i obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Przasnyszu

z dnia 4 lipca 2014 r. sygn. akt II W 136/14

o r z e k a :

-uchyla zaskarżony wyrok

-kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa

Sygn. akt II Ka 294/14

UZASADNIENIE

A. J. został obwiniony o to, że:

w dniu 22 grudnia 2013 roku około godz. 8.30 w miejscowości (...) powiat (...) nie zachował zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu psa w ten sposób, że nie trzymał go ma uwięzi w wyniku czego pies biegał po posesji P. J.

to jest o czyn z art. 77 k.w.

Sąd Rejonowy w Przasnyszu wyrokiem zaocznym z dnia 4 lipca 2014 roku w sprawie sygn. akt II W 136/14 :

obwinionego A. J. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 77 k.w. i za czyn ten na podstawie art. 77 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych; zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 ( trzydziestu) złotych tytułem opłaty od orzeczonej kary.

Apelację od powyższego wyroku złożyli prokurator oraz obwiniony.

Na podstawie art. 103 § 2 i 4 k.p.s.w. prokurator zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść obwinionego A. J. i na podstawie art. 109 k.p.s.w. w zw. z art. 427 kpk w zw. z art. 438 kpk wyrokowi temu zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania tj. art. 5 § 1 pkt 8 k.p.s.w. i art. 94 § 3 k.p.s.w. mającą wpływ na treść orzeczenia polegającą na wydaniu przez Sąd w sprawie II W 136/14 w dniu 4 lipca 2014 roku wyroku zaocznego w sprawie przeciwko obwinionemu o czyn z art. 77 k.w. A. J. podczas gdy postępowanie co od tego samego czynu obwinionego zostało prawomocnie zakończone w dniu 2 lipca 2014 roku, kiedy uprawomocnił się wyrok nakazowy po cofnięciu przez obwinionego sprzeciwu.

W oparciu o art. 109 § 2 k.p.s.w. w zw. z art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia.

Obwiniony A. J. zaskarżył wyrok w całości, zarzucając rażącą obrazę przepisów postępowania poprzez wydanie tego orzeczenia pomimo wcześniejszego prawomocnego rozstrzygnięcia co do tego samego czynu obwinionego.

Obwiniony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje prokuratora i obwinionego A. J. są zasadne i zostały uwzględnione.

A. J. został obwiniony o to, że w dniu 22 grudnia 2013 roku około godz. 8.30 w miejscowości (...) powiat (...) nie zachował zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu psa w ten sposób, że nie trzymał go ma uwięzi w wyniku czego pies biegał po posesji P. J. to jest o czyn z art. 77 k.w.

W dniu 3 kwietnia 2014 roku w sprawie II W 136/14 Sąd Rejonowy w Przasnyszu wydał wyrok nakazowy, którym na podstawie art. 77 k.w. wymierzył obwinionemu karę nagany oraz zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania.

Odpis wyroku wraz z pouczeniem obwiniony otrzymał w dniu 7 kwietnia 2014 roku i w dniu 14 kwietnia 2014 roku obwiniony wniósł sprzeciw od wyroku nakazowego. Sprzeciw został przyjęty i wyznaczono termin rozprawy zarządzeniem z dnia 12 maja 2014 roku na 4 lipca 2014 roku.

W dniu 2 lipca 2014 roku do Sądu wpłynęło pismo, w którym obwiniony cofnął sprzeciw od wyroku nakazowego.

Na rozprawie w dniu 4 lipca 2014 roku został wydany przez Sąd wyrok zaoczny wobec obwinionego A. J..

Należy podzielić stanowisko prokuratora i obwinionego, że wydając wyrok w dniu 4 lipca 2014 roku, Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku. Sąd naruszył rozpoznając niniejszą sprawę przepisy art.5 § 1 pkt 8 k.p.s.w. i art. 94 § 3 k.p.s.w. Przepis art. 5 § 1 pkt 8 k.p.s.w. stanowi dwie przeszkody procesowe: powagę rzeczy osądzonej ( res iudicata) oraz zawisłość sprawy ( lis pendens). Powaga rzeczy osądzonej jest konsekwencją prawomocności materialnej. Prawomocność materialna oznacza, że w stosunku do tej samej osoby w tej samej sprawie po jej prawomocnym formalnie zakończeniu nie można ponownie prowadzić nowego postępowania ani kontynuować postępowania już zakończonego prawomocnie.

Zgodnie z art. 506 § 5 k.p.k., który w myśl art. 94 § 1 k.p.s.w. stosuje się odpowiednio do wyroku nakazowego w sprawach o wykroczenia, sprzeciw od wyroku nakazowego można cofnąć do rozpoczęcia przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej rozprawie. Przepis art. 94 § 3 k.p.s.w. stanowi, że jeżeli sprzeciw cofnięto, wyrok nakazowy staje się prawomocny.

Obwiniony A. Z. cofnął uprzednio złożony sprzeciw od wyroku nakazowego w dniu 2 lipca 2014 roku, czyli przed rozpoczęciem przewodu sądowego. Wyrok nakazowy wydany w dniu 3 kwietnia 2014 roku uprawomocnił się w dniu 2 lipca 2014 roku. Z chwilą uprawomocnienia się wyroku nastąpiła „ res iudicata”. Istnienie tej przesłanki uniemożliwia dalsze prowadzenie sprawy.

Sąd Rejonowy dostrzegł swój błąd, czemu dał wyraz w uzasadnieniu wyroku. Sad I instancji wskazał, że wydanie wyroku zaocznego nastąpiło z obrazą przepisu art. 5 § 1 pkt 8 k.p.s.w. Sąd wyjaśnił w uzasadnieniu, że dopiero po wydaniu i ogłoszeniu wyroku, dołączono do akt sprawy pismo obwinionego z dnia 2 lipca 2014 roku.

Z tych względów z mocy art. 104 § 1 pkt. 7 k.p.s.w. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 119 k.p.s.w.