Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka I. R. wystąpiła przeciwko Miastu S. W. o ustalenie na podstawie art. 691§1 kc wstąpienia przez nią w stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w W. oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu podała, iż najemcą ww. lokalu był jej ojciec E. R.. Powódka zaś zamieszkiwała wraz z ojcem w ww. lokalu do chwili jego śmierci (k. 1 – 2).

Pozwany Miasto S. W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniósł, iż powódka nie zamieszkiwała w przedmiotowym lokalu wspólnie z najemcą w chwili jego śmierci (k. 17 – 18).

Na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2012 r., poprzedzającej jej zamknięcie i wydanie orzeczenia w sprawie, strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska (k. 91).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Najemcą lokalu nr (...) położonego w W. przy ul (...) w okresie od 20 kwietnia 2006 r. do chwili śmierci w dniu 22 maja 2009 r. był E. R. – ojciec powódki. Powódka była osobą uprawnioną do wspólnego zamieszkiwania w ww. lokalu wraz z ojcem (umowa najmu lokalu – k.59 akt lokalowych). E. R. mieszkał w ww. lokalu sam, a powódka odwiedzała go. S. A. B. robiła ojcu powódki na jego prośbę zakupy (zeznania świadka A. B. – k.69). Jakiś czas przed śmiercią E. R., będąc sam w mieszkaniu, wzywał pomocy, na co zareagowały sąsiadki A. B. i B. H., która wezwała karetę. Powódki nie było wtedy w mieszkaniu (zeznania świadków: A. B. i B. H. – k.69, 70). Do listopada 2009 roku, czyli do czasu kiedy matka powódki została zabrana do hospicjum, I. R. opiekowała się nią w dwupokojowym mieszkaniu na ul. (...), w którym je matka mieszkała (zeznania powódki k – 73-74).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionego dokumentu, zeznań wymienionych świadków, które uznał w tym zakresie za wiarygodne i częściowo zeznań powódki. Sąd dał również wiarę całości zeznań W. S. (k. - 69-70). Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka J. Z.. Świadek ten nie był w stanie w sposób logiczny wyjaśnić sprzeczności między zeznaniami złożonymi w postępowaniu administracyjnym 13 listopada 2009 r. a złożonymi przed Sądem w niniejszej sprawie. Wyjaśnienia świadka co do tego dlaczego w postępowaniu administracyjnym twierdził, iż powódka nie zamieszkiwała w przedmiotowym lokalu, co tłumaczył zdenerwowaniem i faktem, że w ogóle nie chciał zeznawać, zaś w postępowaniu sądowym twierdził, że tam mieszkała, nie były w ocenie Sądu wiarygodne. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka J. D. (k. – 31-32). Świadek twierdziła, iż powódka mieszkała w przedmiotowym lokalu. Twierdzenie to świadek D. opierała na tym, że widywała powódkę i że roznosząc korespondencję z administracji widziała powódkę z ojcem w mieszkaniu. W ocenie Sądu, z takich zdarzeń nie można wyciągnąć wniosku, iż powódka na stałe mieszkała w przedmiotowym lokalu. Również zeznania świadka M. W. (k. – 32) Sąd uznał za niewiarygodne. Świadek ten, jak sam zeznał, jest przyjacielem powódki, znali się od 14 lat. Zeznał, iż powódka mieszka w lokalu od 2006 r. do chwili obecnej, a jednocześnie, że w okresie, gdy żył ojciec powódki bywał w tym lokalu rzadko. Sąd dał częściowo wiarę zeznaniom świadka A. B. (k. – 69). Świadek ta była sąsiadką ojca powódki, mieszkała na tym samym piętrze. Świadek zeznała, iż ojciec powódki mieszkał w lokalu sam do chwili swojej śmierci. Świadek A. B. na prośbę ojca powódki robiła mu raz na tydzień lub raz na dwa tygodnie zakupy. Ponadto świadek zeznała, iż od około pół roku przed śmiercią ojca, powódka przenosiła do przedmiotowego mieszkania swoje ubrania (świadek widziała drobne bagaże) i zamieszkała tam (mieszkała przez około 2 miesiące) oraz, że mieszka tam około 2 – 3 lata, od początku sama. Dodała, że na pewno przed śmiercią ojca powódka była w trakcie przeprowadzania się. Sąd zważył, iż nie było żadnego powodu, by świadek robiła zakupy ojcu powódki, gdyby powódka rzeczywiście zamieszkiwała razem z nim. Ponadto, Sąd zważył, że z zeznań tych nie wynika, iż powódka w chwili śmierci ojca stale z nim zamieszkiwała. Zeznania A. B. nie były w tym zakresie kategoryczne i jednoznaczne, ponieważ raz stwierdziła, ze ojciec powódki cały czas mieszkał sam, a następnie, że w chwili śmierci ojca powódka tam mieszkała. Świadek B. H. (k. – 70) – sąsiadka ojca powódki, zeznała, iż nie zna powódki oraz, iż nie widziała by ktoś inny, poza ojcem powódki, mieszkał w przedmiotowym mieszkaniu.

Reasumując, Sąd oceniając zeznania świadków zważył, iż nie były one wzajemnie zgodne co kwestii zamieszkiwana powódki w przedmiotowym mieszkaniu i że wzajemnie się wykluczały.

Nic nie wniosły do sprawy zeznania świadka B. Z., która miała jedynie wiedzę na temat postępowania z wniosku powódki o zawarcie umowy najmu.

Zeznania powódki (k. 93–94) Sąd uznał w znacznej części, tj. w zakresie twierdzeń dotyczących wspólnego zamieszkiwania z ojcem od 2006 roku za niewiarygodne, mające na celu wyłącznie obronę własnych twierdzeń. Wiarygodność zeznań powódki podważa, zdaniem Sądu również fakt, że będąc prawnikiem twierdziła, iż nie wie jaki jest status prawny mieszkania, które zajmowała jej matka.

Sąd zważył, co następuje:

Przed rozstrzygnięciem czy żądanie powódki zasługuje na uwzględnienie należało ustalić, czy powódka ma interes prawny w żądaniu ustalenia wstąpienia w stosunek najmu. Zgodnie bowiem z art. 189 kpc podstawową przesłanką zasadności powództwa o ustalenie jest interes prawny w tymże ustaleniu, przy czym przedmiotem ustalenia mogą być tylko prawa lub stosunki prawne, nie można natomiast żądać ustalenia faktu.

Interes prawny, w rozumieniu art. 189 kpc, występuje wówczas, gdy zachodzi stan niepewności co do istnienia stosunku prawnego lub prawa, a wynik postępowania doprowadzi do usunięcia niejasności i wątpliwości w tym zakresie i zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości.

Niewątpliwie w niniejszej sytuacji powódka miała interes prawny w żądaniu ustalenia wstąpienia w stosunek najmu lokalu nr (...) położonego w W. przy ul. (...). Pozwany twierdził bowiem, iż powódce nie przysługuje tytuł prawny do tego lokalu. Chęć ustabilizowania sytuacji mieszkaniowej przez powódkę jest zrozumiała, a negatywne skutki, jakie mogłyby wynikać z braku ustalenia wstąpienia w stosunek najmu są oczywiste.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że powódka miała interes prawny w ustaleniu wstąpienia w stosunek najmu lokalu nr (...) położonego w W. przy ul. (...).

W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego roszczenie strony powodowej nie zasługiwało na uwzględnienie jako nieudowodnione.

Podstawę żądania pozwu stanowi art. 691 § 1 kc. Przepis ten stanowi, że w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek nie będący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą.

Stosownie do dyspozycji art. 691 § 2 kc jedynym koniecznym warunkiem do wstąpienia I. R. – córki najemcy w stosunek najmu przedmiotowego lokalu, było stałe jej zamieszkiwanie z ojcem E. R., aż do chwili jego śmierci i przesłanka ta zdaniem Sądu nie została przez powódkę spełniona.

Prawdą jest, iż powódka, na podstawie umowy najmu lokalu Nr (...), była uprawniona do zamieszkiwania wraz z ojcem w przedmiotowym lokalu. Niemniej jednak, do spełnienia przesłanki z art. 691 § 2 konieczne jest, by powódka rzeczywiście zamieszkiwała w przedmiotowym lokalu.

Zgodnie z przepisem art. 6 kc ciężar dowodu w tej kwestii spoczywał na powódce.

W ocenie Sądu powódka nie wykazała, iż stale mieszkała wraz ze swoim ojcem do chwili jego śmierci.

Zeznania świadków przesłuchanych przez Sąd wykluczają się między sobą. Część świadków twierdziła, iż powódka mieszkała w przedmiotowym lokalu, część natomiast twierdziła, iż nie. Sąd zważył, iż świadek A. B. zeznała, iż robiła zakupy ojcu powódki oraz, że powódka wprowadzała się do mieszkania około pół roku przed śmiercią ojca i że na pewno przed śmiercią ojca była w trakcie przeprowadzki. Jednocześnie zeznała, że przez cały czas ojciec powódki mieszkał tam sam. Jak omówiono wyżej, niektórzy z przesłuchanych świadków zeznali, że powódka mieszkała w przedmiotowym lokalu od czasu wprowadzenia się z ojcem, inni natomiast zeznali, że E. R. mieszkał w lokalu sam. Powódka zeznała, iż gospodarz domu pomagał jej ojcu w zakupach, jednocześnie nie wyjaśniając dlaczego, skoro, jak twierdziła mieszkała z ojcem.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowody nie dał podstaw do uznania, że powódka stale zamieszkiwała z ojcem w przedmiotowym lokalu do chwili jego śmierci.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc.