Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2014 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku T. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie

z dnia 5 sierpnia 2013 r. sygn. akt IV U 1464/12

o d d a l a apelację.

Sygn. Akt III AUa 1183/13

UZASADNIENIE

Decyzją z 13 sierpnia 2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił T. K. ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, która uznała wnioskodawcę za zdolnego do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji skierowanym do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie T. K. domagał się jej zmiany i przyznanie prawa do renty.

Podniósł, że dalszy postęp choroby zwyrodnieniowej i bóle reumatyczne wielonarządowe przy dużych zmianach w układzie kostnym. skutecznie uniemożliwiają mu podjęcie pracy zawodowej.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie po rozpoznaniu sprawy wyrokiem z 5 sierpnia 2013r. oddalił odwołanie.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a przede wszystkim opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii, kardiologii i ortopedii, którą w całości podzielił, Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca nie jest co najmniej częściowo niezdolny pracy.

Konsekwencją przesądzenia o powyższym było oddalenie odwołania, zaś w podstawie prawnej Sąd, obok przepisów prawa materialnego, powołał art. 477 ¹⁴ § 1 kpc.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego skierował do Sądu Apelacyjnego w imieniu wnioskodawcy jego pełnomocnik.

Zarzucił:

- naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 57 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z art. 233 § 1 kpc poprzez jego błędną wykładnię skutkującą uznaniem wnioskodawcy zdolnym do wykonywania pracy w sytuacji, gdy jego stan zdrowia nie pozwala na wykonywanie dotychczasowej pracy ani na przekwalifikowanie się.

- naruszenie przepisów postępowania tj. art. 232 kpc poprzez brak przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z dziedziny medycyny pracy, podczas gdy meritum sporu była niezdolność do pracy wnioskodawcy, w przedmiocie oceny której uprawniony jest jedynie biegły z zakresu medycyny pracy,

- naruszenie przepisów postępowania tj. art. 227 kpc poprzez oddalenie zgłoszonego wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii z zakresu reumatologii,

- naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 kpc poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i ich niepełną i wybiórczą ocenę, w konsekwencji skutkującą nieuwzględnieniem odwołania wnioskodawcy.

Przy tak sformułowanych zarzutach pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o :

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie wnioskodawcy całkowicie lub częściowo niezdolnym do pracy i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy,

- ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

- zasądzenie na rzecz wnioskodawcy od organu rentowego kosztów postępowania przez Sądem I instancji oraz kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja T. K. jest całkowicie nieuzasadniona i jako taka podlega oddaleniu, bowiem wyrok Sądu Okręgowego jest ostatecznie wyrokiem trafnym i odpowiadającym prawu.

Mówią zaś o ostatecznej trafności zaskarżonego rozstrzygnięcia, Sąd Apelacyjny ma na uwadze wyniki postępowania dowodowego przeprowadzonego w postępowaniu apelacyjnym, w trakcie którego tut. Sąd na mocy art. 382 kpc uzupełnił postępowanie dowodowe, zasięgając – zgodnie z sugestią skarżącego - opinii biegłych sądowych: reumatologa i specjalisty medycyny pracy.

W świetle ustaleń Sądu Okręgowego i Apelacyjnego żaden z podniesionych w apelacji zarzutów nie zasługuje na uwzględnienie.

Spór w sprawie dotyczy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

Warunkiem zachowania przez skarżącego prawa do tak określonego świadczenia było uznanie go za w dalszym ciągu co najmniej częściowo niezdolnego do pracy.

Organ rentowy po uzyskaniu orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, którym wnioskodawca uznany został za zdolnego pracy, ustalił, że zainteresowany nie spełnia wszystkich przesłanek z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS, od zaistnienia których prawo do świadczenia jest uzależnione.

Ustalenia te stanowiły podstawę wydania zaskarżonej w niniejszym postępowaniu decyzji.

Wnioskodawca w odwołaniu skierowanym do Sądu Okręgowego zakwestionował stanowisko komisji lekarskiej ZUS, twierdząc, że występujące u niego schorzenia uniemożliwiają mu podjęcie jakiejkolwiek pracy.

W takich okolicznościach wyjaśnienia wymagało, czy rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia powodują w dalszym ciągu naruszenie sprawności organizmu w stopniu sięgającym co najmniej częściowej niezdolności do pracy.

Spór w tej kwestii rozstrzygnął Sąd I instancji, ustalając, że wnioskodawca nie jest częściowo niezdolny do pracy, a trafność tego rozstrzygnięcia potwierdzają wyniki postępowania dowodowego przed Sądem Apelacyjnym.

To zaś oznacza, że wyrok Sądu Okręgowego nie został wydany z zarzucanym mu naruszeniem tak prawa materialnego jak i procesowego.

Sąd Okręgowy w celu wyjaśnienia istotnych sprawie okoliczności odnoszących się do stopnia, charakteru i daty powstania niezdolności do pracy T. K., przeprowadził postępowanie dowodowe, uzyskując opinię trzech biegłych sądowych lekarzy neurologa, kardiologa i ortopedy i opinie te ocenił w ramach zasady swobodnej oceny dowodów wynikającej z art. 233 § 1 kpc, nie przekraczając jej granic i czyniąc ustalenia, że wnioskodawca, nie będąc niezdolnym do pracy, ostatecznie nie spełnia wszystkich przesłanek do nabycia prawa do renty.

Sąd Okręgowy dążąc do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy i korzystając z przysługujących mu uprawnień, poddał kontroli decyzję ZUS poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych sądowych.

Biegli ci po odebraniu wywiadu od skarżącego, zapoznaniu się z wynikami badań, dokumentacją medyczną i badaniu przedmiotowym zgodnie uznali, że zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym w okresie pełnej remisji manifestacji klinicznej oraz nadciśnienie tętnicze dobrze kontrolowane lekami nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (wykształcenie średnie ogólne, wykonywane zawody – taksówkarza i kościelny).

Sąd Apelacyjny ocenę mocy i wiarygodności opinii dokonaną przez Sąd I instancji podziela i akceptuje, tym bardziej, że wnioski końcowe omówionych wyżej opinii okazały się tożsame z wnioskami opinii biegłego lekarza specjalisty medycyny pracy i reumatologa.

Opinie w zakresie wystarczającym do rozstrzygnięcia wyjaśniły sporną kwestię niezdolności do pracy wnioskodawcy i są przekonujące. Wnioski końcowe – zwłaszcza te zawarte w opinii biegłych specjalisty medycyny pracy i reumatologa, zostały starannie i wyczerpująco uzasadnione, a nie bez znaczenia jest także fakt, że wszyscy oceniający stan zdrowia wnioskodawcy lekarze byli zgodni co do braku podstaw do uznania go za niezdolnego do pracy.

Nie zachodziła zatem potrzeba dalszego uzupełniania postępowania dowodowego o kolejną opinię innych biegłych, skoro sporna w sprawie kwestia została należycie wyjaśniona.

Zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, sąd nie ma obowiązku uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych tak długo, aż strona udowodni swoje racje, jeżeli przeprowadzone postępowanie jest wystarczające dla rozstrzygnięcia sporu.

W przedmiotowej sprawie przekonanie wnioskodawcy o utrzymującej się u niego niezdolności do pracy najwyraźniej wynika z subiektywnego przekonania nie popartego żadnymi dowodami.

Ostatecznie zatem podniesione w apelacji zarzuty i przytoczone na ich uzasadnienie twierdzenia ocenić trzeba jako nieuprawnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji i dlatego orzekł o jej oddaleniu stosownie do art. 385 kpc.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)