Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu – Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Ewa Rudkowska – Ząbczyk

Protokolant: Jagoda Jarosławska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2014 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. we W.

przeciwko (...) sp. z o.o. w K. oraz J. N.

o zapłatę

I.  uchyla w całości nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu w dniu 28 listopada 2013 r. w sprawie o sygnaturze akt I Nc 866/13;

II.  zasądza od pozwanych (...) sp. z o.o. w K. i J. N. solidarnie na rzecz strony powodowej (...) sp. z o.o. We W. kwotę 83 030,66 zł (osiemdziesiąt trzy tysiące trzydzieści złote sześćdziesiąt sześć groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 5 000,00 zł od dnia 30 października 2013 r. do dnia 5 marca 2014 r.;

III.  umarza postępowanie co do kwoty 5 000,00 zł;

IV.  zasądza od pozwanych (...) sp. z o.o. w K. i J. N. solidarnie na rzecz strony powodowej (...) sp. z o.o. We W. kwotę 4718,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

V.  nakazuje pozwanym (...) sp. z o.o. w K. i J. N., aby uiścili na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy we Wrocławiu) solidarnie kwotę 3301,00 zł tytułem brakującej opłaty sądowej od zarzutów od nakazu zapłaty.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. pozwem skierowanym przeciwko pozwanym (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. i J. N. domagała się wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, w którym nakaże się pozwanym, aby zapłacili stronie powodowej solidarnie kwotę 88 030,66 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz koszty postępowania, w tym koszty zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych oraz kwotę 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powyższego żądania strona powodowa podniosła, że w dniu 15 grudnia 2011 r. nastąpiło połączenie spółek poprzez przejęcie przez stronę powodową spółki (...) Sp. z o.o., dlatego też strona powodowa jako następca prawny wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki spółki (...), która prowadziła działalność w zakresie produkcji szkła budowlanego. Strona powodowa sprzedawała stronie pozwanej (...) Sp. z o.o. szkło budowlane, na podstawie ogólnych warunków sprzedaży spółki (...) z dnia 15 maja 2006 r., które zostały stronie pozwanej przesłane listem poleconym. Pozwana (...) Sp. z o.o. składała każdorazowo zamówienia w formie elektronicznej wskazując ilość, rodzaj i termin dostawy zamówieniowego towaru. W celu zabezpieczenia spłaty zobowiązań pozwana spółka wystawiła weksel in blanco. Strona powodowa mogła przedmiotowy weksel wypełnić na sumę odpowiadającą wysokości zadłużenia wynikającej z realizacji umowy, a także oznaczyć weksel klauzulą „bez protestu”. Za wystawcę weksla poręczenia udzielił pozwany J. N.. Strona powodowa podniosła, że prawidłowo wywiązywała się z umowy sprzedając i dostarczając stronie pozwanej towar. Strona pozwana nie zgłaszała przy tym żadnych zastrzeżeń co do jakości, czy ilości towaru. W związku z powyższym strona powodowa wystawiła szereg faktur VAT, w tym w dniach 24 sierpnia 2012 r., 30 sierpnia 2012 r., 4 września 2012 r., 26 września 2012 r., 15 października 2012 r., 18 października 2012 r. i 24 października 2102 r. Sprzedaż towarów odbywała się zgodnie z zamówieniami składanymi przez pozwaną (...) Sp. z o.o. Do chwili wytoczenia powództwa pozwana spółka częściowo spełniła świadczenie jednak do zapłaty w dalszym ciągu pozostaje kwota 88 030,66 zł. Strona powodowa wypełniła weksel in blanco i zawiadomiła o tym pozwanych pismem z dnia 22 października 2013 r. wzywając ich do zapłaty. Pozwani na wezwanie nie odpowiedzieli i nie uregulowali zaległości. Mając na względzie przepisy ustawy – Prawo wekslowe poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo jak ten, za kogo poręczył to jest w takim samym wymiarze i w takich samych granicach.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 28 listopada 2013 r. (sygnatura akt I Nc 866/13) Sąd Okręgowy we Wrocławiu nakazał pozwanym (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. i J. N., aby zapłacili stronie powodowej solidarnie kwotę 88 030,66 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 30 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz koszty sądowe w kwocie 1 101,00 zł i koszty zastępstwa prawnego w wysokości 3 617,00 zł w terminie 2 tygodni od doręczenia nakazu zapłaty albo wnieśli w tymże terminie do Sądu zarzuty.

W zakreślonym ustawowo terminie pozwani wnieśli zarzuty od nakazu zapłaty zaskarżając nakaz zapłaty w całości i domagając się oddalenia powództwa oraz zasądzenia od strony powodowej na ich rzecz kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu powyższego stanowiska pozwana spółka przyznała, że prowadziła współpracę handlową ze stroną powodową, w ramach której nabywała od niej towary. Pozwani zarzucili jednak brak podstawy prawnej uzasadniającej wypełnienie weksla in blanco. Podnieśli, że z chwilą wystawienia weksla in blanco i wręczenia go wierzycielowi następuje zawarcie porozumienia między wystawcą weksla lub akceptantem a osobą, której ten weksel zostaje wręczony, określające sposób jego uzupełnienia. Porozumienie takie jest umową zawieraną pomiędzy odbiorcą weksla, a wystawcą lub akceptantem, do której stosuje się przepisy kodeksu cywilnego. Porozumienie podlega regułom interpretacyjnym oświadczeń woli, o którym mowa w art. 65 k.c. Traktując zatem deklarację wekslową w charakterze umowy stron, której precyzyjność warunkuje prawidłowość wypełnienia weksla, pozwani podnieśli zarzut nieważności deklaracji wekslowej z uwagi na podmiot będący odbiorcą weksla (...) Sp. z o.o. Oddział (...) w J.. Strona porozumienia wekslowego, jako oddział, stanowi jedynie wyodrębnioną organizacyjnie część struktury powodowej spółki, która nie posiada osobowości prawnej, nie jest także wyposażona w zdolność prawną. Pozwani podnieśli, że odbiorca weksla nigdy nie okazał im jakiegokolwiek dokumentu stanowiącego upoważnienie oddziału do nabywania uprawnień, czy zawierania porozumień zmierzających do zabezpieczenia wierzytelności. Ustawa – Prawo wekslowe nie wymaga dla porozumienia szczególnej formy, może zostać ono osiągnięte w sposób wyraźny lub dorozumiany, w niniejszym przypadku wystawca weksla sporządził jednak deklarację, co oznacza, że stosowne umocowanie do dokonania tej czynności prawnej spółki powinno być także dokonane w formie pisemnej. Tym samym pozwani podnieśli, że oddział będący akceptantem weksla zawarł z pozwanymi porozumienie nie będąc do tego umocowanym. Taki stan rzeczy skutkuje nieważnością deklaracji, a tym samym brakiem podstawy do wypełnienia weksla.

Pozwani podnieśli także, że kwota, na którą opiewa weksel, nie odpowiada poziomowi ich zadłużenia bowiem do dnia wytoczenia powództwa uregulowali oni znaczną część zadłużenia w wysokości 18 712,23 zł. Wskazali, że w czasie trwania współpracy dokonywali regularnych wpłat na poczet istniejącego zadłużenia znacząco zmniejszając jego wymiar. Orzecznictwo stoi na stanowisku, że niewykazanie wysokości zobowiązania jest równoznaczne z uznaniem, że weksel został wypełniony niezgodnie z porozumieniem wekslowym. W przypadku kwestionowania wysokości zadłużenia wierzyciel obowiązany jest przedstawić stosowne wyliczenie. Niewykazanie wysokości zobowiązania jest równoznaczne z uznaniem, że weksel został wypełniony niezgodnie z porozumieniem. Nadto podnieśli, że weksel nie może być uzupełniony, gdy nie zajdą okoliczności określone w deklaracji uzasadniające wypełnienie weksla. W szczególności nie jest dopuszczalne takie wypełnienie, gdy zobowiązanie, które weksel zabezpiecza było nieskuteczne – nie powstało. Pozwani podnieśli, że deklaracja wekslowa stanowiąca podstawę wypełnienia weksla, dalece odbiegała od określonych standardów precyzyjności, oprócz bowiem nieprawidłowej wysokości dochodzonego roszczenia także wadliwie wskazano miejsce i datę płatności. Z tych względów żądanie pozwu winno zostać oddalone.

W piśmie procesowym z dnia 10 marca 2014 r. strona powodowa ograniczyła żądanie pozwu do kwoty 83 030,66 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi od kwoty 5 000,00 zł od dnia 30 października 2013 r. do dnia 5 marca 2014 r. Wniosła jednocześnie o umorzenia postępowania co do kwoty 5 000,00 zł uiszczonej przez pozwaną spółkę w dniu 5 marca 2014 r. oraz zasądzenia od pozwanych solidarnie kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego wedle norm przepisanych oraz kwoty 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strona powodowa (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. pozostawała z pozwaną (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. w stałych stosunkach gospodarczych, w ramach których strona pozwana kupowała u strony powodowej szkło budowlane. Pozwana spółka miała do dyspozycji u strony powodowej saldo o określonej wartości, do wysokości którego miała prawo dokonywania zamówień. W ramach przyznanego salda zamówienia strony pozwanej były realizowane. Dopiero, gdy wartość salda zmniejszała się bez regulowania należności za dotychczas dostarczony towar, strona powodowa kontaktowała się ze stroną pozwaną w celu ustalenia spłaty zadłużenia. Dalsze zamówienia były realizowane dopiero po uregulowaniu części bądź całości zadłużenia.

(dowód: zeznania świadka K. S., e-protokół z dnia 5 września 2014 r. od 00:10:49 do 00:17:42, k. 184; zeznania świadka M. C., e-protokół z dnia 5 września 2014 r. od 00:17:56 do 00:22:03, k. 184)

Współpraca stron rozpoczęła się w kwietniu 2012 r. i trwała do października 2012 r. Za zakupiony towar strona powodowa wystawiła fakturę VAT numer (...) z dnia 24 sierpnia 2012 r. na kwotę 49 432,36 zł, fakturę VAT numer (...) z dnia 30 sierpnia 2012 r. na kwotę 2 264,55 zł, fakturę VAT numer (...) z dnia 4 września 2012 r. na kwotę 122,50 zł, fakturę VAT numer (...) z dnia 26 września 2012 r. na kwotę 186,10 zł, fakturę VAT numer (...) z dnia 15 października 2012 r. na kwotę 89,77 zł, fakturę VAT numer (...) z dnia 15 października 2012 r. na kwotę 32 053,32 zł, fakturę VAT numer (...) z dnia 15 października 2012 r. na kwotę 252,72 zł, fakturę VAT numer (...) z dnia 18 października 2012 r. na kwotę 57,07 zł, fakturę VAT numer (...) z dnia 18 października 2012 r. na kwotę 628,36 zł, fakturę VAT numer (...) z dnia 18 października 2012r. na kwotę 37,45 zł, fakturę VAT numer (...) z dnia 18 października 2012 r. na kwotę 20 200,75 zł, fakturę VAT numer (...) z dnia 18 października 2012 r. na kwotę 775,20 zł, fakturę VAT numer (...) z dnia 24 października 2012 r. na kwotę 117,53 zł oraz fakturę VAT numer (...) z dnia 24 października 2012 r. na kwotę 534,21 zł. Pozwana spółka zakupiła u strony powodowej towar za łączną kwotę 106 751,89 zł.

(dowód: faktura VAT numer (...) z dnia 24 sierpnia 2012 r., k. 55-56; faktura VAT numer (...) z dnia 30 sierpnia 2012 r., k. 62-64; faktura VAT numer (...) z dnia 4 września 2012 r., k. 69; faktura VAT numer (...) z dnia 26 września 2012 r., k. 72; faktura VAT numer (...) z dnia 15 października 2012 r., k. 76; faktura VAT numer (...) z dnia 15 października 2012 r., k. 79; faktura VAT numer (...) z dnia 15 października 2012 r., k. 80; faktura VAT numer (...) z dnia 18 października 2012 r., k. 85; faktura VAT numer (...) z dnia 18 października 2012 r., k. 87; faktura VAT numer (...) z dnia 18 października 2012 r., k. 89; faktura VAT numer (...) z dnia 18 października 2012 r., k. 91; faktura VAT numer (...) z dnia 18 października 2012 r., k. 96; faktura VAT numer (...) z dnia 24 października 2012 r., k. 100; faktura VAT numer (...) z dnia 24 października 2012 r., k. 101)

Na zabezpieczenie roszczeń powstałych w wyniku realizacji umowy mającej za przedmiot sprzedaż szkła budowlanego pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. wystawiła w dniu 18 kwietnia 2012 r. weksel in blanco, a pozwany J. N. udzielił poręczenia wekslowego. Do weksla in blanco sporządzono deklarację wekslową, w której wystawca weksla pozwana (...) Sp. z o.o. i poręczyciel pozwany J. N. upoważnili (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. do wypełnienia weksla co do miejsca i płatności oraz kwoty jaka okaże się potrzebna na zaspokojenie roszczeń spółki wynikających z umowy sprzedaży oraz z tytułu innych kosztów wynikających z nieterminowej zapłaty należności z tych umów.

(dowód: weksel z dnia 18 kwietnia 2012 r., k. 10; deklaracja wekslowa z dnia 18 kwietnia 2012 r., k. 11)

W związku z brakiem zapłaty należności wynikających z umowy sprzedaży strona powodowa wypełniła weksel na kwotę zadłużenia w wysokości 88 030,66 zł, o czym zawiadomiła pozwanych pismem z dnia 22 października 2013 r. i wezwała ich do wykupienia weksla, wskazując jako termin zapłaty 29 października 2013 r.. Strona pozwana wezwanie odebrała w dniu 25 października 2013 r. Pozwani na powyższą korespondencję nie odpowiedzieli.

(dowód: wezwania do wykupu weksla z dnia 22 października 2013 r. wraz z potwierdzeniem nadania i potwierdzeniem odbioru k. 108-112)

W dniu 5 marca 2014 r. pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. przelała na rachunek bankowy (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. kwotę 5 000,00 zł tytułem spłaty zadłużenia wynikającego z umowy sprzedaży szkła budowlanego.

(dowód: potwierdzenie przelewu kwoty 5 000,00 zł z dnia 5 marca 2014 r., k. 154)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Z poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych wynika, że stanowi żądanie zapłaty sumy wekslowej. W myśl art. 9 w zw. z art. 104 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282) wystawca odpowiada za przyjęcie i za zapłatę weksla. Od odpowiedzialności za przyjęcie wystawca może się zwolnić; zastrzeżenie, którym wystawca zwalnia się od odpowiedzialności za zapłatę, uważa się za nienapisane. Jednocześnie zgodnie z art. 32 prawa wekslowego poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył, przy czym zobowiązanie poręczyciela jest ważne, chociażby nawet zobowiązanie, za które poręcza, było nieważne z jakiejkolwiek przyczyny z wyjątkiem wady formalnej.

Z powyższego wynika, że przez wystawienie ważnego weksla powstaje zobowiązanie wekslowe wystawcy, oznaczające że odpowiada on za przyjęcie weksla i jego zapłatę. Wystawca jest zobowiązany zwrotnie wobec każdego uprawnionego z weksla, tj. remitenta i jego następcy, za przyjęcie i zapłatę weksla wraz z odsetkami, kosztami i prowizją komisową, przy czym przesłanką tej odpowiedzialności jest brak przyjęcia lub zapłaty i w zasadzie sporządzenie protestu weksla. Uprawnionym do dochodzenia praw z weksla jest remitent lub jego następcy.

W niniejszej sprawie pozwana (...) sp. z o.o. K. wystawiła weksel własny gwarancyjny, niezupełny w chwili wystawienia, który jednocześnie został poręczony przez pozwanego J. N.. Weksel taki w chwili jego wręczenia kontrahentowi ( (...) Sp. z o.o.) nie reprezentował żadnej samodzielnej wierzytelności, a służyć miał jedynie dla ułatwienia dochodzenia wierzytelności innej, już istniejącej lub przyszłej, gdyby takie dochodzenie okazało się konieczne.

Wypełnienie weksla in blanco przez stronę powodową oznacza ukształtowanie treści zobowiązania wekslowego, mówiąc inaczej zobowiązanie zostaje ukształtowane w taki sposób, jaki wynika z treści weksla po jego uzupełnieniu. Ewentualna niezgodność sposobu dokonanego uzupełnienia weksla z upoważnieniem udzielonym przy jego wydaniu może być rozpatrywana w kategoriach zarzutu wpływającego na skuteczność dochodzenia praw wekslowych przez konkretnego posiadacza weksla. Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 ze zm.) jeżeli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że zakres kognicji Sądu w niniejszej sprawie wyznaczony został przez te zarzuty pozwanych, które wynikają ze stosunku, jaki powstał między pozwaną (...) sp. z o.o. w K. a (...) Sp. z o.o. wskutek zawarcia umowy sprzedaży. Podniesionym przez pozwanego zarzutem jest zarzut wygaśnięcia zobowiązania wskutek spełnienia świadczenia przez pozwaną (...) sp. z o.o. w K.. Zdaniem Sądu powyższe twierdzenia nie zostały przez pozwaną wykazane.

Z poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych wynika, że świadczenie pozwanej spółki, z którego niespełnieniem strona powodowa łączy skutki prawne, stanowi cenę sprzedaży szkła budowalnego nabywanego od strony powodowej. Zgodnie z art. 535 § 1 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

W niniejsze sprawie bezspornym między stronami pozostawał fakt zawarcia umowy sprzedaży szkła budowalnego, jak również należytej realizacji przez stronę powodową zamówień pozwanej spółki w ramach powyższej współpracy. Sporna pozostawała wysokość zobowiązania pozwanej spółki wobec jej twierdzeń o częściowym spełnieniu świadczenia z tego tytułu.

W świetle materiału dowodowego zebranego w niniejszym postępowaniu Sąd uznał, że wysokość zadłużenia pozwanej spółki wobec strony powodowej została wykazana za pomocą faktur VAT oraz zeznań świadków K. S. i M. C.. Powyższe dowody potwierdzały fakt dalszego istnienia wierzytelności z tytułu ceny sprzedaży szkła budowlanego, pomimo przyznawanej przez świadków częściowej spłaty zadłużenia, oraz jej wysokość. Dowody te należało uznać za wystarczające do potwierdzenia zasadności przyjętej przez stronę powodową wysokości sumy wekslowej. Jeżeli strona pozwana twierdziła, że suma ta jest inna, okoliczność tą powinna wykazać. Tymczasem pozwani, podnosząc zarzut spełnienia świadczenia w części, nie twierdzili nawet jakie kwoty zapłacili, w jakiej dacie i tytułem zapłaty za które dostawy towaru (za które faktury VAT), ograniczając się jedynie do dość lapidarnego stwierdzenia, że były to kwoty „znacząco zmniejszające wymiar zadłużenia”. Na powyższą okoliczność nie zostały przez pozwanych zaoferowane jakikolwiek dowody. Mając powyższe na uwadze należało uznać, że strona powodowa zadośćuczyniła ciężarowi wykazania wysokości zobowiązania pozwanych, a zatem weksel w tym zakresie został wypełniony zgodnie z deklaracją wekslową.

Zdaniem Sądu nie zasługiwał także na uwzględnienie zarzut nieważności deklaracji wekslowej, którego pozwani upatrywali w fakcie zawarcia jej wobec Oddziału strony powodowej w J.. Nie ulega wątpliwości, że oddział przedsiębiorcy – w tym przypadku oddział powodowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością – jest jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, a zatem nie jest zatem samodzielnym bytem prawnym i jako taki nie może być stroną umów cywilnoprawnych. W istocie w deklaracji wekslowej podpisanej przez pozwanego J. N. w imieniu własnym i pozwanej spółki oznaczono, że weksel in blanco zostaje złożony dla zabezpieczenia należności (...) sp. z o.o. Oddział (...) w J.. W związku z tym jednak, że oddział nie jest samoistnym podmiotem prawa i stanowi jedynie wyodrębnioną strukturę osoby prawnej, oświadczenia składane wobec przedstawicieli Oddziału należy traktować jak te, które zostały złożone wobec spółki. Stroną umowy sprzedaży szkła budowlanego była bezspornie strona powodowa, która działała w ramach wyodrębnionych oddziałów. Wierzytelności, które z tej umowy wynikały mogły być zatem wyłącznie wierzytelnościami strony powodowej, a nie jej oddziałów i tylko takie mogły być zabezpieczone wekslowo. Należy zauważyć, że pozwani podnosząc rozważany zarzut nie twierdzili, aby ich wolą było upoważnienie oddziału, a nie powodowej spółki, do wypełnienia weksla zgodnie z zawieranym porozumieniem. Skoro zatem weksel został wypełniony przez stronę powodową, to zarzut naruszenia w ten sposób deklaracji wekslowej należało uznać za spóźniony.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że roszczenie strony powodowej zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Postanowieniem z dnia 5 września 2013 r. Sąd oddalił wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z ogólnych warunków sprzedaży z dnia 15 maja 2006 r. wraz z załącznikami na okoliczność ustalenia treści umowy łączącej strony. Powyższa okoliczność nie była między stronami sporna, a zatem nie wymagała dowodu (art. 217 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c.). Powyższe uwagi należy odnieść także do postanowienia oddalającego wniosek o dopuszczenie dowodów z dołączonych do pozwu zamówień i potwierdzeń odbioru dostaw na okoliczność ustalenia wykonania przez stronę powodową zobowiązania wobec strony pozwanej zgodnie z jej zamówieniem oraz wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków K. S. i M. C. na okoliczność należytego wykonania zobowiązania przez stronę powodową, terminowej dostawy i dobrej jakości dostarczanego szkła, ustaleń między stronami poczynionych przez strony w trakcie realizacji zamówienia oraz dostarczenia przez stron powodową zamówionego przez pozwaną spółkę towaru na dostawę szkła. Żaden z powyższych faktów nie został zaprzeczony przez pozwanych, a zatem – jako niesporny – nie wymagał dowodu.

Sąd oddalił wniosek pozwanych o przesłuchanie stron z uwagi na brak wskazania w zarzutach od nakazu zapłaty tezy dowodowej, na jaką strony postępowania miałyby zostać przesłuchane. Wniosek ten podlegałby jednak oddaleniu także wówczas, gdyby przyjąć, zgodnie z układem pisma zawierającego zarzuty od nakazu zapłaty, że pozwani mieliby zostać przesłuchani na okoliczności związane z podniesionym zarzutem wykonania zobowiązania. Środki dowodowe mają bowiem służyć do weryfikacji twierdzeń strona o faktach, a nie do poszukiwania tych faktów. Tymczasem pozwani, jak podniesiono wcześniej, dokonali przytoczeń faktycznych w sposób umożliwiających ich jakąkolwiek weryfikację, w tym także za pomocą dowodu z przesłuchania stron.

Uznając za skuteczne częściowe cofnięcie pozwu, Sąd – stosownie do zakresu zaskarżenia – uchylił w całości nakaz zapłaty z dnia 28 listopada 2013 r. i zasądził od pozwanych (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. i J. N. solidarnie na rzecz strony powodowej (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. kwotę 83 030,66 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 5 000,00 zł od dnia 30 października 2013 r. do dnia 5 marca 2014 r., tj. do dnia faktycznej zapłaty kwoty 5 000,00 zł. Jednocześnie na podstawie art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.cc. Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 5 000,00 zł.

Rozstrzygając o kosztach Sąd zastosował przepis art. 98 k.p.c. i art. 105 § 1 k.p.c. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu, Sąd zasądził od pozwanych na rzecz strony powodowej solidarnie kwotę 4718,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na poniesione przez stronę powodową koszty procesu składały się koszty opłaty sądowej od pozwu w wysokości 1101,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3617,00 zł (§ 6 punkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu; t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490), w tym 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pozwanym (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. i J. N. uiścić solidarnie na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego we Wrocławiu) kwotę 3 301,00 zł tytułem brakującej opały sądowej od zarzutów od nakazu zapłaty.