Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Babilon- Domagała

Protokolant: protokolant sądowy Anna Wołowiec - Piłat

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2014 r.

sprawy H. Ł.

obwinionego o wykroczenie z art.107 kw

na skutek apelacji wniesionych przez obwinionego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Końskich

z dnia 7 października 2013r. sygn. akt II W 62/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 826,56 (osiemset dwadzieścia sześć 56/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu świadczoną obwinionemu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia obwinionego H. Ł. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt IX Ka 1831/13

UZASADNIENIE

H. Ł. obwiniony został o to, że w okresie od listopada 2011r., daty bliżej nieustalonej do dnia 8 listopada 2012r. w B., pow. (...), woj. (...) w celu dokuczenia sąsiadom M. i B. B. (1) złośliwie ich niepokoił w ten sposób, że rozwieszał na siatce ogrodzeniowej dzielącej posesje brudne i umoczone w cieczy o nieprzyjemnej woni ubrania, poprzez kamery zainstalowane na swojej posesji obserwował sąsiadów, po czym ironizując komentował ich zachowanie, wulgarnie zwracał się do sąsiadów czyniąc pod ich adresem przykre uwagi i naśmiewając się z nich, a także przerzucał na ich posesję padłą zwierzynę (szczury) tj. o wykroczenie z art. 107 kw

Sąd Rejonowy w Końskich wyrokiem z dnia 7 października 2013r. sygn. akt II W 62/13 orzekł co następuje;

I.  obwinionego H. Ł. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu we wniosku o ukaranie czynu stanowiącego wykroczenie z art. 107 kw, za które na podstawie art. 107 kw i art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 złotych;

II.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 354,24 złote tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu;

III.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 złotych tytułem kosztów postępowania w sprawie.

Wyrok powyższy zaskarżył obwiniony oraz jego obrońca.

Obrońca obwinionego na podstawie art. 447 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw zaskarżył wyrok w całości i na podstawie art. 438 pkt 3 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie winy obwinionego mimo, że nie przyznał się on do winy, a z zeznań świadka R. Ł. wynika, że to on wieszał ubrania, zaś zeznania pokrzywdzonych są niewiarygodne, bo strony są w konflikcie od wielu lat, co skutkuje naruszeniem art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw.

Podnosząc powyższy zarzut obrońca obwinionego wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ewentualnie o zmianę wyroku i uniewinnienie obwinionego.

Obwiniony H. Ł. nie precyzując zarzutów podniósł, iż przedmiotowa sprawa prowadzona jest bez żadnych dowodów. Zdaniem skarżącego z niezrozumiałych względów Sąd Rejonowy przyjmował dokumentacje zdjęciową od B. i M. B. podczas gdy nie chciał przyjąć składanych przez obwinionego materiałów w postaci zdjęć oraz płyt z nagraniami, a ostatecznie odrzucił te materiały uznając, iż są one nie na temat bądź nie ma możliwości ich odtworzenia. Ponadto skarżący wskazał, iż załączył do akt sprawy także dokumentację dotyczącą wylewania brudów przez B. na jego posesję i kierowanych pod jego adresem wyzwisk

Obwiniony wniósł o pozytywne rozpatrzenie jego apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obwinionego oraz jego obrońcy nie zasługują na uwzględnienie. Zawarte w nich zarzuty nie dają podstaw do wzruszenia orzeczenia Sądu Rejonowego.

Sąd I instancji zgromadził kompletny materiał dowodowy, którego ocena nie budzi zastrzeżeń i zapewnia dokonanie właściwych ustaleń faktycznych. Zgromadzony materiał dowodowy oceniony został zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Ustalenia dokonane przez Sąd I instancji są obiektywne i logiczne. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku przeanalizował zgromadzony materiał dowodowy i wskazał z jakich przyczyn uwzględnił poszczególne dowody bądź też odmówił im wiarygodności. W żadnym razie nie można stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie doszło do błędu w ustaleniach faktycznych. O błędzie takim można mówić tylko w związku z naruszeniem art. 7 kpk i dokonaniu oceny dowodów sprzecznie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, bądź też wówczas, gdy Sąd czynił ustalenia faktyczne w oparciu o niepełny materiał dowodowy. W przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie ma miejsca.

Sąd Okręgowy w pełni podzielił dokonaną przez Sąd Rejonowy analizę prawną zachowania obwinionego. Jest ona trafna i wyczerpująca. Bezsprzecznie potwierdza, iż działanie obwinionego H. Ł. wypełniło znamiona czynu z art. 107 kw. Sąd Rejonowy dokonał rzeczowej analizy działania obwinionego i prawidłowo wskazał, iż za uznaniem, że działanie obwinionego wyczerpało znamiona przypisanego mu wykroczenia przemawia umyślność jego działania oraz jego złośliwość. Obwiniony bowiem z pełną premedytacją działał w celu niepokojenia pokrzywdzonych.

Apelacje obwinionego oraz jego obrońcy stanowią jedynie gołosłowną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego i nie zawierają żadnych merytorycznych argumentów, które w sposób skuteczny mogłyby przeciwstawić się stanowisku Sądu I instancji.

Sąd Rejonowy w sposób trafny dokonał analizy przedmiotowej sprawy. Wbrew twierdzeniom obrońcy obwinionego uwzględniony został fakt istnienia konfliktu sąsiedzkiego pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi. Okoliczność ta w żaden jednak sposób nie przesądzała o ocenie zeznań świadków czy też wyjaśnień obwinionego.

W pełni zasadnie Sąd Rejonowy wskazał na wiarygodność zeznań pokrzywdzonych M. B. i B. B. (1), z których w sposób konsekwentny wynika, iż to obwiniony H. Ł. dopuszczał się zachowań opisanych w zarzucanym mu czynie. Brak jest jakichkolwiek podejrzeń, iż istniejący pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi konflikt powodował, iż M. B. i B. B. (1) fałszywie obwinili H. Ł.. Zauważyć należy, iż konflikt pomiędzy stronami jest zadawniony i trwa dłużej niż od listopada 2011r., kiedy to przybrał na sile. Gdyby pokrzywdzonymi miała kierować chęć niesłusznego obwinienia czy nawet oskarżenia H. Ł. wynikająca z konfliktu, mieliby ku temu sposobność dużo wcześniej.

Ponadto najistotniejszym dla oceny jako wiarygodne zeznań pokrzywdzonych jest, prawidłowo wykazany fakt, iż z zeznaniami pokrzywdzonych korelują zeznania innych świadków, a mianowicie funkcjonariuszy policji – I. D., A. A. i W. M.. Przy tym zaznaczyć należy, iż wymienieni świadkowie są osobami całkowicie obcymi dla stron i nie mającymi jakiegokolwiek interesu w składaniu zeznań obciążających obwinionego.

Odnosząc się do argumentu obrońcy obwinionego wskazującego, iż B. B. (1) zeznała, iż nie wie kto wrzucił szczura na jej posesję stwierdzić nalży, iż odwołanie się do takiego stwierdzenia pokrzywdzonej świadczy jedynie, iż obrońca obwinionego traktuje materiał dowodowy w sposób wybiórczy. Przede wszystkim wskazać należy, iż B. B. (1) nie zaprzeczyła takiemu faktowi, a podał, że nie było jej wówczas w domu. Pośrednio natomiast potwierdziła ten fakt wskazując na relację jaką otrzymała od swojego męża. Wskazała przy tym na inny fakt dotyczący wrzucenia na posesję pokrzywdzonych zdechłego ptaka. Ustalenia Sądu Rejonowego odnośnie wrzucania na posesję pokrzywdzonych padłego szczura bazują na zeznaniach pokrzywdzonego M. B., który był świadkiem wrzucenia przez H. Ł. zdechłego szczura, a ponadto wskazywał na inne sytuacje w których znajdował padłe zwierzęta na swojej posesji. Nie ma jakichkolwiek podstaw do uznania tych relacji za niewiarygodne.

W pełni zasadnie jako wiarygodna uznana został tylko ta część wyjaśnień obwinionego, w której potwierdzał on zainstalowanie na swojej posesji monitoringu za pomocą którego mógł on obserwować posesję i zachowanie sąsiadów. Tylko ten fragment wyjaśnień H. Ł. znalazł potwierdzenie w zgromadzonych dowodach, w tym w przedkładanych przez samego obwinionego fotografiach i nagraniach video. W zakresie w jakim obwiniony nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, jego wyjaśnienia nie znajdowały potwierdzenia w zgromadzonym obiektywnym materiale dowodowym i prawidło uznane zostały za niewiarygodne. W tym miejscu podkreślić należy prawidłowość stanowiska Sądu Rejonowego co do oceny, jako niewiarygodne, zeznań świadka R. Ł.. Świadek ten jest bratem obwinionego i słuszny jest wniosek, iż może on starać się wspierać brata w celu zminimalizowania jego odpowiedzialności, a nawet jej uniknięcia. Żaden z obiektywnych dowodów nie pozwala na zaakceptowanie gołosłownego twierdzenia obwinionego H. Ł. oraz świadka R. Ł., iż to właśnie brat obwinionego zawieszał ubrania na płocie oddzielającym posesję pokrzywdzonych i obwinionego. Wskazać należy, iż do Sądu należy ocena zeznań świadka w kontekście całości zgromadzonego materiału dowodowego. O uwolnieniu obwinionego od odpowiedzialności nie może decydować subiektywne stwierdzenie świadka, iż to on rozwieszał ubrania.

W zgromadzonym materiale dowodowym tj. na odtworzonych w postępowaniu odwoławczym płytach ujawniono zdjęcia, na których uwidoczniona jest postać R. Ł. stojącego przy płocie, na którym rozwieszone są ubrania. Okoliczność ta w żadna sposób nie uprawnia do stwierdzenia, iż to właśnie R. Ł. ubrania te zawiesił. Tym bardziej w świetle konsekwentnych zeznań pokrzywdzonych, wskazujących, iż to H. Ł. rozwieszał ubrania na płocie, a jego brat R. na prośbę pokrzywdzonych ubrania te czasami zdejmował (zeznania M. B. k.131). Na odtworzonych płytach ujawniono także nagrania video. Niemożliwe jest jednak precyzyjne ustalenie w jakiej dacie nagranie te zostały dokonane. Wątpliwość co do daty nagrań jest tym bardziej uzasadniona, iż znajduje się na nich daty: 25.02.1980r. oraz 20.06.1980r. Ponadto nagranie te są bardzo złej jakości przez co niemożliwa jest identyfikacja miejsc oraz osób znajdujących się na nich, ani też ich wypowiedzi.

Bezpodstawny jest zarzut obwinionego, iż Sąd Rejonowy procedował w oparciu o niepełny materiał dowody oraz, iż przyjmował bezsensowne zdjęcia od pokrzywdzonych, a nie przyjmował przedkładanych przez niego zdjęć i płyt i ostatecznie uznał, iż są to materiały nie na temat bądź nie można ich odtworzyć. Wskazać należy, iż pokrzywdzony M. B. tylko raz w toku postępowania przed sądem przedłożył dokumentację fotograficzną, podczas gdy obwiniony kilkakrotnie przedkładał materiały w postaci zdjęć oraz płyt i materiały te zostały dołączone do akt sprawy. Nie można zarzucić Sądowi Rejonowemu, iż materiałów tych nie uwzględnił czy też odniósł się do nich w sposób nieprawidłowy. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji wskazał bowiem, iż brak było podstaw do zakwestionowania przedłożonej dokumentacji w postaci zdjęć i nagrań z monitoringu. Trafnie jednak zwrócił uwagę, iż część z tych dokumentów nie obejmowała okresu ujętego w zarzucie, a więc była nieprzydatna do dokonania ustaleń faktycznych. Stanowisko takie potwierdziła analiza dokonana przez Sąd Okręgowy.

Dodać należy, iż w postępowaniu odwoławczym Sąd postanowił uzupełnić przewód sądowy poprzez przeprowadzenie dowodu z fotogramów oraz odtworzenia płyt CD przedłożonych przez obwinionego. Z dokonanych ustaleń wynikło, iż część zdjęć zawartych na płytach znajdował się już w aktach sprawy w postaci fotogramów, a żaden z dowodów nie potwierdził, iż to oskarżyciel posiłkowy miał oblewać ubrania zawieszone na płocie czy też, że oskarżyciele posiłkowi mieli wykonywać czynności przywoływane przez obwinionego, a mające polegać na atakowaniu obwinionego, wrzucaniu lub wylewaniu czegokolwiek na jego posesję. Ponadto cześć zdjęć zawartych na przedłożonych płytach była w jakości nie pozwalającej na zidentyfikowanie sfotografowanych obiektów bądź przedmiotów. Zwrócić należy także uwagę na fakt, iż zdjęcia te obrazowały jedynie wycinki zdarzeń i w żaden sposób na ich podstawie, nie można było wnioskować o zachowaniach poprzedzających lub następujących po momentach uwidocznionych na zdjęciach.

Sąd Okręgowy oddalił jedynie wniosek dowodowy obwinionego w zakresie odtworzenia plików filmowych na nośnikach oznaczonych nr 14 i 16 albowiem przeprowadzenie tych dowodów było niemożliwe uwzględniając, iż czas znajdujących się tam nagrań wynosi od 0,01 do 1 sekundy.

Na gruncie niniejszej sprawy przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, albowiem jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Sąd Okręgowy zaaprobował i podzielił stanowisko Sądu Rejonowego odnośnie wymiaru kary orzeczonej w stosunku do obwinionego H. Ł.. Orzeczona w stosunku do obwinionego grzywna w wysokości 500 złotych jest adekwatna do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego. Prawidłowo wziął pod uwagę Sąd Rejonowy wszystkie okoliczności rzutujące na wymiar kary. Właściwie zaakcentowane zostało, iż obwiniony godził w dobro prawne jakim jest niczym niezakłócony spokój człowieka, a nadto jego działanie nie było uwarunkowane żadnymi obiektywnymi okolicznościami, które mogłyby chociaż w minimalnym stopniu determinować jego zachowanie. Ponadto słusznie wskazał Sąd Rejonowy, iż obwiniony działał, mając niczym nieograniczoną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Orzeczona w stosunku do obwinionego kara grzywny w wysokości 500 złotych jest adekwatną represją w stosunku do wagi popełnionego przez niego czynu. Zapewni ona realizację celów zapobiegawczych i wychowawczych kary zarówno w zakresie prewencji indywidualnej jak i generalnej.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie art. 109 § 2 kpw w zw. z art. 437 § 1 kpk orzekł jak w wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk. O wynagrodzeniu adwokata za obronę z urzędu orzeczono na podstawie § 14 ust 2 pkt 4 w zw. z § 16 i § 2 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

SSO Aleksandra Babilon – Domagała