Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Anna Ogińska - Łągiewka

Protokolant: Alicja Kicka

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2014 roku w Warszawie

sprawy z powództwa Miasta (...)

przeciwko T. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego T. G.na rzecz powoda Miasta (...)kwotę 9.017,21 zł (dziewięć tysięcy siedemnaście złotych 21/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 7 września 2012 roku do dnia zapłaty;

2.  umarza postępowanie w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego T. G.na rzecz powoda Miasta (...)kwotę 1.651,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I C 645/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7.09.2012 r. powód m.(...)wniósł przeciwko T. G.o zapłatę kwoty 10.401, 11 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie z tytułu zajmowania lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. bez tytułu prawnego. Pomimo wezwania pozwanego do zapłaty, nie uiścił on dochodzonej pozwem kwoty (pozew – k. 1-5).

Nakazem zapłaty z dnia 12.10.2012 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z odsetkami ustawowymi, a także kwotę 2.530, 25 zł tytułem kosztów procesu w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu zapłaty, bądź aby w tym terminie wniósł do Sądu sprzeciw (nakaz – k. 18).

W sprzeciwie od przedmiotowego nakazu zapłaty pozwany zaskarżył nakaz w całości wskazując, iż nie był najemcą lokalu, którego dotyczy żądanie pozwu, zaś nałożenie opłat za remont przedmiotowego lokalu jest próbą nieuzasadnionego wzbogacenia się powoda (sprzeciwom nakazu zapłaty – k. 30-32).

Pismem z dnia 30.12.2013 r. powód ograniczył powództwo do kwoty 9.017, 21 zł w pozostałym zakresie cofając pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia (k. 81).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Miasto (...)jest właścicielem lokalu mieszkalnego numer (...)położonego w budynku przy ul. (...)w W.. Przedmiotowy lokal zajmowany był przez T. G., U. D.oraz S. G.(okoliczności bezsporne).

Wyrokiem z dnia 3.04.2006 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie nakazał T. G., U. D. i S. G. opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w W., a także ustalił, że pozwanemu T. G. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego (wyrok – k. 83).

Pomimo treści wyroku T. G. opuścił przedmiotowy lokal dopiero w dniu 27.01.2011 r., tj. w dniu przeprowadzenia eksmisji w drodze egzekucji (protokół wydania nieruchomości, przekazania lokalu – k. 82).

W dniu 15.05.2012 r. Zakład (...)w D. Ś.wezwał T. G.do zapłaty kwoty 15.649, 87 zł (wezwanie do zapłaty - k. 7). T. G.nie uiścił na rzecz m.(...)ww. kwoty (bezsporne).

Zaległość z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu numer (...) w budynku przy ulicy (...) w W. za okres na dzień 15.05.2012 r. wyniosła 9.017, 21 zł (k. 84)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt niniejszej sprawy i wskazanych wyżej dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwała żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W toku niniejszego postępowania powód domagał się od pozwanego zapłaty kwoty 9.017, 21 zł wskazując, że kwota ta stanowi odszkodowanie z tytułu zajmowania lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. bez tytułu prawnego. Podstawę prawną żądania powoda stanowił art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie (ust. 1). Z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego (ust. 2).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należało, iż nie ulegało wątpliwości Sądu, że pozwany zajmował lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...) w W. bez tytułu prawnego. Wyrokiem z dnia 3.04.2006 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie orzekł bowiem wobec niego obowiązek opróżnienia i opuszczenia przedmiotowego lokalu mieszkalnego ustalając jednocześnie, że pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego. Skoro zatem pozwany pomimo powyższego zajmował ww. lokal mieszkalny, miał obowiązek uiszczania comiesięcznego odszkodowania za bezumowne korzystanie z niego. Wątpliwości nie ulegało przy tym, że pozwany nie wywiązywał się ww. obowiązku, co wynikało zarówno z przedłożonej przez powoda kartoteki konta (k. 915), jak i wykazu zaległości za okres 1.12.2009 r. – 15.05.2012 r. (k. 84). W ww. zaległości wskazano, iż zaległość z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu na dzień 15.05.2012 r. wyniosła 9.017, 21 zł przy czym w wykazie tym szczegółowo określono jak przedmiotowa kwota została wyliczona. Wskazać przy tym należy, iż pozwany w toku postępowania nie kwestionował okoliczności, iż nie uiszczał opłat za przedmiotowy lokal w całości (k. 80).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uwzględnił żądanie strony powodowej w zakresie należności głównej. Na uwzględnienie zasługiwało nadto roszczenie odsetkowe strony powodowej wyrażone w pozwie. Stosownie bowiem do treści art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia odsetek ustawowych od dnia wniesienia pozwu. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż w tej dacie pozwany pozostawał już w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia.

Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego i art. 481 § 1 k.c. orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

W toku niniejszego postępowania powód ograniczył powództwo do kwoty 9.017, 21 zł, w pozostałym zakresie cofając pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Stosownie zaś do treści art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. W ocenie Sądu przedmiotowe cofnięcie pozwu było skuteczne, dopuszczalne i nie naruszało treści art. 203 § 4 k.p.c.

W myśl przepisu art. 355 zd. pierwsze k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Wobec powyższego, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. orzeczono jak w punkcie 2 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W niniejszej sprawie Sąd w uwzględnił w całości powództwo wytoczone przez m.(...), dlatego też to pozwany obowiązany jest zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. Warunkiem zasądzenia od strony przegrywającej na rzecz przeciwnika kosztów procesu jest zgłoszenie żądania, który w niniejszej sprawie został spełniony, albowiem wniosek taki został zgłoszony już w pozwie. W skład kosztów należnych powodowi wchodzą: opłata od pozwu w wysokości 451, 00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.200, 00 zł (§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu). W ocenie Sądu w niniejszej sprawie brak było podstaw do nieobciążania pozwanego kosztami procesu. Pozwany zajmując lokal bez tytułu prawnego i nie uiszczając należnego powodowi odszkodowania winien był liczyć się z konsekwencjami swoich działań. Zdaniem Sądu nie zachodziły przy tym szczególne okoliczności o których mowa w art. 102 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w punkcie 3 wyroku.

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pozwanemu.