Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą

w W. w pozwie wniesionym w dniu 02 września 2013 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniosła o zasądzenie od pozwanego A. T. kwoty 1 145 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 01 marca 2012 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów sądowych w kwocie 30 zł.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że pozwany zawarł z nią umowę ubezpieczenia na okres od 01.09.2011 r. do 31.08.2012 r. o numerze (...) za szkody powstałe

w związku z ruchem pojazdu marki (...) Nr VIN (...), nr rej. (...). Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.

o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. Dalej strona powodowa podała, że składka ubezpieczeniowa w kwocie 2 445 zł miała być zapłacona

w dwóch ratach: pierwsza rata w kwocie 1 223 zł, płatna do dnia 15.09.2011 r., została zapłacona w całości, zaś druga rata w kwocie 1 222 zł, płatna do dnia 29.02.2012 r., opłacona została tylko częściowo, w kwocie 77 zł. W związku więc z brakiem wpłaty pełnej kwoty składki wezwała pozwanego do jej zapłaty, jednak bezskutecznie.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 30 grudnia

2013 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakazał pozwanemu w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacić stronie powodowej kwotę 1 145 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 01 marca 2012 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu albo wnieść w tym terminie sprzeciw.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł sprzeciw, w szczególności zarzucając, że przedmiotowy pojazd został w dniu 31.05.2011 r. sprzedany E. R. (1), zgodnie z fakturą VAT Nr (...). Wobec więc sprzedaży pojazdu, ubezpieczenie było opłacane przez tę osobę, która powinna uiścić drugą ratę składki ubezpieczeniowej

w kwocie 1 145 zł.

Na skutek wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu w całości, przekazano rozpoznanie sprawy tutejszemu Sądowi.

W piśmie procesowym z dnia 13.05.2014 r., usuwającym braki formalne pozwu

w zakresie pełnomocnictwa i uzupełniającym pozew o dowody wymienione w liście dowodów, strona powodowa, podtrzymując żądanie zasądzenia od pozwanego kwoty dochodzonej pozwem wraz z odsetkami ustawowymi oraz kosztami procesu według norm przepisanych, obejmującymi oprócz opłaty sądowej od pozwu także kwotę 14,76 zł tytułem kosztów notarialnie poświadczonego pełnomocnictwa i kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, jednocześnie – w związku ze spłatą należności głównej przez pozwanego w dniu 03 marca 2014 r. – ograniczyła roszczenie do odsetek do dnia zapłaty i kosztów postępowania.

Na rozprawie w dniu 25 czerwca 2014 r. pozwany wniósł jak w sprzeciwie od nakazu zapłaty, z tym że w związku z ograniczeniem powództwa do odsetek i kosztów postępowania wniósł o oddalenie powództwa również w tej części. W szczególności podniósł, że wpłata należności głównej w kwocie 1 145 zł została dokonana nie przez niego, lecz przez nabywczynię spornego pojazdu E. R. (1). Złożył do akt kserokopie dowodu wpłaty tej kwoty z dnia 28 lutego 2014 r. oraz dowodu wpłaty kwoty 1 300 zł z dnia 14 czerwca 2013 r., która według niego już wcześniej pokryła należność dochodzoną przez stronę powodową.

W piśmie procesowym z dnia 09.07.2014 r. strona powodowa potwierdziła otrzymanie w dniu 03 marca 2014 r. kwoty 1 145 zł z tytułu umowy ubezpieczenia (...). Odnosząc się zaś do zarzutów pozwanego zawartych w sprzeciwie wskazała, że pozwany

w dniu 14 czerwca 2013 r. poinformował ja o zbyciu pojazdu, zaś do tego dnia nie miała ona wiedzy o tym zdarzeniu. Zgodnie zaś z art. 32 powołanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych pozwany zobowiązany był powiadomić zakład ubezpieczeń o zbyciu pojazdu oraz o danych nowonabywcy w terminie 30 dni od daty zbycia pojazdu. Stosownie zaś do art. 32 ust. 3 ustawy ponosi odpowiedzialność solidarną

z nabywcą pojazdu za zapłatę składki ubezpieczeniowej do dnia poinformowania zakładu ubezpieczeń o zbyciu przedmiotu ubezpieczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany A. T. zawarł ze stroną powodową (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC pojazdu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), z okresem ubezpieczenia od dnia 01 września 2011 r. do dnia 31 sierpnia 2012 r. W związku

z powyższym (...) wystawiło polisę ubezpieczeniową, stanowiącą ostateczne potwierdzenie zawarcia umowy ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego. Należna składka za ubezpieczenie wynosiła kwotę 2 445 zł i miała być płatna w dwóch ratach. Pierwsza rata składki w wysokości 1 223 zł została uregulowana, choć wpłata z tego tytułu nastąpiła dopiero w dniu 17 czerwca 2013 r. (w kwocie 1 300 zł, z której pozostała kwota 77 zł, zaliczona na poczet drugiej raty składki).

Dowód: potwierdzenie pokrycia ubezpieczeniowego (...) z dnia 13 maja 2014 r.

Druga rata składki w wysokości 1 222 zł, która miała być płatna do dnia 29 lutego 2012 r., została więc opłacona przez pozwanego tylko częściowo, to jest do kwoty 77 zł.

Dowód: potwierdzenie pokrycia ubezpieczeniowego (...) z dnia 13 maja 2014 r.

W związku z brakiem wpłaty pełnej kwoty składki strona powodowa wezwała pozwanego do jej zapłaty, jednak bezskutecznie.

Dowód: ostateczne przesądowe wezwanie do zapłaty z dnia 26 czerwca 2013 r.

Wcześniej, to jest w dniu 31 maja 2011 r. pozwany zbył przedmiotowy pojazd na rzecz E. R. (1). Nabywczyni pojazdu uiściła zaległą pierwszą ratę składki we wskazanej wyżej wysokości 1 300 zł, dokonała też zapłaty pozostałej części drugiej raty składki w kwocie 1 145 zł, ale dopiero w dniu 28 lutego 2014 r., przy czym kwota ta wpłynęła do strony powodowej w dniu 03 marca 2014 r.

Dowód: kserokopia faktury VAT Nr (...) z dnia 31 maja 2011 r., polecenie przelewu z dnia 14 czerwca 2013 r., dowód wpłaty z dnia 28 lutego 2014 r.

Pozwany poinformował stronę powodową o zbyciu przedmiotowego pojazdu dopiero w dniu 14 czerwca 2013 r.

Okoliczność bezsporna.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo, po ograniczeniu go przez stronę powodową do odsetek od należności głównej i kosztów procesu, jest zasadne w całości.

W świetle ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych żadnych wątpliwości nie budziło, że pozwanego i stronę powodową łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej samochodu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...),

w okresie od dnia 01 września 2011 r. do dnia 31 sierpnia 2012 r. Bezsporne jest także, że roczna składka ubezpieczeniowa wynikająca z powyższej umowy opiewała na kwotę 2 445 zł, przy czym druga rata tej składki wynosząca 1 223 zł miała być płatna terminie do dnia

29 lutego 2012 r., jak też i to, że uiszczona została jedynie część tej składki w kwocie 77 zł. Okolicznością nie kwestionowaną przez pozwanego było również to, że nie uiścił on pozostałej części tej składki ubezpieczeniowej, a uczyniła to nabywczyni przedmiotowego pojazdu E. R., z tym że dopiero w dniu 03 marca 2014 r. (przyjmując datę wpływu tej kwoty na rachunek strony powodowej). Nie budzi też wątpliwości, że zbycie pojazdu przez pozwanego na rzecz E. R.miało miejsce w dniu 31 maja 2011 r., ale pozwany poinformował stronę powodową o tym zdarzeniu dopiero w dniu 14 czerwca 2013 r.

Wbrew zarzutowi pozwanego, zachowanie ubezpieczyciela, polegające na dochodzeniu od niego zaległej składki ubezpieczeniowej, było zgodne z przepisem art. 32 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym

i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (jedn. tekst Dz. U. z 2013 r., poz. 392 ze zm. ). Zgodnie bowiem z art. 32 ust. 4 powołanej ustawy (w obecnie obowiązującym brzmieniu) posiadacz pojazdu mechanicznego, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu, ponosi odpowiedzialność wobec zakładu ubezpieczeń za zapłatę składki należnej za okres od dnia, w którym nastąpiło przeniesienie na niego prawa własności pojazdu. Posiadacz pojazdu mechanicznego, który przeniósł prawo własności tego pojazdu, ponosi zaś solidarną odpowiedzialność z posiadaczem pojazdu, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu, za zapłatę składki należnej zakładowi ubezpieczeń za okres od dnia przeniesienia prawa własności do dnia powiadomienia przez niego zakładu ubezpieczeń o okolicznościach,

o których mowa w ust. 1 tego artykułu. Przepis ust. 1 art. 32 powołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy z pozwanym stanowił, że zbywca pojazdu mechanicznego jest obowiązany do przekazania nabywcy dokumentów potwierdzających zawarcie umowy ubezpieczenia OC pojazdów mechanicznych oraz do powiadomienia zakładu ubezpieczeń, w terminie 30 dni od dnia zbycia pojazdu mechanicznego, o fakcie zbycia tego pojazdu i o danych osobowych nabywcy. W interesie zbywcy jest więc jak najszybsze powiadomienie zakładu ubezpieczeń o przeniesieniu posiadania na nabywcę. Wyznacza ono też okres, w którym odpowiedzialność z tytułu zapłaty składki ubezpieczeniowej ciąży na zbywcy i nabywcy solidarnie. Zgodnie natomiast z zasadą solidarności (art. 366 i nast. k.c.) zakład ubezpieczeń jako wierzyciel decyduje, od którego dłużnika żąda spełnienia świadczenia.

Należy też wskazać, że uiszczenie składki jest w umowie ubezpieczenia podstawowym obowiązkiem ubezpieczającego. Zgodnie bowiem z treścią art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego

w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Powyższy przepis przewiduje zatem, że składkę oblicza się za czas trwania odpowiedzialności ubezpieczyciela. W praktyce wysokość składki zależy także od innych okoliczności, w szczególności: zakresu ubezpieczanego ryzyka, wartości przedmiotu ubezpieczenia, wysokości sumy ubezpieczenia, długości wcześniejszych okresów ubezpieczenia i ich bezszkodowego przebiegu itp. Według natomiast przepisu art. 813 § 2 k.c. składka powinna być zapłacona jednocześnie

z zawarciem umowy ubezpieczenia, a jeżeli umowa doszła do skutku przed doręczeniem dokumentu ubezpieczenia – w ciągu czternastu dni od jego doręczenia.

Co do zasady więc pozwany jako ubezpieczający obowiązkowo od odpowiedzialności cywilnej należący do niego pojazd zobowiązany był do uiszczenia całej składki ubezpieczeniowej obliczonej za czas trwania okresu ochronnego, a zwłaszcza jej drugiej raty, której wymagalność przypadał na dzień 29 lutego 2012 r., a więc przed datą powiadomienia strony powodowej o zbyciu pojazdu. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy

o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń trwa przez okres wskazany w umowie i kończy się z upływem ostatniego dnia tego okresu,

z zastrzeżeniem wyjątków określonych w ustawie. Pozwany mógłby się uchylić od obowiązku zapłaty części składki ubezpieczeniowej lub mógłby też żądać jej zwrotu jedynie w sytuacji zaistnienia okoliczności powodujących wygaśnięcie stosunku ubezpieczenia.

Niewątpliwa jest zatem w sprawie wysokość roszczenia głównego, określona na kwotę 1 145 zł. Strona powodowa ostatecznie jednak, wobec zapłaty powyższej należności głównej, ograniczyła swoje roszczenie do zasądzenia odsetek ustawowych od należności głównej do dnia zapłaty, co jest równoznaczne z cofnięciem pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie żądania zapłaty należności głównej. Zgodnie zaś z przepisem art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Pozwany, co jest bezsporne, nie dokonał zapłaty zaległej składki w terminie, zatem uzasadnione było naliczenie odsetek od kwoty 1 145 zł od dnia następnego po upływie terminu płatności składki, to jest od dnia 01 marca 2012 r. do dnia poprzedzającego zapłatę składki przez E. R., to jest do dnia 02 marca 2014 r.

Z tych względów, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w punkcie

I wyroku.

Zgodnie zaś z przepisem art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia, aż do wydania wyroku. Należy przy tym podkreślić, że cofnięcie pozwu może dotyczyć całego żądania, jak też tylko jego części (K. Piasecki, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, tom I, Warszawa 1996, s. 725; T. Ereciński, Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego, Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze, tom I, Warszawa 2002, s. 451). Jednocześnie należy podkreślić, że stosownie do przepisu art. 203 § 4 k.p.c. sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne

z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. W tym przypadku jednak takie przesłanki, w ocenie Sądu, nie zachodziły. Zgodnie z kolei

z przepisem art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Zatem, na podstawie przytoczonych przepisów, orzeczono jak w punkcie II wyroku.

Według z kolei przepisu art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw

i celowej obrony (koszty procesu). W świetle wskazanego przepisu, do kosztów procesu poniesionych przez stronę powodową należało zaliczyć: opłatę od pozwu w kwocie 30 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł i koszty opłat notarialnych w łącznej kwocie 14,76 zł, co daje łącznie kwotę 61,76 zł. W związku zaś z tym, że pozwany w całości przegrał proces, należało obciążyć go obowiązkiem zwrotu wskazanych wyżej kosztów procesu na rzecz strony powodowej.

Mając powyższe na uwadze, na mocy wskazanych przepisów, Sąd orzekł jak

w punkcie III wyroku.

Z/

1) odnotować;

2)  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pozwanemu;

3)  kal. 14 dni od doręczenia.

19.09.2014 r.