Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2014r.

Sąd Okręgowy w Koszalinie V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia: SO Marek Walentynowicz

Sędziowie: SO Andrzej Jaracz

SO Renata Rzepecka-Gawrysiak (spr.)

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Dzierżyńska

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2014r. sprawy

D. K.

oskarżonego z art. 217 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Drawsku Pomorskim

z dnia 26 czerwca 2014 roku sygn. akt II K 571/13

1.  uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 kpk w zw. z art. 101 § 2 kk postępowanie karne przeciwko oskarżonemu D. K. o czyn z art. 217 § 1 kk – umarza,

2.  zasądza od oskarżyciela prywatnego T. C. na rzecz oskarżonego D. K. 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa procesowego za
II instancję,

3.  kosztami procesu obciąża oskarżyciela prywatnego T. C..

Sygn. akt: V Ka 565/14

UZASADNIENIE

D. K. został oskarżony przez oskarżyciela prywatnego T. C. o to, że: w dniu 28 sierpnia 2012r. około godziny 19.00 w budynku Bazy Nurkowej Ośrodka (...) nad Jeziorem S. ściskał T. C. za gardło, wielokrotnie potrząsał i uderzał nim o wiszące w pomieszczeniu budynku wieszaki ze sprzętem nurkowym, a następnie kopnął go w okolicach kości ogonowej wypychając na zewnątrz budynku,

tj. o czyn z art. 217 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Drawsku Pomorskim wyrokiem z dnia 26 czerwca 2014r. sygn. akt II K 571/13:

I.  uznał oskarżonego D. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. występku z art. 217 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej grzywny na kwotę 20 złotych;

II.  zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego kwotę 300 złotych tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów sądowych;

III.  zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego kwotę 3000 złotych tytułem zwrotu poniesionych przez niego wydatków za ustanowienie pełnomocnika z wyboru;

IV.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem opłaty.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego.

Obrońca oskarżonego zaskarżył powyższy wyrok w całości.

Na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisu postępowania, tj. art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k., która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, poprzez prowadzenie postępowania karnego przeciwko oskarżonemu, w sytuacji gdy nastąpiło przedawnienie karalności przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego, ponieważ wniesienie prywatnego aktu oskarżenia przez oskarżyciela miało miejsce po upływie roku od momentu dowiedzenia się przez pokrzywdzonego o osobie sprawcy przestępstwa.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, poprzez poczynienie dowolnych i tym samym błędnych ustaleń faktycznych, jako konsekwencji przekroczenia zasady swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności poprzez przyznanie wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego i doznanych przez niego obrażeń, z jednoczesnym pominięciem oceny możliwości wystąpienia takich obrażeń w odniesieniu do chorób, na które cierpi oskarżyciel.

Na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania, ewentualnie, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego zasługuje na uwzględnienie, gdyż zasadnym okazał się podniesiony w apelacji zarzut obrazy przepisu art. 17 § 1 pkt 6 kpk.

Ma rację apelujący, że wyrok sądu pierwszej instancji został wydany z naruszeniem prawa tj. przepisu art. 17 § 1 pkt 6 kpk, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą wskazaną w przepisie art. 439 § 1 pkt 9 kpk w postaci przedawnienia karalności zarzucanego oskarżonemu przestępstwa z art. 217 § 1 kk.

Czyn zabroniony z art. 217 § 1 kk należy do przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego. Według przepisu art. 101 § 2 kk i art. 102 kk karalność takiego przestępstwa ustaje z upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy, nie później jednak niż z upływem 3 lat od czasu jego popełnienia. Jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie przeciwko osobie, karalność przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego ustaje z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu.

Na gruncie przedmiotowej sprawy ustalono w sposób bezsporny, że pokrzywdzony w dacie czynu tj. w dniu 28 sierpnia 2012r. znał osobę sprawcy, jako którego wskazał D. K.. Zatem karalność tego przestępstwa należało liczyć od tego czasu tj. od dnia 28 sierpnia 2012r.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 lutego 2014r. sygn. II KK 23/14: Kodeks karny nie zawiera własnej regulacji określającej sposób obliczania terminów przedawnienia, jednak terminy te mają charakter materialny, a nie procesowy, dlatego do ich obliczania nie stosuje się zasad określonych w Rozdziale 14 Kodeksu postępowania karnego, w tym w art. 123 § 3 kpk, jak też rozwiązań przyjętych w Kodeksie cywilnym.

Sposób obliczania terminu przedawnienia przyjęty przez sąd pierwszej instancji w niniejszej sprawie w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania karnego jest zatem wadliwy.

Niewątpliwie ustalanie karalności przestępstwa następuje z mocy prawa w rezultacie upływu czasu kalendarzowego odpowiadającego terminowi przedawnienia (tak –Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18.12.2000r., III KKN 429/98, OSNKW 2001,z.3-4,poz.20), przy czym zgodnie z art. 102 kk początek terminu przedawnienia przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego należy liczyć od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy. W niniejszej sprawie nastąpiło to w czasie tożsamym ze zdarzeniem, gdyż T. C. w momencie zajścia znał oskarżonego, gdyż znali się dużo wcześniej, spożywali razem w barze posiłki.

Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 grudnia 2000r., który sąd odwoławczy w pełni akceptuje: momentem od którego rozpoczyna się liczenie upływu okresu przedawnienia w sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego, jest dzień oznaczony datą, w której pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy. Odnosząc ten pogląd do niniejszej sprawy , przy niewątpliwym ustaleniach dotyczących czasu zdarzenia i osoby sprawcy, należy przyjąć, że termin przedawnienia przypisanego oskarżonemu przestępstwa z art. 217 § 1 kk upłynął z początkiem dnia 28 sierpnia 2013r.

Akt oskarżenia został wniesiony w niniejszej sprawie w dniu 28 sierpnia 2013r., a zatem w tym momencie przestępstwo z art. 217 § 1 kk, którego popełnienie zarzucono oskarżonemu , było już przedawnione.

Przedawnienie karalności stanowi ujemną przesłankę procesową (art. 17 § 1 pkt 6 kpk) według której nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy nastąpiło przedawnienie karalności . Na etapie postępowania odwoławczego przedawnienie karalności stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą wskazaną w art. 439 § 1 pkt 9 kpk, która podlega uwzględnieniu niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. W tej sytuacji ustosunkowanie się do pozostałych zarzutów apelacji obrońcy jest bezprzedmiotowe.

Dlatego też Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 2 kpk uchylił zaskarżony wyrok i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 kpk w zw. z art. 101 § 2 kk umorzył postepowanie karne wobec D. K. o czyn z art. 217 § 1 kk.

Kosztami procesu obciążono oskarżyciela prywatnego T. C. na zasadzie art. 632 pkt 1 kpk i art. 616 § 1 kpk.