Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9.09.2014r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski (spr)

Sędziowie: SSO Ewa Taberska

SSO Małgorzata Ziołecka

Protokolant: staż. M. W.

przy udziale A. D. Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu, po rozpoznaniu w dniu 3.09.2014r. sprawy D. R. (1) oskarżonego o popełnienie przestępstw z art. 286 § 1kk w zw. z art. 64§ 1kk, na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego Poznań –Stare Miasto w P. z dnia 22.01.2014., sygn. akt IIIK 120/13

1  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną,

2  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. B. kwotę 516, 60 zł ( w tym VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego w postępowaniu odwoławczym,

3  zwalnia oskarżonego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego i od obowiązku uiszczenia opłaty za II instancję.

E. T. L. M. Z.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w P., wyrokiem z dnia 22 stycznia 2014 roku, sygn. akt III K 120/13 uznał oskarżonego D. R. (1) za winnego tego, że:

⚫

w dniu 14 grudnia 2010 roku w M., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, poprzez wystawienie na nazwisko M. N. w serwisie ogłoszeniowym Aukcje FM oferty nr (...) dotyczącej sprzedaży telefonu komórkowego marki I. (...) wprowadził W. C. w błąd, co do tożsamości nabywcy wystawcy oferty oraz zamiaru wywiązania się z umowy sprzedaży, doprowadzając wymienionego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 700 zł, które zostały przekazane w dniu 16 grudnia 2010 roku przelewem bankowym na konto oskarżonego, czym działał na szkodę W. C., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 18 marca 2007 roku do 18 września 2007 roku kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Zielonej Górze z dnia 8 lipca 2005 roku sygn. akt II K 1337/04 za przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

⚫

w dniu 3 czerwca 2012 roku w P. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził P. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 1.400 złotych, które to pieniądze pokrzywdzony przelał na konto oskarżonego w dniu 4 czerwca 2012 roku, a to poprzez wprowadzenie go w błąd podczas zawierania za pośrednictwem Internetu umowy sprzedaży telefonu marki i. (...) 32 (...), co do swojej tożsamości oraz zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 9 kwietnia 2008 roku do 10 kwietnia 2008 roku oraz od 24 lutego 2011 roku do 22 października 2011 roku kary 8 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej mu wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 17 września 2008 roku, sygn. akt VIII K 1430/08 za przestępstwo z art. 286 §1 i 3 k.k.. tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączono orzeczone sankcje karne i wymierzono oskarżonemu karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Rejonowy na podstawie art. 46 §1 k.k. zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej czynem opisanym w punkcie I wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego W. C. kwoty 700 złotych oraz do naprawienia szkody wyrządzonej czynem opisanym w pkt II wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. P. kwoty 1.400 złotych.

Na podstawie art. 619 §1 k.p.k., §14 ust. 2 pkt 3 i 4 w związku z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata D. B. kwotę 2789,64 złotych brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

W ostatnim punkcie wyroku, na podstawie art. 624 §1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, zwolniono oskarżonego z obowiązku zapłaty kosztów sądowych i nie wymierzono mu opłaty.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obrońca oskarżonego D. R. (1) , zaskarżając orzeczenie w całości. Apelujący zarzucił orzeczeniu:

1.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

⚫

art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. wyrażającą się w dowolnej ocenie dowodów zebranych w sprawie i konsekwencji niewzięcie pod uwagę wszystkich okoliczności sprawy istotnych dla jej rozstrzygnięcia, a w szczególności tego, że dowody zgromadzone w sprawie w żadnej mierze nie wykazały sprawstwa oskarżonego,

⚫

art. 4, 7, 410 k.p.k. i art. 424 §1 k.p.k. poprzez wyprowadzenie ze zgromadzonego materiału dowodowego wniosków z niego niewynikajacych, tj. tego, że to oskarżony umieścił na internetowych portalach internetowych portalach aukcyjnych oferty sprzedaży telefonów komórkowych, a także wydanie rozstrzygnięcia w oparciu o niekompletny materiał dowodowy, z pominięciem zeznań osoby, z która rzekomo oskarżony miał popełnić wspólnie i w porozumieniu czyn określony w pkt 1 wyroku,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na treść wyroku poprzez błędne przyjęcie, wbrew zeznaniom świadków oraz wyjaśnieniom oskarżonego, że :

⚫

wystawienie na aukcji internetowej telefonu komórkowego marki i. (...) za kwotę 700 zł dokonane było w porozumieniu z oskarżonym D. R. (1),

⚫

ofertę sprzedaży telefonu komórkowego marki I. (...)gb za kwotę 1.400 złotych na aukcji internetowej, którą zamieścił oskarżony D. R. (1),

⚫

osobą, z którą kontaktował się pokrzywdzony P. P. odnośnie sposobu dostarczenia zamówionego telefonu oraz formy płatności był oskarżony D. R. (1).

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy i uniewinnienie oskarżonego D. R. (1) od zarzucanych mu w pkt 1 i 2 czynów, dodatkowo o zasądzenie na kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu przed Sądem I instancji i II Instancji, a nieopłaconej nawet w części, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego D. R. (1) jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym. Apelacja jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu art. 457 § 2 k.p.k., jeżeli w oczywisty sposób nie ma wątpliwości co do tego, że w sprawie nie wystąpiły uchybienia określone w art. 438 k.p.k. oraz w art. 439 k.p.k., a nadto nie zachodzi przesłanka z art. 440 k.p.k. O oczywistej bezzasadności powyższego środka zaskarżenia można mówić wówczas, kiedy już przy wstępnej ocenie, bez konieczności dogłębnej analizy podniesionych w niej zarzutów jest oczywiste, że wskazane w niej argumenty nie są trafne.

Właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Kwestionowanie przez skarżącego ustaleń faktycznych jest oczywiście nietrafne. Sąd Okręgowy przypomina, że błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może być on wynikiem nieznajomości określonych dowodów albo nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może natomiast sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego przez skarżącego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich w tym zakresie uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd Rejonowy. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, Sąd orzekający rozstrzygając o winie bądź niewinności oskarżonego kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. Przekonanie to tak długo pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, iż Sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie albo niewinności oskarżonego, bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku postępowania sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym.

Takie okoliczności zaś w niniejszej sprawie nie zachodzą. Obrońca D. R. (2) nie zgadzając się z ustaleniami Sądu Rejonowego, nie wykazał w sposób przekonywujący, poza odmienną i co istotne- jednostronną interpretacją ujawnionych dowodów, na jakiej podstawie ustalenia Sądu Rejonowego uważać należy za niesłuszne. Wywody zawarte w złożonej przez niego apelacji mają charakter ewidentnie polemiczny, stojąc w rażącej opozycji do należycie umotywowanego stanowiska organu orzekającego, przedstawionego w prawidłowo sporządzonym uzasadnieniu i jako takie nie mogły zyskać aprobaty Sądu odwoławczego.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wina i sprawstwo podsądnego, co do przypisanych mu przestępstw nie budzą żadnych wątpliwości. Na to, że oskarżony wypełnił znamiona zarzucanych mu przestępstw wskazują w szczególności: relacje procesowe pokrzywdzonych W. C. ( k.468, k.572), P. P. ( k.1-2 akt III K 638/12), zeznania świadka P. Z. ( k.389-390), wydruki zawierające oferty sprzedaży telefonów ( k.8-4, akta III K 120/13), dokumentacja bankowa ( k.57-66 akt III K 120/13, k.85-86). Nie jest tak, aby Sąd Rejonowy ustalił sprawstwo podsądnego jedynie w oparciu o „ poszlaki” . Sąd meriti starannie przeanalizował ujawnione dowody, ocenił je w granicach sądowej swobody sędziowskiej i zrekonstruował zachowania przestępcze podsądnego. Ujawnione dowody wprost wskazują na dopuszczenie się przez podsądnego inkryminowanych zachowań, o czym szerzej w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Niezrozumiałe jest postawienie zarzutu obrazu przepisu art. 424 §1 k.p.k. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku zostały sporządzone na wysokim poziomie, umożliwiającym kontrolę odwoławczą, jak również sformułowanie zarzutów apelacyjnych.

Wbrew temu, co sugeruje skarżący, relacje procesowe świadków W. C., M. N., P. Z., D. Z. oraz P. P. pozwoliły na odtworzenie przestępczego procederu zarzucanego podsądnemu. Pokrzywdzeni opisali oszukańcze zachowania podsądnego polegające na niedostarczeniu zamówionej przesyłki, mimo zapłaty przez nich ceny, a także podaniu przez oskarżonego fałszywych danych przy ustalaniu szczegółów transakcji. Zeznania pozostałych wyżej wymienionych świadków zezwoliły na negatywne zweryfikowanie linii obrony oskarżonego. Ocena wypowiedzi procesowych wyżej wymienionych świadków dokonana przez Sąd Rejonowy w pełni odpowiada dyrektywie swobodnej oceny dowodów.

Nie ma znaczenia to, że świadkowie W. C. oraz P. P. nie znali tożsamości podsądnego. Niewskazanie przez oskarżonego swoich prawdziwych danych personalnych i posłużenie się danymi M. N. oraz D. Z. stanowiło element jego przestępczego planu metodycznie wykonanego na szkodę pokrzywdzonych. Tożsamość podsądnego została ustalona w oparciu o inne obiektywne dowody, w szczególności dokumentację bankową.

Zupełnie bez znaczenia są uwagi obrońcy, że pokrzywdzony W. C. nie kontaktował się telefonicznie z oskarżonym. Organ wyrokujący w sprawie na stronie 5 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku przedstawił swoje rozumowanie odnośnie tej okoliczności i przyjął wersję korzystną dla oskarżonego, uznając, że w procederze brała udział inna osoba, która mogła użytkować numer 794 51 06 47. (w uzasadnieniu Sądu I instancji, przy omawianiu tej kwestii, omyłkowo wskazano jako numer tego telefonu numer telefonu pokrzywdzonego W. C.)

Sąd I instancji ustalił w oparciu o regułę z art. 5 § 2 k.p.k. to, że z konta za pomocą Internetu w sieci bezprzewodowej (...) mogła logować się inna osoba, współdziałająca z oskarżonym w realizacji akcji przestępczej. Nie podważa to jednak sprawstwa podsądnego, należycie wykazanego w toku przewodu sądowego. Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że jedynym racjonalnym wyjaśnieniem tego, że pieniądze w wysokości 700 złotych zostały wpłacone na konto należące do oskarżonego i następnie przez niego wypłacone, jest to, że D. R. (1) zaaranżował uprzednio przestępczą transakcję poprzez przedstawienie oferty sprzedaży telefonu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Organ orzekający słusznie zwrócił uwagę na zbieżność fałszywego adresu do korespondencji wskazanego pokrzywdzonemu W. C. z adresem podanym przez oskarżonego przy zakładaniu konta bankowego w (...) BANK SA.

Zupełnie bezzasadne jest sugerowanie, że zarzucanych czynów mogła dokonać inna osoba, zwłaszcza wskazany przez oskarżonego- A. K.. Autor apelacji powielił linie obrony przedstawianą przez oskarżonego nie tylko w postępowaniu III K 120/13, ale także w postępowaniu III K 397/12 dotyczącym popełnienia przez oskarżonego oszustwa za pomocą Internetu. Sąd I instancji w sposób bardzo staranny zweryfikował linię obrony podsądnego i w oparciu o obiektywny dowód w postaci ewidencji PESEL wykluczył, aby osoba o takich personaliach istniała. Obrońca nie przeciwstawił temu rozumowania żadnych racjonalnych argumentów.

Autor apelacji jest w błędzie, że w toku postępowania nie wykazano oszukańczego zamiaru wprowadzenia w błąd pokrzywdzonych przez D. R. (1). Należy podkreślić, że zamiar, choć istnieje tylko w świadomości sprawcy, jest faktem psychologicznym. Podlega więc identycznemu dowodzeniu, jak okoliczności ze sfery przedmiotowej, z zastosowaniem odpowiednich zasad dowodzenia bądź wnioskowania. Jeśli sprawca nie wyraził swego zamiaru słowami, wnioskuje się o nim z okoliczności zajścia. Organ orzekający w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne ów zły przestępczy zamiar dowiódł w sposób niezbity w wypadku każdego z czynów popełnionych na szkodę pokrzywdzonych. Podsądny wprowadził w błąd pokrzywdzonych co do dwóch istotnych okoliczności, mianowicie swojej tożsamości oraz zamiaru dostarczenia telefonów komórkowych. Wyłudzone pieniądze wpłynęły na konto wskazane przez podsądnego i zostały przez niego pobrane. Te okoliczności wskazują na konsekwentną realizację przez oskarżonego przestępczego planu. Sąd I instancji prawidłowo także przyjął, że oskarżony współdziałał z nieustaloną osobą. Sąd Rejonowy przedstawił swoje przekonujące rozumowania na stronach 15 i 16 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Całkowicie bezzasadne jest kwestionowanie wiarygodności relacji procesowych pokrzywdzonych P. P.. Sąd I instancji słusznie dał wiarę świadkowi, że kontaktował się z oskarżonym wykonując bezskutecznie połączenia telefoniczne. Sąd odwoławczy podobnie jak Sąd Rejonowy nie znalazł racjonalnych powodów, aby świadek miał fałszywie przedstawiać okoliczności popełnienia przestępstwa. Także zasady doświadczenia życiowego wskazują, że osoby dopuszczające się oszustw dla uwiarygodnienia transakcji i zdobycia zaufania kontrahentów, deklarują gotowość nawiązania bieżącego kontaktu z pokrzywdzonym, podając numer telefonu.

Wbrew temu, co sugeruje obrońca, na ogłoszeniu wskazującym ofertę sprzedaży telefonu, nie widniał inny numer telefonu, niźli wskazany przez pokrzywdzonego ( k.3, akta III K 120/13). Nawet gdyby było inaczej, oskarżony mógł podać pokrzywdzonemu zupełnie inny numer telefonu celem nawiązania kontaktu po wykonaniu przezeń przelewu.

Nie potwierdził się również zarzut naruszenia art.410 k.p.k. W niniejszej sprawie, przekonanie o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów było poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej, w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia do prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.). Nadto ustalenia Sądu było efektem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz zostało ono wyczerpująco i konstruktywnie, z uwzględnieniem zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przedstawione w uzasadnieniu wyroku. Z całą stanowczością należy podkreślić, iż nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie takiej, czy innej oceny dowodów przeprowadzonych lub ujawnionych na rozprawie. Jeśli więc z uzasadnienia wyroku wynika, że sąd nie dał wiary części wyjaśnień oskarżonego i wskazał powody tego stanowiska, to nieuwzględnienie okoliczności wynikających z wyjaśnień nie stanowi naruszenia omawianego przepisu. O naruszeniu takim można byłoby mówić wówczas, gdyby sąd w uzasadnieniu w ogóle nie doniósł się to tych dowodów. Taka sytuacja zaś w niniejszej sprawie nie zachodzi.

Obrońca błędnie wskazał również na obrazę art.4 k.p.k. Przepis art. 4, k.p.k. w ogóle nie może być samodzielną podstawą apelacji ponieważ formułuje on tylko zasady procesowe, których wysoki poziom abstrakcji normatywnej powoduje, że bez powiązania ich z konkretnymi przepisami prawa procesowego, " ucieleśniającymi" te wskazania ogólne, wykluczone jest posługiwanie się nimi w środku odwoławczym. ( vide: postanowienie z dnia 30 lipca 2008 r., II KK , LEX 448993). W istocie autor apelacji wniesionej ograniczył się do gołosłownego wskazania naruszonych przepisów bez jakiekolwiek wskazania obrazy innych przepisów stanowiących wszakże konkretyzację przepisów czy 4 k.p.k.

Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do merytorycznej ingerencji w orzeczenie poprzez złagodzenie orzeczonej represji prawnokarnej. Rażąca surowość kary wchodzi w grę wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą ( vide :wyrok SN z 11.4.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, Nr 7-8, poz. 60).

W ocenie Sądu Okręgowego, kary jednostkowe wymierzone podsądnemu w punktach I, II, zaskarżonego orzeczenia za popełnione przypisanych przestępstw są sprawiedliwe i wyważone, stanowiąc należytą odpłatę za wyrządzone zło. Sąd Rejonowy kształtując je, utrzymał się w granicach sądowego wymiaru kary, poprawnie szacując stopień winy i społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw. Sąd Rejonowy dokonał właściwego ustalenia okoliczności łagodzących i obciążających. Uzasadnienie wymiaru tych sankcji nie budzi zastrzeżeń. W niniejszej sprawie dominowały okoliczności obciążające, które przesądziły o rodzaju i stopniu dolegliwości kontestowanych kar. Mając na uwadze niekorzystny dla oskarżonego bilans okoliczności łagodzących i obciążających, szczególny nacisk należało położyć na dyrektywę prewencji indywidualnej w jej aspekcie represyjnym, czemu Sąd Rejonowy dał wyraz orzekając kary bezwzględne pozbawienia wolności.

Czyny zabronione, których dopuścił się oskarżony odznaczają się dużym ładunkiem społecznej szkodliwości. Podsądny skazywany uprzednio za przestępstwa oszustwa, zdecydował się ponownie na wyłudzenie mienia. Oskarżony działał w sposób metodyczny i wyrachowany. Także względy prewencji generalnej przemawiają za surowym sankcjonowaniem tego rodzaju dokuczliwej przestępczości wymierzonej w mienie innych osób.

Zdaniem Sądu Okręgowego prawidłowo została również orzeczona wobec oskarżonego kara łączna 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Zgodnie z dyrektywą wymiaru kary łącznej z art. 86 § 1 kk, granicami tej kary był przedział od 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności do 2 lat pozbawienia wolności.

Organ orzekający prawidłowo wykluczył ukształtowanie kary łącznej wedle zasady absorpcji. Zasada absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej może być zastosowana, gdy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami zachodzi bliski związek przedmiotowy i podmiotowy, a przesłanka prognostyczna pozwala na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy ( vide: wyrok SA w Gdańsku w wyrok z 3 I 1997 r., II Aka 321/96, Orz. Prok. i Pr. 1997, nr 7-8). Z reguły popełnienie dwóch lub więcej przestępstw jest natomiast czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji ( vide: wyrok SA w Warszawie w wyrok z 12 VII 2000 r., II Aka 171/00, OSA 2001, nr 1). Sąd Rejonowy te czynniki starannie uwzględnił, wymierzając karę łączną w wysokości wyższej od najsurowszej z wymierzonych kar jednostkowych. Więź czasowa pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez sprawcę nie jest ścisła. Przeciwnie, zostały one wszak popełnione w dniach: 14 grudnia 2010 roku oraz 3 czerwca 2012 roku . Co istotne, zamachy przestępcze zostały podjęte na szkodę różnych pokrzywdzonych.

Także pozostałe rozstrzygnięcia jako odpowiadające prawu, zostały zaakceptowane przez Sąd II instancji.

Sąd Okręgowy na podstawie§14 ust.2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu (Dz.U. z dnia 3 października 2002 r. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata, obrońcy z urzędu D. B. kwotę 516,60 zł ( w tym VAT) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 626 k.p.k., art. 636 k.p.k., zwolnił oskarżonego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego i od obowiązku uiszczenia opłaty za II instancję.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną,

2.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata D. B. kwotę 516,60 zł ( w tym VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego w postępowaniu odwoławczym,

3.  zwolnił oskarżonego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego i od obowiązku uiszczenia opłaty za II instancję

SSO Ewa Taberska SSO Leszek Matuszewski SSO Małgorzata Ziołecka