Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Barbara Plewińska

Sędziowie SSO Marzena Polak (spr.)

SSO Rafał Sadowski

Protokolant stażysta Marzena Chojnacka

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Toruniu Grażyny Roszkowskiej

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2014 roku

sprawy oskarżonego W. S. o przestępstwo z art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z/s w Wąbrzeźnie

z dnia 11 marca 2014 roku sygn. akt VII K 618/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  uchyla pkt. 6;

2.  ilość stawek grzywny orzeczonej w punkcie 3, obniża do 25 (dwudziestu pięciu);

3.  uznaje, iż zakaz orzeczony w punkcie 4 nie obejmuje pojazdów kat. „C”;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Chełmnie) kwotę 220 zł (dwustu dwudziestu złotych) tytułem opłaty sądowej za obie instancje i obciąża oskarżonego wydatkami postępowania poniesionymi w toku całego procesu w niniejszej sprawie.

IX Ka 246/14

UZASADNIENIE

W. S. wyrokiem Sądu Rejonowego w Chełmnie – VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Wąbrzeźnie z dn. 11.03.2014r. wydanego w sprawie VII K 618/13 został uznany winnym popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, tj. występku z art. 178 a § 1 kk i za to na podstawie art. 178 a § 1 kk wymierzona została mu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie Sąd – na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk – warunkowo zawiesił na okres 2 lat tytułem próby. Na podstawie art. 71 § 1 kk Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę 50 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 40 złotych. Na podstawie art. 42 § 2 kk wobec oskarżonego orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat i na podstawie art. 43 § 3 kk nałożono na oskarżonego obowiązek zwrotu prawa jazdy nr (...) wydanego przez Starostę (...) do Starostwa Powiatowego w W. w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku. Nadto od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Chełmnie zasądzono kwotę 320 złotych opłaty oraz 90 złotych tytułem kosztów postępowania w sprawie.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił temu orzeczeniu:

1)  Mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania z art. 7 kpk poprzez:

a)  dokonanie oceny zeznań świadków D. G. i P. G. w sposób dowolny poprzez uznanie tych zeznań za rzeczowe oraz spójne i nadaniu jedynie tymże zeznaniom waloru wiarygodności, podczas gdy zeznania te w wielu miejscach były nie tylko niespójne i nielogiczne, ale i sprzeczne z doświadczeniem życiowym, i tak:

⚫

świadek G. zeznał, iż z wysokości ronda, z odległości kilkudziesięciu metrów, w nocy, na nieoświetlonej ulicy, dokładnie dostrzegł ile osób znajduje się w pojeździe, który miał fabrycznie przyciemnione szyby - co już jest fizycznie niemożliwe - a w dodatku dokładnie wskazał, iż kierującym był oskarżony W. S.;

⚫

świadkowie G. i G. zeznali, iż słyszeli uruchomiony silnik stojącego na stacji benzynowej samochodu oskarżonego, podczas gdy z odległości kilkudziesięciu (czy nawet kilkunastu) metrów, przy zamkniętych szybach samochodu, jest to fizycznie niemożliwe - aby usłyszeć uruchomiony silnik pojazdu marki M. należącego do oskarżonego trzeba się znajdować niemal bezpośrednio przy samochodzie - toteż nie mogą odzwierciedlać rzeczywistego stanu rzeczy zeznania tychże świadków o tym, że oskarżony na widok radiowozu wjeżdżającego na stację benzynową zgasił uruchomiony silnik swojego samochodu;

⚫

świadkowie G. i G. raz wskazują, iż samochód oskarżonego był dostrzeżony w odległości 15 metrów od ronda jak poruszał się już ulicą (...) z R., zaś w innym momencie zeznają, iż był dostrzeżony w momencie wyjazdu ze stacji benzynowej, w dodatku poruszając się pod prąd – w tym istotny zakresie zeznania te są niespójne i wzajemnie wykluczające się, co winno bezpośrednio rzutować na ocenę pozostałych zeznań tychże świadków.

b) dokonanie oceny zeznań pozostałych świadków (C., Ł. i S.) w sposób zbiorczy i dowolny, lakoniczne wskazując iż nie wytrzymują one krytyki w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, nie wskazując przy tym w świetle jakich zasad zeznania te nie mogą zostać uznane za prawdziwe.

2) Mającą wpływ na treść zaskarżanego wyroku obrazę przepisów postępowania z art. 410 k.p.k. poprzez wydanie wyroku bez uwzględnienia i pozostawienie bez żadnego komentarza oraz oceny faktu, iż organy ścigania, niezwłocznie po zdarzeniu, nie wystąpiły do właściciela stacji benzynowej z żądaniem udostępnienia nagrań z monitoringu, w sytuacji, w której już w postępowaniu przygotowawczym oskarżony kwestionował swoje sprawstwo, podczas gdy dowód ten w sposób jednoznaczny rozstrzygałby kto późnym wieczorem dnia 1 listopada 2013 r. odjeżdżał samochodem marki M. ze stacji benzynowej, a ponadto uwidaczniałby ile razy tego wieczoru na stację podjeżdżał radiowóz oraz czy przejeżdżał przez stację zaraz po opuszczeniu stacji przez samochód marki M..

Będący konsekwencją wcześniejszych uchybień procesowych, mający wpływ na treść zaskarżanego wyroku, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na:

a) przyjęciu, że w trakcie pobytu na stacji benzynowej przez oskarżonego, silnik jego auta był uruchomiony, a w momencie gdy na stację wjeżdżał radiowóz silnik ten był przez oskarżonego wyłączany, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy wyklucza taką możliwość,

b) braku ustalenia, iż w krótkim okresie (ok. 5 min) po opuszczeniu stacji przez świadka Ł. wraz z oskarżonym, na stacji zjawił się radiowóz, po czym gwałtownie odjechał w kierunku ronda, podczas gdy zeznania świadków S. i C. jednoznacznie wskazują na zaistnienie takiej sytuacji,

c) przyjęciu, że to oskarżony w dniu 1 listopada 2013 r. w W. w okolicach godziny 23:00 prowadził pojazd marki M. na ulicy (...) z R., na trasie ze stacji benzynowej do swojego miejsca zamieszkania, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje na to, iż osobą prowadzącą wskazany pojazd był świadek Ł.,

d) braku ustalenia, iż po odwiezieniu oskarżonego przez świadka Ł., oskarżony wszedł do domu i dopiero w chwilę potem, kiedy chciał wrócić na stację benzynową, tym razem już na pieszo, został zatrzymany przez policjantów na wysokości bramy posesji, przy której zaparkowany był samochód.

4) Jedynie z daleko posuniętej ostrożności, w razie gdyby Sąd II-ej instancji nie podzielił zarzutów stawianych w pkt. II 1), 2) i 3) petitum apelacji, na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4) k.p.k. rażącą niewspółmierność wymierzonej kary oraz środka karnego jako nieadekwatnych do celów i zasad określonych w art. 53 k.k. oraz nie przystających do realiów przedmiotowej sprawy.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

1.)  Zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie W. S. od zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu oraz obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania za I i II instancje.

Ewentualnie, w razie uznania za zasadny jedynie zarzutu z pkt 4) petitum apelacji:

1)  Zmianę wyroku w zakresie co do orzeczonej kary i środka karnego poprzez:

a)  orzeczenie kary 20 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki grzywny za równoważną kwocie 20 złotych w miejsce orzeczonej w pkt 3 wyroku kary w wymiarze 50 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki grzywny za równoważną kwocie 40 złotych;

b)  orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju, tj. pojazdów mechanicznych – do prowadzenia, których uprawnia prawo jazdy kategorii B – na okres 1 roku, w miejsce orzeczonego w pkt 4 wyroku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy w zakresie winy oskarżonego jest bezzasadna. Zasługuje jednak na uwzględnienie alternatywny wniosek w zakresie wymiaru kary grzywny oraz środka karnego.

Na samym wstępie stwierdzić należy, iż zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji przeprowadził przewód sądowy w sposób wszechstronny i wnikliwy, dokonując wszelkich niezbędnych czynności dowodowych, koniecznych dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Ocena zgromadzonego materiału dowodowego mieściła się przy tym w granicach sędziowskiej swobody, należycie uwzględniając zasady logiki i prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Pozostawała ona wobec powyższego pod pełną ochroną dyspozycji art. 7 kpk, spotykając się w związku z tym z całkowitą akceptacją Sądu Okręgowego.

Odnotowania wymaga również fakt, iż pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku sporządzone zostało zgodnie ze wszystkimi wymogami, jakie stawia mu art. 424 kpk, pozwalając tym samym Sądowi II instancji na pełną i właściwą ocenę motywów, jakimi kierował się Sąd Rejonowy przy wydaniu orzeczenia. W szczególności w uzasadnieniu tym w sposób niebudzący wątpliwości przedstawione zostały poczynione ustalenia faktyczne, jak i ocena zebranych dowodów.

Rozpoznając niniejszą sprawę, w żadnym przypadku Sąd Okręgowy nie dopatrzył się także uchybienia przepisom postępowania karnego. Sąd I instancji w toku procesu zgromadził wszelki materiał niezbędny do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia, uwzględniając okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Brak też przesłanek do formułowania twierdzeń, iż niedające się usunąć wątpliwości, rozstrzygnięte miałyby być wbrew regule wyrażonej w art. 5 § 2 kpk, a sprowadzające się do zasady in dubio pro reo.

W związku z tym, iż Sąd Odwoławczy w całej rozciągłości aprobuje stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie ustalonego stanu faktycznego, oceny materiału dowodowego, jak i w przedmiocie winy oskarżonego, nie ma więc potrzeby, aby w tym miejscu szerzej przytaczać argumentację zawartą w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, a za wystarczające uznać należy odwołanie się do niej.

Prawidłowe przeprowadzenie postępowania dowodowego oraz właściwa, zgodna z wymogami art. 7 kpk, ocena wszystkich dowodów, doprowadziły Sąd Rejonowy do w pełni trafnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego. Sąd II instancji w całej rozciągłości aprobuje te ustalenia, które to znalazły odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, traktując je jako własne. Sprawstwo przedmiotowego czynu przez oskarżonego wykazane zostało ponad wszelką wątpliwość.

Wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności nie można uznać za szczególnie surową. Oscyluje ona raczej w okolicach dolnej granicy zagrożenia ustawowego. Uwzględnia wszelkie okoliczności łagodzące i obciążające i jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Jednakże , z uwagi na sytuację finansową oskarżonego oraz jego dochody, Sąd Odwoławczy uznał, iż kara grzywny winna ulec zmniejszeniu, a konkretnie zmniejszeniu o połowę winna ulec ilość orzeczonych stawek dziennych grzywny. Również Sąd Okręgowy przychylił się do wniosku apelacji i wyłączył spod zakazu prowadzenia pojazdów - pojazdy kat. „C”, a więc pojazdy ciężarowe ( patrz postanowienie o sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej ). Przemawia za tym rodzaj wykonywanej przez oskarżonego działalności gospodarczej, która stanowi źródło utrzymania dla prawie całej rodziny oskarżonego. Zatem, zakaz prowadzenia owych pojazdów ciężarowych odbiłby się zbyt negatywnie na członkach rodziny oskarżonego, w związku z tym należało uznać, iż - w tym zakresie - kara wymierzona przez Sąd meriti , razi surowością.

Ponadto, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się tego rodzaju uchybień, które stanowiłyby przesłankę bezwzględnej przyczyny odwoławczej, i które stanowiłyby podstawę do uchylenia wyroku.

O kosztach postępowania za obie instancje, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie obowiązujących przepisów.