Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 września 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego Z. B. na rzecz powoda K. L. kwotę 1.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lipca 2011 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 227 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany Z. B. , zarzucając Sądowi Rejonowemu naruszenie prawa procesowego jak i materialnego a ponadto błędną interpretację przepisów prawa jak i jego niewłaściwe zastosowanie.

I tak , zdaniem pozwanego , Sąd I instancji dokonał plagiatów treści innych uzasadnień i nie usunął czy też zmienił treści z innych uzasadnień wyroków kompletnie nie pasujących do sporządzonego uzasadnienia. W szczególności dotyczyć miało to cytatu : „ Mając powyższe na uwadze , sąd na podstawie art. 535 k.c zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 3119,52 zł”. W sprawie zaś był jeden pozwany i dochodzono kwoty 1.000 zł. Podobnie , pisząc o treści zeznań świadka M. P. , Sąd Rejonowy w uzasadnieniu miał przyjąć , że zeznania tego świadka dotyczyły kwoty 3940,41 zł a nie 2.626,05 zł jak zapisano w protokole rozprawy. Kolejnym zarzutem było oparcie się przez Sąd Rejonowy na zeznaniach świadka M. P. w sytuacji gdy dowód z zeznania tego świadka miał być dowodem nieważnym , ponieważ świadek powinien być przesłuchiwany po odebraniu od niego przyrzeczenia. Treść protokołu rozprawy z dnia 19 lutego 2013 r. wyraźnie świadczy albo o nieprawdzie zapisanej w tym protokole , albo o nieodebraniu przyrzeczenia. Z uwagi na niestawiennictwo pozwanego od świadka wino być odebrane przyrzeczenie , co wynika z art. 267 kpc. Zapisano zaś , że od świadka nie odebrano przyrzeczenia za zgodą stron.

Pozwany podniósł też , że ze strony powoda występują 3 podmioty : (...) , (...) K. L. i K. L.. Na dokumencie zamówienia nie widnieje napis (...) K. L. lecz tylko (...) w związku z powyższym nie jest to tożsamy podmiot praw i obowiązków , co ten pierwszy. Ostatni zarzut pozwanego dotyczył niewskazania przez Sąd Rejonowy na jakiej podstawie przyjęto , że obuwie dostarczone zgodnie z zamówieniem zostało wykonane ze skóry. Nie był powołany żaden biegły dla rozstrzygnięcia tej rozbieżności. Sąd Rejonowy jednak przyjął za wiarygodne zeznania powoda , że była to anilina. Pozwany wniósł o powołanie biegłego z zakresu ustalenia jakości materiału , z czego buty zostały wykonane. Sąd Rejonowy zaś pominął ten dowód.

W konsekwencji pozwany wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i dokonania jego zmiany poprzez oddalenie powództwa w całości ( czyli w istocie zmiany wyroku poprzez oddalenie powództwa ) lub uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji , ponadto wniósł o zasądzenie wszystkich poniesionych kosztów postępowań w I i II instancji od strony powodowej na rzecz pozwanego w tym również zasądzenia wynagrodzenia wg norm przepisanych w przypadku ewentualnego ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu apelacyjnym a także o rozpoznanie sprawy apelacyjnej w obecności pozwanego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja okazała się bezzasadna.

Odnosząc się do kolejnych zarzutów pozwanego , należy stwierdzić co następuje.

Kwestie dotyczące niezgodności uzasadnienia z treścią wyroku były już częściowo przedmiotem rozważań sądu odwoławczego w postanowieniu z dnia 27 czerwca 2014 r. , sygn. akt VIII Gz 67/14 wydanym w następstwie rozpoznania zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 4 grudnia 2013 r. o sprostowaniu uzasadnienia wyroku. Należy powtórnie podkreślić , iż istniejące błędy w uzasadnieniu wyroku mają charakter oczywistych omyłek pisarskich nie mających wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia , co łatwo stwierdzić porównując uzasadnienie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Część z tych błędów została już prawomocnie sprostowana i w tym zakresie niezgodność między wyrokiem a uzasadnieniem została usunięta. Jest ponadto rzeczą oczywistą , iż zeznania M. P. istotnie dotyczyły kwoty 2.626,05 zł , co wynika z protokołu rozprawy a nie , jak omyłkowo stwierdzono w uzasadnieniu , 3.940,41 zł. Nie zmienia to faktu , iż Sąd I instancji prawidłowo uzasadnił czemu oparł się na tych zeznaniach dokonując ustaleń faktycznych i to ma istotne znaczenie dla sprawy a nie omyłkowo wpisana w uzasadnieniu kwota 3.940,41 zł. Niewątpliwym błędem Sądu I instancji było też nieodebranie przyrzeczenia od świadka M. P. w sytuacji gdy nie było na to zgody stron wobec niestawiennictwa pozwanego na rozprawie. Naruszony został tutaj art. 267 kpc co słusznie stwierdził pozwany. Jednakże samo nieodebranie przyrzeczenia od świadka nie powoduje „nieważności” jego zeznań. Świadek ten został pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań co jest wystarczające w kontekście tej odpowiedzialności ( por. art. 233 Kodeksu Karnego ). Sąd zaś ocenia materiał dowodowy mając na względzie zasadę swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 § 1 kpc i , zdaniem sądu odwoławczego , tej zasady Sąd Rejonowy nie przekroczył .

Niezasadny jest również zarzut dotyczący niewłaściwego określenia strony powodowej. Otóż powód prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą i tylko on posiada zdolność sądową i procesową. Nie ma znaczenia czy posługuje się przy tym określeniem : (...) , (...) K. L. czy też wyłącznie swoim imieniem i nazwiskiem. Zawsze podmiotem praw i obowiązków jest sam powód jako osoba fizyczna. Inaczej sprawa by się przedstawiała w przypadku prowadzenia działalności w formie podmiotu mającego osobowość prawną , co jednak w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Tak więc strona powodowa została w zaskarżonym wyroku określona prawidłowo a powód posiadał legitymację do wytoczenia powództwa.

Bezpodstawny też okazał się zarzut odnoszący się do niepowołania biegłego na okoliczność ustalenia z jakiego materiału wykonano sporne buty. Otóż Sąd Rejonowy dopuścił się uchybienia procesowego polegającego na niewydaniu postanowienia w przedmiocie oddalenia powyższego wniosku dowodowego pozwanego. Sąd I instancji nie miał jednak obowiązku przeprowadzać wszystkich dowodów zawnioskowanych przez pozwanego. Słusznie Sąd Rejonowy pominął powyższy dowód gdyż sprawa była dostatecznie wyjaśniona do rozstrzygnięcia. Trzeba wskazać , iż niezależnie od zeznań powoda i zawnioskowanego przez niego świadka należy mieć na względzie treść oświadczenia producenta obuwia z 23 stycznia 2013 r. ( k-59 akt ) , z którego jednoznacznie wynika , iż sporne obuwie było wykonywane wyłącznie ze skóry. Oświadczenia tego pozwany nie kwestionował. Należy podnieść , iż zachowanie pozwanego przed rozpoczęciem procesu ( chociażby uiszczenie części należności za owe buty ) wskazywało na to , że nie miał on wcześniej zastrzeżeń do jakości dostarczonego mu obuwia. Również okoliczności , w których pozwany miał stwierdzić rzekomą niezgodność z umową dostarczonego mu towaru , budzą wątpliwości. Przecież pozwany prowadzi od długiego czasu działalność w branży obuwniczej i – jak wynika chociażby z jego pism – posiada w tej mierze stosowną wiedzę i doświadczenie. Niewiarygodnie zatem jest twierdzenie , iż o wadzie towaru miał dowiedzieć się dopiero po pewnym czasie od niewskazanej z imienia i nazwiska klientki. Prawidłowo zatem Sąd Rejonowy pominął dowód z opinii biegłego , gdyż nie było potrzeby dalszego zbierania materiału dowodowego. Konsekwencją tego było słuszne przyjęcie przez Sąd Rejonowy , iż pozwany nie wykazał , że sprzedane mu obuwie nie było obuwiem skórzanym.

Tak więc apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 kpc , wobec braku uzasadnionych podstaw. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o art. 98 kpc , stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.