Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział XV Cywilny- Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Brygida Łagodzińska ( spr.)

Sędzia SO Maria Antecka

Sędzia SO Jolanta Borkowicz- Grygier

Protokolant: stażysta Marta Miernik

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2014 roku w Poznaniu na rozprawie

sprawy z powództwa T. T.

przeciwko Gminie M. L.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

z dnia 19 września 2013 roku

sygn. akt VC 849/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.200 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

/-/ M. Antecka/-/ B. Łagodzińska/-/ J. Borkowicz- Grygier

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 2 maja 2012r. powód T. T. wniósł o zasądzenie od pozwanego Gminy M. L. kwoty 12.600 zł z ustawowymi odsetkami: od kwoty 1.400 zł od dnia 1 września 2011 r.; od kwoty 1.400 zł od dnia 1 października 2011 r.; od kwoty 1.400 zł od dnia 1 listopada 2011 r.; od kwoty 1.400 zł od dnia 1 grudnia 2011 r.; od kwoty 1.400 zł od dnia 1 stycznia 2012 r., od kwoty 1.400 zł od dnia 1 lutego 2012 r.; od kwoty 1.400 zł od dnia 1 marca 2012 r.; od kwoty 1.400 zł od dnia 1 kwietnia 2012 r.; od kwoty 1.400 zł od dnia 1 maja 2012 r. oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych.

Pozwana Gmina M. L. wniosła odpowiedź na pozew, w której domagała się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu wyrokiem z dnia 19 września 2013 roku w punkcie 1. oddalił powództwo, w punkcie 2. kosztami postępowania obciążył powoda i na tej podstawie zasądził od niego na rzecz pozwanego kwotę 2.400 zł.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne
i rozważania Sądu pierwszej instancji:

Powód T. T.jest właścicielem nieruchomości położonej w L.przy ul. (...). Nieruchomość jest zabudowana budynkiem mieszkalnym. W jednej części budynku, na podstawie umowy użyczenia, zamieszkuje M. S.. W drugiej części budynku zamieszkiwali: Ż. J. (1), P. J. (1), M. J., A. M., P. J. (2), Ż. J., N. J., K. M.. Prawomocnym wyrokiem z dnia 20 maja 2011 r., wydanym w sprawie I C (...), Sąd Rejonowy (...)nakazał Ż. J. (1), P. J. (1), M. J., A. M.oraz małoletnim: P. J. (1), Ż. J., N. J., K. M., aby opróżnili, opuścił i wydali T. T.będącą w ich władaniu część nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym położonej w L.przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy (...)w P.prowadzi księgę wieczystą (...), tj. pomieszczenia w prawej części budynku, patrząc od frontu budynku usytuowanego wzdłuż ulicy (...): trzy pokoje, kuchnię, łazienkę, kotłownię, werandę, korytarz na parterze budynku oraz pokój i strych na poddaszu budynku oraz wydzieloną płotem części nieruchomości gruntowej położonej po prawej stronie oraz za budynkiem, patrząc od frontu budynku usytuowanego wzdłuż ulicy (...); przyznał pozwanym prawo do lokalu socjalnego i wstrzymał wykonanie eksmisji do czasu złożenia pozwanym przez M. L.oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Pomimo powyższego wyroku, Gmina M. L., nie złożyła osobom których wyrok eksmisyjny dotyczył, propozycji zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Pełnomocnik T. T., pismem z dnia 6 lipca 2011 r., wezwał M. L.do niezwłocznego przedstawienia Ż. J. (1), P. J. (1), M. J., A. M., P. J. (1), Ż. J., N. J., K. M.zamieszkałym w L.przy ul. (...), propozycji zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Następnie pełnomocnik powoda, pismem z dnia 17 sierpnia 2011 r., wezwał M. L., powołując się na art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego do wypłaty na rzecz powoda odszkodowania w wysokości 1.400 zł miesięcznie od dnia uprawomocnienia się wyroku z dnia 20 maja 2011 r. do dnia opróżnienia lokalu powoda przez uprawnionych do lokalu socjalnego. W odpowiedzi na wezwanie, M. L.w pismach z dnia 24 sierpnia 2011 r. poinformowało, że nie dysponuje odpowiednim wolnym lokalem socjalnym oraz zaprosiło pełnomocnika powoda do Urzędu Miejskiego celem ustalenia stawki odszkodowania za 1m ² i zawarcia ugody w sprawie odszkodowania. Pełnomocnik powoda pismem z dnia 8 listopada 2011 r., skierowanym do M. L., ponownie wskazał, że jego mocodawca domaga się odszkodowania z tytułu nieprzedstawienia przez Gminę L.oferty najmu lokalu socjalnego w wysokości 1.400 zł miesięcznie. W odpowiedzi na wezwanie, M. L., w piśmie z dnia 1 grudnia 2011 r. poprosiło o przedstawienie umowy najmu wynajmowanego lokalu lub określenie powierzchni użytkowej przedmiotowego lokalu oraz określenie wyposażenia technicznego. Poprosiło też o przedstawienie kalkulacji kwoty odszkodowania 1.400 zł w przeliczeniu na jeden m ² wynajmowanej powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego. Następnie pełnomocnik powoda w piśmie z dnia 28 grudnia 2011 r. podtrzymał swoje stanowisko w kwestii żądania odszkodowania, zawarte we wcześniejszych pismach kierowanych do M. L.. Ż. J. (1)w piśmie z dnia 27.08.2012 r., kierowanym do powoda, oświadczyła, że poczyniła nakłady na lokal powoda, w związku z czym domaga się ich zwrotu. Po ich dokonaniu lokal zostanie opuszczony. Ż. J. (1)wraz z rodziną opuściła lokal mieszkalny położony w L.przy ul. (...)w czerwcu 2012 r., jednakże nie wydała kluczy powodowi. Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz zeznań świadka A. T.. Sąd uznał za wiarygodne wszystkie zebrane w sprawie dokumenty, gdyż zostały one sporządzone przez właściwe podmioty, w granicach ich kompetencji i we właściwej formie. Ich autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Na miano wiarygodnych zasługiwały zeznania świadka A. T.. Jego relacje były bowiem spójne, jasne i konsekwentne. Świadek, który często przebywał na nieruchomości przy ul. (...)w L.miał wiedzę o tym, czy w okresie objętym żądaniem pozwu Ż. J. (1)nadal wraz z rodziną zajmowała sporny lokal mieszkalny. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zeznań świadka. Na rozprawie w dniu 19 września 2013 r. Sąd oddalił wnioski dowodowe powoda, bowiem z uwagi na faktyczną niemożność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego z dziedziny wyceny nieruchomości, dalsze prowadzenie postępowania dowodowego było zbędne i nie miało znaczenie dla wydania końcowej decyzji. Podstawą prawną żądania powoda był art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 31 poz. 266 z późn. zm.), zwanej dalej u.o.p.l., który stanowi, że jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Art. 417 § 1 k.c. stanowi natomiast, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zdaniem Sądu pierwszej instancji nastąpiło zdarzenie implikujące odpowiedzialność odszkodowawczą M. L.za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie do tego uprawnionej z mocy prawomocnego wyroku sądowego. Art. 14 ust. 1 zd. 2 u.o.p.l. nakłada bowiem obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego na gminę właściwą ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Obowiązku tego pozwany bez wątpliwości nie dopełnił, albowiem mimo ustalenia przez Sąd w prawomocnym wyroku, że Ż. J. (1), P. J. (1), M. J., A. M., oraz małoletnim: P. J., Ż. J., N. J., K. M.przysługuje prawo do otrzymania lokalu socjalnego, pozwany nie złożył im oferty zawarcia umowy najmu. Nie zapewniając lokalu socjalnego, M. L.zaniechało zatem wykonania spoczywającego na nim ustawowego obowiązku. Pozwany zaprzeczył wprawdzie, aby w okresie objętym pozwem w/w osoby zamieszkiwały w przedmiotowym lokalu mieszkalnym. Niemniej powód wykazał tę okoliczność zeznaniami świadka A. T., które zostały uznane przez Sąd za wiarygodne. Z kolei pozwany w żaden sposób nie wykazał zasadności własnego (przeciwnego) stanowiska w sprawie. Kolejną przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego na podstawie art. 417 k.c. jest szkoda w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., obejmująca straty oraz utracone korzyści, które poszkodowany mógł osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Powódka wykazała zaistnienie szkody. Brak możliwości eksmisji ze spornego lokalu mieszkalnego Ż. J. (1)i jej rodziny skutkowało w okresie objętym żądaniem pozwu niemożnością wynajęcia go innym osobom i otrzymania z tego tytułu czynszu. Tym samym powód jako właściciel nieruchomości przy ul. (...)w L., nie mógł na skutek zaniechania pozwanego, wykonać swojego uprawnienia właścicielskiego – oddania w najem spornego lokalu mieszkalnego. Co do zasady Sąd Rejonowy stwierdził, że powodowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze w stosunku do pozwanego. Powód w niniejszej sprawie nie wykazał jednak, że przedmiotowa kwota, w tej konkretnie wysokości mu się należy. Sąd podkreślił, że w aktualnym stanie prawnym nie jest zadaniem Sądu, lecz stron poszukiwanie i przedstawianie dowodów, zgodnie z zasadą kontradyktoryjności. Wprawdzie powód zgłosił należyty wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w celu ustalenia wysokości możliwego do uzyskania czynszu z tytułu najmu przedmiotowego lokalu. Przeprowadzenie tego dowodu nie powiodło się jednak, czego skutki procesowe – zgodnie z regułą wyrażoną w art. 6 k.c. oraz 232 k.p.c. – ponosi powód. Sąd zwrócił uwagę, że pełnomocnik powoda – w związku z pismem biegłego oraz informacją uzyskaną przez Sąd z komisariatu policji - został zobowiązany do podjęcia jakiś czynności w celu udostępnienia lokalu biegłemu (k. 206). Należy zaznaczyć, że bezspornym jest, że lokal został opuszczony przez osoby dotychczas zajmujące sporny lokal. W tej sytuacji powód mógł powziąć środki w celu odzyskania posiadania tegoż lokalu, stanowiącego przecież jego własność. Jeśli nawet obawiał się zarzutu zabrania lub zniszczenia rzeczy pozostawionych przez Ż. J. (1), przykładowo mógł wnosić o przeprowadzenie oględzin lokalu przy uczestnictwie funkcjonariusza policji, czy też nawet o przeprowadzenie oględzin lokalu w trybie art. 292 k.p.c. z udziałem biegłego. Jeśli chodzi zaś o wniosek zawarty w piśmie z dnia 13 czerwca 2013 r. to brak było zdaniem Sądu Rejonowego podstaw ustawowych do jego uwzględnienia. Ponadto powód we własnym zakresie mógł rozważyć złożenie pozwu o ustalenie, że dotychczasowym lokatorom należącego do powoda budynku nie przysługuje już uprawnienie do lokalu socjalnego. Sąd zwrócił uwagę, że sprawność postępowania, ukończenie go w rozsądnym terminie jest nie tylko nakazem ustawowym (art. 6), ale i konstytucyjnym (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP). Skoro przeprowadzenie dowodów jest częścią postępowania rozpoznawczego, to postępowanie dowodowe powinno być sprawnie dokonane bez zbędnej zwłoki. Niemożność zaś przedstawienia dowodów lub pisma przygotowawczego nie uniemożliwia nadania sprawie dalszego biegu i nie stanowi podstawy do zawieszenia postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c., winna być natomiast oceniana w świetle przepisu art. 6 k.c. Mając powyższe na uwadze, że powód nie wykazał wysokości żądania, Sąd Rejonowy powództwo oddalił. O kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., mając na uwadze zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Z uwagi na to, że powód przegrał proces w całości, to zgodnie z tą zasadą, obciążają go koszty procesu. Sąd zasądził zatem od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.400 zł tytułem zastępstwa procesowego wyliczoną zgodnie z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.02.163.1349).

Apelację od wyroku wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w całości. Domagał się: uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania w całości sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, pozostawienie Sądowi I instancji orzeczenia o kosztach postępowania z uwzględnieniem kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji według norm przepisanych powiększonych o 17 zł z tytułu zwrotu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie na rzecz powoda kwoty 12.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami według następującego wyliczenia: od kwoty 1.400 zł od dnia 1 września 2011r., od kwoty 1.400 zł od dnia 1 października 2011r., od kwoty 1.400 zł od dnia 1 listopada 2011r., od kwoty 1.400 zł od dnia 1 grudnia 2011r., od kwoty 1.400 zł od dnia 1 stycznia 2012r., od kwoty 1.400 zł od dnia 1 lutego 2012r., od kwoty 1.400 zł od dnia 1 marca 2012r., od kwoty 1.400 zł od dnia 1 kwietnia 2012r. i od kwoty 1.400 zł od dnia 1 maja 2012 roku oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, przy uwzględnieniu kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych powiększonych o 17 zł tytułu zwrotu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

I.  prawa procesowego polegając na:

1.  naruszeniu art. 233 § l k.p.c. poprzez przekroczenie przez Sąd I Instancji granic swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w drodze dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz pominięcie dowodów wskazanych przez powoda, a w szczególności:

a. pominięcie przy rozpoznawaniu sprawy dowodu z pisma pozwanego z dnia 1.12.2011r., w którym pozwany w części uznał roszczenie powoda jeszcze przed wszczęciem postępowania,

b. pominięcie przy rozpoznawaniu sprawy złożonych przez powoda dowodów z: opinii z biura obrotu nieruchomościami, wydruków ofert najmu lokali mieszkalnym w miejscowości L. pomimo, że wskazywały one na wartość czynszu najmu, jaki powód mógłby uzyskać, gdyby wynajął zajmowaną przez Ż. J. (1) i jej rodzinę część nieruchomości przy ul. (...) w L.,

c. oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka Ż. J. (1), pomimo, że jej zeznania miały na celu wykazanie zamieszkiwania jej i jej rodziny na terenie części nieruchomości przy ul. (...) w L. oraz stanu zamieszkiwanej przez nich nieruchomości, co pozwoliłoby z kolei na wykonanie przez biegłego opinii na okoliczność, na jaką biegły ten został już przez Sąd I instancji dopuszczony,

d. brak wszechstronnego rozważenia wnioskowanych przez powoda dowodów w postaci:

-wyroku Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 20 maja 2011r. wraz z uzasadnieniem,

-opinii technicznej budynku przy ul. (...) z dnia 20.01.2010r.

-protokołu z zeznań Pani Ż. J. (1)znajdującego się w aktach postępowania Sądu Rejonowego (...), które toczyło się w sprawie o sygn. akt I C (...)

-uzasadnienia postanowienia Sądu Rejonowego (...)w Poznaniu zapadłego w postępowaniu, które toczyło się w sprawie o sygn. akt I Ns (...)dnia 11 marca 2010r.

-protokołu z dnia 10 września 2009 r. oraz protokołu z zeznań Ż. J. (1)znajdujących się w aktach postępowania Sądu Rejonowego (...), które toczyło się w sprawie o sygn. akt I Ns (...), choć dowody te dawały obraz stanu części nieruchomości zamieszkiwanej przez Ż. J. (1)i jej rodzinę

2. naruszenia art. 328§2 k.p.c. przez:

a. nie wskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia dlaczego na niektórych dowodach Sąd się oparł i przyczyn, dla których innym dowodom Sąd odmówił wiarygodności, w szczególności powód zarzuca brak wskazania w uzasadnieniu, dlaczego Sąd nie uwzględnił dowodów wskazanych przez powoda, m.in. z:

- wyroku Sądu Rejonowego (...) z dnia 20 maja 2011 r. z uzasadnieniem,

- opinii technicznej budynku przy ul. (...) z dnia 20.01.2010 r.,

- protokołu z zeznań Pani Ż. J. (1), znajdującego się w aktach postępowania Sądu Rejonowego (...), które toczyło się w sprawie o sygn. akt I C (...),

- uzasadnienia postanowienia Sądu Rejonowego (...)zapadłego w postępowaniu, które toczyło się w sprawie o sygn. akt I Ns (...) dnia 11 marca 2010r.

- protokołu z dnia 10 września 2009 r. oraz protokołu z zeznań Ż. J. (1)znajdujących się w aktach postępowania Sądu Rejonowego (...), które toczyło się w sprawie o sygn. akt I Ns (...),

- opinii z biura obrotu nieruchomościami,

- wydruków ofert najmu lokali mieszkalnym w miejscowości L.

odmawiając im tym samym wiary lub mocy dowodowej,

b. brak odniesienia do uznania przez pozwanego części roszczenia powoda dokonanego pismem z dnia 1.12.2011 r.

3. naruszenie art. 292 i 296 k.p.c. poprzez zaniechanie oględzin nieruchomości przy ul. (...) w L., mimo zaistnienia takiej potrzeby, a nawet konieczności z uwagi na brak możliwości wejścia do środka w/w nieruchomości, a także pomimo zastosowania przez Sąd trybu postępowania przewidzianego w przepisach dotyczących w/w oględzin oraz nie ponawianie grzywny w celu przymuszenia osób, którym przysługuje prawo zamieszkiwania w w/w lokalu do jego okazania biegłemu

II.  naruszenia prawa materialnego polegającego na naruszeniu:

a.  art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy
i zmianie Kodeksu cywilnego poprzez pominięcie istoty i celu postępowania przewidzianego w w/w przepisie;

b.  art. 149-159 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz § 4 rozporządzenia Rady
Ministrów z 2004 w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego poprzez uznanie, iż biegły nie może sporządzić opinii w sprawie tylko z uwagi na niemożność oględzin przez biegłego wnętrza nieruchomości przy ul. (...) w L..

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz obciążenie powoda całością kosztów postępowania sądowego, w tym zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania przed Sądem II instancji według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności rozpoznał zarzuty skierowane przeciwko ocenie dowodów i ustaleniom faktycznym dokonanym przez Sąd pierwszej instancji, mając na uwadze, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Zatem uznanie za uzasadniony zarzutu naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wtedy, gdy ustalony stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1997 r., II CKN 60/97, OSNC 1997/9/128). Rodzi to konieczność rozpoznania w pierwszym rzędzie zarzutów naruszenia prawa procesowego zmierzających do zakwestionowania stanu faktycznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 18/97, OSNC 1997/8/112). Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności rozpoznał zarzut naruszenia przepisów art. 233§1 k.p.c. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w P.z dnia 27 kwietnia 2006 r., I Aca (...)).

Nie sposób uznać, iż pozwany pismem z dnia 1 grudnia 2012 roku częściowo uznał powództwo. W piśmie tym bowiem pozwany wyraźnie wskazał, iż wnosi o określenie powierzchni użytkowej lokalu zajmowanego przez Ż. J. (1) i jej rodzinę oraz określenie wyposażenia technicznego. Wskazanie w tym piśmie przez pozwanego, że właściwa cena najmu nieruchomości wynosi najwyżej 8,40 zł za m ², nie oznaczała jeszcze uznania roszczenia w tym zakresie. W ocenie Sądu odwoławczego wspomniane oświadczenie pozwanego mogło być rozważane jedynie jako przyznanie okoliczności faktycznych, o którym mowa w art. 229 k.p.c., ponieważ możliwy do uzyskania czynsz najmu nieruchomości stanowi ustalenia stanu faktycznego. Fakty przyznane w rozumieniu tego przepisu to fakty poddane przez jedną stronę i potwierdzone jako zgodne z prawdą przez stronę przeciwną w drodze wyraźnego oświadczenia złożonego w toku postępowania. W praktyce często nie rozróżnia się ściśle pojęć „uznanie” i „przyznanie”, pokrewnych, lecz istotnie różniących się od siebie. Uznanie dotyczy żądania pozwu i oznacza zupełne bezwarunkowe i nieodwołane poddanie się temu żądaniu, jest więc równoznaczne z używanym gdzieniegdzie określeniem „przyznanie powództwa”. Przyznanie zaś w rozumieniu k.p.c. odnosi się do faktów i może być odwołane (zob. uchwała SN z 25.05.1936 r., C 21/35, OSN 1936, nr 11, poz. 407). W toku procesu pozwany konsekwentnie podnosił, że powód nie wykazał wysokości czynszu.

Jeżeli chodzi o opinię biura nieruchomości to nie sposób uznać, iż dokument ten stanowi dowód na okoliczność ustalenia wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Ustalenie tej okoliczności wymaga wiadomości specjalnych i tym samym niezbędnym jest w takim przypadku przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Przedstawiona opinia stanowi zaś jedynie dokument prywatny, który nie może zastąpić dowodu z opinii biegłego sądowego. Ponadto wskazać należy, iż pośrednik w obrocie nieruchomościami M. D. wskazała, iż analizując ofertę wynajmu domu przy ul. (...)w L.miała na uwadze lokalizację oraz standard wykończenia na podstawie osobistych oględzin z ulicy oraz informacji uzyskanych od właściciela. M. D.zatem również nie dysponowała informacją o powierzchni zajmowanego budynku, jak również nie widziała jego wnętrza. Z pisma zaś biegłego sądowego M. B.wynikało, iż przeprowadzenie wizji lokalnej jest niezbędne dla ustalenia spodziewanej kwoty najmu za lokal, albowiem jedynym z podstawowych wskaźników ceny najmu jest stan techniczny lokalu.

Odnośnie wydruków ofert lokali mieszkalnych w miejscowości L. to przede wszystkim takie oferty nie zostały dołączone do akt poza ofertami wskazanymi w piśmie biura obrotu nieruchomościami. Nie mogły one zastąpić wspomnianej już wyżej opinii biegłego. Na cenę najmu części budynku wpływ ma nie tylko sama lokalizacja, ale również szereg innych czynników np. stan techniczny lokalu. I właśnie po to konieczny jest dowód z opinii biegłego, który opierając się na przepisach, wiedzy i doświadczeniu zawodowym dokonuje ustalenia możliwego do uzyskania czynszu za określony lokal, czy jak w tym przypadku część budynku.

Powód nie mógł natomiast skutecznie zarzucić Sądowi pierwszej instancji oddalenia wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka Ż. J. (1). Wniosek ten został oddalony przez Sąd Rejonowy na rozprawie w dniu 19 września 2013 roku. Pełnomocnik powoda obecny na tej rozprawie nie złożył do akt zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 k.p.c. Przepis ten przewiduje prekluzję zarzutów dotyczących niektórych naruszeń prawa procesowego. Z jego treści wynika, że skutkiem niepodniesienia przez stronę zarzutu naruszenia przepisów postępowania w sposób określony w tym przepisie jest bezpowrotna utrata tego zarzutu w dalszym toku postępowania (i w środkach zaskarżenia lub środkach odwoławczych), a więc także w postępowaniu apelacyjnym, chyba że chodzi o przepisy prawa procesowego, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona nie zgłosiła zastrzeżeń bez swej winy. Brak winy musi być uprawdopodobniony (postanowienie SN z dnia 17 października 1969 r., I CR 316/69, OSP 1971, z. 1, poz. 5, z glosą W. Siedleckiego; uchwała SN z dnia 27 października 2005 r., III CZP 55/05, OSNC 2006, nr 9, poz. 144; wyrok SA w Szczecinie z dnia 20 grudnia 2007 r., I ACa 772/07, LEX nr 503258). Zachowanie uprawnienia do powoływania się na uchybienia przepisom postępowania, z wyjątkiem przewidzianym w art. 162 zdanie drugie, wymaga – poza dochowaniem terminu zgłoszenia zastrzeżenia – wskazania spostrzeżonego przez stronę uchybienia z wyczerpującym przytoczeniem naruszonych przepisów postępowania wraz z wnioskiem o wpisanie tak sformułowanego zastrzeżenia do protokołu. Niewpisanie zastrzeżenia do protokołu powoduje utratę podnoszonych zarzutów (wyrok SN z dnia 10 sierpnia 2006 r., V CSK 237/06, Biul. SN 2006, nr 11, poz. 17). Wobec braku zgłoszenia zastrzeżenie do protokołu na rozprawie w dniu 19 września 2013 r. (k. 226-227 akt) powód utracił prawo do powoływania się w apelacji na zarzut oddalenia jego wniosku dowodowego o przesłuchanie świadka.

Wyrok Sądu Rejonowego (...) z dnia 20 maja 2011 roku, w którym orzeczono eksmisję wskazuje jedynie, iż eksmisją objęta jest cześć nieruchomości gruntowej zabudowana budynkiem mieszkalnym w L.przy ul. (...), tj. pomieszczenia w prawej części budynku, patrząc od front budynku usytuowanego wzdłuż ulicy (...): trzy pokoje, kuchnię, łazienkę, kotłownię, werandę, korytarz na parterze budynku oraz pokój i strych na poddaszu budynku oraz wydzieloną płotem cześć nieruchomości gruntowej po prawej stronie oraz za budynkiem, patrząc od frontu usytuowanego wzdłuż ulicy (...). Sentencja orzeczenia zawiera opis zajmowanych przez osoby eksmitowane części nieruchomości, ale nie wskazuje ich powierzchni. Jeżeli zaś chodzi o opinię techniczną sporządzoną w sprawie o zasiedzenie nieruchomości, to wskazuje ona na projektowany podział budynku, określając powierzchnię jedynie dwóch działek po podziale. Z tej opinii również nie wynika powierzchnia budynku zajmowanego przez Ż. J. (1)i jej rodzinę.

Odnośnie stanu budynku, to zdaniem Sądu odwoławczego wbrew twierdzeniom powoda nie trafne było stwierdzenie, na podstawie materiału dowodowego, że niewątpliwie był on dobry. Większość remontów, a wręcz przystosowanie części budynku zajmowanego przez Ż. J. (1) do zamieszkiwania nastąpiła w latach 80-90 tych. Szczegółowo okoliczności te przedstawił świadek Z. J. w sprawie o zasiedzenie. Świadek były mąż Ż. J. (1), który zamieszkał w nieruchomości w 1987 roku zeznał, iż kiedy poznał żonę to budynek nie zasługiwał na taką nazwę, nie było łazienki, było pomieszczenie z ubikacją bez podłogi, był pokój, ale sufit wygięty w łuk. W trakcie małżeństwa wykonali centralne ogrzewanie i przeprowadzili remont, wymienili okna na plastikowe, dobudowali kotłownię. Dach naprawiali kilkakrotnie. Rozwód nastąpił w 2007 roku i potem Ż. J. (1) położyła płyty gipsowe na ścianach, dokończyła wymianę okien i cały czas naprawia dach. Z dołączonych do akt sprawy o wydanie dokumentów, tj. faktur wynikało, że prace murarsko- tynkarskie, posadzki, jak instalacja centralnego ogrzewania były wykonywane w 1989 roku, a więc 25 lat temu. Poza tym zostały dołączone jedynie dwie faktury z 2009 roku obejmujące zakup kleju, siatki podtynkowej za cenę 173,90 zł oraz zaprawy, listwy itd. za 355,62 zł. Niewątpliwe rachunki te nie świadczyły o szerokim zakresie remontów. Kluczowe zaś znaczenie miało samo stanowisko powoda wyrażone w piśmie z dnia 27 października 2009 roku wraz z dołączonymi zdjęciami w sprawie o zasiedzenie, w którym powód wskazał na nie otynkowaną ścianę budynku po stronie zamieszkałej przez Ż. J. (1), wylewające się szambo, zaniedbaną boczną ścianę budynku, nie pomalowaną ścianę budynku, zwisającą papę, zaniedbany ogród. Tym samym w sprawie o zasiedzenie T. T. wskazywał na zły stan techniczny budynku w części zajmowanej przez osoby eksmitowane, co było sprzeczne z obecnymi twierdzeniem o remontach dokonanych przez Ż. J. (1). Okoliczność ta zaś jak już wyżej wskazano miała kluczowe znaczenie dla ustalenia wysokości odszkodowania.

Ż. J. (1) we wniosku o zasiedzenie części nieruchomości, wskazała, iż nieruchomość zabudowana jest budynkiem mieszkalnym parterowym o powierzchni około 100 m ², a stan obecny jest efektem lat dobudowy i przebudowy pierwotnego budynku gospodarczego, przy czym nieruchomość ta jest podzielona na dwie części i jedną z nich zajmuje ciocia powoda na podstawie umowy użyczenia. Powód w piśmie z dnia 8 listopada 2011 roku skierowanym do gminy podał, że lokal będący jego własnością ma około 70 m ² powierzchni użytkowej, a do lokalu przynależy ogród. Sam zaś powód w sprawie o wydanie wskazał, iż nie zna dokładnej powierzchni budynku zajmowanego przez Ż. J. (1). Skoro do chwili obecnej powód nie ma dostępu do tej części nieruchomości to nie wiadomo skąd uzyskał wiedzę o jej powierzchni.

Reasumując rozważania w przedmiocie zarzutu naruszenia art. 233§1 k.p.c., Sąd odwoławczy doszedł do wniosku, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo przeprowadził dowody w niniejszej sprawie, ocenił je i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o te dowody.

Kolejny zarzut procesowy dotyczył naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 328§2 k.p.c., zgodnie z którym uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Z przepisu tego wynika, że Sąd ma jedynie obowiązek szczegółowo uzasadnić odmowę wiarygodności niektórym dowodom. Tymczasem w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wskazał, że wszystkie dowody ocenił jako wiarygodne.

Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy oparł swoje ustalenia o wyrok Sądu Rejonowego (...)z dnia 20 maja 2011 r. w sprawie I C (...) wraz z odpisem uzasadnienia. Ten dokument urzędowy posłużył mu do ustalenia okoliczności eksmisji byłych lokatorów oraz ich uprawnienia do lokalu socjalnego. Sąd odwoławczy nie dostrzegł możliwości, by na podstawie wspomnianego wyroku i jego uzasadnienia ustalać jeszcze inne okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym stan lokalu i jego powierzchnię celem ustalenia możliwej do uzyskania na wolnym rynku stawki czynszu. W uzasadnieniu wspomnianego wyroku Sąd jedynie opisał nieruchomość, w tym lokal, który zajmowali byli lokatorzy. Okoliczności te nie były nawet sporne, w związku z czym Sąd odwoławczy nie dostrzegł, by zarówno wspomniany wyrok, jak i jego uzasadnienie stanowiły istotny dowód dla wykazania zasadności powództwa co do wysokości stawki czynszu.

Uchybieniem Sądu Rejonowego było to, że w żaden sposób nie odniósł się do przedstawionych przez pozwanego dowodów z dokumentów, które jego zdaniem dawały podstawy do ustalenia należnej stawki czynszu. Nie wpływało to jednak na rozstrzygnięcie sprawy, ponieważ Sąd Okręgowy, po ponownej analizie akt, doszedł do wniosku, że żaden z wymienionych przez apelującego dokumentów nie był wystarczający do ustalenia należnej powodowi stawki czynszu z tytułu wynajmu spornego lokalu, nawet w drodze domniemań faktycznych, wspomnianych w art. 231 k.p.c. Apelujący nie podniósł nawet zarzutu naruszenia tego artykułu.

Opinia techniczna budynku, na którą się powołał, w żaden sposób nie odnosiła się do stanu lokalu i nie zawierała żadnej wzmianki o jego powierzchni. Z kolei moc dowodowa dokumentu w postaci opinii biura obrotu nieruchomościami na temat możliwej do uzyskania stawki czynszu wolnorynkowego była tak niska, że także nie mogła służyć ustaleniu kluczowej dla sprawy okoliczności. Ustalenia tej opinii były dowolne, oparte na oględzinach lokalu z ulicy, a wskazane w tym dokumencie stawki czynszu za wynajem wymienionych tam lokali nie podlegały sądowej weryfikacji w odniesieniu do stawki czynszu możliwej do uzyskania za lokal powoda.

Jako nieprzydatny dla ustalenia spornych okoliczności był także protokół rozprawy Sądu Rejonowego (...)w sprawie o sygn. akt I C (...), na której zeznawała Ż. J. (2). Była lokatorka zeznała w nim jedynie na temat składu lokalu i poniesionych nakładów na jego remont. Zeznania te nie były jednak dowodem na okoliczność powierzchni lokalu.

Pozbawiony znaczenia dowodowego dla ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okoliczności był także dowód z dokumentu w postaci uzasadnienia postanowienia Sądu Rejonowego (...)w sprawie o sygn. akt I Ns (...) z dnia 11 marca 2010 r., ponieważ nie zawierało żadnych informacji na temat stanu lokalu i jego metrażu.

Rację miał apelujący, że Sąd Rejonowy przy ocenie dowodów nie odniósł się do pisma pozwanego z dnia 1.12.2011 r. Taki stan rzeczy był podyktowany tym, że rzeczony dokument nie zawierał, wbrew twierdzeniom apelującego, przyznania przez pozwanego, że możliwa do uzyskania na rynku stawka czynszu najmu za 1 m ² lokalu powoda wynosiła 8,40 zł. Sąd Okręgowy miał także na uwadze, że oświadczenie pozwanego we wspomnianym piśmie mogło być rozważane tylko jako przyznanie okoliczności faktycznych, a nie uznanie, które dotyczy żądania pozwu i oznacza zupełne, bezwarunkowe i nieodwołalne poddanie się temu żądaniu. Pozwany w rzeczonym piśmie wskazał jedynie górną wysokość możliwego do uzyskania czynszu najmu za sporny lokal, co w ocenie Sądu Okręgowego nie dawało podstaw do przyjęcia tej kwoty jako miarodajnej dla oceny zasadności powództwa. Zresztą w toku procesu pozwany konsekwentnie kwestionował wysokość stawki czynszu określonej przez powoda, co uniemożliwiało zastosowanie art. 229 k.p.c.

Reasumując, zarzut naruszenia art. 328§2 k.p.c., pomimo swojej zasadności co do tego, że Sąd Rejonowy nie wypowiedział się co do mocy dowodowej ocenionych jako wiarygodne dowodów z dokumentów, nie wpływał na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy. Dowody z dokumentów szczegółowo wymienione przez apelujące w ramach omawianego zarzutu nie pozwoliły na ustalenie okoliczności istotnych dla sprawy, tj. powierzchni lokalu i jego stanu.

Brak podstaw do uznania, iż Sąd Rejonowy powinien z urzędu przeprowadzić dowód z oględzin nieruchomości. Postępowanie w sprawie cywilnej ma charakter kontradyktoryjny i to na powodzie, zgodnie z art. 6 k.c. spoczywa ciężar dowodowy.

Apelujący podniósł także, iż nie miał możliwości wpuszczenia biegłego do pomieszczeń, ponieważ nie posiadał do niego kluczy. Ponadto w lokalu mogą znajdować się rzeczy osób trzecich. Skoro eksmitowani opuścili lokal to powód celem wejścia do lokalu – zamkniętego i z rzeczami pozostawionymi przez eksmitowanych miał interes prawny w wytoczeniu powództwa o ustalenie, iż wygasł obowiązek dostarczenia osobom eksmitowanym lokalu socjalnego. Odpowiedzialność gminy związana jest z niedostarczeniem lokalu socjalnego. Jeżeli Ż. J. (1) i jej rodzina nie zamieszkują już w przedmiotowej nieruchomości, a wynika to z ustaleń policji (pismo Komisariatu Policji w L.) to tym samym powód powinien podjąć określone działania prawne celem wejścia we władanie tej części nieruchomości i tym samym zapewnić do niej dostęp dla przeprowadzenia oględzin. Sąd Okręgowy dostrzega interes prawny powoda we wszczęciu wspomnianego postępowania. Nie ma zatem potrzeby, by obowiązek ten przerzucać na gminę.

Konkludując Sąd odwoławczy podzielił ustalenia Sądu pierwszej instancji w całej rozciągłości i przyjął jako własne.

W związku z powyższym przystąpił do analizy zarzutów naruszenia prawa materialnego.

W pierwszej kolejności odniósł się do zarzutu naruszenia art. 149-159 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j.- Dz.U. z 2010 r., nr 102, poz. 651), zw. dalej u.g.n. oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego. Apelujący utrzymywał, że prawidłowa wykładnia tych przepisów prowadziła do wniosku, że biegły dysponował kilkoma możliwościami ustalenia czynszu wolnorynkowego za najem stanowiącego własność powoda lokalu, których nie wykorzystał. Nie wykorzystał także szerokiej dokumentacji przedstawionej przez powoda dla wykazania zasadności swojego roszczenia, w oparciu o którą biegły mógł dokonać wyceny. Na temat niskiej mocy dowodowej wspomnianych dokumentów Sąd odwoławczy wypowiedział się w niniejszym uzasadnieniu już wielokrotnie, dlatego ponowne rozważania w tym przedmiocie nie były celowe.

Zgodnie z art. 152 ust. 1 u.g.n. sposoby określenia wartości nieruchomości, stanowiące podejścia do ich wyceny, są uzależnione od przyjętych rodzajów czynników wpływających na wartość nieruchomości. Wyceny nieruchomości dokonuje się przy zastosowaniu podejść: porównawczego, dochodowego lub kosztowego, albo mieszanego, zawierającego elementy podejść poprzednich. (ust. 2). Przy zastosowaniu podejścia porównawczego lub dochodowego określa się wartość rynkową nieruchomości. Jeżeli istniejące uwarunkowania nie pozwalają na zastosowanie podejścia porównawczego lub dochodowego, wartość rynkową nieruchomości określa się w podejściu mieszanym. Przy zastosowaniu podejścia kosztowego określa się wartość odtworzeniową nieruchomości. Istotę poszczególnych podejść wyceny nieruchomości wyjaśnia natomiast przepis art. 153 u.g.n. Zastosowanie podejścia porównawczego zakłada istnienie nieruchomości podobnej do wycenianej. Według natomiast orzecznictwa przez nieruchomości podobne, porównywalne należy rozumieć takie, których stan prawny, fizyczny i funkcjonalny jest najbardziej do siebie zbliżony. W przypadku wystąpienia odmienności, wycena określająca wartość podlega stosownej korekcie opartej na wychwyceniu istotnych różnic, tj. takich, które mogą wpływać na wartość. Przy metodzie korygowania ceny średniej do porównań przyjmuje się z rynku właściwego ze względu na położenie wycenianej nieruchomości co najmniej kilkanaście nieruchomości podobnych, które były przedmiotem obrotu rynkowego i dla których znane są ceny transakcyjne, warunki zawarcia transakcji oraz cechy tych nieruchomości. Wartość nieruchomości będącej przedmiotem wyceny określa się w drodze korekty średniej ceny nieruchomości podobnych współczynnikami korygującymi, uwzględniającymi różnicę w poszczególnych cechach tych nieruchomości, o czym z kolei stanowi przepis § 4 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 207, poz. 2109 ze zm.). (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w W. z dnia 13.01.2011 r., I SA/Wa (...)). W niniejszej sprawie brak możliwości oględzin nieruchomości w środku oraz brak dokumentacji wskazującej na powierzchnię lokalu, uniemożliwił ustalenie stanu nieruchomości na tyle, by dobrać do niej nieruchomości podobne, o których mowa w zacytowanym przepisie. Brak punktu odniesienia, z oczywistych przyczyn wykluczał możliwość wyceny nieruchomości tą metodą. Ponadto zacytowany przepis zakłada porównanie wycenianej nieruchomości do kilkunastu innych nieruchomości, tymczasem powód przedstawił tylko kilka ofert najmu nieruchomości znajdujących się w okolicy spornego lokalu.

Z uwagi na brak możliwości ustalenia powierzchni lokalu oraz jego stanu, niemożliwa była także wycena spornej nieruchomości w oparciu o metodę dochodową, ponieważ wysokość czynszu najmu zależy od stanu lokalu, którego w niniejszej sprawie nie można było ustalić.

Reasumując Sąd odwoławczy uznał, że odmowa przez biegłego sporządzenia opinii na temat możliwego do uzyskania czynszu najmu lokalu stanowiącego własność powoda była uzasadniona. Sąd miał przy tym prawo takiej oceny, ponieważ skoro operat szacunkowy wpływa bezpośrednio na treść decyzji kształtującej obowiązek finansowy strony postępowania, to winien spełniać wymogi formalne określone w rozporządzeniu z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzenia operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 207, poz. 2109), jak i opierać się na prawidłowych danych dotyczących szacowanej nieruchomości, właściwym doborze nieruchomości podobnych oraz właściwym wychwyceniu cech różniących nieruchomości podobne od nieruchomości wycenianej i właściwym ustaleniu współczynników korygujących. Na sądzie spoczywa obowiązek dokładnego wyjaśnienia sprawy oraz podjęcia niezbędnych działań dla prawidłowego ustalenia wartości nieruchomości i należnej opłaty, a zatem i obowiązek oceny wiarygodności sporządzonej opinii. Wybór podejścia oraz metody i techniki szacowania należący do rzeczoznawcy majątkowego nie oznacza, że rzeczoznawca działa tu w sposób dowolny, gdyż w tym zakresie rzeczoznawca obowiązany jest uzasadnić swoje stanowisko (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17.11.2010 r., I OSK (...)Tym samym, w ramach art. 233 par. 1 k.p.c., sąd był władny ocenić odmowę ustalenia przez biegłego możliwego do uzyskania czynszu najmu, a Sąd odwoławczy uznał tę odmowę za uzasadnioną. Sąd pierwszej instancji nie naruszył także przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz wydanego na ich podstawie rozporządzenia w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego.

Przechodząc do zarzutu naruszenia art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, to przyznaje on uprawnionemu prawo żądania od gminy odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego byłym lokatorom. Ciężar dowodu okoliczności uzasadniających żądanie, w tym kwoty należnego odszkodowania, obciąża właściciela nieruchomości. Zważywszy na to, że apelujący nie wykazał możliwej do uzyskania na wolnym rynku stawki czynszu z tytułu najmu przedmiotowego lokalu, nie było możliwe uwzględnienie jego żądania w oparciu o wspomnianą normę prawa materialnego.

W świetle powyższego apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu w postępowaniu odwoławczym Sąd orzekł na podstawie art. 108§1 k.p.c. oraz art. 98§ 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., obciążając nimi powoda jako przegrywającego sprawę. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika Gminy M. L. w kwocie 1.200 zł, ustalone w oparciu o par. 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z par. 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (Dz.U. z 2013 r., poz. 490).

/-/ M. Antecka/-/ B. Łagodzińska/-/ J. Borkowicz- Grygier