Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Prezes SO Robert Pelewicz (spraw.)

Sędziowie: SSO Adam Bąk

SSO Zdzisław Błasiak

Protokolant: st. sekr. sąd. Marta Czachurska

przy udziale prokuratora Roberta Religi z Prokuratury Okręgowej w Tarnobrzegu

po rozpoznaniu w dniu 24 września 2014 roku

sprawy B. W.

oskarżonej z art. 286§1 kk i art. 297§1 kk i art. 271§3 kk w zw. z art. 11§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej od wyroku Sądu Rejonowego w Stalowej Woli z dnia 23.04.2014r. w sprawie sygn. akt II K 683/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację obrońcy oskarżonej za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżoną B. W. od zapłaty kosztów postępowania odwoławczego, a poniesionymi w tym zakresie wydatkami obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 203/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, z dnia 24 września 2014 r.

B. W. oskarżona o to , że:

1.  w dniu 04 czerwca 2009 r. w S. i T., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. U. i A. C., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Bank (...) S.A z/s w K. w ten sposób, że wykonując wskazówki A. C. co do sposobu działania wprowadziła w błąd personel Banku (...) S.A z/s w K. Oddział w S. co do okoliczności mających istotne znaczenie dla udzielenia kredytu wystawiając stwierdzające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu K. U. na czas nieokreślony oraz o wysokości osiąganych przez nią dochodów z tytułu zatrudnienia w Akademii (...) w T., które to zaświadczenie K. U. następnie przedłożyła w tymże Banku, w wyniku czego zawarła umowę o kredyt gotówkowy w kwocie 27.518,18 zł., na szkodę (...) S.A z/s w K.

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk i art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

2.  w dniu 04 czerwca 2009 r. w S., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. U. i A. C., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Bank (...) S.A z/s we W. w ten sposób, że wykonując wskazówki A. C. co do sposobu działania wprowadziła w błąd personel Banku (...) S.A z/s we W. Oddział w S. co do okoliczności mających istotne znaczenie dla udzielenia kredytu poprzez potwierdzenie w rozmowie telefonicznej z przedstawicielem powyższego Banku podanych uprzednio przez K. U. nieprawdziwych okoliczności dotyczących zatrudnienia jej na czas nieokreślony i wysokości uzyskiwanych przez nią dochodów, w wyniku czego K. U. zawarła umowę o kredyt gotówkowy w kwocie 9.966,70 zł., na szkodę Banku (...) S.A z/s we W.

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk zw. z art. 11 § 2 kk

Sąd Rejonowy w Stalowej Woli wyrokiem II K 683/13 wydanym w dniu 23 kwietnia 2014r.:

I.  uznał oskarżoną B. W. za winną tego, że w dniu 04 czerwca 2009 r. w S. i T., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. U. i A. C., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Bank S.A w G. w ten sposób, że wykonując wskazówki A. C. co do sposobu działania wprowadziła w błąd personel pośredniczącego w zawarciu umowy (...) Banku (...) S.A z/s w K. Oddział w S. co do okoliczności mających istotne znaczenie dla udzielenia kredytu wystawiając stwierdzające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu K. U. na czas nieokreślony oraz o wysokości osiąganych przez nią dochodów z tytułu zatrudnienia w Akademii (...) w T., które to zaświadczenie K. U. następnie przedłożyła w tymże Banku, w wyniku czego zawarła umowę o kredyt gotówkowy w kwocie 27.518,18 zł., na szkodę (...) Bank S.A w G., tj. za winną dokonania przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk i art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk - i za to na mocy art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazuje ją na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonej B. W. na okres próby w wymiarze lat dwóch;

III.  uniewinnił oskarżoną B. W. od dokonania czynu zarzucanego jej w punkcie II aktu oskarżenia i w tym zakresie kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa;

IV.  zwolnił oskarżoną B. W. od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa i obciążył Skarb Państwa wydatkami wyłożonymi w toku postępowania karnego.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonej B. W., który zaskarżył wyrok Sądu I instancji w punkcie I i II na korzyść oskarżonej.

Obrońca oskarżonej wyrokowi temu zarzucił na podstawie art. 427 2 kpk. i art. 438 pkt 2 kpk mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia obrazę prawa procesowego a mianowicie:

-

art. 14 kpk i w następstwie art. 439 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17 1 pkt 9 kpk przez skazanie B. W. za czyn nieobjęty aktem oskarżenia, a tym samym naruszenie zasady skargowości, co stanowi bezwzględną przesłankę odwoławczą;

-

art. 5 2 kpk polegający na tłumaczeniu wszelkich wątpliwości i sprzeczności na niekorzyść oskarżonej B. W., poprzez uznanie zeznań świadka A. C., która była jednym z głównych sprawców zarzucanych B. W. czynów, w zakresie jakim zaprzecza, aby B. W. cokolwiek miała wspólnego z dokonaniem przestępstwa i cokolwiek na ten temat wiedziała, za niewiarygodne, i w konsekwencji bezpodstawne odrzucenie przez Sąd korzystnej dla oskarżonej wersji zdarzeń;

-

art. 4 kpk i art. 7 kpk, poprzez błędną, dokonaną zdecydowanie i wyraźnie na niekorzyść oskarżonej B. W. oraz dowolną ocenę materiału dowodowego poprzez oparcie ustaleń przez Sąd tylko na zeznaniach jednego świadka, a mianowicie K. U., a w następstwie powyższego bezpodstawne nie danie wiary wszelkim zeznaniom innych świadków zaprzeczających treści zeznań wyżej wymienionego świadka;

-

art. 366 kpk w zw. z art. 172 kpk polegającą na uchybieniu obowiązkowi zbadania i wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności zaistniałych w sprawie, poprzez nieprzeprowadzenie konfrontacji w celu wyjaśnienia sprzeczności w zeznaniach przesłuchiwanych świadków, a mianowicie:

-

K. U. i A. C., w celu wyjaśnienia czy B. W. uczestniczyła w rozmowie z K. U. i A. C., podczas której miało dojść do ustaleń w przedmiocie wystawienia przez B. W. nieprawidłowego zaświadczenia o zarobkach K. U.;

-

K. U. i G. C., na okoliczność ustalenia czy B. W. w dniu 4 czerwca 2009 r. wykonała połączenie telefoniczne do K. U. w celu uzyskania informacji dotyczących zaciągniętego kredytu.

-

obrazę art. 366 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 424 1 pkt 1 kpk, polegającą na niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, poprzez nie przesłuchanie w sprawie świadka M. Ś., pracującej jako kosmetyczka i upoważnionej do odbioru telefonów w firmie oskarżonej, a na którą wskazywała zarówno w swoich wyjaśnieniach oskarżona, jak też w swoich zeznaniach K. U., a co do której zachodzi domniemanie, iż w dniu 4 czerwca 2009 r. potwierdziła w rozmowie telefonicznej z przedstawicielem Banku (...) S.A. z/s we W. nieprawdziwe okoliczności dotyczące zatrudnienia K. U., jak też mogła wykonać połączenie telefoniczne do K. U. w celu uzyskania informacji dotyczących zaciągniętego kredytu na okoliczność których zeznaje G. C..

Mając powyższe zarzuty na uwadze, na podstawie art. 427 1 kpk i art. 437 1 i 2 kpk, obrońca oskarżonej wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej B. W. od zarzucanego jej w pkt I aktu oskarżenia czynu,

ewentualnie

2.  uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Stalowej Woli, Wydział II Karny.

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu stwierdził, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonej B. W. nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący, dokładny i prawidłowy. Ocena całokształtu materiału dowodowego również dokonana została wnikliwie i kompleksowo, nie zawiera luk natury faktycznej lub logicznej oraz oparta została konsekwentnie na przesłankach art. 7 kpk, kształtujących procesową zasadę swobodnej sędziowskiej oceny dowodów.

Uzasadnienie orzeczenia Sądu Rejonowego w Stalowej Woli spełniło wymogi art. 424 § 1 i § 2 kpk. Sąd ten przekonująco wykazał, na podstawie których dowodów i w oparciu o jakie kryteria ich oceny uznał oskarżoną B. W. z winną popełnienia przestępstw z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk i art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i należycie uzasadnił wymiar kary orzeczonej za te przestępstwa.

Należy podzielić w pełni zarówno zasadność dokonanych ustaleń faktycznych, jak też trafność i logikę oceny materiału dowodowego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Z tych względów nie mogły odnieść oczekiwanego przez skarżącego skutku zarzuty w zakresie władnych wpłynąć na treść orzeczenia błędów popełnionych przy rekonstrukcji stanu faktycznego, a utożsamianych z naruszeniem przepisów kształtujących procesowe zasady obiektywizmu (art.4 kpk), in dubio pro reo (art.5 kpk ) i swobodnej oceny dowodów (art.7 kpk), a także z naruszeniem przepisów art. 366 kpk w zw. z art. 172 kpk. Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu nie dopatrzył się również naruszenia art. 14 kpk i w następstwie art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 kpk.

Wobec głęboko analitycznego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które sporządził Sąd I instancji (k.87-91v), nie zachodzi konieczność szczegółowego powtarzania zawartych tam argumentów. Należy jedynie zasygnalizować, że Sąd meriti oparł się na całości materiału dowodowego, a nie jak sugeruje obrońca oskarżonej, na zeznaniach tylko jednego świadka K. U.. Należy podkreślić, że w sprawie tej zeznawała także A. C. i G. C..

A. C., tak jak K. U., była osobą współoskarżoną w tej sprawie i dobrowolnie poddała się karze, przyznając się do zarzucanych jej czynów. Oskarżona B. W. nie przyznała się natomiast do winy, przedstawiając własną wersję wydarzeń, odmienną od wersji jej koleżanek. Nieprzyznanie się oskarżonej B. W. do winy spowodowało częściową zmianę zeznań A. C., która wyraźnie starała się wycofać z zeznań obciążających jej koleżankę B. W.. Z tego też powodu w sprawie powstały pewne nieścisłości. Należy jednak stwierdzić, że postawa A. C., polegająca na zaprzeczaniu udziałowi B. W. w całym procederze jest zrozumiała, jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że oskarżona dokonała zarzucanego jej czynu po to, aby pomóc właśnie A. C.. Sama nie miała z tego żadnych korzyści.

Zeznania świadka A. C. zostały zweryfikowane przez zeznania jej ówczesnego narzeczonego G. C., który słyszał treść rozmów swojej przyszłej żony i K. U. oraz rozmowę telefoniczną K. U. z B. W.. G. C. podaje, że „gdy wracali ze S.do T., to z rozmowy A. z K. dowiedział się, że dzwoniła do K. W., bo chciała się dowiedzieć, czy K. uzyskała kredyt” (k.73v). Zeznania świadka G. C., podważyły wiarygodność jego żony. Ponadto A. C. w trakcie konfrontacji z G. C. nie zaprzeczała zeznaniom swojego męża. G. C. jest dla Sądu świadkiem wiarygodnym i obiektywnym, gdyż jest to osoba, która bezpośrednio nie jest zaangażowana w tą sprawę karną. Ponadto nielogicznym by było, gdyby składał nieprawdziwe zeznania, które podważałyby wiarygodność jego żony i demaskowały jej mijanie się z prawdą.

Zeznania G. C. potwierdziły wiarygodność K. U.. K. U. cały czas konsekwentnie przedstawiała jedną wersję zdarzenia, z której wynikało, że B. W. była świadoma, iż wprowadza w błąd personel pośredniczącego w zawarciu (...) banku (...) S.A. z/s w K. Oddział w S. co do okoliczności mających istotne znaczenie dla udzielenia kredytu, wystawiając stwierdzające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu K. U. na czas nieokreślony oraz o wysokości osiąganych przez nią dochodów z tytułu zatrudnienia. K. U. nie miała żadnych oporów, aby przedstawić sprawę tak, jak ona rzeczywiście wyglądała. Z B. W. już nie łączyły ją stosunki koleżeńskie i nie miała powodów, aby ukrywać rzeczywisty udział swojej byłej pracodawczyni w sprawie.

Ponadto znamienny jest fakt, że do celów weryfikacyjnych podano na fałszywym zaświadczeniu dwa numery telefonu do B. W. – stacjonarny do biura i jej osobisty numer komórkowy. Trudno uwierzyć, że numer osobisty zostałby podany, gdyby K. U. nie miała pewności, że B. W. potwierdzi prawdziwość wystawionego przez nią zaświadczenia. B. W. musiała zatem wiedzieć o planach swoich koleżanek i swoim działaniem ułatwiła im ich realizację.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia art. 4 i 7 kpk. Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku omówił wszystkie zebrane w sprawie dowody i wyciągnął z nich prawidłowe i logiczne wnioski. W obliczu całości materiału dowodowego Sąd meriti słusznie nie miał wątpliwości, których nie byłby w stanie usunąć (art. 5 kpk).

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej nie doszło do naruszenia art. 366 kpk w zw. z art. 172 kpk, ponieważ Sąd nie był zobligowany do przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy K. U. a A. C. i G. C.. Przepis art. 172 kpk co prawda stwarza możliwość przeprowadzenia takiej konfrontacji, ale nie jest ona obligatoryjna. Powoływanie natomiast kolejnych świadków, którzy zdaniem Sądu nie wnieśliby nic nowego do sprawy, tylko przedłużyłoby tok postępowania.

Końcowo należy stwierdzić, iż Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu nie dopatrzył się również naruszenia art. art. 14 kpk i w następstwie art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 kpk. Sąd Rejonowy prawidłowo doprecyzował zarzut z aktu oskarżenia, co było jego obowiązkiem. Zmianie nie uległ natomiast zakres przedmiotowo – podmiotowy, dlatego też należy uznać, że do naruszenia procedury nie doszło.

Sąd jest odpowiedzialny za poprawną redakcję wyroku i dokładne określenie, na czym czyn oskarżonej polegał, z uwzględnieniem wszystkich znamion przestępstwa w części dyspozytywnej orzeczenia. Zgodnie z powszechnie przyjętą linią orzeczniczą tożsamość czynu zarzuconego w akcie oskarżenia i przypisanego w wyroku jest zachowana, gdy po zmianie opisu czynu niezmienny jest podmiot czynu, przedmiot ochrony prawnej (identyczność dobra prawnego będącego przedmiotem zamachu), a w razie innych ustaleń co do miejsca i czasu czynu, także tożsamość pokrzywdzonego; tożsamość czynu zostanie zachowana jeżeli wszystkie elementy tego nowego opisu mieszczą się w ramach tego samego zdarzenia historycznego (SA w Krakowie II AKa 251/12, KZS 2013, nr 5, poz. 47, wcześniej: SN II KK 304/06, R-OSNKW 2006, poz. 2403, SN WK 27/05, LEX nr 293665, SN III KK 306/05, OSNKW 2006, nr 7-8, poz. 69). I taką właśnie sytuację mamy w przedmiotowej sprawie.

Nie zachodziły w sprawie okoliczności opisane w art.439§1 kpk i art.440 kpk, a skutkujące uchyleniem zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia.

Wobec całokształtu przedstawionych wyżej rozważań apelacja obrońcy oskarżonej nie mogła skutkować jakąkolwiek zmianą zaskarżonego wyroku w postępowaniu odwoławczym, a tym bardziej uniewinnieniem oskarżonej B. W.. Z tej racji, że apelacja ograniczała się zaledwie do przedstawienia odmiennych poglądów co do oceny materiału dowodowego uznana została ona za bezzasadną w stopniu oczywistym. Znalazło to swój wyraz w punkcie I wyroku. Utrzymując w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie Sąd Odwoławczy działał w oparciu o art.437§1 kpk, art.456 kpk i art.457§2 kpk.

Zwalniając oskarżoną B. W. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, przy jednoczesnym obciążeniu Skarbu Państwa wydatkami wyłożonymi w postępowaniu odwoławczym, Sąd odwoławczy działał w oparciu o przepisy art.624§1 kpk w zw. z art.634 kpk. Za rozstrzygnięciem tej treści przemawia uznanie, że uiszczenie przez oskarżoną tych kosztów sądowych byłoby dla niej i jej rodziny zbyt uciążliwe ze względu na sytuację osobistą i majątkową.